new place

Onderwerp: new place wo 13 jul 2011 - 20:55

Dit is mijn eerste tekst in het schaduwclankamp

Flamestorm ontwaakte in het schaduwclan kamp. De zon ston al redelijk hoog een de leerlingen waaren eten aan het halen. Hij stapte naar de prooi berg en koos een sappige muis uit. Hij zette zich aan de rand van het kamp en zag iedereen druk in de weer. Als hij genoeg had stapte hij op rekte zich nog eens goed uit waardoor zijn botten kraakten. Eerst ging hij de kampmuur versteviggen ergens zat een klein gaatje. Hij liep het kamp uitkwam slippend tot stilstand voor een braamstruik dit zou perfect kunnen dienen als beschutting. Flame sneed wat takken af en liep terug naar het kamp. Het weer was zwoel en droog. Hij kwam een paar leerlingen tegen die met verse prooien naar het kamp terug kwamen en begroette deze katjes. Toen hij bij het gat in de muur was deed hij zijn takjes uit zijn mond pakte ze op en vlogt ze tussen de gaten. Nu dat dat gebeurd was kon hij de grenzen gaan patrouleren. Flame vroeg zich af welke kat met hem mee de grenzen zou gaan kunnen verkenen.

Onderwerp: Re: new place do 14 jul 2011 - 12:10

Ravenpaw snorde toen hij naar buiten ging en de heerlijke zon op zijn pels voelde. Het zou een heerlijke dag worden. En weet je nog wat het heerlijkst was? Hij ging mee op jacht! Wat, dacht je soms dat hij hier op zijn luie reet ging liggen? Nou, dan had je het mooi mis! Misschien als hij zijn enthousiasme en zijn houdingen aan een krijger liet zien, dat die hem mee op jacht zond met iemand. Daar had Ravenpaw echt wel zin in. Hij was niet voor niets kater van de SchaduwClan. Hij zou zijn Clan dienen en ging dit met de nodige middelen doen, zelfs als hij zich daarvoor als een schattige kitten moest gedragen. Met zijn zeven manen oudheid vond hij zichzelf oud genoeg om de Clan te dienen en op zijn eentje naar buiten te gaan, ook al dachten heel veel katten daar anders over, met sprake over de krijgers. Die vonden dat leerlingen in het kamp moesten blijven tot ze groot genoeg waren en zelf krijger waren. Eigenlijk was een leven als krijger een overbodige luxe. Je mocht naar buiten wanneer je maar wou, je mocht doen wat je wou en je kon voor de Clan jagen en gelijk ook even in het zonnetje rusten. Maar een leven als leerling was spannend en avontuurlijk. Uit het kamp glippen als niemand keek, om vervolgens op je donder te krijgen door een krijger en de oudsten moeten verzorgen, lachend naar de kits kijken en hun showen wat je kunt, zodat ze zeggen dat ze later als jou willen worden en dit voorbeeld dan ook aan hun moeder vertellen, zodat die hoofdschuddend zouden weglopen, Brokenstar smeken om te weten wiens mentor je later ging worden of wie jou mentor werd, anderen lastig vallen met een of ander verhaal van jezelf dat helemaal niet klopte en wat eigenlijk een fantasie was en tenslotte, de leukste van de hele lijst: op patrouille gaan met een krijger. Als je gekozen werd om op patrouille te gaan – en daar ging Ravenpaw nu net de nodige middelen voor gebruiken – dan kon je laten zien hoe sterk je zintuigen waren en hoe snel je was, zodat je sneller tot krijger benoemd werd. Maar een leven als krijger zag er eigenlijk best wel saai uit. Gewoon elke dag hetzelfde doen. Als je leerling was, dan kon je elke dag iets bijleren van een andere krijger en putte je moeite en kracht uit om te laten zien dat jij het echt waard was om mee te nemen op patrouille. Dat was ook een van de redenen dat Ravenpaw liever geen krijger wou worden. Hij was gedoemd om leerling te blijven. Het nadeel van het leerling zijn was wel dat als je een ongeluk kreeg, je dan ook gedoemd was om – als je krijger werd, uiteindelijk dan toch – in de oudsten hun hol te verblijven. En dat wou de actieve, snelle Ravenpaw nu ook weer niet. Misschien dacht hij gewoon veel te veel. Hij moest maar eens rond gaan kijken.

