In the belly of the beast - DAY 01

Er was ondertussen een dag gepasseerd sinds die kitten in haar huis was verschenen. Haar huismensen hadden haar de kamer uitgehaald toen Chawl gisterenavond op de kast was gekropen. Ze wist dan ook niet hoe hij het nu deed. Lumina zat aan de rand van de keuken. Hier had ze zicht op de deur waar Chawl zat en zicht op de tuin, waar haar huismensen Basco in hadden gezet. Het viel haar op dat ze ook haar kattenluikje vergrendelde. Ze wilden vermijden dat ze naar buiten zou gaan. Even trok ze met haar oortje toen Dante naar de deur van Chawl toeliep. De deur naar de gang was dicht en de deur van de badkamer hadden ze ook gesloten. Waarom deed hij dat nu? Hij legde de hand op de klink, terwijl hij tegelijkertijd iets tegen Lumina zei. Echt begrijpen kon ze niet, maar ze mauwde toch even op wat hij zei. De poes zakte wat door haar pootjes en hield haar blik strak op de deur gericht, die nu open stond op een kier. Ze vroeg zich stiekem toch wel af hoe de kitten er aan toe was, of hij gegeten had en gedronken. En dan mocht je ook de geïmproviseerde kattenbak niet vergeten, die Sophie gisteren nog laat in de kamer had gezet. Al verwachtte Lumina wel, dat de kitten de kattenbak links had laten liggen.

Chawl only

Hij had niet heel goed geslapen. Hij was van elk piepje en elk kraakje wakker geworden. Hij vond het al bijzonder dat die kittypets in zo’n twolegnest konden slapen, maar dat was hij alleen maar bijzonderder gaan vinden. De barns kraakten ook wel, maar zo’n twolegnest was wel echt het toppunt. Het was dat hij het wel een beetje gewend was in de barn anders had hij helemaal niet kunnen slapen. Maar ondanks dat had het beetje slaap hem toch weer een stuk fitter laten voelen al had hij nog steeds dorst en honger, maar hij peinsde er niet over om die bakjes aan te raken. Ook dat andere rare ding had hij niet aangeraakt, geen idee wat hij er mee moest ook. Hij lag nog steeds bovenop de kast, waardoor zijn tweegekleurde ogen weer glinsterden in het duister. Zijn blik gleed daarom ook meteen naar de deur toen die langzaam op een kier ging. Hu? Meteen kwam hij overeind, sprong van de kast en schoot naar het kiertje in de deur. Hij stond echter ook weer plotsklaps stil toen hij in een ander gedeelte van het twolegnest terecht kwam. Nee, hij wilde naar buiten… Hij zag Lumina zitten en keek haar aan. “Hoe kom ik buiten?” Was het eerste wat over zijn lippen gleed. Toen keek hij op naar de twoleg, waardoor meteen zijn haren weer iets overeind kwamen.

De kitten liep, zoals verwacht, direct naar buiten, maar hield al snel halt. Hij had waarschijnlijk verwacht dat dit de weg naar buiten was. “Hoe kom ik buiten?” Lumina wenkte even naar de deur waar het kattenluikje in zat. "Normaal langs daar, maar ze hebben het vergrendeld." beantwoorde ze zijn vraag eerlijk. Normaal kon ze met het zendertje in haar halsband het luikje openen, maar dat ging nu niet omdat het vergrendeld was. Lumina keek op naar haar huismens toen Chawl deze opmerkte. "Wees niet bang, ze doen niets." mompelde Lumina en trok zichzelf recht. "Als je niet in hun buurt wilt zijn, stap je gewoon naar de andere kant van de ruimte." Dante en Sophie begrepen dat wel en lieten je dan ook gerust. Bo en Samuel iets minder, maar zij waren nu niet hier. Zij waren ook vele jonger. De poes stapte naar Chawl toen en ging tussen hem en Sophie staan, die uiteindelijk naar de keuken stapte om iets te halen. "Wil je Basco eens zien?" vroeg ze uiteindelijk met een kleine glimlach. "Op de vensterbank kan je hem zien." Ze wenkte even naar de vensterbank, waar je via een stoel naartoe kon. Ze keek even bedenkelijk naar het raam, niet wetend of Chawl het doorzichtig glas wel vertrouwde. "Je zit daar veilig hoor." Nu hij hierr toch was, kon ze hem evengoed wat rondleiden. Wie weet, kon ze hem hiermee wat geruststellen.

