Playfull memories

Langzaam opende twee grijsblauwe oogjes zich in de Nursery. Ze begonnen als blauw maar kregen langzaam maar zeker een grijzere kleur. Een klein piepje klonk uit haar bekje terwijl ze geeuwde. Voorzichtig kroop ze weg van de warme moeder vacht om na enkele secondes weer terug te keren van de kou. Nu ze eenmaal wakker was zou slapen voorlopig geen optie zijn. Voorlopig was niet lang, een kitten was nou eenmaal snel uitgeput. Misschien zouden haar broertjes wel met haar willen spelen. "Puwrykiii, Asjtalkiii!" Riep Chimekit de namen van haar siblings zo goed als ze ze kon uitspreken. Praten was nog moeilijk maar als je goed nadacht was ze nog wel te begrijpen. Alleen haar gedachtegang ging nog niet erg diep. Met haar kopje duwde ze tegen de beide katertjes. Ze had zin om wat te doen en haar broertjes waren het slachtoffer van haar verveling.

[Pearlykit & Astralkit]

De jonge kleine kitten lag lekker warm tegen zijn moeder aan, de vertrouwde geur van zijn moeder rook hij. Het voelde zo vertrouwd, zo heerlijk voelde het om gewoon even nergens aan te denken. Hij hoorde een zacht gepiep ergens vandaan komen, het was vast een van zijn siblings. Al werd het ineens kouder, hij rilde kop en haalde zijn kopje omhoog. Zijn oogjes gingen open, hij tuurde vermoeid rond. Hij zag daar zijn zusje kruipen, hij knipperde een paar keer waarna hij zijn kopje terug legde tegen de warme vacht van zijn moeder aan. Zijn oor wiebelde kort bij een bekende stem, het klonk als Chimekit die hun riep. "Puwrykiii, Asjtalkiii!" Riep Chimekit de namen van haar siblings zo goed als ze, ze kon uitspreken. De jonge kater was nu al wakker, hij voelde een kopje tegen zich aan komen. "wik kiom wal." Piepte hij waarna hij haar richting toe draaide en haar met moeien ogen aanstaarden, traan vocht kwam zijn ogen uit door het vlugge wakker worden. De jonge kitten keek zijn zusje aan, zwiepte een paar keer met zijn staart. Al lag hij nu op zijn rug, zijn pootjes lagen lang uit en hij keek onderste boven naar zijn zusje. De rest ging hij niet door vragen, hij probeerde overeind te komen met een paar keer gewiebel kwam hij overeind. Nu lag hij daar gelukkig nu op vier pootjes, hij begon zachtjes te rillen. Het was erg koud hier, konden ze niet terug nu naar mama en wat melk drinken?

De kitten gromde toen iemand zijn naam riep. Wat? Pearlykit voelde iets tegen hem porren en ging wat verliggen, uiteindelijk toch zijn oogjes opendoend. Zijn kittenblauwe ogen werden grijsachtiger, zoals zijn zusje, en ietwat grumpy keek hij haar aan. Astralkit leek al wakkerder, al rilde hij van de kou. Pearlykit niet - hij bleef lekker bij mama liggen, waarom moest hij kou lijden voor zijn zusje? "Wad?", piepte hij, zich ietsje omdraaiend zodat hij zijn broertje en zusje kon aankijken zonder zijn nek heel pijnlijk te draaien.

Het kleine rosse katertje reageerde als eerst. Hij leek al half wakker te zijn geweest toen Chimekit een poging deed om hem te wekken. "Wik kiom wal." Sprak Astralkit voor hij begon te bewegen. Met nog half slapende ogen keek hij haar aan, op zijn kop doordat hij met zijn pootjes de lucht in lag. Door wat op en neer te bewegen wist Astralkit op zijn vier pootjes terecht te komen. Vrolijk zwaaide Chimekit met haar lange staartje omdat in ieder geval een broertje wilde spelen. De rosse kitten begon vrijwel meteen te rillen van de kou. "Wad?", kwam er inmiddels van haar andere broertje. Pearlykit leek er minder zin in te hebben, zoals altijd eigenlijk wel. Iets in de kater was vele malen minder speels dan zij was. "Spjejen," zei Chimekit op een vrolijke toon terwijl ze haar kopje opnieuw tegen de vacht van haar broer aanduwde.