Zijn oog viel op een krijger die verdacht veel bij de uitgang stond. Dat was nog niet zo’n probleem, want in tegenstelling tot de leerlingen mochten de krijgers wel gewoon uit het kamp. Maar deze keek alsof hij iets nodig had. Ravenpaw kende hem niet bij naam. Hij had de kleuren van een of andere regenboog. Hij grinnikte. Nee, nu mocht hij niet gaan roddelen over de krijgers, zoals hij wel vaker deed, anders kreeg hij op zijn donder en mocht hij niet mee op patrouille. Misschien mocht hij dat sowieso niet, maar kon hij het niet gewoon proberen? Hij keek op naar de kater en liep toen op de kater af. ‘Hallo!’ zei Ravenpaw vrolijk en hij ging op zijn kont zitten. Zijn staart sloeg zich netjes om hem heen, zodat hij in elk geval een nette indruk op de kater maakte. Misschien werd de kans zo groter dat hij meegenomen werd. Hij herkende de kater nu wel. Het was Flamestorm, een actieve kater van de SchaduwClan. Deed veel aan reparaties, vond Ravenpaw. Misschien kon hij beter timmerkat worden dan krijger. Hij hield zijn binnenpretje voor zich en keek naar Flamestorm. ‘Gaat u op patrouille?’ vroeg hij netjes en hij keek met zijn nieuwsgierige ogen naar Flamestorm. Hij wou heel erg graag mee, dus tegen Flamestorm zeggen dat hij meer op een timmerkat leek dankzij zijn reparaties dan een krijger, was nu niet de beste optie. Gelukkig waren er nog altijd je gedachten om de binnenpretjes ook echt binnen te houden, het zou anders maar raar zijn. Geamuseerd keek de zwart-witte kater naar de kater voor zich. Hij had Flamestorm nog nooit als leerling gezien, maar aan zijn flank te zien was hij niet echt stevig gebouwd. Ravenpaw ook nog niet, maar je kon aan zijn spieren zien dat het er wel langzaam aan zou komen. Ravenpaw moest zichzelf vermannen om niks te zeggen tegen Flamestorm. Eigenlijk was hij gewoon een beetje een roddelaartje, maar dan in zichzelf. Maar Flamestorm had ook uiterlijkheden die Ravenpaw niet bezat maar wel wou bezitten. Hij had bijvoorbeeld langere poten en scherpere klauwen. Maar zou hij ook sneller dan Ravenpaw kunnen rennen? Ravenpaw vermoedde dat hij Ravenpaw heette omdat hij zo snel was als een raaf. Hij stak zijn kopje fier in de lucht bij die gedachte, maar probeerde opnieuw aan iets anders te denken. Hoe meer hij beleefd was tegenover deze kater, hoe groter de kans dat hij mee mocht. ‘Mag ik misschien met u mee als u op patrouille gaat? Ik heb nog niks te doen en nog geen een krijger heeft me iets opgedragen,’ zei hij en als effect liet hij zijn oren slapjes gaan en keek hij even sip naar de grond. Volgens hem hadden poezen een veel beter effect op katers, maar Ravenpaw kon er misschien ook wel wat van. Hij richtte zijn blik op en keek Flamestorm recht in de ogen, zonder angst en vol enthousiasme. Hij liet zich zakken op de grond en keek Flamestorm vrolijk aan. ‘Ik beloof goed naar u te luisteren!’ zei hij enthousiast.

