I don’t wanna lose my oldest sons

Dat bedoelde ze dus. Ze kon het toch niet meer goed doen. Ze kon zichzelf wel gaan verdedigen, maar wat had dat voor zin? Puddle zou net zo hard er tegen in gaan als ze iets anders zei. Ze keek even naar Quiet die voor zich uit zat te staren. Toen ging haar blik weer naar haar andere zoon. Ze keek hem recht aan zonder met haar ogen te knipperen. “Ja, ik ben een egoïstische nietsnut die de aandacht van StarClan niet waard is. Jullie zijn gespannen bij mij in de buurt en die spanning zal pas verdwijnen als ik niet meer in de buurt ben. Ik kan jullie geen pijn meer doen als ik er niet meer ben. Ik kan jullie jongste siblings dan geen pijn meer doen. Het zal even pijn doen, maar uiteindelijk zal dat verwateren. Jullie zullen je eigen weg kunnen bepalen zonder iemand die het steeds weer in de war schopt.” Ze glimlachte waterig naar Puddle. “Maar ja, ik ben een egoïst. Ik heb jullie leven al meer dan genoeg vernield.” Ze hoorde een geluid op de achtergrond, maar besloot er niet te veel aandacht aan te schenken. Waarschijnlijk was het een ander dier. Haar schouders zakten weer wat naar beneden en voor even zag je het verdriet en de pijn die dit gesprek deed, maar toen herpakte ze zich. Daar hadden haar zoons ook niets aan. Ze moest sterk zijn en het doorzetten, dan redde ze zich wel.

Quietstep hield zich op de achtergrond, te verwikkeld in zijn eigen gedachten om aandacht te besteden aan de ruzie die voor zijn ogen oplaaide. Puddlepaw kwam aanzetten met verwijten waar Quiet het half mee eens was en zijn moeder bood haar excuses aan en vertelde hen keer op keer hoe vreselijk ze zichzelf wel niet vond. Het was wel duidelijk dat ze wat er gebeurd was zichzelf enorm aanrekende. Ergens voelde hij medelijden met haar. Natuurlijk was het iets slechts wat ze gedaan had: ze had de Warrior Code verbroken. Maar het was ook meer dan duidelijk dat ze er spijt van had. De kater slikte, kon geen woord meer over zijn lippen duwen. Hij voelde zich schuldig, zowel richting Puddlepaw als naar Brindleleaf. Hij wilde ze eigenlijk niet kwijt, maar hij wilde wel van al dit gedoe af. Toen zag hij het gigantische, witte, wollige gedaante opdoemen. Quietstep vernauwde zijn ogen, knipperde een paar keer. "Mam... wat is dat?" miauwde hij, wenkend naar het schaap. Zoiets had hij nog nooit gezien. Was het gevaarlijk?

Net toen hij weer een reactie op zijn moeder wilde gooien schrok hij op door een onbekend, nieuw geluid. Zijn broer vroeg wat het was en angstig zette Puddle enkele stappen naar achter, zijn oren plat op zijn koppie. Hoewel hij bang was won zijn altijd aanwezige nieuwsgierigheid het weer eens, iets waardoor hij weer wat passen naar voren zetten. Wat in Starclansnaam was dat?

Uit automatische schermde ze met haar lichaam haar zoons af terwijl ze zich naar het schaap toedraaide. Ze had die beesten wel vaker gezien, maar meestal waren daar twolegs bij. Wat betekende dat ze daar bedacht op moesten zijn. Ze deed haar bek open, maar de geur van twolegs was niet in de buurt. Dat was vreemd. Het schaap stond stil en keek hen aan, maar daarna ging het verder met gras eten. “Dat is een schaap.” Antwoorde ze Quietstep. “Meestal zijn daar twolegs bij, maar die ruik ik nu niet. Misschien is deze afgedwaald. Laten we het maar wel aan Everstar vertellen.” Vervolgde ze terwijl ze het schaap toch goed in de gaten hield, maar het dier had al geen aandacht meer voor ze.

Het witte, wollige beest keek hen glazig aan alvorens het weer begon te grazen. Blijkbaar zag het dier het groepje katten niet als een dreiging en ergens had Quietstep het gevoel dat ze elkaar gewoon beter met rust konden laten. Het beest leek in ieder geval niks kwaads in de zin te hebben. Hij luisterde naar zijn moeder die vertelde dat het een schaap was. Een dier dat vaak in de buurt van tweebeners was. Dat was dan wel weer een redelijk slecht teken. Zijn moeder suggereerde om het aan Everstar te gaan vertellen en Quiet knikte wat afwezig. Ze hadden alles toch al zo'n beetje besproken wat besproken moest worden. Het lot van zijn moeder stond vast: als haar kittens oud genoeg zouden zijn, zou ze de Clan verlaten. De gedachte maakte hem ietwat misselijk. "Laten we maar terug naar het kamp gaan," stelde hij voor. Hij wilde even weer alleen zijn met zijn gedachten, al wist hij niet zeker of dat wel een goed idee was.

Onderwerp: Re: I don’t wanna lose my oldest sons