Great starclan I'm BORED

Onderwerp: Great starclan I'm BORED za 14 mei 2011 - 16:30

Een kleine vlinder fladderde door het kamp heen, gedijend op de wind. Met een verveelde blik op haar snoet, keek Servalsong ernaar. Ze was al wezen jagen, waarom was het hier zo verschrikkelijk saai? En misschien zelfs wel een beetje eenzaam. Op de een of andere manier had ze niemand om echt mee te praten, ze snapten haar humor niet. Ze kon erg droog en sarcastisch over komen, maar zo was ze gewoon. Toch was ze een beetje jaloers op alle andere katten, die gewoon beste vrienden met elkaar waren, of zelfs partners. Zij had niemand, en daardoor trok ze zich terug. Katten waren aangetrokken door haar mooie uiterlijk, en haar sierlijke bouw, maar niemand keek echt verder naar wie ze was. Daar ergerde ze zich verschrikkelijk aan. En daarom werd ze steeds minder van vertrouwen en werd ze ook steeds sarcastischer. Met een zucht legde Servalsong haar kop op haar poten en sloot ze haar felgroene ogen eventjes.

Ravenfur kwam rustig het kamp binnegestapt met een dikke houtduif tussen zijn kaken geklemd, hij was weer allen uit jagen geweest maar dat betekende niet dat hij het leuk vond. Even dacht hij terug aan de keer dat hij met Servalsong was gaan jagen, ze was best leuk gezelschap als je haar sarcastische opmerkinegen negeerde. Snel trippelde hij naar de hoop verse prooi en gooide zijn vangst erbij, de hoop was goed gevuls nu het nieuwblad was. Ravenfur veranderde zijn koers en stapte naar de warriors den, daar lag servalsong nogal verveeld op de grond. Ravenfur besloot om maar bij haar te gaan zitten. Zacht liet hij zich naast haar neerzakken, "Hallo servalsong" mauwde hij vriendelijk en hij wachtte op haar antwoord

Haar roze kaken openden zich in een diepe gaap terwijl ze nog eventjes met haar poot naar het vlindertje sloeg. Het was nog niet een gaap geput uit vermoeidheid, het was een gaap die uit pure verveling voortkwam. Haar zachte poot raakte de grond weer en haar kop werd er uiteindelijk zorgvuldig op neergelegd. Haar groene ogen sloten zich opnieuw, maar de bewegingen van haar oren en staart verrieden dat ze nog niet aan het slapen was. Één van haar ogen openden zich eventjes toen ze pootstappen in de buurt hoorde. Met een beweging van haar staart keek ze omhoog en ze zag een kat die ze allang kende op haar af lopen. "Hallo Servalsong," Begroette hij haar. Servalsong boog haar kop iets, zelfs zij kon van een begroeting niks sarcastisch maken, "Hallo Ravenfur," Groette ze dus beleefd.

Servalsong leek eerst niet zo op te letten maar toen opende ze toch een oog en keek Ravenfur aan, "Hallo Ravenfur," mauwde ze beleefd. Ravenfur liet zich nu ook op zijn buik neerzakken en ging naast Servalsong liggen zodat hun vachten elkaar soms raakte, want Ravenfur had al geleerd dat Servalsong dat maar al te graag verkeerd opvatte. Het was een gewone saaie nieuwbladdag en er was weinig te doen. Nu het teritorium wemelde van de prooi was er soms zelfs prooi genoeg dat het niet nodig was om te jagen, en nu ravefur ook geen leerling had om mee te gaan trainen vielen de eenzame ,trage ,saaie dagen niet mee. hopelijk wilde Servalsong mee iets gaan doen, al was het jagen of wandelen of gewoon echt niets doen het maakte hem al niet meer uit. Zolang hij maar niet weer een saaie eenzaame dag door moet gaan.

