After the monster...

Zo zwak als ze was was ze ver gekomen, de twee andere katten hadden haar geholpen, maar ze wist niet war gebeurde, maar later waren ze weg. Kruipend en kreunend kroop ze door. Haar wond was nog open en ze voelde zich duf. Ze kwam bij de zandkuil aan waar ze ging liggen. Dit had de plek moeten zijn waar ze nu had moeten trainen, in plaats van dood gaan. Brightpaw ging liggen en kromp in elkaar. Haar wond zat onder het bloed en zand. 'O-oh...' Kreunde ze. 'W-waarom... M-m... Ooh.... Moest dit toch gebeuren...' Heeg ze terwijl ze naar de lucht keek. Het begon al donker te worden, en Brightpaw was al vanaf de ochtend weg, vroeg in de ochtend zelfs. De maan was al in beeld. Brightpaw hoorde in de verte poot stappen. Ze wouw om hulp roepen, maar ze kon niet meer. Ze had pijn, het was nog een wonder dat ze in leven was... Dat ze niet al leeg gebloed was. Brightpaw had echt geluk! Ze snoof de lucht zwakjes op. Ze kon er niks uit pikken, enkel en alleen haar ijzeren lucht van vers bloed.

[Moonpaw]
[Damn, inspiratie loos]

Brightpaw,' Ze bleef huilen. 'Brightpaw, Snowpaw is... alles, we vullen elkaar aan, maar jij... JIj bent mijn beste vriendin, wie ik ga beschermer tijdens gevaar, als er iets mis is, kan je altijd naar mij toekomen, ik geloof je altijd, en zal je beschermer. Dat zal nooit veranderen! Maar, dat is het, niets van liefde, ik hou van je, maar als een zus, beste vriendin. Ik kan he tniet uitleggen.' Ze Moonpaw. Brightpaw snikte even uit en deed toen een stap naar achteren. 'Je weet dat je nu recht tegen de Warrior Code in gaat he?' Zei ze zacht. Ze schudde haar kop. Toen draaide ze zich om en ging weg. Met een zwiep van haar staart liet ze zien dat ze haar niet mocht volgen. Moonpaw staarde haar aan, alles wat ze hem had gezeg top deze zeer pijjnlijke bespreking, had hem nog niet zoveel pijn gedaan als haar laatste woorden. Ze sprong weg, en hij keek haar na, het mooi gevlekte poesje, wat ooit zijn troost, toeverlaat en beste vriendin was geweest haatte hem! Ze vond hem een verrader, en wou hem waarschijnlijk nooit meer zien! Moonpaw zuchtte zijn kop, en voor het eerst sinds zijn moeders dood glinsterde een traan op zijn zilveren vacht. Zijn borstkas werd in elkaar getrokken, en een klein deel van zijn hart brak af, hij voelde het. De rivier stroomde doodstil verder, en nam zijn pijn niet mee, het verdoofde hem enigsinds, maar hij was er nog wel. Het zou altijd blijven schrijnen, want hij zou de poes elke dag in de ogen moeten kijken, en zien wat voor een verrader ze hem vond. Hij zuchtte, en kreeg een hol gevoel in zijn ogen, zijn ogen weerspiegelden het maanlicht, en hij draaide zich om. Hij kon haar maar beter niet achterna gaan, ze haatte hem nual! Moonpaw liep terug, zonder te weten waar hij was. Waarom? Was de vraag die hem steed sbezig hield, waarom? Waarom was Brightpaw verliefd op hem geworden? Waarom vond hij het niet erg om bij Snowpaw te zijn? Waarom zij niet bij hem? Waarom was hij ooit bij de grens van de rivier gegaan? Dan was dit alles nooit gebeurt! Moonpaw zou tussen andere clans door kunnen lopen, zonder het t emerken, zij gedachten beukten tegen zijn gevoelens aan, als een storm.
