New kind of cars

Na lange tijd alleen te zijn, was eindelijk de dag aangebroken dat haar huismensen terug thuis waren. Ook haar beste vriend, Basco was wederkeert. De jonge hond was echter niet meer zo speels en volgend als vroeger. Lumina besloot dan ook om snel het huis terug te verlaten voor een wandeling. Ze zette zich neer in de voortuin, naast de straat en volgde de auto's en grote camions. Dat deed ze om met iets bezig te zijn, om haar gedachten ergens op te richten. Eén van de auto's vertraagde en hielt kort halt voor haar neus. Ze draaide haar kopje, waardoor het belletje aan haar halsband geluid maakte. Het duurde niet lang voordat de wagen verder reed. Lumina trok zich recht en keek de wagen achterna. Op de achterkant van de auto stond een embleem met verschillende dieren op. Dat had ze eerder gezien. Ze draaide haar kopje weg van de straat toen ze achter zich geritsel hoorde.

Het geritsel achter haar bleek één van haar huismensen te zijn die een zwarte zak met afval weg zette. Toen Lumina echter gepiep van autobanden hoorde draaide ze haar kopje om. Haar oortjes draaiden zich naar voren toen ze een mandje zag, een soortgelijke mand als zij had. Ze fronste bij wat de mensen deden. Ze leken even bij de mand neer te hurken en verdwenen uiteindelijk terug in hun auto. De kattenmand lieten ze echter achter, niemand die er nog naar omkeek. Lumina zette haar poten in beweging en liep erop af. De geur van bloed en angst was iets wat haar direct opviel. Pas daarna zag ze een jonge zwarte kater zitten. Dat de geur van Bloodclan ook in zijn vacht hing, was haar niet opgevallen. Het was namelijk de geur van bloed en angst die overheerste. Haar staart zwiepte heen en weer en een mauw ontsnapte langs haar lippen, wetend dat haar huismens net nog buiten had gestaan. Het duurde ook niet lang voor hij haar richting uitkwam. "Het is oké," probeerde ze de jonge kat gerust te stellen. Even ging haar blik naar de plas bloed die in de kooi lag. "De slechte mensen zijn weg." Daar was haar huismens al. Net zoals ze verwacht had, hurkte hij bij de kooi neer en maakte hij sussende geluiden, zoals hij eerder gedaan had toen zij een schram had gehad. Lumina stapte wat naar achteren, maar bleef aandacht dicht bij.

Lumina keek langs de arm van haar huismens naar de zwarte kitten, die duidelijk niet blij was. Hoe kon dat ook, met al dat bloed dat hij verloor. “Jij zei dat ze weg waren. Ik zie nog een Twoleg hoor.” Haar oortjes schoten naar voren en even liet ze haar blik naar haar huismens gaan. "Ik zei dat de slechte mensen weg waren," mauwde ze direct. "Dante is de goedheid zelve." ging ze verder en stapte wat naar voren toen de kattenmand door Dante werd opgetild. Hij hier iets, waardoor even later, Sophie naar buiten liep. Haar twee jonge huismensen waren niet thuis op dit moment. Lumina wilde maar al te graag helpen, maar wist dat haar huismensen meer zouden kunnen helpen dan zij dat op dit moment kon. Haar mensen liepen naar binnen en zij liep direct achter hen hen, waarna de deur achter haar gesloten werd. De kattenmand werd neergezet en er werd een laken over gelegd. Dante en Sophie warren ondertussen in gesprek. Het ging duidelijk over de zwarte kitten. Dante had de telefoon al in zijn hand. Lumina trok zich nu echter niets van hen aan en stapte naar de mand toe, die bedekt was door een donker laken. "Hoe komt het dat je bloed? Wat is er gebeurt?" vroeg ze, terwijl ze met haar neusje het laken wat omhoog probeerde tillen.

