A small world

De jonge kleine kitten lag lekker rustig tegen zijn moeder aan, hij genoot ervan dat hij in deze warmte lag. Hij lag lekker knus tegen zijn moeder en siblings aan, hij spinde zachtjes. Hij had zijn buikje vol gedronken met de vertrouwde melk die zijn moeder hem schonk, hij had een paar dagen gespeeld met zijn broer Pearlypaw en hij had eerder ook nog eens gespeelt met zijn siblings. Hij hielt ervan hoe Chime liefjes was en hoe Pearly speels was of ja speels? Hij had zo hier en daar zijn twijfels, al genoot hij elke dag van de geur die zijn moeder had van de stem die zijn moeder had. Haar zachte, haar lieve vertrouwelijke stem. Hij slikte kort, al had hij nog steeds last met ademen. Al bleef hij dicht tegen zijn moeder aan, zijn lichaam bleef op deze manier warm. Zijn ogen gingen langzaam open en langzaam dicht, hij gaapte kort en zijn rossige mondje kwam te voorschijn. Hij knipperde even na het gapen en besloot weer eens te proberen om uit het kamp te gaan, hij wilde weten wat daar buiten was. Welk licht daar scheen en hoe het eruit zag? Misschien leek alles op de plek waar hij nu was, alleen als hij er dus uit was gegaan wist hij het zeker wat daar was. Vol moed kroop de kitten richting de uitgang, al hijgde hij, kuchten hij. Al kroop hij een stuk slomer dan de andere, soms vielen zijn spieren weg. Al kroop hij meer naar de uitgang, naar de kou. Het was namelijk erg koud buiten, hierdoor werd hij ook erg bang. Angst schoot zijn lichaam door, al bleef hij een neutrale blik houden op de uitgang. Weer hoesten hij een paar keer, hij nam weer meerdere stappen al werd hij moe toen hij pas een vossen lengte weer had gekropen. Hij rolde om, hij was moe.. Langzaam sloot de kitten zijn ogen na weer een stuk hoesten, hij glimlachte kort en viel langzaam in slaap al was hij nog steeds niet het nursery uit..

~Eerste post Butterstar

De kleine kitten werd wakker toen hij iets miste. In eerste instantie dacht hij misschien dat zijn moeder weg was, maar nee - het was iets anders. Pearlykit fronste en opende toen zijn grijze oogjes. Hij keek om zich heen en toen over de rand van het nest, waar hij - hoe raar het ook klonk - Astralkit opgekruld op een bolletje zag samen met een poes die heel veel op Creamyfrost leek. "Ashtal!", piepte de lichtgrijze kitten verbaasd. Hoe was hij zo ver geraakt? Zelfs Pearly was nog niet zo ver op zijn eentje geraakt, dit was onacceptabel! Voorzichtig kroop het jonge katertje uit zijn nest en stond hij op zijn pootjes - een beetje wobbelig, maar het werkte wel. Traagjes liep hij naar het tweetal, al besteedde hij geen aandacht aan de poes. Eerst moest hij zijn broertje uitkafferen, want hij mocht toch niet eerst zo ver zijn? Hoe zou Pearlykit dan ooit groter moeten worden! "Shtommejik!" zei hij kwaad tegen zijn broertje, boos neerkijkend op zijn rosse gestalte. Voor een keertje was hij eens groter dan hem, als Astralkit opgekruld lag op de vloer.

(als ik mag ^^)

De oranje kitten probeerde door te lopen, naar buiten. Al lag hij op de grond, zijn gedachte bleef ergens bij. Langzaam gingen zijn ogen open, zijn kitten blauwen ogen keken naar de opening van het nursery. De plek die hij moest leren kennen, alleen er stond een wit achtig beest voor. Voor hem, hij kon nu dus niet weten wat daar was al zou hij het nooit weten. Hij was te moe steeds als hij zo probeerde om eruit te komen, buiten het nursery, bedankt wit beest. Al had ze een warme enge glimlach, wat een beest zou hebben als het een kitten zou willen opeten. De oranje bal piepte hard van angst, tot hij zag dat het een kat was. "Hallo daar kleintje?" Miauwde de kattin warm, hij glimlachte iets ongemakkelijker terug. Hij had het moeilijk om zoiets te begrijpen, hij was misschien nog te moe waardoor hij het niet had opgemerkt dat de kattin bij hem stond. "haillo." Piepte de kitten vrolijk naar de grotere kattin toe, al rilde de kitten van de kou al hoorde hij toch een bekende stem van achteren. Langzaam wierp het kleintje zich overeind en hoorde overduidelijk zijn broer, Pearly. VLUCHT! Was het eerste waar Astral aan dacht, vluchten voordat het niet meer kon. "Ashtal!", piepte de lichtgrijze kitten verbaasd, de kitten waggelde naar hem toe. Langzaam probeerde Astral veder weg te kruipen, weg van dat ding! Al was hij te laat, "Shtommejik!" zei Pearly kwaad tegen zijn broertje, boos neerkijkend op zijn rosse gestalte. De jonge oranje kitten keek omhoog naar zijn grijze broer, het was te laat om te vluchten. De oranje kitten slikte even en sloeg zijn oortjes in zijn nek, waarom moest zijn broer altijd zulke gemene dingen zeggen? Een vraag waarop hij nooit antwoord zou krijgen..