~~~~
Zijn poten sleepten zich voort, en hij zou zomaar in het ravijn kunnen vallen zonder het te merken. Moonpaw werd uit zijn gedachten gehaald door een geur, die hier niet hoorde. Vreselijke taferelen schoten voorij in zijn hoofd, en hij opende zij kaak om nog eens goed te ruiken. Zijn ogen schoten open, en even was hij weer Moonpaw, de apprentice van de ThunderClan, hij sloot zijn ogen, en cooncentreerde zich alsof hij aan hij jagen was. Bloed. Brightpaw. Bloed en Brightpaw! Paniek flitste voorbij, en hij begon te rennen, wat was er gebeurt? De poes had toch niets kunnen doen? Het bos raasde aan hem voorbij en hij volgde de geur tot zijn verbazing tot aan de Zandkuil. Zijn snelheid veranderde tot het zachtte trippelen dat ook regen had kunnen zijn. Hij drong door het struk gewas heen, en zag daar Brightpaw, bebloed en wel liggen. IN een sprong was hij naast haar, en begon panisch de poes te likken. 'Brightpaw? What happend?' Vroeg hij ongerust, en zijn ogen, die daarnet nog hol stonden, waren nu van ijs. Moonpaw keek om zich heen, en kneep zijn ogen dicht. Wat had hij gedaan? Wat had hij gedaaan met Brightpaw? Moonpaw keek op, en voelde zich zo miseralbel als iemand zich maar kon voelen. Moonpaw boog zich voorover, en ging verder met haar schoon te likken. Wat moest hij doen?

[dit is btw een week na wat er tussen Moon en Bright is gebeurd...]

DE poot stappen kwamen haar kant op. Het leek we als of iemand haar zocht, maar dat snapte ze ook wel, het was immers al bijna nacht. Brightpaw lag met haar kop plot op de grond en keek naar de plek waar de poot stappen vandaan kwamen. 'H-help', hijgde ze angstig, maar ook hoop vol. Haar groen gele ogen staarde voor zich uit. Ze was moe en zwak. De geur van Thunderclan kwam haar neus binnen en even later kwam de geur haar bekend voor. Een steek kwam in haar hart, het was de geur van Moonpaw. Hij sprong naast haar en begon haar wond schoon te likken. Brightpaw staarde naar hem met ogen die niets zeiden, enkel en alleen maar dankbaar naar hem keek om dat hij haar hielp. 'Brightpaw? What happend?' Vroeg hij. 'I-ik was alleen op patrouille gegaan,' mompelde ze vermoeid. 'Thunderpad,' vervoglde ze. 'Een Monster', kwam er daarna uit. 'Boem,' Zei ze toen. Ze zei het zo kort mogelijk om zich zelf niet uit te putten. Ze bedoelde dat ze op patrouille was langs The Thunderpad en aan gereden werd. 'Ik wouw iemand redden, maar toen ik er was...' Hijgde ze. 'Was de kat...' Vervolgde ze. 'Weg...' Zei ze toen. 'N-niet dood', stotterde ze. Ze voelde haar wond prikken. Kort gleden haar ogen er naar toe. Het zag er vreselijk en lelijk uit. als het maar geen lelijke litteken werd. Dat zou haar voor altijd lelijk maken.

