Daddy, sort of

De kleine kitten had zijn kopje op de rand van het nest gelegd en staarde maar wat voor zich uit. Hij verveelde zich, maar hij had op hetzelfde moment ook geen zin om iets te doen. Zijn siblings sliepen - en voor een keertje vond hij dat jammer. Misschien had hij hen nog eens kunnen inmaken in een gevechtje, ofzo. Maar nee, ze moesten weer lui gaan doen. Pff.

Eerste post Creamyfrost ^^

De lichtgrijze kitten keek op toen Creamyfrost de den ingelopen kwam en greens toen hij hem stoere warrior noemde. Ja, dat was wat hij was, een stoere warrior, en geen zwakke poes - hij was een sterke kater, wat zijn naam en zijn grootte ook zei. Creamyfrost had net wat pluspunten gekregen in Pearlykit's boekje. Het kleine katertje sprong recht, zijn pootjes wat uitgespreid zodat hij klaar stond om omhoog te springen. "Hi papa!", piepte hij, niet beter wetend. Voor zover hij wist was Creamyfrost zijn vader en Honeyscent zijn moeder.

"Goe!", antwoordde Pearlykit op de vraag of het met hem goed ging, en klom toen uit zijn nest, weg van mama. Mama overleefde het wel eventjes zonder hem; daarbij, hij was niet ver. Als er iets gebeurde kon hij wel helpen, want Chimekit was een poes en Astralkit had net zo goed een poes kunnen zijn. Toen Creamyfrost vroeg of hij een mosballetje moest maken, schudde de lichtgrijze kitten zijn kopje. "Ikke doen!", antwoordde hij, vrolijker dan hij meestal was. De jonge kitten klauwde met zijn pootjes in de zijkant van het nest en verzamelde zo wat mos; hij zou straks Astralkit wel zo ver krijgen dat hij op de plek met het gat lag. Zijn achterste was toch dik genoeg om het hele gat op te vullen. Geconcentreerd vormde Pearlykit toen met zijn pootjes een balletje van het stapeltje mos, al viel het steeds weer uiteen en werd hij daar heel gefrustreerd van. Waarom werkte het stomme mos niet gewoon mee? Na de derde poging gaf hij simpelweg op, tegen de stomme mosbal (nu ja, eerder het zielige hoopje mos) schoppend met zijn voorpootje. Humpf.

Papa ging weg, maar hij zei dat hij snel terug zou zijn. Pearlykit volgde hem met zijn grijs-blauwe oogjes tot hij uit zijn gezichtsbeeld verdween? Wat zou hij gaan doen zijn? Het duurde niet lang voor de lichtgekleurde kater terug verscheen met iets raars en wits rond zijn poot gewikkeld. Pearlykit fronste. Creamyfrost stak zijn poot met het witte spul uit naar de kitten, die dat er dan ook afnam. Het plakte al meteen aan zijn zilveren pootjes. Wat was dit? De jonge kitten klopte met zijn pootjes het rare materiaal in een bolletje, het mos helemaal vergeten. Het ging beter, want het plakte tenminste aaneen, maar hoe speelde je hier nu mee? Het bleef alleen maar aan zijn pootjes plakken.

Pearlykit luisterde niet echt naar papa en keek gebiologeerd naar het bolletje 'spinrag', zoals Creamyfrost het genoemd had. Het was grappig, maar ook frustrerend; het plakte overal altijd aan en hij kreeg het niet van zijn grijze pootjes af. De kleine kitten raakte steeds meer gefrustreerd en begon met zijn pootje te schudden, tot het bolletje er opeens vanaf vloog en recht op papa's snuit bleef plakken. Even keek Pearlykit ernaar met grote grijze oogjes, voor hij zijn lach niet meer kon inhouden en luid lachend over de grond begon te rollen - haha, dat zag er zo grappig uit!