- Oh oh, enthousiaste kater hier D: Can you handle him, Flamestorm? 1.013 woorden! XD -

Onderwerp: Re: new place do 14 jul 2011 - 14:22

Flamestorm keek rond welke eventuele katen mee konden gaan op patrouille. Zijn blik viel op de kittens van de clan die natuurlijk nog veel te jong waren om mee te gaan. Flame kreeg altijd al een warm gevoel van kittens. De inspiratie dat in zo'n klein jong dier zit is enorm. Deze kleine clankatten speelde Brokelstar en bluastar. Ze vochten speels op de stoffige grond. Hier en daar viel een blaadje op de grond. Een paar hazensprongen verder zat Ravenpaw. Flame kende hem niet zo goed aangezien Flamestorm nog maar pas bij de clan zat. Ravenpaw was altijd al een zeer beleefde leerling geweest sinds Flames geheugen. Ravenpaw kwam op een drafje naar Flamestorm afgelopen. Ravenpaws nagels waren klein in vergelijking met die van hem, maar Ravenpaw beschikte hoogswaarschijnlijk ook over andere nuttige gaven. Ravenpaw was nog maar een maan leerling maar tog al behoorlijk sterk voor zijn leeftijd. Ravenpaw was een zwart-wite kater met ronde ogen en een dikke vacht. Ravenpaw vroeg of hij op patrouille ging en of hij mee mocht. Flame bekeek hem van top tot teen en zij: "probeer me maar te volgen leerlingetje.". Zonder nog na te denken draaide Flame zich om en stormde het kamp terrein over dat al generaties lang aangestampt is door katten pootjes. Flame stuifde door de ingang reht het bos in. Flame rende zo hard hij kon sprong over een omgevallen boom en sprong in wat doorre bladerren waarna hij terug wegliep. Hij had geen idee of Ravenpaw hem volgde of niet. Flamestorm wachten op Ravenpaw bij een kluit brandnetels.

Onderwerp: Re: new place do 14 jul 2011 - 16:22

Ravenpaw voelde de adrenaline gonzen in zijn lijf toen hij Flamestorm door de betrekkende wind heen volgde. De wind voelde heerlijk aan zijn pels en hij sloot genietend zijn ogen, terwijl hij dit probeerde te onthouden. Hij was buiten het kamp en had hier toestemming voor gekregen van Flamestorm, niemand kon hem wat maken! Yeah, baby, I’m free! Opgelaten, alsof hij een hond was in plaats van een kater, rende hij met een gemakje over de dorre bladeren, die aan het eind van hun perfecte leven waren als groene bladeren, vol energie. De wind was zacht, tenminste, nu nog wel. Hij snoof de heerlijke geuren van verse prooi, maar hij was niet alleen daar op gericht. Ook de hard lijkende pootstappen van Flamestorm vielen hem erg op. De kater liet precies zien wie hij was. Nou, dan kon Ravenpaw natuurlijk niet achterblijven. Toch hield hij zich een beetje meer in dan Flamestorm. Hoe zeer hij de krijger ook een staaltje kunst wou laten zien door hem hard voorbij te rennen, hij wou rustig aan doen voor de prooi. Of het nu een wedstrijd werd of niet, de prooi was nog altijd het belangrijkst wat de Clan kon krijgen. Zonder prooi was er geen Clan. En zonder de Clan was er geen leven, zo simpel was dat. SchaduwClan hoorde, ook al vond DonderClan, WindClan en RivierClan dat misschien niet, toch bij de geschiedenis van alle Clans. Maar hij had het gevoel dat hij een Clan vergat. Hij had nog niet veel gehoord over een andere Clan, maar soms rook hij bij Vierboom een geheel andere geur. Iets wat niet wees in de richting van DonderClan, WindClan of RivierClan, maar een totaal andere geur. Misschien moest hij er maar eens naar vragen aan Brokenstar of zo, die zou dat wel weten, toch? Of misschien was zijn fantasie gewoon aan het groeien en prentte hij die geur in zijn neus, terwijl het er eigenlijk niet was. Net zoals toen hij aan Vierboom dacht en dacht dat hij in Vierboom was, maar in de realiteit was hij gewoon op de kraaienplaats. Dat was een heerlijke plek, ook al moest hij toegeven dat het er wel een beetje stonk. Toch was het op de een of andere manier een genot voor zijn neus. Hij vond kraaien sowieso lekker om te eten. Gewoon, die zwarte veren al waren al een manier om verlekkerd te zijn erop. Zijn zwarte pels combineerde perfect met de zwarte, rafelige veren, die langs zijn flank dwarrelden als hij een kraai openscheurde, om vervolgens in de heerlijke buik van de kraai te graaien, opzoek naar heerlijk eten waarmee hij zichzelf kon dienen… Het water liep hem al in de bek en hij had bijna zin om Flamestorm voor te stellen om lekker te gaan eten en alles achter hun te laten. Maar dat zou niet aan de Code zijn. Hij moest zich houden aan de Code, niet zijn fantasie de overhand laten nemen, gewoon normaal doen en Flamestorm volgen op deze heerlijke, licht lijkende, perfecte missie van het patrouilleren, waar hij letterlijk een moord voor zou doen om het te mogen blijven doen met steeds andere krijgers.