~Flut-Flut~

Servalsong legde haar kop opnieuw weer op haar poten, maar hield Ravenfur bijna wantrouwig in de gaten. Haar pluizige staart krulde ze om haar lichaam heen en op de manier waarop ze nu lag, leek ze opvallend veel op de kat waar ze naar vernoemd was, een Serval. Het achtervoegsel van haar naam kwam van haar sierlijkheid en gracieusheid. Maar niet dat ze daar veel om gaf. Ravenfur kwam vervolgens naast haar liggen. Oke, dat was nog niet zo heel erg erg, maar hij kwam iets te dicht bij voor haar smaak. Ze kon zijn vacht tegen de hare voelen. "Wat is er? Niet genoeg ruimte voor je ego?" Merkte ze op, niet eens gemeen klinkend, maar gewoon als een droge opmerking, terwijl ze haar wenkbrauw optrok en iets meer opzij schoof, de ruimte opzoekend. Het was zo verstikkend als iemand dicht op je zat.. Ze begon rustig haar gevlekte voorpoot schoon te likken terwijl ze het zichzelf wat comfortabeler maakte. Het mos onder haar was iets verschoven en van haar vandaan gerold waardoor ze nu eerder op de koude ondergrond lag. Voorzichtig begon ze het weer bij elkaar te neuzen als een moeder die haar kittens bij elkaar dirigeerde en uiteindelijk lag ze weer lekker.

"Wat is er? Niet genoeg ruimte voor je ego?" Merkte Servalsong droog op. Ravenfur grinnikte , "nee hoor, ik geef jou gewoon een beetje plek om de juiste opmerking te vinden." grinnikte hij en hij en hij likte nonchalant aan zijn poot en streek ermee over zijn oor . zijn dikke zwarte vacht warmde snel op in de zon , alleen soms kwal er een briesje langs die met de lange lokken speelde maar al snel ging de wind terug liggen en kwam de warmte terug. Zijn mond vormde zich in een lange gaap en even rekte hij zich uit, zijn lange zwarte pluis-staart maakte een verveelde zwaai. Snel stond hij recht , hij kon de verveling niet meer aan, hij moest iets doen . "Heb je zin om mee te gaan wandelen ofzo ? " vroeg hij een beetje verveeld. mischien zou sevalsong het aanbod afwijzen, maar Ravenfur hoopte van niet. Want ondanks haar droge opmerkingen was servalsong nog wel een leuk om mee op pad te gaan.

"Nee hoor, ik geef jou gewoon een beetje plek om de juiste opmerking te vinden." Grinnikte Ravenfur tegen haar, terwijl hij nonchalant met zijn poot langs zijn langs zijn oor streek. Maar Servalsong was nog niet vergeten dat hij zo dicht bij was gaan liggen, en van lichamelijk contact was ze al helemaal niet gediend. Zeker niet van een kat die ze nog nauwelijks gesproken had. "Met jou in de buurt? Zeker niet nodig," Merkte ze op, nog altijd dezelfde droge toon, "Mijn inspiratie loopt nu al over," Ze keek hem daarna niet meer aan en fixeerde haar groene ogen weer op de vlinder, het leek hulpeloos op de wind te drijven, maar wat kon het ook anders? Het was geen jager, maar ook geen prooi, misschien voor de kittens dan, maar daar hoefde het echt geen zorgen over te maken, kittens konden voor geen meter jagen. Ze hoorde Ravenfur gapen en bijna automatisch openden haar kaken zich om mee te doen, gapen werkte nou eenmaal aanstekelijk. "Heb je zin om mee te gaan wandelen ofzo?" Vroeg Ravenfur een beetje verveeld. Servalsong haalde haar schouders op, "Nou goed dan," Miauwde ze. Ze had toch niet veel anders te doen, of niet?

"Met jou in de buurt? Zeker niet nodig, Mijn inspiratie loopt nu al over," mauwde Servalsong nog steeds even droog als altijd. Maar toen ze Ravenfur's aanzoek hoorde om een wandeling te maken halde ze zacht haar schouders op en mauwde "Nou goed dan," . "Fijn want veel anders hebben we toch niet te doen" mauwde Ravenfur een beetje opgelucht, en hij stapte in de richting van de uitgang van het kamp. "Kom je nog "mauwde hij nog achterom naar Servalsong. En daarna dook hij weg door de uitgang van het kamp, de takken trokken venijnig aan zijn lange vacht maar hij had er geen erg aan. Aan de andere kamp van de korte gang bleef hij rustig zitten wachten op servalsong. Nu kwam de wind wat sterker opzetten en de koele wind deed goed op zijn warme huid die verstopt zat onder zijn dikke zwarte pluisvacht.