Zijn oortjes gleden in zijn nek terwijl hij Lumina weer aankeek. “Maar je had het beloofd!” Riep hij en hij keek naar het vreemde luikding waar ze naar geknikt had. Ze had beloofd hem thuis te brengen of had ze tegen hem gelogen om hem rustig te krijgen? Hij keek haar kwaad aan en stampte een keer met zijn poot op de grond. “Ik wil helemaal niets zien ik wil naar mama.” Hij was boos maar ook verdrietig. Hij wist niet dat het vreemde gevoel in zijn maag heimwee was. Hij dacht dat het enkel honger was, wat ook wel een reden was waarom zijn maag steeds samenkneep. Toch liep hij langs haar naar de vensterbank, nieuwsgierig als hij was. Hij zei verder niets meer en sprong via de stoel op de vensterbank, waar hij ging zitten. Hij keek even naar de hond, maar vervolgens staarde hij in de verte. Een afwezige blik in zijn tweegekleurde ogen terwijl hij zijn pootje tegen het koele raam aanzette. Zouden ze bezorgd om hem zijn en hem zoeken, of zouden ze juist blij zijn dat hij weg was? Dat hij niet meer van boven een barn op onbeschermde ruggen kon springen en iedereen de oren van hun kop kon vragen.

“Maar je had het beloofd!” Even trok de huiskat met haar oortjes bij wat de kitten zei. "Ik heb niets beloofd," mauwde ze en hield haar blik op de kitten gericht. "Ik ging je thuisbrengen wanneer je je wat beter voelde, wanneer je wond je geen last meer geeft." Ja, ze had eerder gedacht om hem vandaag weg te brengen, maar haar huismensen hadden haar kattenluikje vergrendeld, dus niemand zou vandaag naar buiten gaan. Ook zij niet. Ze was hem ook liever kwijt dan rijk. Ze wist namelijk totaal niet hoe die katten zouden reageren als haar geur, in zijn vacht hing. “Ik wil helemaal niets zien ik wil naar mama.” Ze beet op zijn lip bij het horen van de toon die hij aansloeg. Het was niet echt een toon die ze gewoon was van Elite katten, het was verdriet, zo klonk het toch in haar oren. Ze keek hem na toen hij de vensterbank op sprong. Even bleef Lumina zitten, hem wat tijd gevend voor zichzelf. Ze kon hem ook niet constant op z'n hielen volgen. Na een tijdje sprong ze op de stoel en vervolgens op de vensterbank, naast Chawl. Ze volgde zijn blik en liet haar ogen daarop rusten. "Wil je me vertellen over je thuis, over hoe het daar is?" vroeg ze zachtjes. Op deze manier kon ze hem bezig houden en misschien kon ze hem op basis daarvan, wel sussen. Hoe ze dat zou doen, was een andere vraag.

Hij gaf eerst geen antwoord pas toen ze naast hem op de vensterbank verscheen. “Ik heb er geen last van, van die wond.” Miauwde hij toen. Sinds dat hij heel klein was werd al duidelijk dat hij veel minder snel pijn voelde. Het had hem al een paar keer in rare situaties gebracht, omdat hij dan opeens heel moe werd en ze erachter kwamen dat hij bloed verloor. Door een wond die hij amper gevoel had en had gedacht dat het een klein krasje was geweest. Hij keek Lumina aan toen ze vroeg hoe het thuis was. “Ik mag er eigenlijk niet over praten.” Dat had zijn vader hem vrij duidelijk gemaakt, wat er in het kamp gebeurde bleef in het kamp. Maar misschien kon hij wel een beetje iets vertellen, omdat hij het wel fijn vond om erover te praten. “Mijn moeder en zus zijn de allerbeste.” Zei hij toen met een grijnsje. “Als ik zes moons ben gaan ze een sterke kat van mij maken.” Zijn blik ging weer naar de hond.

