I wanne grow up

De jonge kleine kater lag rustig tegen zijn moeder aan te genieten van de rust en stilte, al ademde hij zwaar kon je het goed horen dat deze kitten nog steeds levend was. Hij gaapte kort, hij voelde de warme zachte vacht van zijn moeder. Hierdoor werd hij erg warm, al werd hij vaak gewekt door zijn andere Sibs. De jonge kitten liet een duidelijke afkeurende piep horen, nu wilde hij eens kijken wat zijn poten hem konden doen. Hij kroop weg van zijn moeder, hij zag elke dag van zijn leven het licht uit de Nursery komen en elke dag vroeg hij zich af wat het was. Nu was het zijn taak om dat eens te onderzoeken, hij kroop langzaam als kruipen al niet langzaam was naar de uitgang. Zijn moeder zou het toch niet door hebben als hij de uitgang ging onder zoeken, zijn blauwe kitten ogen keken stralend naar het licht. Zijn vacht werd langzaam koud en zijn lichaam ook, het was voor hem moeilijk om al 1 vossen lengte te kruipen. Hij hijgde en puften al zachtjes, op een langzaam tempo kroop hij steeds meer en meer de richting naar de uitgang.

~Eerste post Aspenpaw

Aspenpaw slofte door het kamp, maar weliswaar met prooi in zijn bek. Hij had het gewoon voor elkaar gekregen om een waterrat te vangen! Hij was verschrikkelijk in jagen op het land, maar Bitterball had hem geholpen en het was gelukt. Misschien was deze wel oud en traag, maar het maakte hem niet minder trots op hemzelf. Zelfvoldaan liep hij met zijn vers gevangen prooi naar de nursery om te kijken of hij misschien één van de queens er blij mee kon maken.
Aspenpaw stond in de ingang van de nursery, toen zijn blik viel op een verdwaalde kitten, kruipend naar de uitgang. Aspenpaw fronste, het drommeltje kon nog amper een maan oud zijn, zo klein leek het nog. En daarbij kon hij ook nog niet eens helemaal goed lopen. De zwart-witte kater hoorde de kitten kreunen en steunen om vooruit te komen, maar zijn ademhaling klonk ook niet 100 procent. De jonge kater twijfelde niet, liet zijn prooi vallen en snelde naar het verdwaalde kittentje toe. Hij wist niet eens precies wie de moeder van hem was. Honeyscent misschien? Zij had recent kittens gekregen.
Aspenpaw ging voor de kitten staan en liet zijn hoofd zakken, zodat hij de kitten aan kon kijken. ‘En waar denk jij waar je heen gaat, kleine?’ vroeg de jonge kater aan het drommeltje. Zijn ogen gingen door de nursery. Waar was zijn moeder? Was deze kleine kater stiekem weggeslopen. Hij leek niet helemaal fit dus bezorgd keek hij weer naar het rosse katertje.

De jonge kitten kroop richting de uitgang steeds meer en meer, dichter naar het licht. Dichter na de kou, dichter na alles wat daarna was. Al kwamen er grote poten voor hem staan, het beest boog zijn kop zijn richting op. Het was een grote katten kop, hij liet een grote piep horen van angst. Echt een hoge piep, waarna hij wat naar achter kroop. Astral keek in de grote ogen van de kat, al had hij gedacht dat alleen zijn moeder de grootste kat was. Al waren er dus nog meer grote katten, ‘En waar denk jij waar je heen gaat, kleine?’ vroeg de apprentice, zijn ogen gingen door de nursery. De kitten sloot half zijn ogen steeds, al keek hij de kater sloom en moe aan, hij begon nog eens te hoesten door zijn zware ademhaling. Zijn kleine koude oren sloeg hij in zijn nek, hij kroop iets meer naar achteren. Hij vond zo'n grote kat maar eng, "ummm, miei hen jii." Piepte de kitten zacht, zijn staart tussen zijn twee pootjes. De kitten hoesten zachtjes en wreef even in zijn ogen, hij gaapte kort waarna hij weer even op de kat voor hem focusten. Hij draaide zijn kopje naar waar de kater kort naar toe had gekeken, zijn lichaam was koud. De jonge kitten liet een korte miauw horen en kroop weer naar achteren, het was koud. Zijn vacht was nat, zijn kitten blauwen ogen keken naar de geel groenige ogen van de grotere kat. Weer hoesten de kitten, waarna zijn ogen zachtjes sloten.

