Forbidden

De poes had besloten even een ommetje te maken, even uit de drukte van het kamp te zijn. Ze had dan nu wel aan nadere rang toegewezen gekregen, maar dat betekende niet dat ze af en toe even kon gaan jagen, toch? Ze hield namelijk wel van die vrijheid, want jagen kon ze wel, best wel redelijk eigenlijk. Dat zou niet zomaar verloren gaan, toch? Haar kop was nog steeds gevuld met vragen waarvan ze hoopte dat Lizardpath ze snel zou kunnen beantwoordden, toch kon de poes niets anders dan blijdschap voelen.
De wind veranderde met een ruk van richting en blies een maar al te bekende geur haar kant op. Routpaw bleef abrupt staan, een twijfelachtige blik in haar ogen. Oh zo graag wilde ze die geur opzoeken, maar was dat wel slim? Nee, natuurlijk was dat het niet. Maar, zei een klein stemmetje in haar achterhoofd, iedereen is nu waarschijnlijk bij de sharing tongues. Dus vergat Routpaw even haar zorgen en liep haastig naar de grens tussen Windclan en Thunderclan, waar ze een maar al te bekend iemand had geroken. "Psst! Rousepaw!"Klonk haar stem opgewonden.

-Enkel Rousepaw, andere katten alleen met toestemming c:

Rousepaw zakte voorzichtig door haar poten bij het opmerken van de merel die enkele vossenlenges verderop zat. In haar hoofd herhaalde ze wat haar mentor haar had verteld over het jagen. De windrichting zat goed, de vogel leek niet heel erg op zijn hoeden. Nu was het een kwestie van voorzichtig sluipen en dan een goed gemikte sprong maken. Haar sluipen begon een beetje vooruit te gaan, langzaam maar zeker. De sprong zat er echter niet zo goed in. Ze was nog maar een vossenlengte of twee van de vogel verwijderd toen er een stem klonk. "Psst! Rousepaw!" Het was een bekende stem en er ook nog eens een die aardig opgewonden klonk. De aandacht van de zilvertabby lag niet meer bij de vogel. Nee, dat beest was ze zo goed als helemaal vergeten. Meteen begon ze te sprinten in de richting van de stem. Snel genoeg kwam het silhouet van een bekende kattin in beeld. Nog half glijdend over de grond met haar poten, kwam Rousepaw tot stilstand. "Routpaw! Wat doe jij hier?" Riep de kattin opgewonden uit. Het was al weer een tijdje geleden dat ze de ander had gezien. De vorige keer was het niet bepaald geweldig afgelopen en dat zorgde er voor dat Rousepaw wilde weten wat er aan de andere kant gebeurd was.

Voordat ze het wist kwam Rousepaw al slippend aan. Routpaw kon het niet laten om even zachtjes te grinniken en keek de poes blij in haar blauwe ogen aan. Het was alweer een tijd terug dat hun, eh, 'incidentje' was ontdekt en was stiekem best wel blij Rousepaw weer te zien ookal wist ze maar al te goed hoe erg dit tegen het gene was dat Everstar op haar hart probeerde te drukken.  "Routpaw! Wat doe jij hier?"Klonk haar stem opgewonden. Het deed haar goed te horen dat ook Rousepaw het leuk vond haar weer te zien. Stiekem mocht ze de poes best wel. Of nuja, niet helemaal stiekem. "Ik was even een ommetje aan het maken." Begon ze, maar dat was nu helemaal niet belangrijk. Routpaw had veel belangrijker. "Maar Rousepaw, je zal het niet geloven! Starclan heeft me als Medicine cat apprentice gekozen!" Haar stem was tweemaal zo hoog als normaal door de blijdschap en opgewondenheid.