Ergens voeld ehij schuldig voor de manier waarop zijn broertje op hem reageerd,e maar hij negeerde het toen Butterstar tegen hen begon te spreken. Pearlykit keek op naar de grote poes, een enthousiaste glimlach op zijn snuit. Hij zou haar niet zijn echte naam zeggen, want zijn echte naam was stom - misschien kreeg hij een betere apprenticenaam als de rest van de clan dacht dat hij een andere naam had. Even dacht hij na, niet al te subtiel; hij was immers nog jong en kende niet eens de betekenis van 'subtiel'. "Kjawkit!", antwoordde hij uiteindelijk, vrolijk. Clawkit, dat was pas een stoere, mannelijke naam. Waarom had zijn mama hem zo niet genoemd?

De jonge kitten durfde niet dicht bij de oudere grijze kitten te komen, het was zijn broer al wilde hij het gewoon niet. Al wilde hij ook niet zijn vijand zijn, hij had hem nodig. Al wilde hij ook niet dichtbij komen, "Nou nou jongens." Zachtjes glimlachte de Crèmige poes naar de twee katers en gaf een lik over haar schouder. Astral keek naar de grote kattin, ergens voelde hij zich nu bang. Door haar groten maar ook door dat ze nu echt sprak als of ze hun wilde opeten, ze moesten rennen. Al wachten hij wat ze nog meer te zeggen had, "Doe eens lief tegen elkaar en vertel me eens hoe jullie heten? Een clanleader moet haar toekomstige warriors kennen nietwaar?" Miauwde de kattin, was zij de Clanleidster. Nee, ja? Al verbrak zijn oudere broer zijn gedachten en wilde gelijk antwoorden, "Kjawkit!" antwoordde hij uiteindelijk met een vrolijke stem. Nou dat wisten we dan, alleen hij heten toch Pearly? Toch? "As," Piepte de jonge oranje kitten rustig, dat waren zijn twee letters die hij wel kon uitspreken dus dat was voor heem goed genoeg. Hij wilde niet zijn best doen om zijn stomme naam uit te spreken, al zwiepte hij vrolijk met zijn staart.

OCC: Sorry voor de late post!

Astralkit stelde zich voor als 'as' en boos keek de grijze kitten naar zijn broertje. Dat was niet zijn echte naam! Hij besefte nog niet dat hij zelf ook zijn echte naam niet gegeven had, en dat het eigenlijk hypocriet was om zijn rosse broertje daar zo hard voor te beoordelen en het bij zichzelf niet eens erg te vinden. De jonge kitten keek weer op naar de leidster toen ze een vraag stelde. "..Oneyshend!", rpobeerde hij te zeggen, maar de naam van zijn moeder vond hij nog heel moeilijk uit te spreken. Pearlykit draaide zich om en wees met zijn pootje naar hun nest, waar haar witte vacht duidelijk was en je, als je heel goed keek, de vacht van hun zusje ook nog kon zien. "Daaj!"

Zo ging het gesprek veder, hij werd steeds banger. Dat de grote kattin er was, gek genoeg vroeg ze ook voor hun mama. Ergens stapte Astralkit naar achteren, nog steeds keek het angstig naar de crèmige poes. Dus nam hij een paar kruipen naar achteren, angstig kroop het steeds meer naar achteren. Toch verliet hem iets van achteren, hij voelde warm nat spul tussen zijn pootjes. Jup, hij had inderdaad van angst door de grote poes geplast. Waar zijn oudere broer bij stond en net had verteld over waar hun moeder lag, langzaam begon Astral langzaam te janken. Hij was bang voor de grote kattin, hij was bang voor zijn broer. Hij wilde hier niet zijn, hij wilde bij zijn moeder zijn. Hij wilde melk drinken, nu had hij geplast en stond hij overal voorschut.