Words sounds all the same

De jonge kitten lag fijn tegen zijn zachte moeder aan, zijn ademhaling klonk zwaar. Hij concentreerde zich vooral op zijn ademhaling, hij dook wat dichter tegen zijn moeder aan. Hij had het nog steeds koud dus bleef hij dicht tegen zijn moeder, al werd hij wel op deze manier warmer. Misschien moest hij even wat drinken, hij had ergens dorst in de heerlijke warme zoete melk van mama. De lekkere smaak waarin hij nu best wel trek in had gekregen, hij kroop wat dichter in de lange vacht van hun witte moeder. Greep met zijn mondje een van de roze tepels vast en zetten zijn pootjes af tegen haar buik, langzaam zoog hij het warme melk in zijn kleine mondje. Hij voelde hoe de lekkere melk zijn keel binnen liep en langzaam naar beneden gleed, al vlug liet hij los en ging liggen. Zijn ogen wijd open, toch focuste hij zich op wat anders. Zijn twee siblings waren ook nog bij mama, dat gaf hem ergens een vertrouwd gevoel. Een fijn warm gevoel, hij voelde hoe zijn moeders vacht kriebelde over zijn vacht. Zijn ogen vielen langzaam bijna dicht, hij was erg moe. Moe van niks doen, gewoon moe uit het niets. De jonge oranje kitten sloot zijn ogen en viel langzaam in een diepe slaap, al ademde hij nog steeds zwaar.

~Eerste post Pearlykit

De kleine lichtgrijze kitten geeuwde en rolde om, zodat hij op zijn rug lag, zijn zij tegen het lichaampje van zijn broer. Zijn blauwgrijze ogen keken op naar het dak van de nursery, waar tussen de takken heen licht naar binnen scheen. Pearlykit verveelde zich. Hij piepte een keertje, hopend dat er iemand wakker zou worden zodat hij iets kon doen - maakte niet uit wat, gewoon iéts.

De lichtgrijze kitten keek opzij, naar zijn broertje, en pruilde. Hij was de oudste, waarom was Astralkit zoveel groter dan hij was? "Shtommejik.", piepte hij boos, verder doorrollend. Hij duwde de oranje kitten aan de kant zodat hij op zijn buikje kon liggen - want hoewel hij kleiner was, was hij wel sterker. Het was niet eerlijk dat Astralkit zo veel groter was dan hem, en dat hij zo een veel coolere naam had - Pearlykit was precies de naam van een poesje.

De jonge kitten keek boos - voor zover een kitten van een maan oud boos kon kijken - en duwde met zijn voorpootjes tegen de rosse schouder van zijn broer. Hij moest krimpen, zodat Pearly de grootste kon zijn! Mama zag hem waarschijnlijk liever omdat ze hem een beter naam had gegeven dan zijn stomme naam. "Shukkel!, schellde hij Astralkit verder uit. Stomme sukkel, zomaar groter zijn dan hem. Hmpf.

Astralkit leek echter niet te begrijpen dat dit serieuze business was. Pearlykit snoof eens en zette dit keer meer kracht op zijn pootjes toen hij zijn rosse broertje duwde. "Shtomme Shtommejik!", ging hij het lichtgrijze katertje voort, niet echt origineel met de namen die hij zijn broer noemde. Hij was nog maar een maan oud, hij kende nog niet veel scheldwoorden.

Astral voelde een hevige duw op zijn schouder al stond hij nog half, Pearlykit snoof eens en zette dit keer meer kracht op zijn pootjes toen hij hem duwde. De kitten piepte en viel omver, de oranje kitten liet een duidelijke piep horen dat hij dit niet fijn vond. "Shtomme Shtommejik!", ging hij het lichtgrijze katertje voort, dit was geen spelen meer. Al voelde hij geen pijn, het was gewoon even een schrik. "Pierli, kieppen." piepte Astral, waarna hij probeerde overeind te komen. Dit gevoel van vreemd, waarom deed zijn broer dat.