Oh nee! Nee, nee, nee. Help, paniek. Hij had het beest bang gemaakt. Aspenpaw raakte helemaal van slag toen hij het beestje in elkaar zag kruipen. Aspenpaw moest rustig blijven. Maar straks kwam de moeder van de kit en zou hij weer een uitbrander krijgen. Hij bedoelde het alleen maar goed! Hij wilde niet dat het katertje weg zou lopen uit de nursery. ‘Shh, je hoeft niet bang te zijn,’ sprak Aspenpaw bijna op fluistertoon, hopend het katertje een beetje te sussen. Verder wist de zwart-witte apprentice ook niet wat hij moest doen. Daarna hoorde hij het drommeltje weer hoesten, het ging bijna bij Aspenpaw ook door merg en been. Hij was echt niet fit, maar wat kon hij er dan aan doen? Hij mocht hem niet zomaar meenemen naar de medicine cat den zonder toestemming van zijn moeder. Wie wás zijn moeder? Aspenpaw had de laatste tijd niet de nursery meer bezocht, dus hij stond daar maar met een bek vol tanden naar een bang en zieke kitten te staren.
Maar er kwam nog geluid uit het beestje. Woorden die ongeveer moesten betekenen wat zijn naam was, dacht hij. ‘Ik ben Aspenpaw,’ stelde hij op zo'n zacht en vriendelijk mogelijke toon zichzelf voor. ‘En jij bent?’ vroeg hij daarna, maar hij wist niet meer zeker of de kitten hem wel hoorde, want hij kroop hoestend naar achteren met zijn staart tussen zijn poten, om vervolgens zijn ogen te sluiten. Hij was toch niet hier voor zijn ogen gestorven? Meteen drukte hij zachtjes zijn neus tegen het pakketje vacht aan, meer was het ook niet, en merkte dat hij nog wel ademde. Zwaar, weliswaar. Maar zijn vacht was ook nat en de kitten was koud, wat hem zorgen baarde. Moest hij iets doen? Zijn vacht droog likken? Voorzichtig, zo zachtjes als Aspenpaw maar kon, likte hij een keer tegen de vachtrichting van de kitten in. Hopelijk deed hij het katertje geen pijn.

Astralkit was naar achteren gekropen had zijn oogjes gesloten, hij was moe en bang. Hij had nog nooit een andere grote kat gezien als zijn moeder, ‘Shh, je hoeft niet bang te zijn,’ sprak Aspenpaw bijna op fluistertoon, het kleine oranje kittentje keek hem vermoeid aan. Zwak, zijn staart lag tegen de grond. Even storten hij uit op een hoest aanval, nee hij kon niet meer. Hij hijgde, was dood op. ‘Ik ben Aspenpaw,’ stelde de kater op zo'n zacht en vriendelijk mogelijke toon zichzelf voor. Waarom was deze zwart witte kat zo aardig? Deze leek hem eerst op te eten, langzaam probeerde de oranje kitten weer naar achteren te stappen maar gleed uit waarna het nu op de grond kwam te liggen. Zo zwak als hij was lag hij op de grond met weinig beweging erin, hij was moe. Hij hoesten weer, hij had te veel last van het ademen. ‘En jij bent?’ vroeg de oudere kater daarna, langzaam opende het oranje kittentje zijn mond. "As-" Piepte het hijgend, hij had een stuk gekropen. Meteen drukte Aspenpaw zachtjes zijn neus tegen hem aan, hij wist niet waarom. De neus voelde warm aan vergeleken zijn vacht, zacht snorde de kitten. Langzaam sloot het weer zijn oogjes, waarna ze ook langzaam weer open gingen. Hij lag nu op de grond, al zou hij graag bij zijn mama willen liggen. Honeyscent, de vertrouwde witte vacht.

Aspenpaw wist echt niet wat hij moest doen. Hulpeloos wierp hij een blik door de nursery. Was er geen queen die hem kon helpen? Op zijn minst iemand die verstand had van kittens. Verdorie, dit gebeurde weer als hij probeerde te helpen, meteen zat hij met een groter probleem. Het katertje leek op te zijn, alsof hij echt elk moment dood neer kon vallen. Dat wilde Aspenpaw niet op zijn geweten hebben! Pijnlijk keek Aspenpaw dan ook toe als het kittentje door merg en been begon te hoesten. Hij leek erg zwak. Was er dan echt niemand die kon helpen?
Het katertje wilde zich voorstellen, maar kwam niet verder dan As. Hij glimlachte zachtjes. ‘Hey, As,’ sprak hij dan maar vriendelijk tegen het mormeltje. Het maakte Aspenpaw ook niet meer uit wat zijn echte naam was, vanaf nu zou het katertje er dan waarschijnlijk ook aan vast zitten. Maar dat was niet belangrijk, deze kitten terugbrengen naar zijn moeder was een hogere prioriteit. Of hij zou hem meenemen naar de Medicine Cat's Den.
Aspenpaw kon wel juichen toen de kitten onder hem begon te snorren. Hallelujah, het leek tevreden en niet meer zo doodsbang als in het begin. Hoewel het katertje wel helemaal kapot zich op de grond had neergelegd en steenkoud aanvoelde, maar dat was het volgende probleem dat hij moest gaan oplossen. Heel voorzichtig ging Aspenpaw bij As liggen. ‘Wie is je moeder, kleine?’ vroeg hij zacht tegen het kittentje, bang om hem weer bang te maken. Hopelijk zou As nog een nuttig antwoord kunnen produceren, anders wist Aspenpaw écht niet meer wat hij moest doen.

Astral was koud, hij kroop langzaam in een langzaam tempo naar de wit zwarte kater aan. Langzaam kroop hij onder de vacht, voor warmte. Al had hij wel ergens honger, was hij ergens te zwak om het nu te gaan halen. Zijn spiertjes deden zeer en hij bleef vaak achterelkaar aan hoesten, Aspenpaw glimlachte zachtjes. ‘Hey, As,’ sprak de grotere zwart witte kater dan maar vriendelijk tegen het mormeltje. 'As' had de kitten uitgesproken, al was het ook de eerste twee letters van Aspenpaw. Ergens vond het kleintje het wel grappig dat ze beiden met een A en een S begonnen, het lachte zachtjes. Al had het zelf geen puf meer om echt te gaan lachen, langzaam begon de kitten zijn lucht te verliezen aan het hoesten. De grotere kater besloot om hem heen te liggen ter wel de jonge kitten even zich tegen de buik rand aandrukte van de kater, ‘Wie is je moeder, kleine?’ vroeg Aspen zacht. Langzaam begon de kitten zijn mond open te doen, een kleine piep vermengd met een hoest kwam eruit. Na dat, opende hij weer zijn kleine mond. Al had hij nog weinig lucht, hij ademde zwaar. "Honnney-" Piepte het zacht al hijgend, langzaam sloot de kitten zijn oogjes. Te moe om even wakker te blijven, hij verviel in zijn eigen woorden.

