Breaking the day

Met vermoeide poten kwam Shyrose het kamp binnen. Ze had gejaagd, wat duidelijk te zien was aan de muizen en de vogel in haar bek. Niet zeker hoe ze die allemaal mee had gekregen liet ze deze met een zucht op de prooistapel vallen. Nieuwsgierig keek ze toe hoe een jonge, wollige kit het kamp door trippelde. Het leek te jong om alleen rond te lopen, ookal waren er overal warriors. Met rustige stappen liep ze naar de kit toe. 'Hey meid, was het saai in de nursery?' dat was een goede manier van het vragen toch? Zo kwam ze niet streng over, maar vriendelijk. Ze nam aan dat de kit zich verveelde en naar buiten was gegaan om zich te amuseren. Met een glimlach zette ze zich neer en sloeg ze haar kale staart om haar poten. 'Ik snap het wel hoor, het is niet alsof er echte avonturen zijn in de nursery. Maar het is er wel veilig.' Soortvan dan. Shy had zich nooit echt ergens veilig gevoelt. Overal was er wel een kat die haar aankeek alsof ze zo vreemd was. Dat was ze ook. Shyrose, de kale poes, het monster. Ze was haar hele leven bezig dat te veranderen, maar er was altijd wel een kat.. Daarom hield ze zo van kits, deze snapten dingen en accepteerde haar als ze het uitlegde. Shy was nieuwsgierig hoe deze kit zou reageren, Of ze bang zou zijn. Misschien had de kit haar eens eerder gezien, op Shy's eerdere tripjes naar de nursery. Maar misschien werd ze gewoon gezien als een monster, de eerste keer zou het in ieder geval niet zijn.

“Ja en de tak was ook saai.” Shy knikte begrijpelijk. Veel kits speelden met takken, en na een tijdje werd dat natuurlijk saai. Nadat ze sprak over de veiligheid sprak de kit. “Hier is het ook wel veilig.” Shy glimlachte een beetje. 'Dat klopt ja, Een stuk veiliger dan buiten in ieder geval.' Toen ze dat had gezegd dacht ze na, waarom was het buiten eigenlijk gevaarlijk? Er waren roofvogels die kits aten, soms vossen of dassen, andere jagers. En twolegs. Altijd de twolegs, die een kit vonden en deze meenamen. Ze waren verschrikkelijk. De stem van de kit onderbrak haar gedachtestroom. “Ik heet Eveningkit en wie bent u?” Vriendelijk keek Shy haar aan. 'Ik heet Shyrose, leuk je te ontmoeten Eveningkit.' Ze vroeg zich af of ze deze kit al eens eerder had gezien, maar waarschijnlijk had ze zich dat wel herinnerd. Zo veel kits kwam ze nou ook weer niet tegen, en deze zag er ook weer net iets anders uit dan de rest. Ze vroeg zich af waarom deze kat Evening heette, maar waarschijnlijk kwam dat doordat ze in de avond geboren was. Waarom heette zij eigenlijk Shy? Was ze al verlegen geweest toen ze geboren werd? Had ze zich verstopt onder haar moeders vacht, niet in staat de wereld aan te zien? Het zou een raadsel voor haar blijven. Haar grote geelgroene ogen keken de gifgele van de kit aan, nieuwsgierig op wat deze zou zeggen.

Shy's gedachten werden onderbroken door de stem van de kit, die voorzichtig tegen haar sprak. “Mevrouw?” begon deze. Hier komt het, dacht Shy bij zichzelf, en ze had gelijk. “Waarom heeft u geen vacht?” De kit trok met haar snorharen om te laten merken dat ze het niet slecht bedoelde, maar dat snapte Shy al, kittens strooiden niet met beledigingen. 'Ik weet het niet' Antwoordde ze eerlijk, haar stem iets hoger dan normaal. Shy klonk niet helemaal als zichzelf, maar ja, wie was ze dan ook? 'Ik bedoel, ik ben gewoon zo geboren. Sommige kittypets zijn ook zo, wist je dat? Daarom denkt een deel van de clan dat ik ook zwak ben. Maar ik ben gewoon zo geboren, een foutje van de natuur. Ik heb geen vacht omdat ik een beetje mislukt ben, en ja, niet iedereen houd van het aanzicht van een kale kat.' Ze had het er uit geflapt. Domme, stomme Shyrose had alles er uit geflapt tegen een kit. Ze had haar mond moeten houden, iets moeten verzinnen. Ze had nooit, nooit zoiets tegen een kit kunnen vertellen. wat als deze kit nu de Clan zou wantrouwen? Wat als.. Wat als deze kit een rogue zou worden omdat Shy er iets had uitgeflapt?

“Bewijs ze dan dat u niet zwak bent.” sprak de kit. Shy keek haar met een mengeling van schok en onbegrip aan. “Volgens mij maakt StarClan geen foutjes mevrouw.” Na de woorden keek de kit haar doordringend aan, wat Shy bijna deed lachen. Bijna. Met een mager, en schuin glimlachje keek ze de kit aan. 'Misschien maakt Starclan geen foutjes, misschien maken ze dat wel. Het maakt niet uit voor mij, de andere katten zullen nooit echt in me geloven.' Haar blik veranderde naar medelijden. 'Maar daar hoef jij je geen zorgen om te maken, ben jij niet het perfecte beeld van een kat?' Shy keek de kit aan, maar haar ogen stonden afwezig. Ze dacht aan hoe ze had geleefd tot nu toe, en hoe zwak ze eigenlijk was. 'Als je er zo uit ziet als ik, zoals Zij er uit zag.. Dan zien katten je niet als een medekat, eerder als een.. als een soort ding. Ik wil niet zeggen dat ik ondankbaar ben voor mijn leven, ik had alleen gehoopt dat het.. iets beter uit had gepakt..' Ze legde haar kop in haar nek en staarde naar boven. 'Als ik iets goeds doe, dan zien ze het als normaal, logisch, en wuiven ze het weg. Maar als ik iets verkeerd doe.. dan vergeten ze het nooit..' Pas toen ze deze woorden sprak besefte Shyrose dat ze te ver was gegaan. 'Het.. Het spijt me, dat ik je hiermee lastigval. Zie je, dit soort dingen doe ik nou altijd, mijn stomme problemen uitstorten bij iemand die er niks aan kan doen. Ik zal je wel met rust laten, dat zal je liever hebben denk ik?'