Thoughts. [&ICECLOUD]

Icecloud koos voor ShadowClan en als hij haar beslissing had mogen maken, had hij precies hetzelfde gedaan. Ze hadden met ThunderClan niet per se ruzie, maar tussen WindClan en ShadowClan hingen er wel meer spanningen. Hij zei niet dat het goed was als ze ruzie kregen door dit, maar in elk geval waren er toch al wat spanningen en was dat beter dan dat ze ThunderClan ook nog eens op hun dak zouden krijgen. Met RiverClan ging het namelijk ook niet bepaald super en om nu met drie Clans tegelijkertijd ruzie te hebben ging hem een beetje te ver. Tegen één Clan kon hij zijn dochter al amper beschermen, laat staan als drie Clans hun aan zouden vallen. En dus gaf hij een knikje naar Icecloud ten teken dat hij het een goed idee vond, maar voordat hij antwoord kon geven op hoe ze het aan zouden pakken, hoorde hij dat de hond dichter en dichter kwam. ‘Ren!’ riep hij dus naar haar in plaats van te antwoorden. Hij dacht na. Hun enige kans was eigenlijk de prooi die ze gevangen hadden, maar hij wilde niet zonder prooi en met alleen maar slecht nieuws terugkeren naar het camp. ‘Als we geluk hebben is er een patrol van ShadowClan in de buurt waardoor de hond zijn aandacht getrokken wordt,’ zei hij hijgend tegen Icecloud. ‘Zo hoeven we onze prooi niet te gebruiken en moeten zij er nog steeds mee dealen.’ Hij keek over zijn schouder en zag dat de hond – een groot beest – hun richting op kwam rennen. Hij merkte dat hij wel genoeg afstand tussen hun kon houden omdat hij gewend was om minutenlang achter konijnen aan te rennen, maar kon hij dat ook van Icecloud zeggen? ‘Laten we snelheid maken,’ mauwde hij. ‘Ik weet een gedeelte van ShadowClan territory waar veel bomen staan. Als we genoeg snelheid maken en op het laatste moment beiden van ons pad wijken, knalt hij misschien tegen één van de bomen in ShadowClan territory. Dan hebben wij genoeg kans om veilig weg te komen voordat hij bij zinnen komt.’ Een beter plan had hij niet.

Crowfur wierp een blik naar opzij. Hij had gedacht dat Icecloud het nu wel moeilijk zou gaan krijgen, maar voor haar leeftijd deed ze het prima. Hij maakte een mental note dat hij dat na heel het gedoe met de hond – en als ze hier levend uit zouden komen – dat ook tegen haar zou zeggen. Hij merkte dat hij de she-cat echt wel aardig vond en dat het idee dat haar iets zou overkomen ervoor zorgde dat hij steeds sneller begon te rennen. Hij wilde het liefste de afstand tussen hun verkleinen zodat hij haar kon ondersteunen met zijn lichaam, maar hij moest de afstand er wel in houden omdat ze anders niet konden opsplitsen. De she-cat naast hem begon al te hijgen en Crowfur gaf haar een knikje. ‘Bespaar je de moeite om nog te praten,’ mauwde hij. ‘Concentreer je energie liever op het rennen.’ Hij zou niet willen dat ze haar snelheid zou verminderen enkel en alleen omdat ze vermoeider raakte door tegen hem te praten. Hij wist dat ze op leeftijd begon te raken en dat dit er eigenlijk al te veel aan was, maar op dat moment kon het gewoon niet anders. ‘Nog even,’ moedigde hij haar aan. ‘Ik zie de bomen al in de verte opdoemen.’ Beeldde hij het zich nu in of hoorde hij het blaffen van de hond al minderen? Terwijl hij Icecloud vooruit liet rennen, verminderde hij zelf wat snelheid en zwiepte uitdagend met zijn staart totdat hij de hond weer hard hoorde blaffen van opwinding. Daarna maakte hij opnieuw snelheid en rende niet veel later weer naast de she-cat. De hond was echter door het dolle heen en Crowfur grijnsde in zichzelf. Het was goed dat de hond onvoorzichtig begon te worden. Dat heen en weer zwiepen met zijn staart had de truc wel goed gedaan, zeg. Zijn klauwen duwden zich steeds harder af in het gras terwijl hij snelheid probeerde te maken en plotseling zag hij de bomen opdoemen. ‘Wacht op mijn teken,’ mauwde hij. Hij wachtte tot ze dichtbij genoeg waren. ‘Nu!’ riep hij. Op hetzelfde moment week hij voor de boom uit en maakte een scherpe bocht naar rechts om vervolgens weer terug naar het punt te rennen waar ze daarnet renden, maar dan de andere richting op. Over zijn schouder keek hij of alles oké was met Icecloud.