Bloed. Brightpaw. Bloed en Brightpaw! Paniek flitste voorbij, en hij begon te rennen, wat was er gebeurt? De poes had toch niets kunnen doen? Het bos raasde aan hem voorbij en hij volgde de geur tot zijn verbazing tot aan de Zandkuil. Zijn snelheid veranderde tot het zachtte trippelen dat ook regen had kunnen zijn. Hij drong door het struk gewas heen, en zag daar Brightpaw, bebloed en wel liggen. IN een sprong was hij naast haar, en begon panisch de poes te likken. 'Brightpaw? What happend?' Vroeg hij ongerust, en zijn ogen, die daarnet nog hol stonden, waren nu van ijs. Moonpaw keek om zich heen, en kneep zijn ogen dicht. Wat had hij gedaan? Wat had hij gedaaan met Brightpaw? Moonpaw keek op, en voelde zich zo miseralbel als iemand zich maar kon voelen. Moonpaw boog zich voorover, en ging verder met haar schoon te likken. Wat moest hij doen? 'H-help', hijgde ze angstig, maar ook hoop vol. Haar groen gele ogen staarde voor zich uit. 'I-ik was alleen op patrouille gegaan,' mompelde ze vermoeid. 'Thunderpad,' vervoglde ze. 'Een Monster', kwam er daarna uit. 'Boem,' Zei ze toen. Ik wouw iemand redden, maar toen ik er was...' Hijgde ze. 'Was de kat...' Vervolgde ze. 'Weg...' Zei ze toen. 'N-niet dood', stotterde ze. Moonpaw luisterde verschrikt naar haar verhaal, en hield ondertussen nie top met de wond t elikken. Hij was lang, en diep, en ze zou er voor altijd mee geketend zijn. Moonpaw schudde zijn kop, weer een leven dat de monsters... nee hij! Hij had haar leven verziekt! Moonpaw ogen vulden zich met schuldgevoel. 'Brightpaw, ik moet hulp halen! Je kan hier niet blijven!' Moonpaw wou naar het kamp stormen en iedereen roepen, maar iets hield hem op zijn plaats. Hij wist niet wta het was, maar ja, Moonpaw ist veel niet meer de laatste tijd. Hun laatste gesprek speelde zich af voor zijn ogen, als een doorschijnend scherm, en elke woord was als een klap. Een verdiende. 'Blijf hier okaay?' Vroeg hij nog even ongerust, voordat hij wegrende, hij wist niet wie hij wou halen, maar hij had iemand nodig. Zijn poten gaven alles wat ze hadden, en iets later bereikte hij het vredigde kamp. Hij liep naar de Medicijnboom, en hoopte dat Spottedpaw of Jaypaw zou komen. Moonpaw riep voorzichtig hun namen, maar hij kreeg geen antwoord. Hij stromelde toen maar naar het Apprentices hol en hoopte dat zijn aanwezigheid toch een Medicijnapprentice had wakker gemaakt.

[Beter? maar dan hebben we wel een medicijnkat nodig ^^]

Toen Brightpaw had verteld wat er was gebeurd en hoe het was gebeurd, bleef Moonpaw door likken. Af en toe kreunde ze om dat het prikte, en ze wenste dat haar wond weer zou helen zonder een lelijke litteken, of tenminste, dat het niet te erg zou zijn. 'Brightpaw, ik moet hulp halen! Je kan hier niet blijven!' Zei Moonpaw. Brightpaw knipperde met haar ogen als teken dat ze het begreep en er mee instemde. 'Blijf hier okaay?' Zei Moonpaw. 'Z-zie ik er uit als of ik weg kan?' Vroeg ze verzwakt met een tikkeltje humor er in, niet vijandig, niet hatend, gewoon, zoals vrienden het zouden doen. Ze keek naar de wegrennende Moonpaw met ogen vol pijn. 'Ow, Moonpaw...' Heeg ze. Ze staarde naar de steeds donker wordende lucht en neuriede een liedje. 'Stay with me... don't let me go...' fluisterde ze zacht. Ow Moonpaw... Je bent zo lief... Mijn held, mijn grote liefde, maar bezet, door een ander...