Astralkit knipperde kort met beiden ogen, toen zijn zus begon met het gesprek op te starten. Vrolijk zwaaide Chimekit met haar lange staartje, langzaam deed hij haar zus na en zwiepte hij met zijn staartje. Al gingen zijn oortjes omhoog bij de stem van zijn oudere broer, het was Pearly. "Wad?" Miauwde de grijzige kater, langzaam haalde Astral zijn schouders op. Hij wist niet eens waarin hij nu zat of wat hij moest doen, "Spjejen," zei Chimekit op een vrolijke toon terwijl ze haar kopje opnieuw tegen de vacht van haar broer aanduwde. De jonge kater kreeg een kleine glimlach en knikte, al ademde hij wel zwaar lukte dit misschien wel. "Chom up Peirlei." Piepte hij speels om zijn broer over te halen, een zachte glimlach en gespin kwam uit zijn mond. Al was hij al blij dat ze met ze alle waren, hij genoot van zijn sibs en genoot ook hoe ze zich gedroegen.

De kleine kitten zuchtte maar was op dit moment nog gemakkelijk over te halen, en na de aanmoediging van Astralkit kroop hij toch wat weg van zijn moeder, zich iets rechter zettend. Pearlykit deed zijn best om geïrriteerd te kijken en krabde zich eventjes. "Waad?", herhaalde hij, zijn stem zeurend. Hij wou gewoon bij zijn moeder blijven liggen en slapen, en zich niet te hoeven moeien met zijn domme siblings.

Op Astralkit's kopje verscheen ook een glimlach. "Chom up Peirlei." Moedigde haar rosse broertje haar licht grijze broertje aan. De hulp van Astralkit leek genoeg te zijn geweest om Pearlykit overeind te krijgen. De blik op zijn kop leek wel wat boos te zijn. Nadat hij zich had gekrabd concludeerde Chimekit maar dat hij zo keek omdat hij jeuk had. Jeuk was natuurlijk heel vervelend. "Waad?", vroeg de kater nog een keer. Vrolijk maakte de bruine tabby een sprongetje met haar voorpotjes richting Pearlykit. Vervolgens draaide ze zich richting Astralkit en deed het zelfde richting hem. "Kjom spjejen Purwykii, kjom spjejen mejt os." Zei Chimekit op een vrolijke toon tegen Pearlykit terwijl ze naast haar andere broertje ging staan. Hij moest gewoon met hun komen spelen, punt uit.

De jonge oranje gekleurde kater keek speels naar zijn twee sibs, ze waren allebei zo leuk! Hij speelde altijd met liefde met zijn sibs, Pearlykit keek geïrriteerd en krabde zich eventjes. "Waad?", herhaalde hij, zijn stem zeurend. Astral keek hem vragend aan, al kwam zijn oudere zus naast hem staan. "Kjom spjejen Purwykii, kjom spjejen mejt os." Zei Chimekit op een vrolijke toon. De jonge kater knikte en keek naar zijn oudere broer, "oef kjan ji mhe nit aan?" Piepte de oranje kater uitdagend naar zijn oudere broer. Al was dit vooral uitlokken tot een gevecht, al wilde hij zo graag spelen. Spelen met beide van zijn sibs, waarom wilde Pearly dan niet meedoen? Vond hij het spelen dan niks, het was namelijk altijd zo gezellig. Een kleine nies kwam uit het mondje van Astral, waarna hij even een ondeugende glimlach op zetten. Hij keek even naar Chime, hopelijk zou dit werken.

De lichtgrijze kitten vernauwde zijn ogen en liep (nu ja, eerder waggelde) naar zijn twee siblings en vooral naar zijn broertje dan. Hij gaf Chimekit geen tweede blik; hij was te gefocust op Astralkit, om te bewijzen dat hij hem heus wel aankon. "Shawel!", antwoordde de kleine kitten piepend, zich klaarzettend in vechtstand. Kom maar op, broertje.