Het was een goed idee geweest om Icecloud niet al te veel te laten praten; hij kon het hijgen van de she-cat tot hier horen. Hoewel ze een senior warrior was en nog steeds formidabele snelheden kon bereiken voor haar leeftijd, was het nu ook weer niet zo dat ze echt géén last had van haar oudere leeftijd. En dat kon ook niet anders, want op een gegeven moment begon je lichaam toch wel wat af te takelen naarmate je ouder werd. Hij zou het binnen de kortste keren nog niet meemaken, maar hij wist dat er katten waren die er binnenkort wel last van zouden krijgen en katten die er natuurlijk al last van hadden. Het was daarom ook zo belangrijk dat elders zich op het juiste moment terugtrokken in de elders’ den en zich vanaf dan lieten verzorgen door de apprentices. Hij had het als apprentice zijnde zelf ook nooit leuk gevonden als hij teken moest weghalen bij een zeurende, mopperende elder, maar hij had wel altijd het belang ervan geweten en dat was ook zeker iets wat hij wilde overbrengen naar zijn dochter. De gedachte aan zijn dochter gaf hem de energiestoot die hij nodig had om te blijven rennen, maar een korte blik over zijn schouder leerde hem dat de hond tegen de boom was geknald. Het beest bleef jankend en versuft op de grond zitten en Crowfur kon het niet laten om te lachen. Hij zorgde dat de afstand tussen Icecloud en hem kleiner werd en tikte met zijn staart tegen haar flank aan om haar aandacht te trekken, want hij zag dat haar blik ook was gericht op de hond. ‘Laten we ons verbergen bij de Outlook Rock,’ mauwde hij. ‘Vlak onder de Outlook Rock heb je toch dat hele kleine heuveltje en dat bedekte plekje dat zich tussen de rots en dat heuveltje in bevindt? Daar zal hij ons nooit vinden en zeker niet in de staat waar hij zich nu in bevindt. Hopelijk gaat hij dan weg van ons territory of heeft hij de geur van ShadowClan te pakken en gaat daar eens een kijkje nemen.’ Met zijn staart op haar flank begeleidde hij haar naar de schuilplaats toe en liet haar eerst gaan. Hij wilde geen risico’s nemen met de toch wel wat uitgeputte senior warrior, al wilde ze dat waarschijnlijk niet toegeven.

Crowfur begon zich een beetje schuldig te voelen om het feit dat hij haar zo hard mee had laten rennen. Misschien had hij haar beter eerst op deze schuilplaats kunnen wijzen en dan zelf kunnen proberen om de hond om de boom heen te leiden. Maar zou dat gelukt zijn in zijn eentje? Ze hadden de tactiek immers vrij goed met hun tweeën uit kunnen voeren en het hielp ook zeker dat de hond zijn aandacht over hun verdeeld had. Als de hond zich immers bezig moest houden met twee doelwitten, werd het ook verwarrender voor hem als ze opeens uitweken en hij niet meer het volle concentratievermogen had om af te remmen. Nou ja. Het had geen zin om daar nu over na te denken, want ze waren nu veilig en wel. Icecloud zou haar ademhaling heus wel weer oppikken en dan zou ze zich beter voelen. Hij keek over zijn schouder naar de plek waar ze gerend hadden om van de hond af te raken. Het leek erop dat de hond verward was over het feit dat hij hun niet meer kon vinden. Het beest hief zijn massieve kop op en Crowfur voelde even een huivering door hem heen gaan toen hij de tanden vanaf hier al kon zien blinken. ‘Het is duidelijk in de war,’ mompelde hij naar Icecloud. ‘En het heeft zijn aandacht gericht naar ShadowClan territory. Misschien hebben we dan toch geluk en komt er net op dat moment een patrol voorbij of zo.’ De hond leek de zoektocht naar hun in elk geval opgegeven te hebben en Crowfur draaide zijn kop naar Icecloud. ‘Ik denk dat we veilig zijn, maar laten we hier nog even wachten voor de zekerheid.’ En natuurlijk zei hij dat ook omdat ze dan kon rusten, maar dat ging hij niet direct tegen haar zeggen. Ze was immers een senior warrior en die werden niet graag gewezen op hun minder goede uithoudingsvermogen, hoewel Icecloud prima gerend had en het fantastisch volgehouden had. ‘Gaat het met jou weer een beetje? Niet te veel pijn met ademen of niet te veel pijn in je poten?’ Hij keek de senior warrior zorgelijk aan.

Het was een goed idee geweest om zijn vraagstelling zo subtiel mogelijk te laten klinken. Hoewel Icecloud niet de typische elder leek die hem ervoor uit zou schelden – daar zag ze er ook gewoon te lief voor uit – was het nu ook weer niet dat het haar gevoelens niet kon kwetsen als hij er niet subtiel over was. Ze wist waarschijnlijk dat ze ouder werd en dat ze, hoewel ze veel ervaring had opgedaan de afgelopen moons, uiteindelijk alleen nog maar achteruit kon gaan. En dat was waarschijnlijk een vreselijk iets om zich te beseffen. Hij had er voorlopig nog geen last van, want het zou nog wel even duren eer dat hij elder zou worden. Hij hoopte dat als hij elder geworden zou zijn dat zijn dochter een mooi leven had. Hopelijk zou ze single door het leven gaan omdat hij geen enkele tom die zich momenteel in de WindClan bevond waardig genoeg achtte om haar partner te kunnen zijn, maar dat was zijn mening. Crowfur richtte zijn aandacht op Icecloud toen zij begon te spreken. “Mooi zo,” sprak hij en hij klonk oprecht. “Ik zal de volgende keer als we gaan jagen beter op proberen te letten, Icecloud. Ik heb het gevoel dat ik je onnodig in gevaar heb gebracht. Je bent misschien een elder, maar voor mij ben je even waardig voor de Clan als een apprentice.” Hij gaf een respectvol knikje naar haar en keek vervolgens op toen hij geblaf hoorde. Hij meende ook de verschrikte stemmen van een paar ShadowClanners te horen, maar dat wist hij niet zeker. Hij tikte Icecloud zacht aan met zijn staart. “Laten we nu gaan,” fluisterde hij. “Hij lijkt erop dat een patrol is langsgekomen en de hond heeft opgemerkt. Als we nu gaan, voorkomen we dat die hond naar ons rent.” Hij vond het erg om te zeggen, maar hij hoopte dat de ShadowClanners nog wel even bezig zouden zijn met de hond te bevechten. Zo konden zij rustig ontsnappen. “Ga jij maar eerst,” zei hij en hij wachtte tot ze hem voor zou gaan. Zijn blik hield hij strak naar haar zodat ze niet zou aandringen om zelf eerst te gaan.

Crowfur kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen ondanks de ernst van de situatie. Hij wist dat Icecloud minstens even trots moest zijn als hijzelf en dat ze een kans om de schuld op zich te nemen niet voorbij liet gaan. Op dat vlak waren ze misschien beiden koppig aangelegd, maar ze hadden er nu niks aan om daarover te gaan discussiëren. In plaats daarvan liep Icecloud voor hem uit en hield hij zijn mond. Dadelijk zorgde hij ervoor dat de hond zijn aandacht alsnog op hun zou vestigen en dan zaten ze pas echt goed in de problemen. Geen enkel Clanmate wist dat ze hier waren en dat zich een hond in hun territory bevond. En als ze het al te weten zouden komen, zou niemand daar echt gealarmeerd door zijn. WindClan woonde nu eenmaal dicht in de buurt van Twolegs en een hond in hun territory was maandelijkse of in aparte gevallen zelfs wekelijkse kost. Het was gewoon een kwestie van goed uitkijken en goed de ogen openhouden terwijl je je manoeuvreerde over het territory. Hij hield zijn blik strak op de hond gericht terwijl hij achter Icecloud uit de soort van inkeping kwam en volgde haar mee in de richting van het camp. Hij zag aan de behoedzame manier van lopen dat de she-cat voor hem al even oplettend was als hijzelf. Hoewel ze niet in de richting van de hond keek, was het duidelijk dat ze in actie zou schieten zodra er iets mis zou gaan. Maar er ging niks mis. Het gehijg van hond verdween achter hun en Crowfur kon zelfs de stem van een Twoleg horen die zijn hond waarschijnlijk terug kwam halen. Hij hoopte dat beiden zo snel mogelijk verdwenen van hun territory. “Het is toch niet te geloven,” mopperde hij. “Ik wilde dat die honden even slim waren om onze geurmarkeringen op te merken en te respecteren als dat de andere Clans dat doen.” Hij onderdrukte een zucht. “We hebben echt geluk gehad. Het is ook niet iets dat we kunnen vermijden of zo, maar ik hoop gewoon dat ze ons camp nooit zullen ontdekken.” Hij liep inmiddels naast de she-cat omdat hij er vrij zeker van was dat het gevaar nu wel was geweken. “Ik hoop dat een paar van onze Clanmates wat prooi hebben kunnen vangen vandaag, want wij hadden best wel veel pech.”

Crowfur gaf een kort knikje toen Icecloud aangaf dat honden niet echt dachten. “Ik denk dat we ons pas echt zorgen moeten gaan maken op de dag dat ze dat inderdaad wel gaan doen,” grinnikte hij. Dat zou een ramp zijn. Het was immers waar dat honden maar één doel zagen en daar dan achterna gingen terwijl katten toch wel beter wisten dan blindelings een spoor te volgen. Op dat vlak was hij dus heel erg blij dat hij een kat was. Hij wilde zich niet voorstellen hoe het moest zijn als je geboren werd als een dier dat enkel zijn prooi volgde zonder er goed over na te denken. “Wat me trouwens op het idee brengt dat alle beginnende mentors zeker op de hoogte gesteld moeten worden van het feit dat ze de apprentices van te voren duidelijk informeren over de hond en ook duidelijk aanhalen dat de apprentice de hond nooit naar het camp mag leiden. De richtingen van het camp moeten door de desbetreffende mentor dus heel goed aangegeven worden.” Hij trok kort met zijn oortje. Meestal wisten de apprentices dat zelf wel en hielden ze het dus zelf in de gaten, maar je had er altijd bij die veel te enthousiast aan hun training begonnen en dan zo’n fouten wel eens konden maken. Hij had echter nog van geen geval gehoord waarbij het echt mis was gegaan. Gelukkig maar. “Met die hond in de buurt wil ik het niet riskeren om nu nog iets te gaan zoeken,” mauwde hij. “Ze zullen het vast wel begrijpen dat we niks hebben kunnen vangen voor vandaag.” Hij voelde zich lichtelijk opgelucht toen hij het camp al in zicht zag komen. “Laten we morgen pas naar Everstar gaan,” miauwde hij. “Het heeft geen zin als we nu onnodige interesse en onrust gaan opwekken onder de senior warriors en de kans lopen dat het zo verspreid wordt onder de andere katten. Bovendien begint het al laat te worden en het leek er niet op dat er nog meer honden in de buurt waren.” Hij keek Icecloud kort aan. “Of vind jij dat we het nu al wel moeten melden?”