So.....

Redfur zat stilletjes bij de zandkuil. Ze had een tijdje gekeken hoe een warrior zijn apprentice had getraind. Wat zou ze ook zo graag een apprentice willen. Ze zuchtte lichtjes. Ze was al een tijdje warrior dus ze verdiende het wel. Redfur was anders dan de andere warriors. Ze was een stille terugtrekkende kat die veel liever alleen wandelde door het woud dan dat ze in de drukte van het kamp was of op patrouille ging. Haar rood oranje tabby vacht was goed verzorgd, en haar staart krulde om haar poten. In tegen stelling tot de andere warriors was ze erg mager en kon je haar ribben tellen, ze at niet veel. Ze stond op, om hier nou de hele tijd te zitten was niet echt bepaald leuk. Ze draaide zich om, maar botste tegen een oranje lichaam op, het was Fireheart.

Fireheart liep op een sukkeldrafje door het bos. Hij voelde zich op een vreemde manier opgelaten, hoewel hij niet helemaal kon plaatsen waardoor. Zijn vacht zag er netjes uit en deinde zacht mee op het ritme van zijn passen. De zon scheen op verschillende plaatsen door het bladerdek heen en liet stralen van licht op zijn pels vallen. Op deze momenten leek zijn vacht wel vuur. Dat was de reden dat Bluestar hem Firepaw had genoemd toen hij bij de Clans kwam. Plotseling voelde hij dat hij tegen iets aan botste. Geschrokken keek hij op, zijn vacht al iets omhoog gerezen. Tot zijn opluchting was het Redfur maar. 'Hallo Redfur' zei hij vriendelijk tegen de poes. De kater glimlachte even, maar zijn gedachten gingen ergens anders heen. Zou alles goed zijn met Icestorm nu? Of was ze het kamp weer uit gelopen om zichzelf haast dood te hongeren. En wie, wie was het waar ze over sprak. De kater schudde zijn hoofd en keek Redfur weer aan.

''Hallo Redfur'' zei Fireheart tegen haar. Redfur knikte alleen maar zwijgend en staarde verlegen naar de grond. Ze wilde wel wat zeggen, maar ze durfde niet, ze was bang dat ze iets verkeerds zou zeggen.''mo-mooi weer..he?'' Zei ze voorzichtig en stamelend. Ze staarde nog steeds naar de grond, waarom zou ze het over het weer hebben? het was al dagen mooi weer dus had je er niet veel aan. Ze keek hem even aan met gaar grijze ogen maar keek al gauw weer weg. Ze wilde veranderen, hetzelfde zijn als de andere warriors, blij met elkaar patrouileren, samen tongen. Maar niemand wilde dat met haar, ze was vreemd in hun ogen. Ze voelde een brok in haar keel en een traan gleed over haar kop. Ze slikte de brok weg en vermande zichzelf, het was niet zo handig om te huilen bij een deputy. Ze draaide zich om naar de zandkuil. Een visioen van haar en haar leerling kwam in haar op. Ze glimlachtte, dat vooruitblik vond ze prima, maar als het nou nog zou uitkomen was de vraag. Ze keek weer naar Fireheart en bedacht hoe veel energie het zou kosten om een leerling te hebben. Ze ging weer zitten en slaakte een stille zucht.

De kater verbaasde zich een beetje over de verlegenheid van de poes, die duidelijk wat ouder was dan hem. Hij ging rustig zitten en keek haar aan. 'Zeker. Ik ben blij dat er zo veel prooi voor de Clan is' zei hij tegen haar op een vriendelijke toon. Af en toe keek hij ook even weg, zodat ze zich niet te ongemakkelijk zou voelen onder zijn blik. Het was zijn taak om iedereen te helpen in de Clan. Er was iemand die hij heel graag wilde helpen, maar dat ging op het moment zo moeilijk. Toch had hij er alles voor over, maar zoiets deelde hij niet met anderen. Misschien met Graystripe, maar zijn vriend en Shadowrose had hij ook al een tijdje niet echt goed kunnen spreken. Het was redelijk druk met Minnowpaw als apprentice, hoewel ze nog nie eens zo veel samen hadden gedaan. 'Hoe gaat het met jou, Redfur?' vroeg hij aan haar. Misschien wilde ze iets kwijt ofzow. Waarschijnlijk wilde ze dat niet kwijt aan hem, maar proberen was altijd de moeite waard. Nooit geschoten is altijd mis, zal je maar zeggen. Hij sloot zijn ogen voor een moment om te genieten van een koele bries die door zijn vacht streek en opende ze daarna weer om te wachten op haar antwoord.

