I don’t wanna lose my oldest sons

Quietstep had eigenlijk niet heen gewild. Hij had niets tegen haar te zeggen en hij wist ook niet zeker of hij wel iets van haar wilde horen. Toch was hij op dit moment onderweg naar de afgesproken plek in het Windclan territorium. Ergens maakte hij zich zorgen om Puddlepaw. Ook hij was gevraagd om te komen en na zijn recente uitbarsting kon Quietstep de gedachte aan zijn broer niet uit zijn kop halen. Hij was behoorlijk geschrokken toen hij hoorde wat Puddle te vertellen had en het had hem alleen nog maar bozer gemaakt op hun moeder. Al vroeg hij zich ook af of dit allemaal wel haar schuld was. Toch, toen hij zich afvroeg waar het precies mis was gegaan, was er maar één mogelijk antwoord.
De kop van de kater hing wat laag terwijl hij dichterbij kwam. Hij merkte de geuren van zowel Brindleleaf als Puddlepaw al op, en de tegenzin die hij voelde, groeide. Hij had absoluut geen zin in dit gesprek, vooral omdat hij het gevoel had dat het toch alleen maar verkeerd kon gaan. Misschien had hij nog steeds wat tijd nodig om alles te verwerken, om overal over na te denken. Maar hij bleef maar piekeren en hij had geen idee hoeveel nut het had. Hij kreeg de twee katten in zicht, en voegde zich standvastig naast Puddlepaw. Op redelijke afstand van hun moeder. Er hing een ongemakkelijke stilte en Quietstep besloot dat hij degene moest zijn die hem zou verbreken. "Brindleleaf," groette hij haar. Hij weigerde haar zijn moeder te noemen. Ze had hen toch al voorgelogen, misschien was ze hun moeder wel niet eens.

Ergens vroeg hij zich af wie op dit moment op bastaardnestje nummer twee paste. Waarschijnlijk was het zijn zus, Mousewish. Op één of andere manier leek zij vrij ongedeerd te zijn door alles wat er gebeurd was, iets dat hij absoluut niet begreep. Zijn moeder was een leugenaar, zijn vader had zich hun hele leven niets van hen aangetrokken en Starclan had hen nooit op de wereld willen zetten. Hij begreep ook wel weer dat Mouse het druk zou hebben met haar eigen nestje. Het was nog steeds een raar idee dat ze nu één van de Clan's Queens was. Hij zag haar nog steeds als die kleine Mousekit, iedereen's vriend met haar eeuwig snotterende neusje. De herinnering bracht een glimlach op zijn gezicht, maar deze veegde hij snel weer weg, voordat iemand hem zou zien. De stilte maakte hem behoorlijk zenuwachtig, wat was Brindleleaf van plan? Hij had gedacht dat ze stuk ging van berouw, maar haar ogen zeiden iets volkomen anders. Ze leek zeker van zichzelf, standvastig. Toen stond de poes om en zei hen dat ze mee moesten komen. Hij ving de blik van Puddle en keek even verward terug. Aan de ene kant wilde hij zeggen dat ze hen niet meer zo kon bevelen. Aan de andere kant was hij bijzonder nieuwsgierig, en zoals altijd bij Quiet, won de nieuwsgierigheid. Hij volgde zijn moeder, tegen beter weten in.  

Quietstep voelde enige opluchting toen Puddlepaw ook met hen meeliep. Hij wist dat zijn broer hier zijn twijfels bij had gehad en hij mocht al van geluk spreken dat de kater hier überhaupt al was. Hij volgde zijn moeder, geen idee waarheen. Uiteindelijk werd het hem duidelijk dat ze rechtstreeks naar de Heatherfields liepen en Quietstep begreep niet echt waarom. Wat voor significantie had die specifieke locatie? Zonder iets te zeggen, liepen ze door het hoge gras totdat hun moeder tot stilstand kwam. Toen werd het duidelijk gemaakt. Dit was hun ontmoetingsplaats. Verstandig, je had hier redelijk wat beschutting. Waarom was dat zijn eerste gedachte? En waarom vertelde ze hun dit? Hij begreep wel dat ze nu volkomen eerlijk wilde zijn, maar er was ook zoiets als oversharing. Zodra ze aangaf dat ze alles mochten vragen, schoot het woord 'waarom' uit Puddlepaw's mond. Quiet keek hem even in stilte aan en vervolgens ging zijn blik weer naar hun moeder. Waarom was een goede vraag om mee te beginnen. Ze wist dat het tegen de Warrior Code was, dus waarom had ze het gedaan? Waarom had ze zijn kittens gekregen? Waarom was ze niet gestopt na het eerste nestje? De woede werd steeds duidelijker in zijn blik. Er waren zoveel momenten geweest waarop ze deze ellende had kunnen stoppen. 