Chawl vertelde haar dat hij geen last had van zijn wond, iets wat ze niet echt geloofde, maar zelf kon ze het tegendeel natuurlijk niet bewijzen. Als het echt zo was, kon ze hem best zo snel mogelijk weg brengen, als haar huismensen het toelieten. “Ik mag er eigenlijk niet over praten.” Lumina fronste bij zijn antwoord, maar het duurde niet lang voor de kitten uiteindelijk toch wat begon te vertellen. “Mijn moeder en zus zijn de allerbeste.” Hij moest zijn familie wel erg missen, als dat het eerste was waar hij over begon. Dat kon ze wel geloven. Lumina kon haar familie al niet meer herinneren. Ze was gewoon te jong geweest toen ze het nest verliet. Haar familie was iedereen in dit huis, waaronder Chiyna, maar zij was er ondertussen al niet meer. Ze draaide haar kopje even weg van Chawl. “Als ik zes moons ben gaan ze een sterke kat van mij maken.” Lumina liet haar blik terug naar Chawl gaan toen hij vertelde dat ze van hem een sterke kat zouden maken. "Is dat zo," mauwde ze en lachte flauwtjes. Ze wilde de kitten niet echt teleurstellen, maar het was moeilijk om enthousiast te zijn bij wat hij net gezegd had. Stel je voor dat deze jonge kitten net zo'n monster wordt als de Elite-katten die ze al tegen was gekomen? Lumina trok zichzelf recht en draaide zich om, om terug op de stoel te springen. Ze keek op toen ze haar naam hoorde. Het was één van haar jonge huismensen die haar riep vanuit de zetel. Haar oortjes richtte zich naar voren bij het zien van een rood lichtje op de grond. Ze wist maar al te goed dat dit lichtje van haar huismens kwam, maar dat maakte voor haar niets uit. Ze sprong op het lichtje af en sprong vervolgens in één dezelfde beweging terug weg. Haar interesse was er wel, maar ze zat nu niet echt met haar kopje bij het spelen. In plaats daarvan begaf ze zich naar haar bakje met water, Chawl achter zich latend.

De kittypet stelde geen vragen meer en wat verrast keek hij om toen ze wegging. Had hij iets verkeerds gezegd. Zijn blik gleed weer naar het raam en hij keek naar de vieze hond, in zijn tweegekleurde ogen was het enkel een vieze stomme hond. Chawl was altijd al zeer beïnvloedbaar geweest en als iedereen hem vertelde dat honden dom kraaienvoer waren, dan geloofde hij dat. “Ik heb zin in een muis, of vogel, maakt allemaal niet uit.” De honger in zijn maag zeurde steeds meer. Hij keek weer om en zag hoe Lumina van het water dronk. Hij trok een gekke bek en snoof, waarna hij snel zijn aandacht naar het raam en wat zich daar achter bevond verplaatste. Wie dronk er nou van dat water, het rook niet eens lekker. Dat deed hem er meteen aan denken dat hij ook heel erg dorst had. Hij had zijn vochtgehalte nog niet aangevuld na het bloedverlies en dat was niet bevorderlijk. Verlangend staarde hij naar buiten. Hoe konden ze in zo’n bedompt nest wonen? Hij werd er vreselijk ongemakkelijk van.

Haar huismensen waren opgestaan, om naar een andere kamer in het huis te stappen. Deze ruimte was dus voor hun alleen. Nadat ze eenmaal wat gedronken had, liet ze haar blik naar Chawl gaan. Even trok ze haar mondhoek omhoog toen hij weer naar buiten keek. Lumina stapte naar het rieten mandje toe, waar haar mensen enkele kattenspeeltjes in hadden gelegd. Ze pakte er een pluche muis uit en sloeg er met haar poot tegen, zodat de muis op de vensterbank belandde. "Hier heb je je muis." mauwde ze droogjes, al verscheen er al snel een geamuseerde glimlach op haar snoet. Buiten zou hij zelf toch niets kunnen vangen, aangezien hij nog niet getraind werd. Daar ging ze van uit. "Misschien dat je eerst moet oefenen," Lumina sloot haar ogen even en rok zichzelf uit. "Mijn mensen zouden je namelijk nooit een muis voorschotelen." Ze sprong terug op de stoel, die voor de vensterbank stond. "Als ik je binnenkort mee naar buiten neem, kan je misschien wel je eigen muis vangen." Lumina was dan wel een huiskat, maar ze kon jagen. En dat had ze grotendeels zelf geleerd met de speeltjes die her en der in het huis lagen. Ze zette zich af en belandde terug op de vensterbank. Katten uit het woud hadden hun voordelen, maar huiskatten ook. Men moest gewoon vanuit een andere hoek kijken om het te begrijpen.