Oh damn, ze was er nu al weer een kwijt. Wat voor een moeder was ze? Over het algemeen kon ze goed bijhouden dat ze een kitten kwijt was, maar ze moest in slaap zijn gevallen en nu kon ze Astralkit nergens meer vinden. Lichte paniek borrelde op in haar borst en zorgde ervoor dat er een mist gevormd werd in haar kop. Ze trilde zachtjes en dwong zichzelf rustig te worden. Goed nadenken, rustig blijven en je richten op de taak. Hou je concentratie bij de taak die je moet verrichten en die taak was Astralkit vinden. Toen ze de rust had teruggevonden, was ze overeind gekomen van haar nest, de andere kittens lagen nog rustig te slapen en zouden het waarschijnlijk niet merken als ze eventjes weg zou gaan. In de verte merkte ze een apprentice op, die zo te zien in gesprek was met iemand. Honeyscent spitste haar oren en opende haar bek om de geur op te vangen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze merkte dat het Astralkit was. Ze liep op de twee katten af en knikte naar de apprentice, die ze herkende als Aspenpaw. "Astralkit, je liet me schrikken, lieverd," zei ze zachtjes, terwijl ze hem oppakte bij zijn nekvel. Toen pas viel het haar op dat hij koud aanvoelde. "Aspenpaw, zou je me even willen vergezellen," sprak ze op een opvallend kalme toon tegen de apprentice. Ze liep terug met haar kitten in d'r bek en legde Astralkit aan haar buik. Rustig begon ze hem te likken, in de hoop dat hij weer warm werd. Als dit verder achteruit ging, zou ze Aspenpaw nodig hebben om Fairfaith of Chivypaw erbij te roepen.

[Ik heb toestemming om te posten~]

Als het katertje er niet zo ziek uit had gezien, had Aspenpaw het verschrikkelijk schattig gevonden hoe hij zich tegen hem aan nestelde, maar nu maakte hij zich alleen maar onwijs veel zorgen, omdat hij steenkoud aanvoelde. Aspenpaw drukte weer zachtjes zijn neus tegen het kitten. Maar telkens als het katertje weer begon te hoesten, schoot Aspenpaw ook weer geschrokken terug. Het deed hem alleen al zo'n pijn om naar het worstelende katertje te kijken. Aspenpaw wist gewoon niet meer wat hij moest doen, zijn brein was één grote wervelstorm met gedachten en doemscenario's.
Aspenpaw schrikte echter weer op toen er weer een woord uit het jonge beestje kwam. Honey? Hij bedoelde vast Honeyscent. Hij keek op en zocht de queen in de nursery, die toevallig ook al op hem af kwam lopen. Hij zuchtte opgelucht en maakte plaats voor de witte poes om haar kitten op te pakken. Astralkit? Dat was dus zijn naam. Dat verklaarde ook de As waarmee hij zich eerder had voorgesteld. Honeyscent vroeg of hij haar wilde vergezellen en hij knikte en wandelde met een gehaaste tred achter haar aan. ‘Uuhm, hij wilde de nursery uit kruipen en toen uhm, hield ik hem tegen,’ begon de apprentice meteen te ratelen. ‘Maar hij klonk al niet helemaal fit en toen begon hij te hoesten en hij voelt koud en i-ik...’ probeerde Aspenpaw uit te leggen aan de poes, maar hij sprak snel en paniekerig. Hij keek toe hoe Honeyscent Astralkit begon te likken en hij keek met een bezorgde frons naar moeder en zoon. ‘Gaat het wel goed met hem?’ Hij zou het verschrikkelijk vinden als hij hem gewoon te laat bij was geweest en Astralkit eigenlijk heel erg ziek was.

De jonge kitten had zich bij de zwart witte kater genesteld, zwakjes lag het daar. Al werd het langzaam koud, de zwart witte kater had afstand genomen. Al drong een bekende geur zijn neus binnen wat hem een gedachten gaf, mama. Zijn lieve vertrouwde mama, "Astralkit, je liet me schrikken, lieverd," zei Honey zachtjes, terwijl ze hem oppakte bij zijn nekvel. Na dat zijn moeder hem beet gepakt had ging alles sneller, ze liepen terug naar het nursery en hij hoorde bepaalde woorden en zinnen. Iets dat Aspenpaw zijn moeder wilden vergezellen, de oudere kater was meegelopen. Al had de kleine jonge kitten zijn oogjes al half gesloten, langzaam nieste hij. Langzaam kwam hij in het oudere vertrouwde nest waar zijn twee ouderen sibs zaten, hier werd hij dicht tegen de warme vacht aan gedrukt. Toch begon hij nog zacht te rillen van de kou, langzaam greep hij de tepel vast van zijn mama en zetten zich af met zijn twee voorpootjes om daarna wat lekkere warme zoeten melk te drinken. Al legde Aspenpaw zijn deel van het verhaal uit, al maakte het de kitten even niks uit. Hij wilde drinken, al spinnend dronk het de warme melk van zijn mama. Al bleef hij ijskoud, langzaam liet hij de tepel los waarna hij zich onder zijn warme veilige witte mama dook. Nog rilde het en zijn staart was niet zoals altijd aan het zwiepen, het lag stil op de grond. Astral rolde zich op als een kleine oranje bolletje en bleef zachtjes spinnen onder zijn warme moeder, al kreeg hij steeds een paar ruwe likken over zijn koude vacht heen. Door de natte tong kreeg hij het juist nog kouder, door de vocht al zou het likken zijn bloed sneller moeten laten stromen om juist meer warmte te krijgen. Al bleef hij koud onder zijn mama, langzaam sloot het kittentje zijn ogen en verlangde van de aandacht die hij kreeg van zijn moeder. ‘Gaat het wel goed met hem?’ Vroeg Aspenpaw de zwart witte kater, al kreeg de kitten de rest niet al te vlug mee. Het lag zo goed, nog steeds rillend. Zijn kleine oranje gestreepte staartje had hij om zich heen gevouwen.

Er lag een zachte blik in haar ogen terwijl Aspenpaw haar vertelde wat er gebeurde. Ze nam de apprentice niets kwalijk, ze had zelf op haar kittens moeten letten. "Het geeft niet Aspenpaw," zei ze zachtjes, met een lichte glimlach op haar gezicht. Ze maakte zich ergens wel zorgen om Astralkit en drukte haar neusje in zijn koude vacht. "Aspenpaw, zou je Fairfaith of Chivypaw willen halen? Ik vertrouw dit niet helemaal," vroeg ze, met een licht strenge ondertoon in haar stem. Ze had het liefst zelf haar kitten willen helpen, maar ze kon hem nu niet meenemen naar de Medicine Cat Den en daarnaast was ze geen Medicine Cat meer, dus was het niet echt verstandig om daar heen te gaan.

Aspenpaw kreeg een opgeluchte uitdrukking toen Honeyscent sprak over dat ze het niet erg vond. Gelukkig maar, een boze queen op zijn dak had hij niet meer aangekund. Toch ging zijn bezorgde blik steeds naar het rode bundeltje vacht, die nu iets levendiger leek nu hij weer bij zijn moeder. Maar zijn blik schoot weer naar Honeyscent toen ze sprak dat ze een medicine cat moest ophalen. Hij schrok bij de gedachte, Astralkit was dus ziek! Maar Aspenpaw kreeg het voor elkaar om zelfverzekerd te knikken en draaide zich op zijn achterpoten en snelde naar de medicine cat's den.
Een beetje zenuwachtig stond hij in de ingang, vreemde geuren van kruiden begroetten zijn neus. Hij kon niet ruiken of er iemand binnen was. ‘Hallo?’ kwam er eerst onzeker over zijn lippen. Aspenpaw klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar. Dit was serieus! ‘Astralkit is ziek,’ sprak hij, zekere paniek was nu weer in zijn stem te horen. Hij hoopte verschrikkelijk dat er iemand in de den was die hem kon helpen.

Chivypaw lag met haar kop op haar poten naar buiten te staren. Het zonnetje scheen en de temperatuur klom omhoog. Warriors kwamen terug met meer prooi, maar geen vis. Haar lievelingskostje werd verziekt door twolegs. Chivy slikte, ze had ooit eens in een haak vast gezeten en bijna gestikt in het water. Gelukkig was papa haar komen redden. ‘Hallo?’ De kleine zilveren poes tilde haar kopje op. Fairfaith was kruiden gaan halen. Ze sprong recht en liep naar de ingang. Vreemd genoeg durfde katten niet echt verder gaan. Hallo dit was maar een gewoon hol hoor? Geen ziektekiem ofzo. Haar mond was geplooid in een grimas. ‘Astralkit is ziek.’ Het klonk paniekerig. Chivypaw keek naar de apprentice. Hij was 1 moon ouder dan haar. "Wat heeft ze?"

Starclan bedankt, er was iemand! Chivypaw verscheen en Aspenpaw wierp haar een opgeluchte uitdrukking. De zilverwitte poes vroeg wat ze had. Aspenpaw zag het meteen weer voor zich, hoe het bundeltje rode vacht hoestte alsof zijn longen in de weg zaten en zijn steenkoude huid. ‘Hij is helemaal koud en hij hoest steeds,’ sprak de jonge kater. Hij wist helemaal niets van ziektes, maar hij wist genoeg om te zien dat het kittentje niet fit was. ‘Hij is in de nursery bij Honeyscent.’ En met die woorden draaide hij zich weer om en gebaarde met zijn staart naar Chivypaw dat ze zo snel mogelijk moest komen. Hij was heel erg bezorgd, hopelijk kon Chivypaw kleine Astralkit helpen. Met die gedachte rende hij weer naar de nursery.

‘Hij is helemaal koud en hij hoest steeds.’ Chivypaw knikte. Ze was nog maar 2 moons in rang, maar het leek wel heel haar leven. Ergens begreep ze wel dat Starclan haar had uitgekozen. Aspenpaw vertrok. Kon die gast nu geen 2 seconden wachten? Snel draaide ze zich om. Hij had toch gezien dat ze nog geen kruiden had? Ze stond voor de stapel, kittens mocht je niet te veel geven, dus koos ze drie kruiden uit. Jeneverbes, hoefblad en moederkruid. Alle drie moesten ze worden gegeten, hopelijk wilde de kitten dat. Met de drie dingen snelde ze naar de Nursery. Ergens voor de ingang zat Aspenpaw al, samen met Astralkit en Honeyscent. Ze keek respectvol naar de poes. Vorig medicine cat. Nu was de stress alleen maar groter. Chivypaw legde de klein gedoseerde kruiden voor de neus van de kitten. Hoefblad smaakte vies, moederkruid ook, maar hij mocht afsluiten met jeneverbes. Ze snuffelde aan de kitten die al hoestte. Hopelijk kon ze die tegen dringen en withoest of groenhoest voorkomen. "Alles oké ventje?"

Aspenpaw verdween om een Medicine Cat te halen en ze zuchtte eventjes. Het liefst wilde ze er zelf heen gaan, de geur van de kruiden weer eens opsnuiven en zich thuis voelen, maar ze had andere verplichtingen en daarvan was haar kitten in het oog houden. Ze maakte zich zorgen om Astralkit, het kleintje zag er niet goed uit en haar moeder instinct had haar Medicine Cat instinct een beetje vertroebeld. Ze zuchtte zachtjes en gaf de kitten nog een lik over zijn vachtje heen. Het ging niet helemaal de goede kant op, maar het zou er voor moeten zorgen dat de lucht stil zou blijven staan in zn vachtje.
Op het moment dat ze Chivypaw zag aankomen knikte ze naar de jonge Medicine Cat Apprentice. "Maak je geen zorgen," zei ze zachtjes. "Ik weet wat voor taak je op je schouders hebt," vervolgde ze. Ze wilde niet dat Chivypaw ging proberen zich te bewijzen omdat ze in haar aanwezigheid was. Dat verdiende Honeyscent helemaal niet.

