Holding hands while the walls come tumbling down

de zon scheen op zijn pels, hierdoor lichtte die op en de muis die hij had achtervolgt vluchtte snel weg. Amberpaw zuchtte, hij was niet in vorm, hij moest steeds denken aan de ontmoeting met Lola de roque en aan zijn moeder. hij wilde dat hij het gewoon van zich af kon zetten zodat hij zijn normale taken weer kon oppakken, maar dat kon hij niet en dat was waarom hij zijn moeder moest zien: zodat hij dit kon afsluiten voor zichzelf. hij probeerde het jagen nog een keer en weer ging het mis. Hij zuchtte, hij moest wel iets vangen, hij kon namelijk niet zomaar terugkomen met lege poten.

ruddypaw eerst

De roodbruine kater liep om een groepje bomen heen, terwijl de zon fel op zijn rug scheen. Hij liet de geuren van zijn omgeving zijn neusje binnenstromen. Ruddy was er op uit gegaan om te jagen, maar hij had tot nu toe nog geen spoor van een prooidiertje gespot. De jonge apprentice liet een korte geërgerde zucht, en liep stilletjes verder, tot een andere, onbekende geur zijn neusje binnenkwam. Hij merkte de ShadowClan geur meteen op, dus het was iemand uit zijn clan. Dat zou ook vrij logisch zijn, ze waren immers in ShadowClan territorium. Nieuwsgierig liep Ruddy erop af.

Amberpaw hoorde de bosjes achter hem ritselen en hij ontbloote zijn nagels, toen pas snoof hij, Schaduwclan. "Wie is daar?" Vroeg Hij terwijl hij dichterbij liep. Blijkbaar was er nog iemand op uit gegaan om te gaan jagen, fijn, nu kon hij niet even alleen zijn met zijn gedachtes. Toen duwde hij de bosjes opzij en hij zag Ruddypaw, "Hey" zei de oudere leerling tegen de roodbruine kater. Hij wist dat Ruddypaw nog geen maan geleden leerling was geworden, en Amberpaw zou bijna warrior worden dus ze zouden maar heel even dezelfde rang hebben

De bosjes voor zijn neus werden opzij geduwd, en een oudere rode kater verscheen. Ruddy had hem wel eens eerder gezien, in de apprentice den, maar hij was zijn naam kwijt. "Hey" Zei de oudere kater. "Uhm..Hey" Antwoordde Ruddy. Hij wist nooit echt goed een gesprek te beginnen, dus voelde hij altijd een beetje ongemak. Hij schuifelde wat met zijn voorpootje. "Ik eh...Je naam is me ontschoten." Zei de roodbruine kater toch maar, om het gesprek met de oudere leerling gaande te houden.

"Uhm..Hey" Zei de jongere leerling wat ongemakkelijk. Die had misschien ook wel niet zoveel sin om te praten. Ruddypaw schuifelde een beetje rond en zei toen: "Ik eh...Je naam is me ontschoten." Amberpaw grijnsde. "Amberpaw" Miauwde hij, "En jij bent Ruddypaw, toch?" vroeg hij voor de zekerheid. Deze jonge kat was blijkbaar niet heel erg bedreven in het jagen, dat was niet vreemd aangezien hij nog geen vaste mentor had. Misschien kon Amberpaw hem wel een paar dingen leren? Dan zou hij in ieder geval een beetje afleiding hebben.

Ruddy knikte ter bevestiging. Hij kreeg het nu vrij warm zo in de open zon, vanwege zijn wat donkerdere vacht, maar dat vond hij niet erg. Hij nam de oudere apprentice in zich op. Amber zou vast binnenkort een warrior worden. "Dus, was jij ook aan het jagen?" Vroeg de jonge kater. Hopelijk kon hij een gesprek aanknopen met Amber, hij wouw namelijk niet raar overkomen, met even een ongemakkelijke hoi zeggen en dan weggaan. Misschien kon de oudere kater hem ook wel helpen met zijn jagen, hij was namelijk niet de meest getalenteerde jager. "Zou je me misschien wat tips kunnen geven?" Vroeg Ruddy toen maar.