"Fijn want veel anders hebben we toch niet te doen" Miauwde Ravenfur, hij klonk opgelucht, maar Servalsong haalde gewoon haar schouders op, een beetje nonchalant. Als hij niet langs was gekomen had ze toch wel iets anders verzonnen om te doen. Sommige katten leken altijd wel verveeld, zonder inspiratie om iets te doen. Kijk, zij had wel iets kunnen verzinnen om te doen, maar had daar gewoon ook geen zin in. "Kom je nog" Miauwde Ravenfur naar haar, blijkbaar was hij al naar de andere kant van het kamp gelopen. "Ja ja," Miauwde ze, terwijl ze eventjes met haar ogen rolde. Daarna hief ze zich sierlijk tot haar poten en liep ze naar de kamp uitgang. De doornen prikten in haar vacht, maar veel erg gaf ze er niet aan. Het was niet iets waar aan ze zich ergerde, ze was er wel redelijk aan gewend. Haar poten maakten nauwelijks geluid terwijl ze de grond raakten, wat haar sierlijke tred nog meer accentueerde. Uiteindelijk was ze buiten het kamp en ademde ze eventjes de frisse lucht in.

Eindelijk kwam Servalsong ook uit de doorntunnel gekropen. Ravenfur keek even op, "zullen we gaan ?" mauwde hij beleefd en hij begon met stappen. Samen liepen ze gewoon door het Schaduwclanteritorium, even was er niets anders te horen dan het geritsel ritselen van de bladeren die zachtjes door de wind werden bewogen. Ravenfur besloot maar beter een gesprek te starten. Maar hij wist maar al te goed dat hij op zijn woorden moest passen als hij bij servalsong was, want ze zou elke kant grijpen om er iets sarcastisch van te maken. "Het gaat goed met de clan hé, nu het woud uitpuild van de prooi is er nooit te weinig voedsel" mauwde hij een beetje droogjes wachtend of Servalsong iets terug zou zeggen.

Haar poten maakten lichte, verende pasjes op de grond terwijl ze doorliep, de dennennaalden prikten ietwat in haar pootkussentjes, een vertrouwd gevoel voor de op een serval lijkende poes. "Zullen we gaan?" Mauwde Ravenfur beleefd. Servalsong boog haar kop iets als erkenning van zijn woorden en begon nu te lopen. Het bleef een lange tijd stil, niet dat Servalsong dat een probleem vond. Ze hield van der rust en was er ook erg op gesteld. "Het gaat goed met de clan hé, nu het woud uitpuild van de prooi is er nooit te weinig voedsel" Miauwde Ravenfur, de stilte doorbrekend. Servalsong knikte, "Ja, dat klopt, moeten we alleen nog oppassen dat we niet gaan lijken op die dikke Rivierclan katten, die puilen haast uit hun nest," Miauwde ze luchtig, haar sarcasme dit keer richtend op de rivierclan. Met een luide gaap keek ze eventjes naar de lucht. Maar daarna zakte ze plotseling in een jachtpositie, met haar staart gebarende dat Ravenfur stil moest zijn. Daarna sloop ze voorwaarts, pootstap voor pootstap. Haar ogen waren gefixeerd op iets achter de struiken. Daarna zette ze zich opeens af, met een grauw stortte ze zich op een houtduif die net achter de struik geland was. Met een snelle beet maakte ze er een einde aan, een nette vangst.

Even dacht Ravenfur weer een sarcasrische opmerking te horen, maar eigenlijk kwam er wel een serieus antwoord.'Ja, dat klopt, moeten we alleen nog oppassen dat we niet op die dikke rivierclan katten gaan lijken, die puilen haast uit hun nest' mauwde servalsong luchter, en haar sarcasme was nu niet op ravenfur gericht maar op de rivierclankatten.'De rivierclankatten moten het rustiger aan gaan doen, binnen de korste keren hebben ze de hele rivier leereg gegeten' mauwde ravenfur droogjes als reactie. Ondertussen waren ze al richting het moeras aan het wandelen, maar ravenfur was zijn laatstebezoek aan het moeras nog niet vergeten dus probeerde hij het subtiel te vermeiden.Ondertussen was servalsong even in de bossjes gesprongen en ze kwam eruit met een houtduif in haar bek, 'mooie vangst' mauwde ravenfur vrolijk

