Somewhere i dont have to be {open}

'Geen warrior mag een kit in pijn of gevaar negeren, zelfs als deze van een andere Clan is.' De woorden van de zo bekende code vlogen door zijn hoofd. Die verdomde Warrior Code! Het was geen kit die hij herkende, en hij gokte zomaar dat het ook geen Shadowclanner was. En wie weet dus ook geen kit, al kon hij zich slecht voorstellen dat een kat van andere rang zo dom was om hier te komen. Grommend ging hij bij de rivier staan. Hij stond stroomafwaarts. Het katje zou zo zijn kant op drijven, of ie nou nog leefde of niet. Hij liep een paar stappen naar voren, tot de helft van zijn poten. Nightthorn was een sterke kater, maar de rivier kon sterker zijn, en als zijn poten teveel onder water waren, was het lastig zijn kracht te behouden in een sterke rivier. Als hij dat mormel zo niet te pakken kon krijgen, had deze maar pech. Dan had hij maar niet in de rivier moeten vallen. Gelukkig leek het erop dat het katje geluk had, want in een reflex dook Nightthorn naar voren om de kat mee te slepen naar het droge. Niet dat het hem veel moeite zou moeten kosten. Hij was groot, en het ding bij zijn mond... Een stuk kleiner. Hij had nu goed de kans om de geur op te snuifen. "Windclan" bromde hij met minachtende toon. "Zijn ze tegenwoordig zo wanhopig dat ze hun kittens op ons af sturen?"

"W-wie ben jij?" De kater snoof nors na deze opmerking. "Degene die je gered heeft." antwoordde hij vol minachting in zijn toon. Het was moeilijk voor hem om die kleine hazenvreter niet meteen terug in de rivier te gooien. Maar grote kans dat hij hem dan zou vermoorden, en dat was niet iets wat zijn clanmaten konden appreciëren, wist hij zeker. En Windclan al zeker niet. Niet dat Windclan hem superveel kon schelen. En zijn clanmaten zouden er ook weinig om moeten schelen. De poes was immers niet van zijn clan. En later zou ze waarschijnlijk alweer vergeten zijn dat een Shadowclanner haar uit het water haalde. Shadowclan had er niks aan. Hij had er niks aan. Maar hij deed het, want het was wat verwacht zou worden van een eerzame Warrior. Niet dat hij dat wilde zijn. Hij wilde liever de nek van deze kat voor hem omdraaien. Misschien zou hij dat ook wel doen. Of misschien zou ze per ongeluk opnieuw de rivier invallen, recht op een steen. Maar het risico dat er werd ontdekt dat hij de dader daarvan was, hoe klein die kans ook was, zorgde ervoor dat hij dit niet deed. Hij kon dat niet gebruiken, nog niet. Eerst moest hij zijn keuze maken.

De apprentice was net aan het beweren dat hij geen hulp ndoig had, toen een rossige kat naast hem sprong. Amberpaw, dacht hij. Deze vroeg wat de Windclanner hier deed, en of hij hem had gered. Net voor Nightthorn kon antwoorden, begon die foxdung te beweren dat hij gewoon aan het zwemmen was, en dat zij op Windclan territorium zaten! Nightthorn keek met een blik vol minachting naar deze Windclanner. Gelukkig wist de Apprentice van Shadowclan wél waar ze waren. Dan was er naast hem tenminste nog iemand die wat zinnigs had gezegd. Alleen dat ze daarna de apprentice wilde terugbrengen, om de relatie tussen 2 clans te verbeteren, deed hem grommen. Wat konden die andere clans hem schelen? Windclan was hun vijand, en dat mochten ze van hem blijven ook. En die Windclanner haar brutale gedrag maakte het er niet beter op. "Ja is goed kom maar mee" "STOP" antwoordde de kater naar de rossige Shadowclanner. Durfde de poes wel? Er stond in Starclans naam een Warrior naast haar. HIJ zou de beslissing moeten maken, niet zij. Dat zou hij haar wel leren. Goedschiks of kwaadschiks. Wie was ze wel niet dat ze dacht op eigen houtje een apprentice naar vijandig territorium te brengen? "Ach toch, lieve Windclanner." zei de kater met een honingzoete stem, terwijl hij zich wat kleiner maakte, en een pruillipje trok. "Het spijt me dat ik uw zwemles heb verstoord. Echt, mijn nederige excuses. Weet je wat? Ik help je wel weer terug de rivier in." Nightthorn rees weer op, en opende zijn bek om de windclanner op te tillen. De Shadowclan Apprentice negeerde hij. Hij zou haar later wel uitleggen dat je met zulke situaties beter naar de Leader of Deputy van de eigen clan kon gaan. Die zouden wel raad weten met de Apprentice, en hopelijk een forse straf geven. Of ervoor zorgen dat hij die krijg van zijn eigen leader.

"Nee!" hoorde hij, voordat iets op hem inbeukte. Verontwaardigd liet de Warrior de Windclanner los. De andere Shadowclanner ging voor de Windclanner staan. "Hij kan er ook niks aan doen dat hij de grens niet opmerkte en doorliep, dat gebeurd nou eenmaal wel eens met kittens!. We kunnen hem niet zomaar doden! In de warriors code staat duidelijk dat een kitten can welke clan dan ook nooit verwond mag worden door een Warrior van welke clan dan ook!" Nightthorn draaide met zijn ogen en zuchtte van binnen. Die verrotte Warrior Code ja. Dat was waar ook. Dit kreng had niet door hoe die Warrior Code hem geen flikker kon schelen. En dat hoefde ze ook niet te weten. Hij was niet van plan dat hazenvreter-mormel echt te verdrinken. Hij wilde hem gewoon wat schrik geven. Wat respect voor Warriors zou hem namelijk niet slecht staan. "Hoorde je hem niet?" antwoordde hij kalm, ondanks dat hij zich enorm moest inhouden. "Hij nam alleen een duik en het was niet nodig dat ik hem uit de rivier haalde. Door hem terug te gooien zal ik hem dus niet verwonden of vermoorden. Daarbij mogen kittens niet buiten het kamp. Ik denk dat het een Apprentice is, en het eerste wat die horen te leren zijn grenzen." vervolgde hij, met een strenge blik op de kater. Hij snapte nog steeds niet hoe die dacht de baas te kunnen spelen over hem. Hij was immers 2 keer zo groot, en een stuk steviger kwa bouw. Als hij wilde, kon hij hem vermoorden, misschien. Maar dat kon nu nog niet. Hij moest eerst nadenken over wat hij wilde.