Wat chagrijnig keek hij om naar Lumina toen ze een nep muis op de vensterbank smeet. “Die ruikt niet eens naar muis, die ruikt alleen maar naar twolegs en naar jou. Ooh en naar die vieze hond.” Mopperde hij. “Waarom geven ze zo’n ding, daar heb je toch niets aan?” Zijn oren waren opnieuw in zijn nek gegleden terwijl hij weer strak uit het raam staarde. Wist hij veel dat die dingen ook gebruikt konden worden om te spelen. Het enige waar hij mee had kunnen spelen waren takjes en planken van de barns. Heel soms had hij met een prooi mogen spelen, maar meestal had hij die meteen op moeten eten van Howl. Zodat niemand anders het afpakte. “Daarom moet ik terug.” Hij drukte zijn neusje tegen het koude glas aan. Ook weer zoiets vreemds van twolegs. Je kon er doorheen kijken, maar je kon er niet doorheen. Waarom maakte je dat dan? “Dan gaan ze mij dat leren.” Vervolgde hij. De volgende opmerking van Lumina negerend. Dat kon alleen bij de Elite, kittypets konden dat niet. Dat was hem in ieder geval ook aangepraat.

Chawl deelde mee dat hij naar huis wou, zodat ze hem die dingen zelf konden leren. Lumina schudde haar kopje en pakte de pluche muis stevig vast, waarna ze terug van de stoel sprong. Hij snapte het niet. Hij keek niet verder dan wat hem gezegd werd. Hij moest de wereld ontdekken, niet als een halvegare geloven wat hem verteld werd. Eenmaal op de grond gooide Lumina de muis weer omhoog, zodat deze tegen Chawl aankwam en terug naar beneden viel."Waarom wachten, Chawl?" Lumina had de andere speeltjes er ook bij gehaald en haalde even, lichtelijk geamuseerd, haar mondhoek op. Ze maakte ze zich klaar om de muis terug naar boven te gooien en wierp deze weer richting Chawl, niet wetend wat zijn reactie zou zijn. Ze moest dingen uit proberen, want ze kende hem niet. Ze zou zo zien of ze haar tactiek aan moest passen of niet.

Hij kromp wat ineen toen het speeltje tegen hem aankwam. Waarom begreep die kittypet niet dat hij niet vrolijk kon doen? Dat hij gewoon naar huis wilde. Hij wilde helemaal niet spelen. “Omdat jij dat niet kunt!” Schreeuwde hij naar haar. Toen rolde hij zich op als een zielig hoopje op de vensterbank. Nooit je emoties tonen, klonken de woorden van zijn vader door zijn kop. Zelfs de sterkste onder ons kunnen hun emoties niet altijd binnen houden, klonken de woorden van Shark. Maar nu was Shark er niet waar hij naar toe kon gaan, omdat het dan onder hun bleef als het eventjes niet lukte. Nu zat hij binnen in een twolegnest en voelde hij zich heel erg alleen. Zachtjes begon zijn lijfje te schokken terwijl tranen uit zijn tweegekleurde oogjes in zijn vacht drupte. Zijn vader zou vast woedend op hem zijn, helemaal omdat er een kittypet in de buurt was. Iedereen zou boos zijn. Boos omdat hij zo dom was geweest en boos omdat hij zijn emoties niet binnen kon houden. Ze zouden het hem vast kwalijk nemen en tjah Chawl zou ze gelijk geven. Hij was een stomme en domme kitten en Claw had helemaal gelijk gehad dat hij nog niet buiten het kamp had gemogen. In Scourge’s naam wat een stomkop was hij ook.

