Terwijl jullie nog bij me zijn

Met een zwak glimlachje stond hij voor zich uit te staren in het kamp, zijn broer deputy, zijn kittens apprentices, wauw. Het ging allemaal zo snel. Het was tijd voor hun om nu zoveel te leren, en gelukkig hadden ze goede mentoren gekregen. Zealspark, die lieve Red met geduld kon behandelen en gerust stellen. Rowan, die Hazel eens goed aan kon pakken wanneer nodig. Cinderdance, wat zullen zij leren van elkaar... Hij wist gewoon dat het goed moest uitpakken, hoe weinig hij ook met Cinderdance had gesproken en hoe pissed hij Rowanflight dan ook had gekregen. Het kwam allemaal goed... Met hun, in ieder geval. Met hem? Hij had niet eens meer trek meer, en hij kon amper staan...

Een apprentice zijn was behoorlijk vermoeiend, en ondanks de nachtmerries die ze af en toe nog had sliep ze beter dan ooit tevoren. De rosse apprentice geeuwde eventjes en rekte zich uit. Vandaag had ze kunnen uitslapen omdat Zealspark haar een dag vrij gegeven had. Hij was natuurlijk deputy, hij had andere verantwoordelijkheden buiten haar. Ze kon zich niet inbeelden wat een zenuwslopende rang deputy wel niet moest zijn. Besluiten nemen war de clan op rekende, maar zonder de hulp van Starclan zoals de leader die had.. Brr. Ze zou het nooit willen zijn. Redpaw zag haar vader staan en liep op de rosse kater af, een kleine maar vrolijke glimlach op haar gezicht. Hoewel ze nog steeds doodsbang was van het apprentice zijn en van haar nieuwe taken, vond ze dat het beter ging dan ze oorspronkelijk misschien gedacht had. Misschien zou haar apprentice tijd haar juist helpen om over haar angsten wat meer heen te komen, zodat ze op z'n minste met andere katten kon praten zonder te hakkelen van nervositeit. "H-hallo, pappa.", begroette ze Glowstick, toch nog steeds een lichtte hakkel en een lichte aarzeling in haar stem - maar dat had ze altijd.

Normaal zou hij schrikken maar zijn brein reageerde gewoon te snel liefelijk op de stem van één van zijn meeste dierbaren. Meteen legde hij zijn hoofdje over de hare heen, haar dicht bij hem houdend. "Hey lieverd." Sprak hij zacht, iets wat hem zelfs uitputte maar de Medicine den... Hij wilde er niet heen, wie wist moest hij daar manen blijven liggen van Mist en zou hij vervolgens nog minder van de jeugd van zijn kinderen meemaken... Nee, dat ging niet gebeuren. "Aprrentice hmmm?"

Haar vader klonk niet zo sterk als ze gewoon was, en dat maakte haar bezorgd. Redpaw was een heel zorgzame poes, dat was ook gebleken bij het verzorgen van de wonden van haar siblings - nu leek het erop dat ook haar vader verzorging nodig had. "Mmhmm", stemde de apprentice zachtjes in. "Hoe g-gaat het met j-jou, papa?", vroeg Redpaw, haar kopje vanonder de zijne halend en hem bezorgd aankijkend. "Je k-klinkt.." Ze wou niet meteen 'zwak' zeggen om hem niet te kwetsen, maar ze wist niet goed wat anders te zeggen. daarom liet ze de zin maar hangen in de lucht, hopend dat de rosse kater wel zou begrijpen wat ze bedoelde.

Hij verbaasde zich bij de vraag, was het zo erg? Diep van binnen wist hij dat, maar hij wilde het niet. Eten zat er gewoon niet in. "Over mij hoef je je geen zorgen te maken. Jullie zijn veilig en dat is alles wat mij aangaat." Nergens zat er ook maar een stukje leugen in. Het was honderd procent de waarheid.

De jonge apprentice glimlachte lichtjes maar kon de bezorgdheid nog steeds niet van zich af schudden. toch pushte ze haar vader niet verder, maar genoot in plaats daarvan van het feit dat ze samen waren. Haar trainingen slokten veel tijd op, en gecombineerd met de warrior verantwoordelijkheden van Glowstick zagen ze elkaar de laatste tijd zo vaak niet meer - net zoals ze haar siblings eigenlijk niet zo vaak meer zag, niet zoals toen ze nog in de nursery waren.. Al sliepen ze nog steeds samen, hun nesten naast elkaar. Daar voelde Redpaw zich het veiligste. De rosse poes schudde de gedachte van zich af en begon verslag te doen van haar trainingen, een ondertoon van enthousiasme maar ook van angst in haar stem. "Zeal-zealspark heeft me het territorium al l-laten zien!, zei ze met haar hoge stem, glimlachend.

Spontaan kreeg hij een wat vrolijker gevoel toen ze enthousiast over haar trainingen begon. Natuurlijk, waarom was hij er zelf niet over begonnen? "Dat is mooi. Wat was je lievelingsplaats?" Hij wist het nog goed. Die van hem waren de Sunning rocks, al kon dat natuurlijk niet meer... Maar hij wist nog het gevoel dat hij kreeg toen hij die plek voor het eerst zag. Het was magisch.

Daarover moest de poes even nadenken. Haar lievelingsplaats? Dat was moeilijk te zeggen, ze was altijd ze geconcentreerd op de plaatsen die ze niet leuk vond, waar ze bang van was.. De rosse apprentice haalde lichtjes haar schouders op, bijna onmerkbaar, terwijl ze nadacht. Uiteindelijk besloot ze toch: "O-owltree vind ik wel een aa-aangename plek..", zei Redpaw zachtjes, ietwat aarzelend. Owltree was wel fijn, al zou ze hem nooit durven te beklimmen. Het was gewoon te hoog daarvoor.

