Deputy Benoeming; Lies and broken bonds

Futuresong steunde op hem, en samen liepen ze op langzaam tempo terug naar het kamp. Hij had haar verhaal aangehoord, toen hij haar zo goed mogelijk warm gehouden had, en het had hem kokend van woedde gemaakt. Hij had Criedwolves in het begin niet vertrouwd, maar hij was hier nu al zoveel maanden, dat het leek alsof hij werkelijk spijt had gehad van zijn actie's. Blijkbaar was het allemaal een toneelspel geweest voor een plan om de RiverClan over te nemen van zijn bloedeigen dochter, en één van zijn beste vrienden: Butterstar.
Het was een lange tocht. Ze waren al zeker de hele nacht onderweg. Wat normaal een reisje van een halfuur was, duurde nu zo ontzettend lang, door de pauze's die ze vaak moesten nemen door Future's slechte staat. Ze had de hulp van zijn dochter of haar mentor nodig. Ze had Medicine Cats nodig. Hij kon haar deze hulp immers niet geven en dat wist hij. Het gaf hem een hulpeloos gevoel, maar hij deed wat hij kon om te helpen, voor zowel Futuresong als de RiverClan. Hoewel hij eerder een tijdlang jaloers op haar was geweest, waren deze gevoelens weggezakt, en hadden plaatsgemaakt voor respect, misschien zelfs vriendschap.
Toen ze het kamp binnenkwamen, leek er net een nieuwe deputy aangewezen te zijn. Natuurlijk was dit Criedwolves. De grijze haren van de kater rezen overeind bij het aanzien van de rossige kater, maar hij was slimmer dan de kwetsbare kattin die volledig op hem steunde achter te laten. Toen ze eenmaal in zicht kwamen, brak er verwarring uit tussen de katten. Futuresong wist enkele woorden te mompelen, en zakte toen in elkaar. Panther kreeg een woedende frons op zijn gezicht. "Je hoort het goed, Butter. Criedwolves heeft haar van de rots geduwd!" hij sprak duidelijk, zodat iedere kat die het wilde het horen kon. De kater zette zich beschermend over Futuresong heen, voor het geval dat Criedwolves - of nee, Luvon - iets zou proberen. Butterstar luisterde naar hen, overwoog hun woorden af, en vloog toen haar vader aan. De grote kater fronste. Dat moest een lastige keuze geweest zijn voor haar, maar het was de beste. Hij knikte haar bemoedigend toe, en had zijn spieren aangespannen, zodat hij kon helpen zou dit nodig zijn.

Het slechte van een was zo moeilijk bij anderen te zien, zo nu ook. Zo was de warrior tot deputy benoemd en nu ineens bleek hij een verrader te zijn en had hij een poging tot moord gedaan op Futuresong. Het was zo ongelooflijk. Archangel zat tussen de andere warriors verscholen en staarde met grote ogen naar de gebeurtenis. Butterstar sprak tegen haar vader met pijn en verdriet en zo verduisterde de ogen van Archangel nog meer. Even gleden haar ogen naar waar Futuresong was, Panthergrowl beschermend over haar heen, Smokegaze bij haar zijde, even als Lynxfang terwijl Chivypaw de poes onderzocht en behandelde. Andere katten zaten verspreid over de open plek, compleet gespannen en klaar om toe te slaan wanneer het nodig was. Maar het was nu Butterstar die dit aan het afhandelen was. Ook Archangel wachtte af, want wanneer ze moest bij springen zou ze dat doen.

Smokegaze was een stukje van Futuresong weg gestapt, maar stond er nog steeds dicht bij om haar te beschermen wanneer nodig. Niks ontging hem, alles wat er gebeurde ving hij op. Maar hij focuste zich vooral op Butterstar en Criedwolves. Ongelooflijk. Dat stuk gedrocht was zijn opa. Gelukkig was hij vroeger wel gewoon Riverclan geweest, anders was hij ook nog eens een mengelmoesje. Butterstar maakte duidelijk aan Criedwolves dat Riverclan maar één deputy had en dat was Futuresong. Helemaal mee eens. Vervolgens liet Butterstar de consequentie weten van wat er gebeurde als haar iets werd aangedaan. Smokegaze was nog enigszins verrast door de gedachte dat hij het helemaal eens was met Futuresong als deputy, want moons geleden was dat niet zo geweest. De woorden van Luvon waren gevaarlijk. Maar het was wel waar. Daar was hij het dan wel mee eens. Hij was blij dat Criedwolves dat zelf beamen kom. Het was dom geweest hem in de clan te nemen. De gevechtshouding die er toen ontstond beviel Smokegaze echter niet en ook hij nam een gevechtshouding aan. Maar toen zei iemand iets tegen hem. "Dit is hun gevecht, ga je er niet mee bemoeien, Smokegaze," sprak de kat. Smokegaze vermande zich en nam een normale houding aan, al zwaaide zijn dikke staart wild heen en weer. Zeker toen Butterstar Criedwolves aanvloog en de kater daar fel op reageerde met een klauw naar zijn moeders kop toe. Smokegaze ontblootte zijn tanden, maar bleef waar hij was.

TAG: Wie wilt die random kat zijn die tegen hem spreekt?

Geschrokken keek Aspenpaw op toen opeens een rode poot voor hem stond en hij keek op naar zijn mentor Bitterball. Hij voelde de staart op zijn rug en hij keek helemaal verward om zich heen. Hij begreep het niet, waarom zou Criedwolves vertellen dat Futeresong dood was, maar ze stond hier in levende lijven. Toen Bitterball voor hem een vijandige houding aan nam en naar zijn zus schreeuwde dat Criedwolves aan het liegen was, leek alles zo langzamerhand op zijn plek te vallen, maar hij schrok alsnog toen Butterstar de rode kater aanvloog.
Aspenpaw begreep nu ook waarom Bitterball voor hem stond, beschermend tegen de strijd die voor zich afspeelde. Hij voelde de spanning om hem heen. Vele warriors begonnen klaar te staan om aan te vallen als het moest, maar Butterstar seinde dat ze het haar gevecht wilde maken. En nu hij vlagen van het gesprek van Criedwolves en Butterstar opving, samen met het rumoer uit de clan, begreep hij dat Criedwolves Futeresong opzettelijk van de waterval had geduwd om zelf deputy te kunnen worden. Dankbaar keek hij op naar zijn mentor die hem weg wilde houden van het gevecht. Toch zag hij Bitterballs nagels en wist dat het nog niet voorbij was. Dit gevecht zou alles uitmaken en hij schoot ineen toen hij Criedwolves klauw naar het gezicht van Butterstar zag gaan. Alsjeblieft, moge Butterstar winnen van die verrader.

Butterpaw liet zijn klauwen machteloos tegen de grond schrapen. Hij had er zo veel voor over om nu naar voren te springen en zijn klauwen in de vacht van de vreselijke kater voor hem te boren. Butterpaw wist dat hij zelf ook een ambitie had om Deputy te worden, maar hij zou nooit zijn moeder proberen te vermoorden om dat te bereiken. Ten eerste al niet omdat het zijn moeder was en omdat zij alles voor hem was, alles wat hem graag in RiverClan zijn leven deed leiden. En ten tweede omdat hij groot genoeg respect had voor haar rang om te weten dat als hij haar zou vermoorden en het kwam uit dat hij sowieso geen kans meer op de rang maakte. Je won een rang niet voor jezelf door een ander het te ontnemen, je won het door jezelf te bewijzen. Maar dat scheen deze kater nog niet zo goed door te hebben. Butterpaw miste de helft van de conversatie tussen Butterstar en haar vader omdat hij zijn blik bezorgd op Futuresong richtte. Hij drukte zijn neus in haar flank en snorde zachtjes. ‘Blijf sterk, mam. Hij zal hiervoor boeten,’ murmelde hij. De woorden van Panthergrowl bereikten echter wel zijn oren en zijn kop schoot in een ruk omhoog. Wist Panthergrowl soms dat deze kater zijn moeder had proberen te vermoorden? Even keek hij de kater vragend aan, maar daarna werd zijn blik weer gericht op Butterstar. Zijn blik gleed naar Smokegaze die in een gevechtshouding was gegaan. Hoezeer hij de kater ook aanmoedigde om op de kater te springen, hij wist dat het Butterstar’s orders waren om hun er niet meer te bemoeien. Smokegaze zou het enkel lastig voor Butterstar maken als hij zich zou bemoeien. En dus ging de kater, niet verder dan een meter van zijn moeder, naast Smokegaze staan. ‘Dit is hun gevecht. Ga je er niet mee bemoeien, Smokegaze,’ sprak hij zacht tegen de grijze kater en hij ontspande zich wat toen hij Smokegaze weer in een normale houding zag gaan. ‘Ik begrijp je woede,’ murmelde hij tegen de kater. ‘Die kater heeft geprobeerd mijn moeder te doden. Hij verdient de dood. Maar dit is Butterstar’s gevecht en als het haar wil is om hem alleen te bevechten dan moeten wij dat respecteren.’ Toen keek hij met een onbekende woede naar de kater. ‘Maar dat wilt niet zeggen dat we niet tussen mogen komen als het Butterstar te moeilijk zou worden. En dan laten we die kater boeten voor wat hij gedaan heeft.’ Hij keek de grijze kater afwachtend aan, maar nam zijn verdedigende positie aan zijn moeders zijde weer in.

Ze had enkel kunnen toekijken naar wat er voor haar gebeurde. Criedwolves, haar mentor en tevens haar opa die ze tot in de hel aan zou volgen, had hen verraden. Maar zo voelde het niet voor haar. Het was immers een plan waar ze misschien al het één en ander van geweten had. Hij had het er nooit met haar over gehad, maar ze was een buitengewoon slimme kattin en door bepaalde opmerkingen die hij maakte, dingen die hij haar aanleerde en dingen die hij deed, kon ze op zijn minst uitvogelen dat hij deputy wilde worden, en niet bang was om dit te doen onder lijden van anderen. Maar ze had het nooit erg gevonden, want ze was zo ontzettend close met hem, dat ze op alles wat hij deed vertrouwde. Echter was het nu een heel andere zaak. Nu viel hij haar moeder aan, en haar moeder viel hem aan. Gemixte gevoelens gingen door haar heen, gemixte loyaliteiten. Ze trokken allebei even hard aan haar, wat resulteerde in dat ze enkel stil kon zitten, en toekijken kon. Ze was loyaal aan Criedwolves, maar ze hield van haar moeder, of dit nou zo leek of niet. Ze stond vooraan, kon goed zien wat er allemaal gebeurde, en wist het dan ook meteen toen haar moeder doodging.
Nog steeds kon ze geen spier bewegen, geen stap zetten, geen actie ondernemen. Ze had nu ook geen controle over haar ademhaling, die in horten en stoten uit haar lichaam kwam, alsof ze net een haas achterna gezeten had. Criedwolves had nu niet alleen de Clan verraden, maar ook haar moeder. En daarbij... Haar. Er brak iets binnenin haar. Ze had zolang training van hem gehad, hem vertrouwd, hem lief gaan hebben. En nu? Was dit allemaal weg door één actie? Ze had voor hem gemoord, en ze had er geen seconde spijt van gehad. Ze klemde haar kaken hard op elkaar. Waarom was dit? Waarom had ze zoveel gevoelens? Normaal voelde ze niet veel, dat had hij haar geleerd. Maar nu leek er kort een barrière te zijn gebroken. En toen gebeurde het. Een harde schreeuw van pijn verliet haar bek, en ze bewoog, kwam overeind en stapte naar haar moeder toe, die zo stil was, alsof ze het oog van de storm was. Overal was verwarring, enkel een paar katten hadden nog maar gezien wat er aan de hand was. Opnieuw weerklonk er een gekwelde schreeuw, en opnieuw kwam deze van haar af. Ze zakte ineen bij het lichaam van haar moeder. Ergens, achterin haar kop, wist ze dat haar moeder weer wakker zou worden. Dat was de regel van StarClan, dat wist ze. Maar alle common knowledge leek uit haar te zijn geslagen, en ze voelde zich alleen maar zo alleen. Ze had nooit tijd gehad om met anderen van haar leeftijd om te gaan door het vele trainen, en dus had ze geen vrienden. Met haar siblings had ze ook nooit contact. Enkel haar moeder en Criedwolves waren er voor haar geweest, en nu waren zelfs die geen optie meer. Tranen liepen over haar wangen, en gepijnigde geluiden verlieten onophoudelijk haar bek. Ze voelde zoveel, maar ook zo weinig. Zoveel verdriet, pijn en haat, maar ook zo leeg. Maar bovendien, zo verraden.

Butterpaw voelde nervositeit door zich heen gaan terwijl hij het gevecht tussen Butterstar en Criedwolves met zijn ogen volgde. Zijn ogen volgde hoe Butterstar dapper vocht tegen de kater, maar hij was er niet zeker van dat ze dit gevecht kon winnen. Er waren meer persoonlijke banden met elkaar en dat kon Butterstar nog wel eens in de weg liggen. Hij kon haar ergens wel begrijpen, want hij zou ook niet op zijn sterkste tegen zijn moeder kunnen vechten als hij gedwongen werd om dat te doen om zijn Clan te beschermen. Hij dankte StarClan dan ook stilletjes dat Futuresong aan de goede kant van RiverClan stond. Butterpaw plukte nerveus met zijn klauwen aan het gras onder hem toen hij Butterstar’s buikje zag bloeden en wierp een blik op Chivypaw, maar deze zou er nooit op tijd tussen kunnen komen. Niet voordat Criedwolves nog één klap had kunnen uitdelen. Ongeloof vervulde hem toen hij zag hoe Butterstar in elkaar zakte. Néé. Dit kon niet! Het kon niet dat zijn leader op de grond in elkaar zakte. Het kon niet dat Criedwolves gewonnen had. Ongeloof maakte plaats voor woede toen hij zich besefte dat hij zowel een poging had gedaan om zijn moeder te doden als een poging had gedaan om zijn favoriete leader te doden. Zijn nagels gingen uit zijn poten en hij keek naar Rosepaw die naar haar moeder rende. Hij had nog niet veel gesprekken gehad met de poes en wist niet echt of hij haar mocht, maar het brak hem ergens wel om haar zo te zien. Hij grauwde en hij keerde zich weg van Panthergrowl. Waar hij net het advies had gegeven aan de kater om zich niet te bemoeien met dit gevecht, ging hij dit zelf in de wind slaan. ‘Verrader!’ snauwde hij en hij spurtte naar voren. Hij beukte zijn lichaam tegen die van Criedwolves aan voordat hij zijn tanden weer opnieuw in Butterstar’s nek zou kunnen begeven en haalde uit naar de enige wond waarvan hij wist dat het zeer zou doen: de borstwond. Hij probeerde zijn klauwen er zo diep mogelijk in te dringen en ze daarna met een beweging naar beneden te halen zodat Criedwolves hopelijk iets zou hebben om hem te herinneren. ‘Je had van mijn moeder en van Butterstar af moeten blijven,’ siste hij woedend naar de kater.