Astralkit knikte instemmend, hij was het er ook mee eens dat Pearlykit moest meedoen met spelen. Met z'n alles was het natuurlijk altijd leuker. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. "Oef kjan ji mhe nit aan?" Na de uitdagende woorden van haar rosse broertje kwam Pearlykit recht op hun af gelopen. "Shawel!", reageerde het oudste broertje. Pearlykit ging klaar staan om het gevecht aan te gaan met Astralkit. Zij werd niet aangekeken wat betekende dat ze niet deel zou nemen aan het gevecht. Ze zou er wel als een goede zus toezicht op houden dat ze elkaar niet pijn deden. Dat was heel belangrijk want pijn was niet leuk, dat wist ze zeker. Snel ging ze ergens anders staan zodat haar ene broertje aan de ene kant stond en haar andere broer aan de andere kant. "Kjaar... stjat!" Riep ze vrolijk uit.

Uitdagend daagde Astral zijn broer uit, al wist hij wel zeker dat hij zou verliezen. Al wilde hij zo graag spelen, het enige waar hij aan dacht was: Spelen! Spelen! Spelen! Langzaam ging hij speels in gevecht houding staan, zijn voorlichaam naar voren en zijn kont omhoog. Zijn voorpoten ver uit elkaar en zijn achterpoten minder ver uitelkaar, hij wiebelde met zijn staart. Al kon hij niet echt staan, hij probeerde namelijk die houding aan te houden kruipend. Al kon hij moeilijk op vierpoten staan, het deed namelijk pijn als hij dat deed. Eindelijk had hij zijn broer Pearlykit aan gezet, zijn broer kwam overeind. Al was hij niet echt vrolijk, al keek Astral zijn broer uitdagend aan. "Shawel!", antwoordde de grijze kleine kitten piepend, zich klaarzettend in vechtstand. "Niemes!" Piepte de jonge oranje kitten om zijn broer te plagen, al was hij groter dan de jonge kitten wist hij al dat hij niet ging winnen.Zijn oudere zus was aan de kant vlug gaan staan, het start sein zou bijna afgaan. Zijn zus Chimekit zou scheidsrechter spelen, waar ze ook goed in was. "Kjaar... stjat!" Riep ze vrolijk uit. Nu moest hij, hij kroop naar voren in kruip snelheid naar zijn broer toe en probeerde hem te beuken.

Chimekit ging aan de kant staan en maande hun vrolijk aan om te starten, alsof ze scheidsrechter was. Astralkit kroop wat zielig op hem af. Was dat nu zijn broer? degene met een betere naam en een grotere gestalte? Pff, hij zou eens laten zien dat dat niet alles was. Dat hij sterker was dan hem, en beter. Pearlykit trippelde op hem af, nog niet zo snel als een oudere kitten misschien kon, maar in ieder geval veel indrukwekkender dan Astralkit. De rosse kitten probeerde hem te beuken, maar het grijze katertje was sneller en sprong aan de kant. Hij hief zijn voorpootje op en probeerde zijn broertje te krabben, al waren zijn nagels niet echt scherp en zouden ze ook niet echt pijn doen.

De rode kitten begon met de aanval. Hij ging, niet al te snel, richting zijn broertje om die te kunnen beuken. Met de snelheid waarop Astralkit ging had Pearlykit nog genoeg tijd om snel te ontwijken. In plaats van wachten ging haar lichte broertje op de ander af. Hij in een al wat hogere snelheid. Gezien het nog kittens waren ging het gevecht in het algemeen vrij sloom. Pearlykit zorgde er voor dat hij Astralkit's aanval ontweek en haalde met zijn geklauwde poot naar het jongste broertje uit. "Puwrykii pjas op mjet je kjauwen," waarschuwde Chimekit. Natuurlijk waren kitten klauwtjes niet heel gevaarlijk. Dat nam niet weg dat ze er voor wilde zorgen dat Pearlykit haar broertje niet per ongeluk open haalde. Dat zou zeker pijn doen bij Astralkit en dat was het laatste dat ze wilde.