"Ja ik was toevallig ook aan het jagen ja" Zei Amberpaw "Het lukte niet echt, te veel gedachtes aan mijn kop" zuchtte hij. Toen vroeg Ruddypaw hem om help met jagen, dat was wel fijn, dan kon hij even zijn gedachtes verzetten. "Oke begin eerste maar met je jachthouding." Miauwde hij tegen de ander, hij was normaal gesproken een voortreffelijke jager maar nu lukte het gewoon niet. Amberpaw jaagde normaal gesproken elke dag, als hij het niet te druk had met trainen. En zodra hij warrior zou worden en wat vrijer zou zijn, zou hij alleen maar vaker gaan.

Amber zuchtte voor hij hem vertelde zijn jachthouding aan te nemen. Ruddy probeerde zo goed mogelijk zijn jachthouding aan te nemen, al wist hij dat het verre van perfect was. Ook wist hij van zichzelf dat zijn evenwicht vaak rampzalig was, dus maakte hij vaak rare acties. Al kon hij daar zelf ook wel om lachen. "Zo goed?" Vroeg hij wat onzeker. Hij was nooit echt zeker van zichzelf, en dat was een tekortkoming. Daarom had hij ook nog niet echt vrienden.

De houding was, voor een net beginende leerling... Redelijk en voor een oudere leerling... Best wel heel erg slecht. "zo goed?" vroeg Ruddypaw onzeker. "je gewicht is ongelijk verdeelt, je moet dichterbij de grond blijven en..." Amberpaw merkte dat hij dit niet kon. "volg mij maar gewoon." Miauwde hij en hij ging Ruddypaw voor dieper het bos in. Toen snoof Amberpaw, hij rook een muis, hij zakte in een perfecte jachthouding en sloop langzaam dichterbij. Zo dichtbij dat de muis hem zelfs had kunnen zien als hij opkeek. Toen sprong Amberpaw en hij doode de muis snel en pijnloos.

Na hem de tip te geven zijn gewicht meer gelijk te verdelen, bleek Amber te merken dat hij dit niet kon. "volg mij maar gewoon." Zei Amber, en ging Ruddy voor, dieper het dennenbos in. Ruddy zuchtte, soms dacht hij dat hij het nooit zou leren. Vol belangstelling keek de jonge kater hoe Amber met een, in zijn ogen, perfecte jachthouding op een muis afsloop. De oudere apprentice doodde het diertje snel. "Dat zal ik toch nog lang niet kunnen." Zuchtte hij.

De kleinere apprentice zuchtte "dat zal ik toch nooit kunnen" zei hij. Amberpaw begreep, dacht hij, oppeens wat er aan de hand was "je hebt te weinig zelfvertrouwen, je moet tegen jezelf zeggen dat je het wel kunt, want als je blijft zeggen van niet zal het inderdaad ook niet lukken." Zei hij, meteen dacht hij: 'ik lijk wel erg op een zeurende mentor' hij wierp de muis naar Ruddypaw, "hier, eet eerst wat. Verser kan niet tenzij je hem levend eet" zei hij met een knikje naar de prooi. Hij was er zeker van dat Ruddypaw dit wel zou kunnen

Amber probeerde hem op te beuren met een peptalk. "Je hebt te weinig zelfvertrouwen, je moet tegen jezelf zeggen dat je het wel kunt, want als je blijft zeggen van niet zal het inderdaad ook niet lukken." Zei de rode kater, terwijl hij de muis naar ruddy wierp. "Hier, eet eerst wat. Verser kan niet tenzij je hem levend eet" zei hij met een knikje naar de prooi. Ruddy aarzelde. Hij had honger, maar hij wist ook dat hij niet mocht eten voordat hij had gejaagd voor de clan, zo veel had hij al wel geleerd. "Dat is tegen de code." Zei de roodbruine kater wat voorzichtig

"dat is tegen de Code" zei ruddypaw aarzelend, hij wist dus van de warriorcode "en als we straks nou nog een tijdje blijven zodat we meer kunnen vangen?" stelde Amberpaw voor, hij waardeerde het wel dat de Roodbruine leerling de code volgde. "je kunt niet gaan jagen op een lege maag" Zei hij grijnzend, Ruddypaw moest gewoon een beetje loskomen en zich wat vrijer gaan voelen. Toen snoof Amberpaw, hij rook een geur die niet onbekend voor hem was, al had hij hem maar een keer eerder geroken: Vossen. "geen geluid maken" Waarschuwde hij Ruddypaw fluisterend.