Astral volgde dit alles niet, nu lag hij lekker met mama en mama klonk nog steeds in de stress. Waarom? It was soooo boring, er gebeurde niks. Nu was er dus iets, wat wist hij niet. Aspen rende weg, dus.. Was er een aanval?! Vlug dook de kitten in een onder de moeder en kroop wat dichter tegen haar aan, door de hoeveelheid likken die hij kreeg. Kreeg hij het ook kouder, eerst warm waarna het naar koud ging. Brrr, hij had het al zo koud. Hij niesten, er kwam wat nattigs uit zijn neusje. Ieuw! Langzaam en traag wreef hij het nattige weg van zijn neusje, hij trilde had het koud. Meer katten kwamen er bij, hij besefte niet dat er iets ergs aan de hand was. Hij wist alleen dat zijn moeder bij hem was en dat het fijn voelde, fijn en vertrouwd. Hij begon langzaam wat meer uit de tepel leeg te zuigen, langzaam kwam het warme melk binnen. Langzaam zag de kitten iets groens voor zich liggen, hij at het. Tot hij de eerste hap had genomen, het proefde vies. Hij schoof het afkeurend van zich weg op een langzame manier waarna hij toch liever aan mama's tepel zoog, beiden bladeren waren vies. Al wist hij nog niet echt wat er ging gebeuren, er was een kat meer. Hij had iets groens bij zich, weer begon het kleintje te hoesten. Het voelde zich ziek, al voelde het zich ook fit. Hij wist het niet meer, het boeide hem niet hoe hij zich voelde als hij maar groot en sterk werd.

OCC: Sorry voor de late post!

Aspenpaw had zo snel mogelijk willen weten hoe het met Astralkit ging. Toen hij merkte dat Chivypaw niet meteen volgde, werd hij meteen weer zenuwachtig. Zou ze Astralkit niet willen helpen? Maar gelukkig kwam de medicine cat apprentice al snel in de nursery met geurende kruiden - waarvan Aspenpaw geen idee had hoe ze heetten of wat voor functie ze hadden  -en ging naar Honeyscent en Astralkit toe. Aspenpaw bleef op een afstandje aan kijken. Hij kon hen toch niet helpen. Moest hij nu weggaan? Maar hij wilde graag weten of Astralkit beter zou worden. Aspenpaw hoorde dat de poezen spraken, maar hij het drong niet tot de jonge kater door. Het enige waar hij oog voor had was het rode katertje en hoe hij langzaam een beetje van de kruiden naar binnen werkte, waarna hij het wegschoof. Meteen vlamde er weer paniek in Aspenpaws ogen op. Als hij niet zijn kruiden wilde eten, zou hij niet beter worden? Wat moesten ze nu doen. ‘Wordt hij wel weer beter?’ vroeg hij bezorgd. Aspenpaw realiseerde dat hij nu waarschijnlijk alleen maar in de weg stond, maar hij moest zeker weten dat het goed zou komen met de kitten, anders zou hij zichzelf nooit vergeven.

OOC: Sorry, had dit topic even helemaal over het hoofd gezien!

Ze observeerde de kitten tot Honeyscent weer haar aandacht trok. Een blos verscheen onder haar vacht, je zag het niet, maar automatisch reageer je er naar. Ze keek even naar haar voetjes. Een nies van Astralkit bracht haar weer bij haar taak. Een mini stukje was gegeten. Sigh, dat ging lang duren. Een beetje geïrriteerd trok ze met haar oor door de bezorgde Aspenpaw. "Ja ik denk het wel, we zijn er vroeg bij." Dat hij maar eens ergens anders in de weg ging lopen zeg, hmpff. Ze boog zich naar de kitten. Hij was netjes 3 koppen kleiner dan haar, en dat bewees nog eens hoe klein ze was. "Hallo daar." Ze glimlachte warm. Met haar pootjes tikte ze tegen de kleine hoeveelheid hoefblad. "Je bent bijna helemaal wit door die vacht van je mama. Kom maar je hoeft niet bang te zijn." Ze keek naar het blaadje dat ze nu heen en weer verschoof. "Zie je dit? Dat maakt je beter. Dan kan je net zo sterk worden als Pearlykit en alle andere kittens. En en! als beloning mag je deze bes helemaal op eten." De blauwe bes zag er lekker uit, hopelijk viel hij voor haar verhaal.