[Klein, maar oké]

Doveheart lag rustig in haar den te slapen toen ze iets hoorde buiten haar den. Ze opende langzaam haar ogen en liet haar ogen even wennen aan de duisternis. Het was nog donker, dus het kon niet zijn dat iemand was gekomen om gewoon iets alledaags te doen. Ze hoorde dat de kat blijkbaar weer door de tunnel naar buiten de den ging en ze begon zich af te vragen wat de kat hier had gedaan. Ze besloot dat ze beter maar snel haar den uit kon gaan en gaan kijken wie het was. Ze stond op en liep de den uit. Er was inderdaad niemand meer en ze was er nu van overtuigd dat diegene weer weggegaan moest zijn, maar toen ze rook om te weten wie het was merkte ze ook wel dat er iets aan de hand moest zijn, want de geur toonde duidelijk dat er iets was gebeurd. Ze had door dat het Moonpaw was geweest en hoopte maar dat het niet al te ernstig zou zijn. Ze liep haar den uit en keek het kamp rond, maar Moonpaw was niet meer op de open plek. Ze hoopte niet dat hij alweer weg was gegaan zonder iemand te waarschuwen. Ze dacht nog net de vacht van Moonpaw in de apprentices den te zien en ze besloot om daar naartoe te gaan. Naarmate ze dichterbij kwam wist ze steeds zekerder dat het Moonpaw was. Ze was nu dicht genoeg bij de den om Moonpaw's aandacht te trekken. Ze wilde niet nog meer katten wakker maken en besloot dat ze beter voorzichtig tegen Moonpaw kon spreken. "Moonpaw." Fluisterde ze en wachtte op een reactie van de apprentice, hij zou waarschijnlijk vanzelf wel zeggen wat er aan de hand was, maar ze hoopte dat er niet al te veel katten wakker zouden worden, want dat zou alleen maar voor meer opschudding zorgen en dat was iets wat vaak niet te gebruiken was.

Moonpaw luisterde verschrikt naar haar verhaal, en hield ondertussen nie top met de wond t elikken. Hij was lang, en diep, en ze zou er voor altijd mee geketend zijn. Moonpaw schudde zijn kop, weer een leven dat de monsters... nee hij! Hij had haar leven verziekt! Moonpaw ogen vulden zich met schuldgevoel. 'Brightpaw, ik moet hulp halen! Je kan hier niet blijven!' Moonpaw wou naar het kamp stormen en iedereen roepen, maar iets hield hem op zijn plaats. Hij wist niet wta het was, maar ja, Moonpaw ist veel niet meer de laatste tijd. Hun laatste gesprek speelde zich af voor zijn ogen, als een doorschijnend scherm, en elke woord was als een klap. Een verdiende. 'Blijf hier okaay?' Vroeg hij nog even ongerust, voordat hij wegrende, hij wist niet wie hij wou halen, maar hij had iemand nodig. Zijn poten gaven alles wat ze hadden, en iets later bereikte hij het vredigde kamp. Hij liep naar de Medicijnboom, en hoopte dat Spottedpaw of Jaypaw zou komen. Moonpaw riep voorzichtig hun namen, maar hij kreeg geen antwoord. Hij stromelde toen maar naar het Apprentices hol en hoopte dat zijn aanwezigheid toch een Medicijnapprentice had wakker gemaakt. Moonpaw hoorde zachte pootstappen achter hem, en draaide zich om. Het was Doveheart, en hij slaakte een zucht van verlichting. "Moonpaw." Fluisterde ze en wachtte op hem. 'Doveheart, je moet onmiddelijk meekomen!' Fluisterde hij, 'Het is Brightpaw, ze is gewond geraakt in haar flank!' Miauwde hij dringend. Hij kon de medicijnpoes niet zomaar meenemen zonder dat ze wist wat er was. Hij wachtte op Doveheart bij de kampingang, hij wist niet of ze al iets wou meenemen, of dat ze direct achter hem aan kwam. Zijn ogen staarden rusteloos naar de verte, en in wetenschap dat daar ergens Brightpaw lag te bloeden, toen ze was aangereden door zo'n monster. Hij zuchtte opnieuw en keek om of hij al teken van de medicijnkat zag verschijnen.

