Holding hands while the walls come tumbling down

Amberpaw liep ook terug naar het kamp, hij moest snel zijn! Misschien had de vos Ruddypaw wel gevonden, waarom was hij ook weggerend? Hij had ook kunnen blijven vechten, natuurlijk zou hij niet winnen en zou hij waarschijnlijk verminkt worden voor het leven, maar dan was Ruddypaw wel zoiezo veilig geweest. Hij hoorde een geluid van links, uit puur instinct sprong hij er meteen op af en duwde de gedaante tegen de grond, Amberpaw zette zijn nagels tegen de keel. Toen zag hij dat het Ruddypaw was en hij stond snel op, "sorry, sorry" zei hij snel

Ruddy's ogen werden groot toen Amber hem uit het niets tegen de grond aan had gedrukt, zijn klauwen op zijn keel. "Sorry, sorry" Zei de oranje kater snel, terwijl hij snel opstond. Ruddy klauwde zich omhoog, en slikte even pijnlijk. "Ik denk dat we beter snel naar het kamp kunnen gaan. De vos kent onze geur nu, hij kan ons dus makkelijk opsporen als we te lang op een plek blijven." Na dat gezegd te hebben stapte de jonge katerstevig door. Weer terug op zijn koers naar het kamp. Hij was blij dat ze het beiden gered hadden, maar hij wilde niet zijn leven riskeren door op een plek te blijven en een gezellig ik-ben-blij-dat-je-niet-dood-bent praatje te houden.

Ruddypaw stelde voor om snel naar binnen te gaan omdat de Vos hun geur nu wel zou kennen. Amberpaw knikte en hij volgde Ruddypaw vlug "dat was best wel een ervaring" zei Amberpaw, hij kende Ruddypaw net en nu al hadden ze samen een vos overleefd. Hopelijk zou de vos verdwaald raken door alle geuren van het woud en hen niet meer kunnen vinden. Amberpaw keek naar zijn zij, die gestopt was met bloede. Het was geen diepe snee noch een erg pijnlijke en dus besloot hij een bezoekje aan de medicinecat over te slaan

Ruddy bleek te weten waaraan Amber dacht. "ik zou als ik jou was toch wel die snee laten nakijken, wie weet kan het gaan ontsteken." Mompelde hij. Verderlopend. Ruddy wist niet echt meer wat hij moest zeggen. De hele ervaring was erg overweldigend geweest voor hem. Met iemand die hij een baar keer had gezien in zijn den, maarn ooit mee had gepraat, een vos te uitrennen. Dat was nog eens wat. Ruddy was dankbaar dat die begroeing daar was geweest, anders zou hij nu vossenvoer zijn geweest. En het was nog niet zeker of ze de vos nou wel echt kwijt waren. Hij zuchtte. Nee hij was er niet een die bestemt was om zoveel emoties tegelijkertijd te voelen

Ruddypaw stelde voor om de wond te laten behandelen, misschien had hij wel gelijk. Dacht Amberpaw, Ruddypaw leek erg geschrokken, logisch natuurlijk na wat er net gebeurd was.Amberpaw knikte, "oke ik zal gaan" zei hij en hij keek Ruddypaw grijnzend aan. Ze hadden een avontuur gehad dat hen waarschijnlijk een beetje zou binden, toen ging hij naar de medicineden. Voordat hij naar beneden liep keek hij nog een keer achterom naar ruddypaw.

OOC: topic uit

Ruddy was er nu vrij zeker van dat Amber een beetje gestoord was. Wie loopt er nu weer grijnzend weg na een aanval van een vos. Hijzelf was opgelucht dat hij nog in leven was, en hij wist ook bijna zeker dat Amber er over zou gaan opscheppen. Misschien het verhaal een beetje overdrijven. Blij weer terug in kamp te zijn, liep de jonge kater naar de apprentice den. Daar ging hij in zijn nest liggen, maar slapen zou hij niet doen. Ook deels omdat het nog dag was. Maar hij wist dat het er leeg zou zijn, en dat bleek hem nu wel aangenaam.

-Ruddy ook topic uit