Almost night

De zon was net onder gegaan en het was redelijk donker in het camp. Er waren weinig wolken en zelfs voor zo laat op de dag was het nog relatief warm - zeker voor Newleaf. Neverland zuchtte even en rekte zich uit. Het werd weer tijd om te gaan slapen, zodat hij morgen weer aan een nieuwe dag kon beginnen - een dag gevuld met vechttrainingen, zowel op z'n eentje als met andere katten, als hij iemand kon vinden, en jagen, zodat de prooistapel goed vol zat.

Eerste post Bearpaw

De rosse kater knikte een apprentice toe die met prooi in zijn bek naar de prooistapel liep. De jonge kater had hem echter niet opgemerkt, ook al stond hij dicht bij de prooistapel waar de apprentice nu ook was. Hij glimlachte warm bij de uitspraak van de lichtgekleurde kater en zag hoe hij beschaamd naar hem opkeek. Nu herkende hij hem ook; het was Bearpaw, de apprentice van zijn zus. "Goed gedaan.", zei hij tegen de apprentice, zijn stem zacht maar vriendelijk. Hij was zachter dan zijn zus, dat wisten de meeste katten wel; maar dat was ergens ook waarom zij een betere leader was. Dat, en Neverland had geen leidinggevend bot in zijn lichaam.

De senior warrior hield zijn kopje een beetje scheef. Was Bearpaw nu echt bang van hem? Wat raar. Het was al een tijdje geleden dat katten bang waren geweest voor hem omdat hij de broer van hun leider was - de meesten kenden hem ondertussen wel als een zachtaardige kater, praktisch het tegengestelde als Everstar. Zij was eigenlijk veel stoerder, maar ook veel meer geschikt om een clan te leiden. Hij zou de stress nooit aankunnen. "Is er iets, Bearpaw?", vroeg Neverland vriendelijk, zijn zachte stem allesbehalve angstaanjagend - of nu ja, dat is toch wat de meesten vonden.

De rosse kater glimlachte vriendelijk en schudde zijn hoofd. Als de apprentice dat zo graag wou, zou hij er niets over zeggen - al was hij dat ook niet echt van plan geweest. Everstar was vaak druk, en als ze tijd voor hem had had hij geen zin om de kittenachtigheid van haar apprentice te bespreken. Daarbij, dat was niet altijd een slechte eigenschap, al was te erg ook niet goed natuurlijk. Een raar geluid deed de senior warrior opkijken. Hmm, wat raar, hij zag niet echt iets.. Misschien kwam het van buiten het camp. Neverland keek even terug naar de jonge kater en stond toen recht. Hij volgde het geluid toen het opnieuw klonk en ging naar buiten. Met zijn lange rosse staart gebaarde hij Bearpaw om hem te volgen - als het een gevaar was, had hij graag iemand bij hem. Aan de rand van de put waar het Windclan camp in gelegen was, stond een raar beest. Het leek wel een pluisje op poten. Natuurlijk had Neverland de beesten al eerder gezien, maar nog nooit van zo dichtbij - in ieder geval keek het hun maar wat dommig aan, en niet alsof het wou aanvallen.

Gelukkig was het schaap nog niet in het camp, maar het was al veel dichterbij dan de vorige keer dat hij het gezien had.. Starclan, wat deed het pluisje hier? Moest het niet bij zijn tweebenen zijn? De groene ogen van Neverland keken geschokt terug naar de apprentice toen die vroeg of hij erop mocht springen of zelfs slapen. De senior warrior schudde zijn kopje. "Het ziet er misschien zacht uit, maar je moet voorzichtig zijn.. Voor je het weet heeft het je vertrappeld.", antwoordde hij zachtjes, zijn blik weer werpend op het pluizige schaap. Als het in het camp raakte, hadden ze problemen..