Ze kon het de jonge kater niet kwalijk nemen dat hij naar alles en iedereen blies, waaronder zichzelf. “De Twolegs staken iets in mij.” Hoe kon het ook. De kater was gewond en verloor behoorlijk veel bloed. Ook zat hij in een kattenmand, die meestal aangaf dat je naar de dierenarts ging. Al wist ze niet zeker of hij daarmee in zijn kop zat of dat het iets anders was. Hij zag er namelijk niet uit als een huiskat en zijn geur vertelde haar ook iets anders. Nu hij in haar nest stond, kon ze die geur nog beter op zijn plek zetten. Toch probeerde ze dat aspect te negeren. Hij was nog jong en zat opgesloten. Hij kon haar niets doen. Even trok ze met haar oren toen ze de herkenbare 'klik' hoorde die aangaf dat de telefoon terug op zijn plek werd gelegd. Ze hadden niet gebeld, wat aangaf dat hij alvast niet naar de dierenarts ging, nog niet althans. “Ik wil eruit, waarom mag ik er niet uit?” Ze liet haar blik over de kitten gaan, wiens poten nu vol hingen van het bloed dat op de bodem van de mand had gelegen. "Mijn huismensen zouden je zo nooit loslaten." mauwde ze, verwijzend naar de wond die hij had. Al had ze het deels ook over het bloed. Ze wouden niet dat heel hun huis vol hing met bloed. Lumina deinsde achteruit toen ze de voetstappen van haar huismensen dichter hoorde komen. “En het stinkt hier.” Ze haalde even haar mondhoek op bij dat laatste, maar zei er verder niets op. Het was niet haar woonplaats die hier stonk maar die geur van Bloodclan die zich in haar nest drong. Zo zag je maar, Bloodclan en Kittypets gaan niet samen.

Ze haalde haar kopje onder het laken vandaan toen Dante en Sophie dichter kwamen. Sophie verdween echter in de speelkamer, die zich in de kamer hiernaast bevond, en Dante haalde het laken weg. “Waarom houden Twolegs katten vast? Waarom vermoorden jullie ze niet?” Lumina fronste even bij de woorden van de kitten. Vasthouden? Vermoorden? Ze schudde haar kopje. "Waarom zou je je huismensen in hemelsnaam willen vermoorden?" Ze snapte niet zo goed waarom hij dit vroeg. Zonder haar mensen zou haar leven niet hetzelfde zijn. Voordat ze nog verder in kon gaan op zijn eerdere vraag, moest ze even wachten. Dante tilde de kooi namelijk op en nam deze mee naar de speelkamer. Daar had Sophie alles weg gezet en de meubels deels aan de kant gezet. Lumina trippelde gewoon achter hem aan. Haar oortjes schoven naar voor bij het zien van de verplaatste meubels. Vreemd. Sophie en Dante gingen dus zelf voor de kitten zorgen. Waarom brachten ze hem niet gewoon weg? Naar de dierenarts ofzo? Even beet Lumina op haar lip. Ze wilde geen Bloodclan kitten in haar nest hebben. Straks trok hij nog andere aan. De twee mensen waren in gesprek met elkaar en besloten om de kleine wond van de kitten te laten rusten en in het oog te houden. Dante wilde Lumina eerst nog buiten zetten, maar daar had ze een stokje voor gestoken. Ze zorgde dat ze buiten hun bereik bleef. Uiteindelijk verliet hij de kamer en sloot de deur achter zich. Sophie bleef binnen en opende voorzichtig het deurtje van de kooi, waarna ze op stoel ging zitten. Ze wilde de kitten namelijk in de gaten houden. Lumina zat ondertussen niet meer onder de kast, waar ze eerder onder was gekropen. Ze zat enkele staartlengtes bij de kooi vandaan. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze uiteindelijk toen ze tot de conclusie kwam dat ze dat nog helemaal niet wist. Ze bleef zitten waar ze zat omdat ze niet goed wist hoe de kitten ging reageren op de open kooi. Niet dat hij weg kon, alles was namelijk dicht.

“Omdat ze je je vrijheid ontnemen.” Even haalde ze haar mondhoek op in een kleine glimlach. "Ik  mag gaan en staan waar ik wil." zei ze nog voordat de kooi geopend werd. Ze kon zelf naar buiten gaan wanneer ze zelf wou. Haar halsband had namelijk een zendertje waarmee haar kattenluikje open ging. Lumina's oortjes schoten nieuwsgierig naar voren toen ze de zwarte vacht naar voren zag schieten. De jonge kat stoofde direct op de kast af en klom naar boven. Pas als hij daar zat, beantwoorde hij haar vraag. Chawl. Dat was zijn naam. “Mijn naam is Chawl.” Even ging haar blik naar Sophie, die de kamer verliet. Ze had gewacht tot uit uit de kooi zou komen en buiten het bereik van de deur was gelopen. In het buiten gaan nam ze dan ook de kattenmand mee. “En jij?” Lumina draaide haar kopje terug naar de kast. Chawl's verschillende oogjes glommen in de schaduwen. "Lumina," stelde ze zichzelf voor met een klein knikje. Ze ging terug staan en stapte naar de kast toe, waar ze recht naar boven keek. "Hoe ga je terug beneden geraken?"  mauwde de poes en hield even haar kopje scheef. Als jonge poes was zij ook ooit een keer op die kast geklommen, maar ze was er zelf nooit afgeraakt zonder de hulp van haar huismensen. Er stonden dan ook geen andere meubels rond de kast.

“Maar ze gebruiken je gewoon. Zie je dat dan niet?” Lumina grinnikte zachtjes bij wat de jonge kater allemaal zei. "Ik denk dat ik hen meer gebruik dan zij mij." mauwde Lumina. Haar huismensen zorgden namelijk voor haar eten en cetera. Ze kon staan waar ze wil. Ze snapte niet goed waar deze kitten dat allemaal vandaan haalde. Leerde ze dat kittens aan in Bloodclan? "En die vieze honden zijn veel te dichtbij." Ze knikte op het volgende dat hij zei. "Je zult hoogstwaarschijnlijk Basco ruiken." stelde ze vast. Tabasco was haar huisgenoot. De jonge mensen die bij haar woonden, waren met hem gaan wandelen. Lumina zwiepte met haar staart. Ze kon de hond simpele bevelen gegeven. Enkele moons geleden had ze Basco mee uit genomen en hem enkele katten van Bloodclan laten aanvallen. Dat hield ze maar voor zichzelf. Bij haar volgende opmerking geraakte de kitten in de war, daar leek het toch op. “Ehm gewoon springen.” Ze fronste even. Zelf had ze nooit echt haar grenzen afgetast. Haar wereld speelde zich grotendeels binnen af. De kittypet bleef gewoon zitten waar ze zat en spitste haar oren toen ze de stemmen van Samuel en Bo hoorde aan de andere kant van de deur. Ze waren dus terug. Sophie haar stem kwam er even bovenuit, waarna de kinderen wat stiller waren. Ze draaide haar kopje richting de deur, maar er gebeurde verder niets.

“Nou ik zou nooit dat vieze eten van hun opeten en dat raar smakende water drinken.” Precies of die kitten had ooit al eten van mensen gegeten of zelfs maar gezien. Hij zou anders fluiten wanneer hij die geur in zijn neusgaten kreeg. Lumina was ondertussen gaan zitten voor de kast en had haar blik op de deur gericht, haar gevoel zei haar namelijk dat het bijna tijd was om te eten. Heel de tijd omhoog kijken was niet goed voor haar nekje en uiteindelijk kon ze de kitten toch niet zien omdat hij te ver naar achteren zat. Chawl mopperde ondertussen over het feit dat hij naar buiten wou, maar daar gaf Lumina geen reactie op. Hij was gewond, gered door haar huismensen en dat was zijn reactie? “Is Basco een hond en leeft die hier?” De poes liet haar blik weer even naar de kast gaan. "Basco is inderdaad een hond die hier leeft, maar van hem moet je niet bang zijn. Ik heb hem onder controle." mauwde ze luchtig. Ze was ook helemaal niet bang van hem en wist hoe ze hem bepaalde dingen moest laten doen. Lumina's oortjes schoven naar voren toen ze zag hoe de jonge kater van de kast wist te geraken. Ze vond het toch wel fascinerend om hem dat te zien doen. Zoiets had zij, op die leeftijd, namelijk nooit kunnen doen. Toen Chawl voor haar stond, glimlachte ze even waarna haar kopje naar de deur ging. De welbekende geur van eten hing namelijk in de lucht. Ze waren iets vroeger dan gewoonlijk met het eten, maar dat vond Lumina totaal geen probleem. Het duurde dan ook niet lang voordat de deur zachtjes open ging en Sophie, met twee potjes in haar hand, de kamer in stapte. Doordat ze twee potjes vast had, één in elke hand, ging het sluiten van de deur ook niet zo heel goed. Met haar voet probeerde ze de deur te sluiten. Lumina stapte direct naar voren, wetend dat Chawl maar al te graag zijn kans zou nemen om er tussen te glippen. Hij had haar namelijk net gezegd dat hij naar buiten wilde. De poes ging dan ook vlak bij Sophie staan om hem tegen te houden als dat nodig was. Hij moest hen te kans geven en zelf de tijd nemen om te rusten. Ze beet even op haar lip bij die gedachten. De kitten moest niets overhaast doen.

“Katten horen niet met honden samen te leven.” Lumina vond het grappig hoe de kitten reageerde op haar eerdere antwoord. Precies alsof hij ooit al een hond gezien had. Misschien van ver, maar dat wilde niet zeggen dat hij die beesten kende. Hij zou gauw genoeg zien hoe Basco was. “Honden zijn dom.” Even draaide ze met haar ogen. Zijn negativiteit begon haar wat te ergeren. Basco, de hond in huis, namelijk wel haar vriend. Hij was tenminste aardiger geweest dan eender welke kat buiten. Nadat de deur open was gegaan, stoof de kitten, zoals verwacht, direct naar de deur toe. Lumina stond op de juiste plek om hem te hinderen. Ze maakte zich wat groter en zette een stap opzij, zodat ze zeker de weg volledig kon blokkeren. “Ga aan de kant!” Ze schudde haar kopje en zette een stap naar voren om hem naar achteren te dwingen. Hij was gewoon te zwak om hier naar buiten te gaan. "Het is niet dat je een kitten van de straat bent, dat je het kunt overleven buiten." mauwde de huiskat. Haar haren waren wat omhoog gaan staan. "Je bent gewond, zwak." ging ze verder. Haar vacht ging weer wat liggen toen Sophie de deur sloot en de potjes neerzette. "Zorg dat je eerst terug op krachten komt, Chawl." Ze wilde zijn dood niet op haar geweten hebben. Als de Elite hem zou vinden, was het hààr geur die als eerste gevonden zou worden. Er waren 4katten van de Elite die haar geur konden herkennen en die haar met haar naam zouden kunnen verraden. Dat waren 4katten teveel. Haar vacht was terug gaan rechtstaan en haar oren waren naar achteren geschoven. Aan de andere kant van de, nu gesloten, deur was vaag gesnuffel te horen. Basco stond trouwens klaar aan de andere kant. Lumina wenkte naar het potje water en het potje met natte brokjes. Hij moest het een kans geven. Sophie was ondertussen even op de stoel in de kamer gaan zitten.

“Ik leef al mijn hele leven buiten.” Lumina draaide haar kopje wat schuin bij zijn opmerking. "Je héle leven," mauwde ze. "En hoeveel moons mag dat dan wel niet wezen?" vervolgde ze. Precies alsof een 4- of 5-moon jarige kitten zelf kan overleven buiten. Hij had zijn Elite vriendjes en familie daarbuiten. “Ik ben niet zwak en die wond voel ik niet eens!” Lumina ontspande haar schouders wat toen haar huismens de deur gesloten had en in de hoek van de kamer was gaan zitten. “Stommerd.” De kitten had zichzelf neer gezet en liet zijn oren en zijn kopje zakken. Lumina slikte even, niet goed wetend wat ze daar mee moest doen. Haar oortjes stonden oplettend naar voren en even sloot ze bedenkelijk haar ogen. "Hé," mauwde ze en opende haar ogen weer. Ze zette enkele stappen naar hem toe, niet om hem achteruit te dwingen maar om gewoon wat dichter bij hem te staan. "Als je terug opgekikkerd bent, wil ik je wel naar huis brengen." mauwde ze zachtjes en liet haar kopje wat zakken om op zijn hoogte te zitten. Ze wilde hem maar al te graag uit haar nest, maar niet op deze manier. Ze moest eerlijk toegeven dat hij er nu niet echt uit zag. Zijn zwarte vacht hing onderaan vol met bloed en die wond van hem kon gaan ontsteken als hij buiten zou rond lopen. Dat was een keer bij Basco gebeurt, dus dat wist ze wel.