Lumina's oortjes schoven wat naar achteren bij de felle reactie van Chawl, die uiteindelijk omsloeg in totaal het tegenovergestelde. Lumina vernauwde even haar ogen, niet wetend of dit nu eigenlijk echt was of niet. Haar gebrek aan contact met katten, die niet hetzelfde dachten dan haar, zorgde ervoor dat ze niet goed wist hoe ze hierop moest ingaan. Ze hield zich dan ook even stil. Lumina was een slimme poes, maar op vlak van andere katten miste ze de kennis. Toen de kitten echter begon te schokken en tranen uit zijn ogen rolden, schoven haar oortjes terug naar voren. Wat moest ze nu doen? Haar eerdere poging om hem gerust te stellen op zijn manier, leek niet te werken. Moest ze het tegenovergestelde doen en met hem praten over dingen, hem geruststellen, wat moest ze doen? Ze sloot haar oogjes en dacht na. Misschien moest ze hem hier toch gewoon morgen al weghalen? Ze wist dat haar huismensen het raam op hun kamer 's nachts open lieten, daar kon ze gebruik van maken. Lumina sprong terug op de vensterbank en tikte de speeltjes naar beneden, waarna ze het met haar neusje zachtjes tegen het zwarte bolletje aan drukte. "Maak je geen zorgen, ik bescherm je wel." mompelde ze en ging terug naar achteren zitten, hem de ruimte gevend. "Wij, huiskatten, kunnen veel meer dan jullie denken." Zijn eerdere reactie liet blijken dat hij dacht dat huiskatten, zoals haar, niets konden. Het was aan haar om het tegendeel te bewijzen. Even ging haar blik naar de grond en zei ze verder niets. Ze wilde hem nu vooral laten doen. Hij mocht verdrietig zijn, zoiets was soms nodig om verder te gaan, dat wist Lumina zelf maar al te goed. Zonder dat had Lumina nooit beslist om voor zichzelf op te komen, via haar huisgenoot Basco weliswaar. Ze liet haar blik terug naar de kitten gaan en fronste. Ze hoopte maar dat ze er goed aan deed om hem nu gerust te laten, in plaats van hem echt echt te troosten.

Lumina sprong weer naast hem en duwde haar neus in zijn vacht. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek op. Zijn oogjes waren helemaal vochtig, maar hij verbeet de rest van de tranen. “Dat hoeft niet hoor, want ik ben stoer.” Zei hij op haar opmerking dat zij hem wel beschermde. “Ik moet gewoon terug.” In zijn ogen was dat heel simpel. Deze kittypet bracht hem naar huis en het leven zou gewoon weer verdergaan. Wist hij veel hoe hard monsters konden en hoe ver hij er vandaan kon zijn en dat hij paden over moest steken naar het park. Dat was hem nooit verteld, dus hoe moest hij dat ook weten. “En kittypets leven niet buiten alleen maar bij twolegs, dus dat kan gewoon niet.” Vervolgde hij heel stellig. “Jullie jagen niet eens voor eten.” Dat onderwerp deed hem er meteen weer aan denken hoeveel dorst en honger hij eigenlijk had. Hij hoefde de inhoud van die bakjes niet, het rook niet zoals hij gewend was. Hij wilde iets van buiten. Verlangend ging zijn blik weer naar het raam.

Chawl keek haar met vochtige ogen aan en zei haar dat hij geen hulp nodig had, dat hij zelf stoer was. “Ik moet gewoon terug.” Ze fronste even bij wat hij allemaal zei. "Gewoon terug hé?" mompelde ze en liet haar blik even naar buiten gaan. “En kittypets leven niet buiten alleen maar bij twolegs, dus dat kan gewoon niet.” Bij deze woorden draaide ze haar kopje echter direct terug en vernauwde ze haar ogen. Ze wist dat , alles wat hij zei, grotendeels van anderen kwam. Want welke boskitten wist nu wie of wat huiskatten waren? Maar ergens stak het wel bij haar. Ze wilde zichzelf verdedigen, maar moest tegelijkertijd deze kitten zijn vertrouwen winnen. Hoe kon dat nu tegelijkertijd?! Op momenten als deze had ze toch liever Skinny Love bij zich gehad, maar zij kon haar niet meer helpen. En haar dochter, Skinny Dream kende ze nog niet genoeg, al had zij wel één keer haar leven gered. Misschien dat ze het toch eens kon vragen. “Jullie jagen niet eens voor eten.” Ze hield haar kaken strak op elkaar, waarna ze toch niets anders kon dan te reageren op wat hij gezegd had. "Precies alsof jij een expert bent is huiskatten," mauwde de poes, terwijl ze haar stem niet wilde overtreffen. "Heb jij zelf ooit een huiskat ontmoet, voor mij? Dacht het niet!" Haar stem die eerst nogal rustig overkwam, was iets harder, steviger geworden bij de laatste zin die ze had uitgesproken. "Als je zo slim bent, weet je dat je zonder eten en drinken niet verder geraakt dan deze tuin, moesten we ons wagen aan de lange tocht naar jouw thuis." Ja, ze wist maar al te goed waar hij leefde, waar zijn moordzuchtige groep leefde. Het puntje van haar staart zwiepte stevig heen en weer, terwijl Lumina wat naar achteren stapte en terug op de stoel sprong, waar ze bleef zitten.