Servalsong trok haar wenkbrauw iets op en ze draaide zich om naar Ravenfur, "Riverclan en het rustig aan doen? Altijd, heb je niet gezien dat die katten bijna niet vooruit komen dankzij hun eigen vet?" Miauwde ze, een grinnik in haar stem, "Waarom denk je dat ze vissen? Die luie katten kunnen niet rennen, ze hebben daarvoor teveel vet op hun botten," Haar stem was nog altijd luchtig, maar daarna gaf ze een lik over de vacht van haar borstkas, dat was bijna de enige plek op haar lichaam waar je de vlekken die haar vacht sierden moeilijk kon zien. Maar uiteindelijk legde ze de houtduif voor zich neer, de veren kietelden eventjes aan haar neus. Met één sierlijke beweging veegde ze de bloedvlekken van haar snuit af. "De duif was oud, het was niks," Miauwde ze rustig, geen enkele eer uit haar vangst halende zoals ze altijd deed. Ze vond haar vangst niet mooi, of iets wat daar op leek. Ze was er ook niet trots op, het was dankzij de oude duif, en niet dankzij haar. Servalsong had maar voor een paar dingen respect, en één van die dingen was de natuur.

"Riverclan en het rustig aan doen? Altijd, heb je niet gezien dat die katten bijna niet vooruit komen dankzij hun eigen vet?" Miauwde ze, een grinnik in haar stem en vluchtig gaf ze een lik over haar borstkas. "Geluk voor ons want moest het ooit op een gevecht uitlopen zijn zo door al hun vet te traag om te ontwijken." voegde Ravenfur er grinnikend aan toe . Het was gezellig om zo gewoon met Servalsong te praten, zolang ze niet met hem spotte was het zelfs grappig om andere uit te lachen. "De duif was oud, het was niks," Miauwde sevalsong rustig. Ravenfur wandelde rustig verder , hij had ervoor kunnen zorgen dat ze het moeras hadden ontweken en nu waren ze bij het bos aangekomen. En meerdere prooigeuren dreven zijn neus binnen, uit die geuren koos hij al snel een raaf en hij zag het beest op twee vossenlengtes van hem af. Snel zakte hij in sluiphouding en geruisloos sloop hij naar de raaf toe. Op één staartlengte van de raaf af zette hij zich af op zijn achterpoten en kwam recht op de raaf terecht. Met een snelle beet maakte hij het beest dood en stapte ermee naar Servalsong.

Servalsong keek eventjes op terwijl Ravenfur wegsloop om een muis, vogel of waar hij ook achteraan sloop te vangen. Rustig ging ze in één soepele beweging zitten, voorzichtig, zodat ze niet in de modder ging zitten. Ze tilde haar voorpoot iets op en begin deze met rustige, rhythmische streken schoon te likken. Vervolgens deed ze dit met haar andere voorpoot. Maar toen Ravenfur uiteindelijk lang weg bleef, fixeerde ze haar ogen op een merel die op één van de lage takken van een boom was neer gestreken. Haar roze tong ging eventjes langs haar lippen heen en ze sloop richting de boom toe. Haar klauwen begroeven zich in de bast van de boom en met vlugge bewegingen klom ze de boom in, lenig als altijd. Haar groene ogen gefixeerd op de merel. Ze besloop de vogel op zijn eigen tak, de vogel had haar nog niet door. Een kleine grijns speelde op haar lippen terwijl ze naar voren sprong. De vogel draaide zich om en liet een geschrokken schreeuw horen, die snel afgesneden werd door een snelle beet van Servalsong. Nadat de vogel helemaal stil was, liet Servalsong zich uit de boom vallen, ze maakte een aantal rare draaiïngen in de lucht, maar landde met een zacht plofje netjes op vier poten, met de merel in haar bek.

Snel sleepte hij de raaf naar de plek waar hij Servalsong het laatst gezien had , maar toen hij daar aankwam zag hij echter dat ze er niet meer was. Maar opeens kwam servalsong uit een boom gesprongen met een merel in haar bek, na een paar bizarre draaiingen in de lucht kwam ze met een plofje op de grond neer. Ravenfur liet de raaf uit zijn bek glijden en mauwde:" Mooie landing hoor" lachtte hij vrolijk. Even keek hij weer naar de raaf die hij had gevangen, "Zullen we onze prooi hier achterlaten en later ophalen ? " mauwde hij en hij begon al wat aarde over zijn vangst te schoppen. Zacht keek hij even naar servalsong , en daarna naar de lucht. Nu ze door het bos liepen werden ze een beetje beschut door de bomen, maar nog steeds was ravenfur dankbaar voor het zachte briesje dat van tijd tot tijd dor zijn vacht waaide. "Gaan we door ?" mauwde hij vriendelijk en hij keek in de groene ogen van Servalsong