Doveheart wachtte geduldig op wat de reactie van Moonpaw zou zijn. Ze wilde dat ze het al wist, want dan had ze al dingen mee kunnen nemen, maar ze kon niet iemands gedachten lezen en daarom dus ook niet raden wat er aan de hand was. "Doveheart, je moet onmiddelijk meekomen!" Hoorde ze Moonpaw fluisteren. "Het is Brightpaw, ze is gewond geraakt in haar flank!" Ze hoorde de dringende toon in Moonpaw's stem en ze wist dat ze snel moest zijn, ook al wist ze nog niet hoe ernstig het was. Ze draaide zich om en ging terug haar den binnen. Ze had geen moeite genomen om Moonpaw een antwoord te geven, dat zou alleen maar tijd kosten. Ze liep haar den binnen en pakte snel de kruiden die ze nodig had. Spinrag, goudsbloem was ook handig en papaverzaadjes tegen de pijn. Ze nam alles mee en ging de den uit. Ze zag Moonpaw al bij de kampingang en begreep dat hij nogal nerveus was. Ze ging naar hem toe en knikte naar hem als teken dat hij kon gaan, ze deed geen poging tot spreken, want anders zou er misschien iets vallen en dat wilde ze niet hebben.

Moonpaw hoorde zachte pootstappen achter hem, en draaide zich om. Het was Doveheart, en hij slaakte een zucht van verlichting. "Moonpaw." Fluisterde ze en wachtte op hem. 'Doveheart, je moet onmiddelijk meekomen!' Fluisterde hij, 'Het is Brightpaw, ze is gewond geraakt in haar flank!' Miauwde hij dringend. Hij kon de medicijnpoes niet zomaar meenemen zonder dat ze wist wat er was. Hij wachtte op Doveheart bij de kampingang, hij wist niet of ze al iets wou meenemen, of dat ze direct achter hem aan kwam. Zijn ogen staarden rusteloos naar de verte, en in wetenschap dat daar ergens Brightpaw lag te bloeden, toen ze was aangereden door zo'n monster. Hij zuchtte opnieuw en keek om of hij al teken van de medicijnkat zag verschijnen. Ze ging naar hem toe en knikte naar hem als teken dat hij kon gaan, ze deed geen poging tot spreken, en Moonpaw liep het kamp uit. Zijn ongerustheid groeide met de seconde dat hij naar de zandkuil liep. Gelukkig was die niet zo veraf, en het duurde dan ook niet lang voor hij die binnen kwam stormen, hij nam alles in hem op, en keek als laatste naar Brightpaw. Ze lag nog steeds zo, en haar wond zag er erger uit dan ooit. Hij had haar voor hij vertrok nog iets horen fluisteren, en hij keek haar ongelukkig aan. Waarom was ze dan ook alleen op patrouille gegaan? Snel liep hij naar haar toe, en wachte, op hoe Doveheart zou reageren, en of hij van haar gezicht kon aflezen of het ernstig was. De medicijnkat was hem metteen na het kamp gevolgt, maar hij wist niet of ze vlak achter hem had gelopen of dat ze gewoon zijn geurspoor volgde.

[Whaaa, veel te kort! D:]

Doveheart wachtte tot Moonpaw op weg ging en begon hem toen te volgen. Als ze had geweten waar ze naartoe gingen had ze niet eens op hem gewacht, maar hij was degene die wist waar Brightpaw was en zij niet. Ze merkte dat ze de weg naar de zandkuil aan het volgen waren. Het was dan wel donker, maar ze kende het bos ook wel als het donker was. Ze rende zo snel als ze kon achter Moonpaw aan en kon hem gelukkig bijhouden. Ze merkte wel dat de apprentice ongerust was, maar dat kon ze ook wel begrijpen. Het duurde niet lang voor Moonpaw haar bij Brightpaw bracht en ze liep meteen langs hem heen om Brightpaw te gaan bekijken. Ze had liever gehad dat het dag was, maar dat was nou eenmaal niet zo en ze moest het dus maar met het licht van de maan en de vele sterren doen. Ze bekeek de wond op Brightpaw's flank een keer goed en begon het toen schoon te likken. Het was een redelijk diepe wond en Brightpaw zou niet te veel moeten bewegen, want dan was de kans groot dat het weer open zou gaan. Ze pakte de goudsbloem en deed het op de wond, er moest op zijn minst nog geprobeert worden om infecteren te voorkomen, ook al was er nog steeds kans op infectie. Ze deed er wat spinrag overheen zodat het op zijn plaats zou blijven en richtte zich toen tot Brightpaw. "Ik kan je nu een papaver zaadje geven en dan is de kans groot dat je hier in slaap zult vallen en dan kunnen we je wel naar het kamp brengen, maar we kunnen ook wachten tot we in het kamp zijn." Legde ze uit, ze wist niet welke Brightpaw zou kiezen, maar het maakte voor haar niet echt uit en als ze terug in het kamp kwamen zou ze Moonpaw ook iets kalmerends geven.