Ruddy wou net beleefd afwijzen, hij was nog niet zo lang apprentice en kon dus niet zomaar de code negeren, toen Amber de lucht snoof. "Geen geluid maken." Fluisterde de rode kater waarschuwend tegen hem. Ruddy snoof ook, en rook een onprettige onbekende geur. Hij wilde vragen wat het was, maar Amber had hem verteld stil te blijven, en dat deed hij ook. Het was vast een indringer, of een roofdier of... Ruddy schudde zijn kopje. Nee, hij moest zichzelf niet bang gaan maken met dat soort gedachten, het kon namelijk alles zijn.

Amberpaw keek in de richting van de geur "vossen" hij kon de Andere leerling niet in gevaar brengen. "ga snel" zei hij toen hij de vos hoorde grommen, hij had hen opgemerkt. "haal hulp, we kunnen dit niet alleen!" Miauwde Amberpaw toen de vos de bosjes uitsprong, meteen sprong Amberpaw voor Ruddypaw en hij blies naar de Vos, een vrij oude vos was het. Dat betekende dat hij minder snel zou zijn maar meer ervaring zou hebben.

Amber vertelde hem naar het kamp te gaan. "Ben je gek!? Je kan hem niet in je eentje afweren tot ik hulp heb gehaald, het best is hem ergens proberen kwijt te raken in het territorium en als het weer veilig is terug naar kamp te gaan!" Sprak Ruddy op tegen Amber. De kater mocht dan meer ervaring hebben als hem, maar zelfs warriors hadden moeite met een vos afweren en wegjagen. Nee Amber was niet moedig, hij was nu roekeloos.

De Vos kwam sneller op hen af dan dat Amberpaw kon omdraaien, hij sloeg Amberpaw moeiteloos opzij en bloed welde op uit een lange maar gelukkig ondiepe snee in zijn zij. Hin stond direct op en keek Ruddypaw aan, "je hebt gelijk, rennen!" schreeuwde hij toen de vos nog een uithaal naar hem deed die hij ontweek, hij begon te rennen, biddend tot starclan dat de vos Ruddypaw en hem niet zou berijken en vurig hopend dat Ruddypaw hem direct gevolgd had.

Ruddy rende razendsnel Amber achterna, niet achterom kijkend. Hij voelde de trillingen in de grond, wat betekende dat de vos hen achterna zat, en snel ook. De roodbruine kater scande haastig zijn omgeving, voor eventuele vestopplekken, of iets om de vos mee af te schudden, maar hij zag niks dus bleef hij maar rennen. Ruddy had nu Amber ingehaald, aangezien hij de snelste van de twee was. "Het is misschien niet slim, maar als we opsplitsen raken we hem misschien sneller kwijt." Stelde Ruddy voor. Iedereen met zijn pf haar gezonde verstand zou waarschijnlijk nee hebben gezegd. Dus Ruddy gokte dat Amber dat ook zou doen, en dat zou hij op zich niet zo erg vinden. Maar ze hadden wel snel een idee nodig, of echt heel veel geluk.

Amberpaw knikte, dat was een roekeloos maar best goed plan. "Oke, in drie, twee, een, NU!" Schreeuwde hij en hij schoot naar rechts, hopend dat hij de vos achter zich aan zou krijgen, ookal maakt de snellere Ruddypaw waarschijnlijk meer kans om het te overleven. amberpaw voelde een soort verantwoordelijkheid voor Ruddypaw, hij wist niet waarom maar het was gewoon zo. Hij keek achterom, de vos had hem niet gevolgt, nu maar tegen beter weten in hopen dat hij Ruddypaw ook niet was gevolgd.

Ruddy shoot weg, naar links, de begroeing in. Hij kon hier makkelijk doorheen schieten, maar de vos had er meer moeite mee, dit gaf hem een grote voorsprong. De jonge kater rende zo snel hij kon, vaak van riichting veranderend. Uiteindelijk had de kater de vos afgeshud, en nam hij een omweg richting kamp, zijn ogen wijd open houdend, oren gespitst. Ruddy voelde zijn hart nog hevig bonzen. Schrikachtig, ging hij zo snel maar zo stil mogelijk, door het territorium. Het liefst kwam hij nu een warrior tegen. Ook wilde hij weten of Amber oké was. Straks had de vos de oudere apprentice te pakken gekregen. Was dat dan zijn schuld? Hij schudde zijn kopje om de gedachten te proberen kwijt te raken.