De kittypet begon tegen hem te snauwen en hij keek kwaad terug. Zijn nageltjes gingen in en uit en krasten over de vensterbank. “Papa zegt het en papa heeft altijd gelijk!” Schreeuwde hij terug. “Domme Lumina met je domme hond.” Hij stampte zijn pootje op de vensterbank. Sprong toen langs haar heen via de stoel op de grond en schoot naar de andere hoek van de kamer. “Ik wil eten en drinken van buiten. Ik wil water wat uit de lucht komt, niet uit dat rare ding hier. Dit ruikt niet eens lekker!” Hij schreeuwde nog steeds. Ja zijn keel was uitgedroogd en als hij nog een dag zonder water zou zitten dan zou hij waarschijnlijk het bewustzijn verliezen. Zonder eten zou hij wel wat langer kunnen, al knorde zijn maagje soms. Het was meer dat dit van twolegs was en twolegs waren gevaarlijk, hun dingen waren gevaarlijk. En dan stonk alles ook nog eens. Nee, geen haar op zijn kop die eraan dacht om die bakjes in de kamer aan te raken. Hij drukte zichzelf tegen de muur aan met zijn oortjes plat in zijn nek.

“Papa zegt het en papa heeft altijd gelijk!” Lumina's oren waren in haar nek geschoven. Als zijn papa zegt dat vissen vliegen, zou die domme kitten het nog geloven. “Domme Lumina met je domme hond.” Even haalde ze haar lip op in een geluidloze grauw. Straks stuur ik hem nog op die kitten af. Tot zover haar poging om sociaal te zijn met Chawl en haar poging om hem wat gerust te stellen. Hij had het haar niet gemakkelijk gemaakt en na deze strijd staakte ze nu eindelijk haar pogingen. “Ik wil eten en drinken van buiten. Ik wil water wat uit de lucht komt, niet uit dat rare ding hier. Dit ruikt niet eens lekker!” Lumina zakte wat gemakkelijker door haar pootjes en liet een luide zucht horen. "Wat jij wil." mauwde ze, zonder hem tegen te spreken. Dacht hij nu echt dat hij naar buiten kon gaan, dat haar huismensen een gewonde, jonge kitten naar buiten lieten gaan? Ze kon kon hem nog beter op de straat zetten, letterlijk, dat was toch net hetzelfde. "En dit is nog maar dag één," murmelde ze tegen zichzelf en draaide haar kopje even naar de hoek waar Chawl zat. "Ik vraag me af of je wel naar buiten wilt?" mauwde ze nu wat luider, zodat ook Chawl het horen kon. Hij verzwakte alleen zichzelf.

Hij zei niets meer, bleef enkel doodstil zitten. Hij had geen zin meer in deze nutteloze discussie. Hij had nergens meer zin in. Ja, in alleen zijn. Hij negeerde daarom ook haar vraag en kwam uit het hoekje. Hij schoot weer op een kast en krulde zich daarop op. Hij zou er ook niet meer vandaan komen. Pas als ze hem terug zou brengen zoals ze had beloofd. Het tekort aan water begon hem uit te putten. Het zou niet heel erg lang meer duren en hij zou het bewustzijn verliezen. Door het bloedverlies had hij sneller water nodig. Zijn tweegekleurde ogen vielen dicht en zijn lijfje ontspande.

Een heftige flits verblindt het zicht tijdelijk (en raakt een eventueel voorwerp in de buurt als het heftig is), het begint hevig te onweren.

Onderwerp: Re: In the belly of the beast - DAY 01