Brightpaw staarde naar de lucht. Het duurde lang, en elke seconde voelde ze meer pijn, irritatie en verdriet. De klap leek er nog steeds te zijn. Het voelde pijnlijk. En die kat, die zag ze nog steeds voor haar ogen. Ow, waarom had ze die domme verbeelding gezien? Was het haar depressie die dat deed? Was het haar verdriet, en haar valse hoop? Ze zuchtte en beed op haar lip, het deed zo'n vreeslijke pijn. 'Starclan... Spaar me...' Piepte ze. Ze sloot haar ogen en zag de ongelukkige blik in de ogen van Moonpaw toen ze hem verrader had genoemd. Maar na wat haar moeder haar had vertelt had ze spijt, liefde was soms sterker dan je loyaliteit en dan hoefde je geen verrader voor te zijn. 'Auw,' mompelde ze en niet veel later kwam Moonpaw, met Doverheart er achter aan te voor schijn. Ze zag de ongelukkige blik van Moonpaw. En meteen wende Brightpaw haar blik af. Ze wouw niet nog meer pijn voelen dan waar ze nu onder moest lijden. Al leek deze pijn beter te zijn dan dat van binnen, als of dit haar pijn stilde. Ze voelde hoe Doveheart aan haar wonden begon. Toen ze dat had gedaan zei ze: "Ik kan je nu een papaver zaadje geven en dan is de kans groot dat je hier in slaap zult vallen en dan kunnen we je wel naar het kamp brengen, maar we kunnen ook wachten tot we in het kamp zijn." Vertelde de Medicine cat. 'Ik wil... Nu wel...' Zei ze op een kreunende toon van pijn.

Doveheart wachtte rustig tot er een antwoord zou komen van Brightpaw. Ze wilde wel graag weten wat Brightpaw zelf wilde, want zij was degene die het beste kon aanvoelen of het nodig was of niet. Ze keek naar Brightpaw en keek eigenlijk niet naar Moonpaw, ze begreep wel dat de apprentice waarschijnlijk ongerust was, maar daar kon ze op dit moment niks aan doen, als ze terug in het kamp waren zou ze er iets aan doen. "Ik wil... Nu wel..." Ze hoorde de woorden en knikte. Ze pakte de papaverzaadjes en hield ze voor Brightpaw's snuit. Ze wachtte af tot de apprentice de zaadjes had gelikt en richtte zich toen tot Moonpaw, ze wist dat ze zijn hulp nodig had. "Ik kan haar niet alleen terug krijgen naar het kamp, daar heb ik jouw hulp voor nodig." Zei ze en wachtte op zijn antwoord, ze was wel benieuwd hoe hij zou reageren, maar dat zou ze wel merken. Ze richtte haar blik weer op Brightpaw en bekeek haar ademhaling om te bepalen of ze al zou slapen en tegelijkertijd wachtte ze op een antwoord van Moonpaw.