De jonge oranje kitten misten, waarbij zijn oudere broer hem een klap uitdeelde met zijn klauwtjes uitgeklapt. Hij voelde hoe het zijn kopje raakten, al gaf hij niet op. Niet vandaag, hij moest nog zijn revanche voor wat Pearly bij hem had aangedaan. Al had hij ook een gevoel dat hij hem moest vergeven, hij wilde namelijk niet de vijand zijn van zijn eigen broer. De klauwen hadden zijn kopje geraakt, vlug omdat dit keer Pearly dichtbij was dan eerst probeerde hij zijn eigen broer te beuken. Dit was spelen, "Puwrykii pjas op mjet je kjauwen," waarschuwde Chimekit zijn broer. Nee, hij kon winnen zelfs als zijn broer klauwen al kon gebruiken. Vlug kroop Astral achteruit, "Peerly, voir dii eine kier. Vergief iike jei." Piepte de kitten om zijn broer daarvoor te vergeven, er was al wat meerdere dingen tussen hun twee gebeurd. Zoveel meer, vlug probeerde de jonge oranje kitten op vier poten te staan. Dit zou hem iets sneller maken als hij bleef staan, even stond hij zelf onder de indruk. Hij stond 3 hele seconde op zijn vierpoten waarna hij op de grond smakte, een klap kreeg hij al van het vallen. Alleen hij moest dit kunnen, de jonge oranje kitten probeerde uit te halen naar zijn broer. Al zou dit helemaal geen effect hebben, helemaal niks eigenlijk. Al hoopte de kitten toch om iets te kunnen verrichten, iets. Al was dit een vriendelijk spel en was het leuk spelen, al was er ook genoeg om kwaad over te zijn al was deze kitten dat niet.

Pearlykit besteedde niet echt aandacht aan zijn zusje toen die zei dat hij voorzichtig moest zijn met zijn klauwtjes en hij kon Astralkit raken, waarna die zielig achteruit kroop. De lichtgrijze kitten fronste lichtjes, bijna onmerkbaar. Hij voelde zich elke keer dat het rosse katertje bang wegkroop van hem schuldig, maar jong als hij was wist hij de betekenis van dat gevoel nog niet. Hij wist zeker dat zijn broer er wel overheen kwam. Hij keek toe hoe de jonge kitten zielig probeerde op te staan en weer neerviel, en daarna wat met zijn klauw sloeg. dat had weinig effect, natuurlijk, Pearlykit stond veel verder weg dan de lengte van zijn pootje. De kleine kitten trippelde om zijn broer heen en zette één van zijn lichtgrijze pootjes op de rug van Astralkit, een zeldzame glimlach op zijn gelaat - hoewel die glimlach eerder wat trots was dan echt vrolijk. "Ikke win!", verklaarde hij trots, zijn staartje recht de lucht in gestoken als om zijn dominantie nog wat duidelijker te maken.

Astralkit kroop achteruit en kwam op een veilige afstand van Pearlykit terecht. "Peerly, voir dii eine kier. Vergief iike jei." Zei hun jongste broertje. Het 'gevecht' kon gewoon door gaan als niemand zich pijn zou doen. Zodra ook maar een van haar broertjes zou piepen door de pijn zou ze het tweetal meteen uit elkaar halen. Chimekit begon vrolijk met haar staartje te zwaaien toen ze zag dat Astralkit op zijn poten stond, zo was hij groter dan Pearlykit. Het was echter van korte duur en Astralkit viel weer op zijn buik. De afstand was de groot voor de rosse kater om Pearlykit met zijn poot te raken. Met een boogje liep de zilver tabby om het jongste broertje heen en zette een pootje op de rosse rug. "Ikke win!", zei Pearlykit met een glimlach op zijn kop en zijn staartje dat recht de lucht in stak. "Vjijf, Vjiewr, Dwie, Tjee..." Begon ze met aftellen tot het 'gevecht' voorbij zou zijn. Ze wilde Astralkit natuurlijk ook nog een kans geven om zich terug te pakken.

De jonge oranje kitten probeerde te lopen al was dat hem nog nooit gelukt, alleen kruipen was het enige wat hij kon. Hij kon beter de geluk van hem afvegen, al was Pearly sneller en kon hij hem niet eens een keer raken. Niet eens, de pootjes van zijn broer stonden op hem. Hij kon nu niet weg, niet weg kruipen. Niet door gaan met het stoeien, hij had verloren. "Ikke win!" verklaarde zijn broer trots, al was dit voor het spelen moest Pearly dus ook andere dingen meedoen. De kleine oranje kitten had al last van zijn spiertjes, waarbij ieder ander al goed kon staan of zelfs kon lopen en hij vast bleef kleven aan de grond. Hij probeerde zich los te krijgen, "Vjijf, Vjiewr, Dwie, Tjee..." Piepte zijn zus Chime. Hij moest niet opgeven, hij probeerde zichzelf omhoog te krijgen. Al gingen zijn spiertjes hem niet meehelpen, hij kwam wat harder tegen de grond aan. Zijn spieren deden pijn, de jonge Astral wist dat hij niet kon winnen. "Zulle wie iits endars spielen?" Piepte de jonge kitten zacht, als of hij moeite had met ademen wat hij ook inderdaad had.

Toen Chimekit helemaal tot 0 had afgeteld sprong Pearlykit weer van zijn broertje af. "Wie ish nuj de grootshe huh?", zei hij blij, zijn borstkas helemaal opgezet. Dat was waar, Pearlykit was de grootste en de sterkste en de mannelijkste, en niet Astralkit! Astralkit was klein en meisjesachtig, neh! Toen zijn rosse broertje vroeg of ze iets anders zouden spelen haalde de kleine grijze kitten zijn schouders wat op. "Wad djan?", vroeg hij, zijn grijze oogjes echter niet op zijn broer maar op zijn zus gericht. Astralkit was het kijken naar niet waard, volgens hem - hij had immers verloren!

Chimekit was al tevreden genoeg dat haar oudste broertje van Astralkit af stapte zodra ze klaar was met tellen. Als hij op hem was blijven staan had ze hem er zeker vanaf gehaald. "Wie ish nuj de grootshe huh?" Aan de ene kant vond ze het wel leuk dat Pearlykit zo blij was met zijn overwinning. Aan de andere kant vond ze het toch zielig voor Astralkit en vond ze het niet heel leuk dat Pearlykit net iets te trots op zichzelf was. Hij wist prima dat de rosse kater niet heel sterk was en het helemaal niet zo bijzonder was dat hij als de oudste en wel gewoon sterke kitten van hem won. Astralkit probeerde opnieuw op te staan, zonder succes. "Zulle wie iits endars spielen?" Stelde het katertje dan ook voor. "Wad djan?" Vroeg Pearlykit haar richting op. Het was net alsof zij degene was die altijd met de ideeën moest komen. "Sjullen we cjannetje spjejen?" Stelde de bruine tabby kattin voor aan haar broertjes. Daar konden ze wel allemaal aan mee doen en het was een van de meest gespeelde spellen in de Nursery.

De jonge kitten was naar beneden gedrukt, hij vroeg zich altijd waarom Pearly zich wilde bewijzen. Hij vroeg het zich af al de eerste keer, zijn broer zei niet aardige woorden al wilde hij wel spelen. Hij voelde zich naar beneden gedrukt en helemaal toen zijn broer hem niet meer aan keek maar eerder naar zijn zus, hij voelde zich iets meer buiten gesloten. Hij spitste zijn oren toen hij een leuk spel hoorden wat zijn zus had voorgesteld, jaa. Het was een goed idee om Clannertje te spelen. Hij hijgde en knikte naar zijn oudere zus Chime, ze was hier altijd zo goed in. Hij bewoog langzaam zijn staart heen en weer, hopelijk zou Pearly het ook leuk vinden. Tenminste was zijn broer trots op zichzelf, had hij een smile op zijn gezicht zicht.

OCC: Sorry voor de korte lengte mijn PC viel steeds vast heb 10 keer dit op nieuw moeten typen -.-