Hij glimlachte naar Redpaw, hij zag dat ze even na moest denken maar dat vond hij best logisch. Niet elke apprentice claimde een plek als hij gedaan had. "Dat is ook een hele mooie plek." Knikte hij. "Heb je nog wat geleurd of is oom iets te druk met zijn nieuwe rang?" Het leek hem logisch, zijn vader was ook altijd druk geweest.

Bij de vraag van haar vader aarzelde ze even, maar Redpaw schudde toch haar kopje. "D-de deputy i-is vast he-heel druk..", mompelde ze zachtjes. Na de rondleiding had ze hem eigenlijk nog niet veel gezien, en ze was dus ook nog niet enorm vaak buiten het camp geweest - zonder iemand anders erbij durfde ze dat nu niet echt..

Hij knikte. Maar veel kon hij zijn dochtertje ook niet aanleren in deze conditie. Voor bijna alles was beweging nodig en bewegen ging niet zo soepel wanneer je niet sliep en niet at... Dus deed hij maar hetzelfde als bij anderen. "Ken je al een beetje van de Warrior code?" Het enige waar hij goed in was was maar mentale dingen aanleren.

De rosse poes hield haar kopje ietwat scheef en dacht even na. ze kende al zeker één regel, toch? "Euhm.. Kittens m-mogen het camp niet uit?", zei ze met haar hoge stem, een korte aarzeling alvorens toch te besluiten om het te zeggen. En was er niet nog één? Redpaw fronst terwijl ze in haar geheugen groef naar een andere regel van de warrior code. Ze moest 'm eigenlijk goed vanbuiten kennen, zoals een goede apprentice en een goede warrior, maar nog niemand had 'm helemaal aan haar uitgelegd..

Hij knikte vrolijk toen ze dat zei. "Goedzo!" Riep hij naar d'r. "En wanneer mag jij eten pakken?" Vroeg hij, dat moest wist ze ook wel. Dat heeft hij haar verteld voordat ze apprentice werd zodat ze niet meteen een fout zou maken.

Even dacht de rosse tabby na, voor ze zich realiseerde dat dat zowat de makkelijkste vraag was ooit - toch? Ze kon zich herinneren dat haar vader haar dat al eerder verteld had, na de ceremonie. "Euhm, na-nadat we gejaagd hebben voor de kittens en e-elders, toch?", zei ze, er niet honderd percent zeker van dat ze het juist had, maar toch wel voor zo'n negentig procent.

Hij knikte op wat ze zei. "Juist, en nadat zij, plus de Queens gegeten hebben." Hij glimlachte naar Redpaw en verplaatste zich kort om wat anders te gaan zitten. "En tijdens het jagen, wat mag jij dan niét doen?" Dat wist ze ook wel toch?

"De prooi a-al eten!", antwoordde ze vrolijk, blij dat ze wist wat haar vader bedoelde. Ze wou dat hij trots op haar kon zijn, dat ze geen teleurstelling was in zijn ogen - en dat wou ze ook voor haar moeder, al had ze die al een tijdje niet meer gesproken. Snowblossom was altijd druk met haar taken, zo leek het - en sinds ze de nursery uitwas, zag ze haar zo vaak niet meer. Dat deed de jonge poes pijn, want ze was altijd zowel een mama's kindje als een papa's kindje geweest - ze had de steun gewoon nodig, in deze harde en enge wereld.

De vrolijkheid van de kitten sloeg gelijk op hem over waardoor hij zijn zware lach liet klinken. En wat voelde dat goed. "Goedzo!" Knikte hij en drukte zijn neusje tegen haar wang. Binnenkort, of misschien nu al, zal ze zich daar voor schamen... En daar was hij nog niet klaar voor.

De kleine rosse poes snorde zachtjes bij het gebaar van haar vader. Redpaw was echt een papa's kindje, al zou ze dat niet zozeer tegen iedereen zeggen.. Maar ook dat wou weinig zeggen, want dat zou ze met niets. De jonge poes was nu eenmaal geen prater. Glowstick leek haar tenminste te accepteren zoals ze was, iets waar ze doodsbang voor was - dat anderen haar zouden proberen te veranderen, omdat ze vonden dat ze niet goed genoeg was.. "Ik hou van je, papa..", mompelde Redpaw zachtjes, hem lichtjes glimlachend aankijkend. Ze zou niet weten wat ze zonder hem moest.

Wat ze zei kwam plots waardoor zijn gezicht kort verbaasd was, tuurlijk moest dat hem niet verbazen maar het gaf hem zo'n warm gevoel, dat was hetgeen wat hem het meest liet schrikken. Zijn kitten had hem in een paar minuten laten voelen wat hij dacht nooit meer te voelen. En dat was zo speciaal. "Ik hou véél meer van jou." Plaagde hij dan, ook al was het ook nog eens waar.

Haar glimlach werd groter, een grijns bijna, met haar scherpe witte tandjes bloot. Redpaw's amberen oogjes twinkelden. Ze was echt een vaderskindje, hij was bijna de enige tegen wie ze zo vrij kon spreken als ze nu deed - ze was veel te bang om zichzelf te zijn bij de meeste katten. "Onmog-genlijk!", antwoordde de jonge apprentice vrolijk, hem zachtjes een duwtje gevend met haar schouders. Dat zag er natuurlijk wel wat grappig uit, aangezien de kleine poes half zo groot was als haar best wel grote vader.