De lichtgrijze kitten fronste en vouwde zijn voorpootjes nu onder zijn kopje, zodat hij een zacht kussentje had zonder zijn hele snuit in de witte vacht van zijn moeder te duwen. Hij snapte niet wat zijn broertje wou zeggen en keek nu weg van hem, hem geen blik meer waardig keurend. Hmpf, stommerik dat hij was. Zomaar een leukere naam dan hem opeisen.

Astral lag op de grond en keek zijn oudere broer aan, zijn blauwe oogjes keken naar de grijze kater. Deze stak zijn neus in zijn moeders vacht en gaf hem een afkeurende blik, de jonge oranje kitten keek daarna ook weg. Hij wist niet wat hij verkeerd had gedaan maar wilde even niet naar Pearly kijken, al wilde hij wel spelen.. Hij sprong op - zover een kitten van 1 moon kon springen. Probeerde hij de kleine grijze staart vast te pakken met zijn mini tandjes en begon er speels er aan te trekken, in hoop dat de kitten toch zou willen spelen.

De jonge kitten gromde wat geïrriteerd en stampte met zijn achterpootje tegen de snuit van zijn broertje, in de hoop hem zo weg te krijgen. Zag die dommerik niet dat hij geen zin had om te spelen? Pearlykit was boos op hem, en dat hield niet in dat ze gewoon samen konden spelen! De lichtgrijze kitten keek achterom, naar Astralkit, zijn kittenblauwe oogjes niet vrolijk of speels, zoals de meeste andere kittens gedaan zouden hebben. Het was wel duidelijk dat hij geen vrolijke kitten was.

Astral probeerde te spelen met zijn oudere broer, al wat hij ervoor terug kreeg was een harde stomp in zijn gezicht. Het oranje balletje viel achterover, langzaam keek hij naar de grijze kater voor zich. De oranje kitten wreef over zijn gezicht heen, hij vond het niet gepast om een trap in zijn gezicht te krijgen. Al wist hij bij een blik dat Pearly niet wilde spelen, zijn ogen stonden niet vrolijk of speels. Nee, ze waren kwaad op gezet. De jonge kitten draaide zich om en besloot maar iets naar voren te kruipen, een stuk naar voren over de modder heen. Hij kon niet lopen, hij kon niet eens op 4 poten staan. Het enige wat hij kon was kruipen, ter wel al zijn sibs al voor liepen. Toen Astral zijn plekje in de kou had gevonden besloot hij zich daar op te rollen als een klein balletje op de grond, hij kon zich wel warm houden met zijn vacht dan kon hij Pearly niet lastig vallen.

Pearlykit keek achterom en zag dat Astralkit een eindje van hun vandaan lag, een ros opgekruld bolletje alleen in de kou. Ergens voelde hij zich slecht, omdat hij zijn broertje weg geduwd had, en omdat hij nu alleen moest liggen in plaats van bij hun moeder, zoals Chimekit en hij. Hij zou het nooit toegeven, maar er scheen spijt in zijn grijze oogjes. Hij was niet slecht, hij was niet harteloos - hij was gewoon een kleine kitten, die nog niet wist wat voor effect zijn daden konden hebben op anderen. Astralkit kwam er wel overheen, besloot hij, en de lichtgrijze tabby draaide zich terug naar zijn moeder en sloot zijn oogjes, proberend om aan iets anders te denken zodat dat stomme knagende gevoel in zijn hart wegging.

Topicje klaar? c:

De jonge oranje kitten wilde niet meer naar zijn broer kijken, of wilde hij wel alleen nu even niet. Hij voelde zich iets wat buitengesloten door zijn eigen broer, hij staarde naar de grond. Hij zou hem ooit eens laten zien, hij wordt een goede krijger en dan zouden ze maar eens moeten gaan vechten. Let maar op, al gaapte het kleintje even. Hij sloot zijn kleine blauwen oogjes, misschien werd hij nooit beter. Altijd kon hij hopen, al kon hij niet eens lopen. Hij kroop, langzaam wat meer van het nest vandaan waar hij zichzelf oprolden als een klein oranje kitten balletje.

OCC: JUP, sorry voor de late post