Zijn zwevende gedachten werden ruw onderbroken toen hij een prikkeling in zijn poot voelde. Hij tilde zijn pootje op en zag onder zich… een brandnetelstruik. Oh, het was ook echt weer wat voor hem om daar in te stappen. Met een snelle lik over zijn pootje liet hij niet blijken dat het ontzettend jeukte en pijn deed. Het was een branderig gevoel die hij niemand wou toewensen. Geamuseerd keek hij naar Flamestorm. ‘Hoe deed ik het?’ vroeg hij, doelend op het rennen. Hij kon zich vaag herinneren dat hij Flamestorm de hele tijd was bijgebleven. Als hij zijn best had gedaan en sneller had gerend in plaats van een beetje na te denken over de zin van het leven, had hij Flamestorm misschien kunnen inhalen. Ravenpaw bedacht zich toen weer dat hij het grotendeels had gedaan uit respect voor de natuur en zijn prooi, die hij graag tussen zijn tanden wou malen. Het sap liep hem al gewoon in de mond als hij eraan dacht. ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg hij enthousiast en hij keek vrolijk naar Flamestorm, zijn lippen aflikkend terwijl hij zich over het feit bedacht dat hij straks samen met een paar andere leerlingen, Clangenoten, mocht ontfermen over een heerlijke lijster, of misschien wel een kraai. Hij sloot zijn ogen en snorde zachtjes, zo lekker vond hij het idee eraan. Hij keek naar Flamestorm. ‘Laten we voor de oudsten en de kits gaan jagen!’ opperde hij en hij snorde luid. Kits en de oudsten waren zijn eerste prioriteit voor prooi, daarna pas de krijgers en dan de leerlingen. Hij werd er gewoon warm van als hij kits zag spelen. Hij hoopte dan ook later een mooie poes te ontmoeten met wie hij eventueel kits kon krijgen. Hij zag zichzelf echt al liggen. Hijzelf, met een prachtige poes aan zijn zijde en een kroost vol jonge kits, die iets weg hadden van hem. Een jonge Ravenpaw Junior die spelend naar hem toekwam… Hij snorde luid en sloot zijn ogen. ‘Hmm… Sommige gedachten zijn heerlijk om te denken,’ zei hij lachend tegen Flamestorm, Flamestorm een beetje meedelend waarom hij zo hard snorde. Niets was leuker dan aan eigen kits denken. Als hij die had, dan zou hij er elke dag aan denken. Dan zou hij waarschijnlijk een stuk minder enthousiast zijn om op patrouille te gaan. Hij wist nu al dat hij dan zoveel mogelijk bij zijn kroost wou blijven. ‘Maar goed, heeft u al iets besloten om te doen, Flamestorm?’ vroeg hij geduldig en hij ging weer zitten op zijn kont – natuurlijk, waar anders op? – en keek vriendelijk naar Flamestorm, terwijl hij een beleefd knikje gaf en zijn kopje lichtelijk boog, om het teken van respect voor de oudere kater met een hogere rang dan hem te laten zien, die diep uit zijn hart kwam. En zelfs dan overdreef hij niet. Hij had gewoon veel respect voor de hogere rangen, ook al vond hij het leuk om over ze te roddelen, hij was de ergste niet. Hij keek naar Flamestorm en bleef lekker zitten waar hij zat.

Onderwerp: Re: new place