''Hoe gaat het met jou, Redfur?'' Vroeg FIreheart na een kleine stilte.''Hoe het met mij gaat? oh..euhm.. Dit was voor de eerste keer dat een kater, laatstaan de Deputy, eens belangstelling voor haar had.''Het gaat..goed met mij.'' Kwam hakkelend uit haar mond. Fireheart sloot even zijn ogen, en een koele bries streek over zijn en haar vacht. Daarna opende hij ze weer en keek haar vragend aan.''Het is gewoon...Ik ben anders dan de andere katten. Ik ben stil, zwijgzaam, en niemand wil met me omgaan.'' Toen ze het had gezegd, daalde een opluchting op haar neer.Maar direct kwamen er weer zorgen op. Ze staarde naar de grond, bang dat Fireheart zich ineens zou omdraaien en haar nooit meer aan zou willen kijken. Ze zuchtte.''Jij wilt zeker ook niks met me te maken hebben he?'' Sprak ze stilletjes met overslaande stem, maar wel dat Fireheart haar kon verstaan. Ze keek in zijn groene ogen, naar iets wat er op ou wijzen at hij haar ook een gek vondt, een rare kat of iiets dat hij nooit meer met haar te maken zou willen hebben.
Ze keek weer naar de grond, wachted op een wijs antwoord van Fireheart.

(sorry voorlaatheid en flutpost)

De kater knikte vrolijk toen hij hoorde dat het goed met haar ging. Heerlijk als de Clan zich goed voelde, maar ergens zat er een maar aan te komen. De manier waarop ze het zei, was niet zo overtuigend als een ander misschien zou zeggen. Toen ze weer sprak was hij even stil. Hoe kon ze nu denken dat de katten daarom niets met haar te maken wilde hebben. Ze vervolgde haar woorden en concludeerde dat ook hij niets met haar te maken wilde hebben. Fireheart schudde zijn hoofd en verbrak de stilte. 'Iedereen is anders. Ik denk niet dat de andere katten niet met jou om willen gaan. Misschien moet je eens bij wat warriors aanschuiven en gewoon mee kletsen. Als je probeert je een beetje open te stellen, als je denkt van, vandaag is een mooie dag en ik ga wat vrienden maken in mijn Clan. Dan weet ik bijna zeker dat, dat ook zal gebeuren. Gewoon proberen en blijven vechten voor je plekje. Als een poesiepoes al deels geaccepteerd kan worden, kan zo'n vriendelijke poes als jij dat zeker. En ik ben geen kat om anderen uit de weg te gaan, omdat ze een beetje anders zijn. Anders zijn is juist goed' zei hij tegen haar. Hij hoopte dat ze snapte wat hij bedoelde. Er waren vast katten die graag vrienden met haar wilde worden, het had alleen een beetje aanmoediging nodig.

Met hele langzame passen sloop Deathpaw op een eekhoorn af, na een lange achtervolging was het beestje eindelijk eens uit zijn wegennet van bomen gekomen en zocht het nu naar gevallen nootjes. Haar groene ogen volgde fanatiek elke beweging van het diertje, toen het dicht genoeg bij Deathpaw kwam schoot ze uit de struiken en doodde het met een snelle beet in de slagader. Tevreden over de vangst pakte ze het tussen haar kaken en begroef het enkele meters verder, toen ze omdraaide pikte ze meteen een geur van muis op. Dolgelukkig dat ze met meer dan één vangst het kamp in kon komen (de vangsten hiervoor verliepen allemaal matig) schreed ze naar de bron van de geur, een dikke spitsmuis kwam tussen de wortels van een boom vandaan en snufte achterdochtig rond. Deathpaw schoot als een kogel uit de struiken en beet zich vast in het kleine diertje, die oorverdovend piepte van schrik. In plaats van het dood te bijten begon ze ermee te spelen, met de diepe bijtwonden zou de muis toch niet ver komen. Telkens als het diertje weg probeerde te rennen haalde Deathpaw uit met haar voorpoot en mepte het omhoog zodat het met een plofje op de grond viel en even voor enkele seconde versuft bleef liggen. Na een tijdje moest ze toegeven dat het saai begon te worden, achteloos beet ze het dood en nam het mee naar haar eerdere vangst. Trots groef ze de eekhoorn op, die was echt heel groot voor haar. Met moeite pakte ze het en droeg het (samen met de muis) richting Thunderclan kamp. Compleet uit het niets kreeg ze het idee om een ommetje te maken, misschien zou ze nog meer prooi tegen komen. Haar pootjes droegen haar naar de Zandkuil, toen ze afdaalde, of liever gezegd, naar beneden viel en opstond zag ze in de verte een typisch roodgestreepte vacht van Redfur en de vuurrode vacht van Fireheart! Geschrokken dat de Deputy van The Thunderclan op nog geen anderhalve meter van haar af stond bleef ze staan. Haar aandacht werd echter getrokken door een andere kat die langs liep aan de rand van de zandkuil, langzaam liep ze richting de twee katten met haar blik op de kat gericht boven aan de zandkuil. Toen ze zeker was dat het een Thunderclan kat was keek ze weer voor zich om vervolgens met haar bekje vol prooi tegen Fireheart op te lopen. Ze plofte met een dof geluidje op haar kont neer en liet haar prooi vallen. Gespannen van haar blunder keek ze zenuwachtig omhoog naar The Thunderclan Deputy en Redfur. Ze was voor de ogen van een krijger en een Deputy af gegaan. ’Goed gedaan, Deathpaw’ Dacht ze sarcastisch.

(Iedereen botst tegen Fireheart op vandaag XD)
- Als ik niet welkom ben haal ik mijn post gerust weg (: