Another day, another lost friend

Met een snelle haal schepte hij de muis uit het hooi, waarna hij het met een scherpe beet het leven ontnam. Jinx was gewend eten te stelen van de mensen, maar het jagen was hem nooit ontleert. Bovendien was het soms fijn om iets wilds te hebben, in plaats van het voedsel dat de mensen altijd klaar maakten. Deze muis echter, was niet voor hem bedoeld.
Met een soepel sprong wist hij op het hek te klimmen dat haar tuin begrensde, waarna hij de muis ook op het hek balanceerde. De sterke geur van hond weerhield hem ervan de tuin in te gaan, gezien hij er weinig voor voelde aangevallen te worden door zo'n ongecontroleerd beest. Liever zag hij Lumina, de jonge kat die hij al een lange tijd terug ontmoet had. Of ze blij was om hem te zien, wist hij niet. Waarschijnlijk niet, als hij erover nadacht en hoe meer tijd er verstreek, hoe groter zijn twijfel werd. Met een frons keek hij neer naar de muis. Ach, wat wilde hij toch bereiken. Lumina had hem de laatste keer zeer duidelijk gemaakt dat het klaar was, omdat hij de bloodclan had gejoind. Nee, waarschijnlijk was het valse hoop. Zijn oren zakten in zijn nek en hij pakte de muis weer op, van plan om haar tuin voor altijd achter te laten.

&Lumina

Met die Elite kitten in haar nest, ging ze niet naar buiten voordat ze alle geuren uit haar vacht had gewassen. Die moordenaars konden ook elk moment verschijnen, al dan niet met het doel om iemand lastig te vallen. Vaak was dat wel zo het geval. Ze had de geuren uit haar vacht weten te wassen, maar ging als laatste stap nog even naar het net van Basco. De hondengeur was en is nog steeds een heel dominante geur, wat in haar voordeel werkte. Nu was ze klaar. Met nog een laatste blik die ze wierp op de deur, waar de zwarte kitten zat, verliet ze het huis. Ze was nog maar net buiten of er was al iets dat haar opviel. De geur van Bloodclan en een zwarte stip die boven op hààr hek zat. Ze was natuurlijk direct achterdochtig. Hoe kon dat ook. Haar oren schoten echter verrast naar voren toen ze de geur beter opving en Jinx' geur kon onderscheiden. "Jinx?"

"Jinx?" Haar zachte stem was maar al te goed te herkennen en Jinx staakte zijn poging om van het hek af te springen. Rustig legde hij de muis weer neer en draaide zich naar haar om. "Lumina," Haar stem was zachter dan hij normaal was, ergens vertederd door het zien van de poes. Het voelde eeuwen terug dat hij haar als kitten had ontmoet. Nu was niets meer van die kat over; voor hem stond een volgroeide, mooie poes die echt geen leraar meer nodig had. Jinx twijfelde of hij haar tuin in moest sprongen, maar besloot dat ze hem waarschijnlijk niet zou verwelkomen. "Ik, eh," Hij sloeg zijn ogen af. Jinx die niet uit zijn woorden kwam? Dat was nieuws, en hij vond het helemaal niets. Een zucht rolde over zijn zwarte lippen. "Ik wilde kijken hoe het met je ging."Sprak hij uiteindelijk naar de waarheid, waarna een zwak glimlachje zijn lippen sierde. "Je bent gegroeid."