Voor vandaag besloot hij toch maar om zijn naam eer aan te doen. Hij zou zijn mond houden en luisteren, de woorden van Brindleleaf op hem laten inwerken en vervolgens maar kijken wat hij ermee zou doen. Zijn moeder gaf aan dat ze bij het begin zou beginnen, en dat deed ze. Hij kreeg haar halve levensverhaal te horen, maar het gaf hem toch wel enig inzicht in waarom. Het was wel duidelijk dat haar persoonlijkheid hier grotendeels ook op ingespeeld had. Misschien had hij zijn moeder altijd wel als een tweedimensionaal karakter gezien dat altijd vriendelijk, lief en zorgzaam was. Hij was er nooit vanuit gegaan dat ze ook problemen en gebreken kon hebben. Het was een zwaar iets om perfect te moeten zijn en ergens had hij spijt dat hij zijn moeder al die tijd onbewust aan die standaard had gehouden. Maar aan de andere kant, haar fouten waren groot geweest. Ze hadden de hele Clan in een slecht licht gezet tegenover Starclan. Ze waren onomkeerbaar. Quietstep wist absoluut niet wat te doen of te zeggen en ergens was hij blij dat Puddlepaw vandaag zo spraakzaam was. Hij was boos en had hier genoeg reden toe. Quietstep bleef echter stil, hij wist geen enkel woord over zijn lippen te persen.

Ergens wilde hij zichzelf forceren om zich te verplaatsen in zijn moeder. Opnieuw een moeder op vrij jonge leeftijd, uitgekotst door de Clan, publiekelijk vernederd. Het was allemaal niet bepaald leuk, maar de vraag was of ze het verdiende of niet. Een vraag waar hij maar over bleef piekeren, maar antwoord kon hij er niet op geven. Was het niet aan Starclan om haar te veroordelen voor wat ze gedaan had? Als straf had ze al een kitten verloren, was dat niet erg genoeg? Hij had zelf nog geen nestje gekregen en kon er nog lang niet met zijn hoofd bij hoe erg het was om een kind te verliezen. Wat hij wel wist, was hoe erg het pijn had gedaan toen het bleek dat hij al die tijd voorgelogen werd. Dat zijn vader wel in leven was en dat hij een schending was van de regels. Een grote middelvinger richting Starclan. Vervolgens had zijn moeder diezelfde fout net zo makkelijk begaan en was Quietstep vervangen. Hij staarde in stilte naar zijn moeder toen ze begon te praten over het verlaten van de Clan. Dat ze weg zou gaan als haar nieuwe nestje Apprentice zou worden. Ergens wilde hij dat nieuwe nestje eerder kwijt dan zijn moeder, maar dat liet hij voor zich. "Misschien is dat wel beter," sprak hij toen op een norse toon. Misschien was het wel gewoon beter als hij zelf wegging. Hij was nu toch al een vlek op de naam van de Clan.

Even was hij verbaasd, hij had niet verwacht dat ze écht van plan zou zijn om weg te gaan. Het leek alsof zijn hart drie keer zo zwaar werd en neigde om naar de grond te zakken. Het werd zo ineens wel heel definitief, maar hij moest staan bij wat hij zei, toch? Hij slikte en richtte zijn blik ten gronde, deed hij hier wel goed aan? Brindleleaf vroeg tevens de mening van Puddlepaw, die wederom behoorlijk onverwachts uit de hoek kwam. Hij was boos, woedend, dat ze haar andere nestje ook in de steek zou laten. Als Quiet heel eerlijk was, kon dat tweede nest hem verrekt weinig schelen. Bronzemask zou vast wel op ze letten, hij wilde dat initiatief zelf absoluut niet nemen. Hij kon het niet helpen om even sarcastisch te lachen toen zijn moeder zei dat Starclan haar nestje zou beschermen. De katten in Silverpelt hadden één van haar eigen kittens afgenomen, wat maakte dat ze dacht dat ze over hen zouden waken? Wat daarna kwam, had hij eigenlijk niet verwacht. "Ik hou van jullie," fluisterde zijn moeder zacht en hij had het gevoel dat zijn wereld in elkaar stortte. Hij had haar verteld om weg te gaan en dat ging ze doen ook. Hij staarde voor zich uit, niet in staat om ook maar één woord over zijn lippen te duwen. Alles werd ineens zo schrikbarend echt.