Rustig knikte Servalsong als antwoord, en ze begon haar prooi vlak bij haar muis te begraven. Rustig schopte ze er wat aarde over heen, zodat er nauwelijks nog geur om de plek waar ze de prooi begraven hing. Ze wou niet onnodig roofdieren aantrekken, wie wou dat wel? ZIj niet in ieder geval, het was haar prooi. Ze gaf een experimentele snuf om te kijken of de geur echt redelijk weg was. Nadat ze daar absoluut van verzekerd was, liep ze uiteindelijk maar terug naar Ravenfur. "Het was niks," Miauwde ze, haar schouders nonchalant ophalende, over zijn opmerking over haar landing. Ze vond dat gewoon leuk om te doen, niet dat het haar veel kon schelen wat anderen van haar dachten. Helemaal niks meer, ze had zich daar helemaal van afgesloten, uit zelfverdediging. Daarna liep ze weer achter Ravenfur aan, "Tja, we kunnen moeilijk hier overnachten he?" Miauwde ze droogjes op Ravenfur's opmerking, terwijl ze in een stevige tred doorliep, haar poten nauwelijks geluid makende op de grond.

"tja,we kunnen moeilijk hier overnchten he mauwde servalsong droogjes en ze stpte voort, en ravenfur volgde haar voorbeeld. Op een steviges stapte ze voort, en nu hadden ze het bos al verlaten. Nu het zachte briesje van daarnet herder kwam opzetten nu ze windclangebied naderden was ravenfur dankbaar voor dezn die confortabel op zijn vacht scheen.Weer was er niets anders te horen dan het geruis van de wind en de bladeren. Even ging ravenfur wat dichter bij servalsong lopen, 'ik hop dat het vanf nu zonnig blijft, ik heb gen zin in regen' mauwde hij ietwat droog en hij keek naar servalsong

Servalsong stapte met een stevige maar vluchtige stappen door, haar mooi gevlekte pels rimpelend dankzij de spieren die eronder geborgen gingen. Haar poten maakten nauwelijks geluid op de ietwat drassige grond. Haar staart zwierde achter haar aan. Ravenfur sprak even en Servalsong keek om, "Ik heb liever regen, het brengt verkoeling en jaagt de prooi naar buiten." Zoals altijd, dacht Servalsong weer praktisch. Ze stak haar neus in de lucht en volgde even een geurspoor, waardoor ze van Ravenfur wegliep. Maar terwijl de geur steeds verder aansterkte, bemerkte ze dat het dier vast naar de windclan was overgestoken. oftewel, die zou ze nooit meer kunnen vangen.Naja, niet zo heel erg erg, ze had al redelijk wat gevangen of niet dan? Ze keek eventjes om naar Ravenfur, ze had eigenlijk niet eens opgelet of hij haar gevolgd was, "Prooi is overgestoken naar het territorium van windclan," Miauwde ze, "Ik ga er niet achterna, ik heb geen zin om mijn oren eraf geklauwd te hebben." Merkte ze droogjes op.

"Ik heb liever regen, het brengt verkoeling en jaagt de prooi naar buiten." Mauwde Servalsong op haar gebruikelijke toontje. "Ik heb het er gewoon niet zo op dat mijn vacht nat wordt, ik ga niet als een inbisiele riverclankat van water gaan houden en erin gaan spartelen en het dan zwemmen noemen" mauwde Ravenfur droog maar pas later had hij door dat Servalsong niet luisterde . Blijkbaar was ze een prooigeur achterna gegaan, maar toch kwam ze met lege poten terug."Prooi is overgestoken naar het territorium van windclan," Miauwde ze, "Ik ga er niet achterna, ik heb geen zin om mijn oren eraf geklauwd te hebben." Merkte ze droogjes op. "Goede keuze " mauwde ravenfur . Een windscheut bevestigde nog eens dat ze dicht bij windclangebied waren, en en ondertussen had de zon zich achter de wolken verborgen. Ravenfur zette zijn bikke vacht op want nu de zon geen warmte meer gaf was de wind wel koud. Zacht wandelde hij verder , geruisloos want zijn poten kwamen als fluweel op de dorre bosgrond terecht. Met geruisloos jagen had hij veel moeite gehad toen hij nog een leerling was , hij was zo onhandig dat hij altijd wel een geluid maakte waardoor hij de prooi zijn aanwezigheid bekendmaakte

Onderwerp: Re: Great starclan I'm BORED