Snel liep hij naar haar toe, en wachte, op hoe Doveheart zou reageren, en of hij van haar gezicht kon aflezen of het ernstig was. De medicijnkat was hem metteen na het kamp gevolgt, maar hij wist niet of ze vlak achter hem had gelopen of dat ze gewoon zijn geurspoor volgde. Ze bekeek de wond op Brightpaw's flank een keer goed en begon het toen schoon te likken. Ze deed er wat spinrag overheen zodat het op zijn plaats zou blijven en richtte zich toen tot Brightpaw. "Ik kan je nu een papaver zaadje geven en dan is de kans groot dat je hier in slaap zult vallen en dan kunnen we je wel naar het kamp brengen, maar we kunnen ook wachten tot we in het kamp zijn." Legde ze uit, tegen het fragiel eruitziende poesje. Moonpaw deed een paar stappen dichterbij, en staarde van de een naar de ander. Bijde beantwoorden zijn blik niet, zij het om een andere reden. 'Ik wil... Nu wel...' Zei ze op een kreunende toon van pijn. Moonpaw trok oren toen hij haar pijn hoorde in die paar simpele woordjes. Doveheart knikte goedkeurend, en gaf Brightpaw de papaverzaadjes te eten. "Ik kan haar niet alleen terug krijgen naar het kamp, daar heb ik jouw hulp voor nodig." Zei ze. Moonpaw knikte even, toen hij besefte dat ze dat niet kon zien, 'Alles Doveheart' Meer zeggen deed hem pijn, en hij keek nu niet meer naar Brightpaw. 'Hoe diep is de wond?' Vroeg hij aarzelend. Hij wist niet of Brightpaw al sliep, en alhoewel ze recht had op de waarheid, moest ze die niet meteen bevatten.

Doveheart wachtte rustig af tot er een reactie van Moonpaw zou komen. Brightpaw moest nu zo ongeveer wel in slaap zijn gevallen, dus dat betekende dat het nu zo ongeveer tijd was om haar terug naar het kamp te krijgen. "Alles Doveheart." Hoorde ze een stem achter haar zeggen. Ze begreep dat die van Moonpaw afkomstig moest zijn. Ze draaide zich naar de apprentice om en knikte. "Hoe diep is de wond." Hoorde ze hem aarzelend vragen. Ze begreep dat hij zich zorgen maakte om de apprentice. "Het is een redelijk diepe wond, maar hij is niet te diep, dus zolang hij niet geïnfecteerd raakt is de kans groot dat ze erbovenop zal komen, ook al zou ze waarschijnlijk wel een litteken houden." Legde ze uit. Ze probeerde Moonpaw zo goed mogelijk gerust te stellen. "Zou je me nu kunnen helpen om Brightpaw terug naar het kamp te brengen?" Ze bekeek de apprentice even een keer goed. Het zou waarschijnlijk het beste gaan als ze samen Brightpaw zouden dragen, dat de een de apprentice op de rug nam en dat de ander zou helpen ondersteunen.

[Sorry voor late reactie]

. "Ik kan haar niet alleen terug krijgen naar het kamp, daar heb ik jouw hulp voor nodig." Zei ze. Moonpaw knikte even, toen hij besefte dat ze dat niet kon zien, 'Alles Doveheart' Meer zeggen deed hem pijn, en hij keek nu niet meer naar Brightpaw. 'Hoe diep is de wond?' Vroeg hij aarzelend. Hij wist niet of Brightpaw al sliep, en alhoewel ze recht had op de waarheid, moest ze die niet meteen bevatten. "Het is een redelijk diepe wond, maar hij is niet te diep, dus zolang hij niet geïnfecteerd raakt is de kans groot dat ze erbovenop zal komen, ook al zou ze waarschijnlijk wel een litteken houden." Legde ze uit. Ze probeerde hem duidelijk gerust te stellen, en het lukte enigsinds. "Zou je me nu kunnen helpen om Brightpaw terug naar het kamp te brengen?" Ze bekeek de apprentice even een keer goed. Moonpaw knikte even, en haalde een keer diep adem. Toen rolde hij Brightpaw om, en schudde haar zo zachtjes mogelijk dat ze op zijn rug lag.HIj keek even naar Doveheart, en keek toen voor zich uit. De poes was lichter dan hij had gedacht, en zette voorzichtig een paar stappen om te voelen hoe hij de schokken het best kon opvangen. 'Okaay, het gaat wel alleen denk ik' Miauwde hij zachtjes, en keek de medicijnpoes aan. 'Wil jij voorgaan?' Vroeg hij zacht. Of misschien was het beter als de poes achtre ging, als Brightpaw er dan van af dreigde te vallen, kon zij hem waarschuwen.