Dat zij in het Windclangebied terecht was gekomen was een ding maar ze zag Routpaw niet zomaar terecht komen in het Thunderclan gebied. "Ik was even een ommetje aan het maken." De zilvertabby knikte omdat ze de situatie nog niet helemaal kon bevatten. Haar hoofd raasde met vragen die ze nog wilde stellen over wat er allemaal aan de Windclan kant was gebeurd. "Maar Rousepaw, je zal het niet geloven! Starclan heeft me als Medicine cat apprentice gekozen!" Routpaw's stem schoot de hoogte in door haar enthousiasme. Rousepaw bleef even met een verbaasde blik in haar ogen staan kijken, zonder wat te zeggen. De vragen over wat er was gebeurd de vorige keer maakte plaats voor nieuwe vragen. Rousepaw had een seconde nodig om dit te bevatten. Pas na een seconde of vijf staren kwam er een echte reactie. De zilvertabby maakte een klein sprongetje van vreugde. "Oh my Starclan, dat is echt geweldig, ik ben zo jaloers!" riep Rousepaw enthousiast en misschien iets te hard uit.

Twee paar blauwe ogen keken haar enkele tellen ongelovig aan voordat de poes pas antwoord kon geven. Routpaw lachte zachtjes, al neeg het meer naar giechelen. De grijze tabby deed een klein sprongetje van vreugde. "Oh my Starclan, dat is echt geweldig, ik ben zo jaloers!" Riep de poes zo luid en enthousiast uit dat inmiddels wel elk prooidier in de omgeving de benen had genomen. Routpaw lachte opgelaten. "Shh! Straks worden we weer betrapt!"Sprak ze vrolijk maar wel gemeend, echt zorgen maken kon ze zich nu niet, alles was even te mooi, maar een klein stemmetje in haar achter hoofd vertelde haar op haar hoede te blijven. "Ik ben zo blij Rousepaw! Ik kan echt wat betekenen voor mijn clan zo."Ze snorde vrolijk maar besefte zich dat ze het alleen maar over zichzelf had gehad tot nu toe. "Maar hoe is het met jou Rousepaw! Ben je nog in de problemen gekomen?"

"Shh! Straks worden we weer betrapt!" Lachte de kattin. Daar had de zilvertabby op dat moment even niet aan gedacht. Nog een reden waarom ze niet bepaald de beste Warrior zou zijn. Maar eigenlijk zou het toch geen groot probleem moeten vormen deze keer? Routpaw was nu Medicine Cat Apprentice en met het excuus dat Rousepaw haar niets kon doen door die rang zouden ze misschien nog een eind komen. Het lag er enkel aan wie ze zouden tegenkomen. "Ik ben zo blij Rousepaw! Ik kan echt wat betekenen voor mijn clan zo." Precies het gene dat Routpaw nu vertelde was wat de zilvertabby zo mooi vond aan de rang. Je kon echt een verschil maken met de rang. Dat wilde zij ook kunnen doen. "Maar hoe is het met jou Rousepaw! Ben je nog in de problemen gekomen?" De tweede vraag werd ondertussen de standaard vraag die katten aan haar stelde. Een wat onhandig lachje verscheen op Rousepaw's kop. Ze had willen zeggen van niet, maar dat zou gelogen zijn. "Misschien," begon de kattin op een plagerige toon.

Waarom was ze zo blij Rousepaw weer te spreken? Het was niet zo alsof ze elkaar super goed kenden, integendeel, dit was de tweede keer dat ze elkaar ooit hadden gezien. Kennelijk schepte het een band als je samen in de problemen kwam, zo leek het tenminste.
Een onschuldig glimlachje sierde de lippen van de mooie, grijzige poes en Routpaw wist meteen dat ze alles behalve onschuldig was. "Misschien" Sprak ze op een plagerige toon. Routpaw gunde haar een ongelovige blik. "Oh, ik zou het niet geloven als je zegt dat je er zonder problemen vanaf bent gekomen."Sprak ze even plagend terug. "Everstar was iniedergeval nogal boos op me, iedereen eigenlijk." De poes dacht even na."Ik wil ook nog eens zeggen dat onze relaties met andere clans niet goed zijn! Ookal zijn we niet in oorlog met andere clans, we mogen geen vriendschappelijke banden met andere clankatten hebben! Steek de grenzen dan ook nooit over. Sommige katten, vooral apprentices, vergeten het wel eens, maar alle katten buiten de Windclan zijn onze vijanden!" Imiteerde ze de indirecte preek van Everstar met een nogal overdreven lage en dreigende stem. Als ze nu betrapt werden, zou Routpaw wel gedag kunnen zwaaien naar haar leven.

"Oh, ik zou het niet geloven als je zegt dat je er zonder problemen vanaf bent gekomen." De ongelovige blik in haar ogen en de plagerige toon van Routpaw's stem maakte het plaatje compleet. Op een of andere manier, oh hoe zou dat nou toch komen, stond ze bij een hoop katten bekend als degene die altijd in problemen raakt. "Everstar was iniedergeval nogal boos op me, iedereen eigenlijk." Rousepaw knikte instemmend, Silverstar was ook niet bepaald blij met haar geweest. Ach het was niet de eerste keer en ze had waarschijnlijk nog geluk dat het Silverstar was en niet Zealspark. De rosse kater had haar al wel eens eerder gestraft en die was er toen al niet blij mee geweest. Die keer was ze niet eens op ander territoria geweest. "Ik wil ook nog eens zeggen dat onze relaties met andere clans niet goed zijn! Ookal zijn we niet in oorlog met andere clans, we mogen geen vriendschappelijke banden met andere clankatten hebben! Steek de grenzen dan ook nooit over. Sommige katten, vooral apprentices, vergeten het wel eens, maar alle katten buiten de Windclan zijn onze vijanden!" De stem van Routpaw klonk wat dreigend en zwaar, een duidelijke imitatie van een leader dus. Alleen was Everstar geen kattin? De zilvertabby grinnikte om de woorden. "Verander Windclan in Thunderclan en je hebt wat ik te horen kreeg. Plus dat ik onder andere mocht gaan helpen met alle dens opruimen," grinnikte Rousepaw terwijl ze zacht met haar kop schudde. Het was niet de eerste keer geweest dat ze zo'n klusje op zich had moeten nemen. "Ohja en ik heb nog iemand mee de problemen in gesleurd," zei ze met een grijnsje op haar kop toen ze zich het incident met het zwarte spul herinnerde. Dat was ook niet slim geweest uiteindelijk maar wel weer een unieke ervaring.

Routpaw was een stil, lief poesje die meestal niet al te veel aandacht trok, daardoor zou je niet denken dat ze al zo vaak in de problemen was gekomen. Haar hart sprak soms eerder dan haar hoofd. Of nuja, eigenlijk altijd. Daarbij werd ze geleid door nieuwsgierigheid en de uitdrukking 'curiosity killed the cat' was eigenlijk heel erg war. "Verander Windclan in Thunderclan en je hebt wat ik te horen kreeg. Plus dat ik onder andere mocht gaan helpen met alle dens opruimen," Al grinnikend schudde de grijze poes haar kop. Routpaw gniffelde zachtjes, ze herkende zichzelf daar wel in. Op een of andere manier was ze er nog altijd goed vanaf gekomen. Ze vroeg zich of of dat zou veranderen nu ze een 'hoge' rang droeg. Oeps. "Ohja en ik heb nog iemand mee de problemen in gesleurd," Ze trok haar wenkbrauwen vragend op. "Wie?" Vroeg ze nieuwsgierig. "Ik dacht dat ik je problemen maatje was geworden?"Grapte ze vriendelijk. Van de nerveuze, onzekere poes was niet veel over zo. Dat was het bijzondere aan haar, zodra ze zich op haar gemak voelde bij iemand kwam haar echte persoonlijkheid pas naar boven.

Op Rousepaw's laatste opmerking haalde de ander haar wenkbrauwen op. "Wie?" vroeg de Windclanner op een nieuwsgierige toon. Door de nieuwsgierigheid verscheen er een klein glimlachje op de kop van de zilvertabby. "Ik dacht dat ik je problemen maatje was geworden?" Rousepaw grinnikte om de woorden die op een grappende toon gezegd waren. Vrolijk zwaaide de Apprentice een keer met haar staart voor ze antwoord gaf. "Iedereen die in mijn buurt komt breng ik in de problemen," zei de kattin schouderophalend. En het was nog eens waar ook. Haast elke keer dat ze iemand tegen kwam die ze nog niet of niet zo goed kende gebeurde er wel wat. Ze werden betrapt, er kwamen Twolegs, er dook een adder op en zo voort. "Branchpaw een kater uit mijn clan. En eh... Ik heb wel wat nieuws ontdekt waar zelfs onze Medicine Cat niets vanaf wist." Was het iets om trots op te zijn? Nee, zeker niet. Het was handig geweest gezien er niemand bij gewond was geraakt maar verder was het niet meer dan gevaarlijk. Nu wist Mistgaze wel wat ze moest doen als er nog eens een kat in aanraking met het zwarte Twoleg spul kwam. Met haar was het wel in een keer goed gegaan maar het was gewoon handig voor als er nog een keer iets dergelijks gebeurde.

De poes grinnikte om haar woorden en zwaaide eens vrolijk met haar staart voordat ze antwoord gaf. "Iedereen die in mijn buurt komt breng ik in de problemen," Sprak de jonge poes waarna ze luchtig haar schouders ophaalde. Routpaw kon zich dat wel bedenken. Zijzelf was juist erg braaf, tot in zekere zin. Maar omdat ze onwijs nieuwsgierig was en snel overgehaald werd, kwam ze dikwijls in de problemen. "Branchpaw een kater uit mijn clan. En eh... Ik heb wel wat nieuws ontdekt waar zelfs onze Medicine Cat niets vanaf wist." Ze keek de poes schuin aan, een vragende blik in haar fel groene ogen. "Eh, nu maak je me wel heel nieuwsgierig."Ze lachte zachtjes en ging zitten, als om duidelijk te maken dat Rousepaw nog wel even de tijd had om dit verhaal eens mooi aan haar te vertellen.

De blik in Routpaw's ogen werd nog nieuwsgieriger na haar woorden. Want ja, dat wilde je natuurlijk helemaal weten als Medicine Cat Apprentice. Een gamuseerde grijns verscheen op Rousepaw's kop. Wat kon het nou kwaad om dit te vertellen? Het was geen top geheime clan informatie ofzo. Bovendien waren de banden tussen de Medicine Cats altijd wel goed naar haar weten. "Eh, nu maak je me wel heel nieuwsgierig." Met een zacht lachje ging Routpaw voor haar neus zitten. De zilvertabby volgde het voorbeeld en nam recht tegenover Routpaw plaats. Dat was waarschijnlijk wel het makkelijkste praten. "Nou ik was aan het kijken bij een Twoleg ding in het bos want ze zouden er op dat moment niet moeten zijn. Daar kwam ik Branchpaw tegen en toen zijn we binnen gaan kijken. Alleen Twolegs doen raar met warm weer dus er waren er toch twee. Ik stootte een ding om zodat we konden ontsnappen, alleen daar kwam raar zwart spul uit. Dat zat toen aan mijn poot en het stonk vreselijk en ging er niet goed af. Dus toen ging ik naar Mistgaze en die stelde voor dat we het er met water af zouden wassen en dat is toen gelukt," ratelde Rousepaw aan een stuk het hele verhaal af. Het was op zich wel leuk geweest en leerzaam maar niet iets om nog een keer te doen.