For Bitter or Worse

Starclan, wat schaamde ze zich dood. Volledig gefaald in het bijzijn van een andere Apprentice, die zojuist foutloos een andere prooi had gevangen. Ze durfde Fernpaw op dit moment niet eens aan te kijken, al had ze geen idee dat de zwarte kattin haar falen niet eens zo serieus opnam. Toen ze naar Fernpaw keek, merkte ze op dat de zwarte poes niet eens op haar gefocust was. Bitterpaw volgde de blik van de zwarte kattin en haar ogen vielen op het roodborstje dat zich razendsnel door het woud verplaatste en vervolgens op een nog lagere tak ging zitten. Er verscheen een klein grijnsje op het gezicht van Bitterpaw, een tweede kans! Ze knikte dankbaar naar Fernpaw, gewoon omdat ze haar heel wat vernedering had bespaard. Ze bukte nogmaals, nam weer de jachthouding aan en was nog stiller en voorzichtiger dan net. Het vogeltje zou deze keer vast een stuk oplettender zijn. Ze hield haar staart laag en gebruikte de beschutting van de bosjes om zichzelf te verbergen. Toen ze dichtbij genoeg was, zette ze af, waarop ze direct op de tak terecht kwam en het vogeltje nog net snel genoeg kon raken met haar klauw. Snel beet ze het dood en opgelucht en met lichtelijke trots liep ze op Fernpaw af, roodborstje in haar bek. "Het is gelukt," zei ze vrolijker dan ze ooit iets gezegd had. Ze glimlachte naar Fernpaw, dankbaar voor haar support.

Ergens begon ze het gezelschap van Fernpaw op prijs te stellen. De kattin was eerlijk en gaf haar het tikkeltje motivatie dat ze eigenlijk wel kon gebruiken. Natuurlijk was dit wel iets dat ze voor zich ging houden. Bitterpaw had behoorlijk wat moeite met het vertonen van affectie, zowel verbaal als fysiek, iets dat Fernpaw waarschijnlijk al wel opgemerkt had. De complimenten die Bitter van Fernpaw kreeg, waren echter toch wel hartverwarmend. Niemand had ooit echt vertrouwen in haar gehad, niemand had haar ooit verteld dat ze iets goed deed. Om dat te horen was... bevredigend. Er verscheen een warme glimlach op Bitterpaw's gezicht, één die ze eigenlijk nog nooit eerder vertoond had. Zoals Fernpaw suggereerde, begroef de grijze kattin haar prooi om vervolgens weer verder te gaan. Want als het eenmaal lukte, waarom zou ze het niet nog een keer proberen? Bitterpaw liep nog steeds glimlachend achter Fernpaw aan, die haar de weg leidde. "Bedankt voor je vertrouwen," miauwde de kattin op een vriendelijkere toon dan normaal. Bitterpaw oriënteerde zich op de verscheidene geuren in het bos. "Ik denk dat ik een eekhoorn ruik," zei ze, terwijl ze halt hield. Vervolgens begon ze de bomen af te zoeken naar het roodbruine wezentje.

Ergens voelde het zo raar om zo vriendelijk behandeld te worden. Het was ook wel merkbaar dat ze er niet echt aan gewend was, haar reacties waren vrij apart. Het was niet alsof katten normaliter gemeen tegen haar waren, het was meer dat ze zich terug trok. Ze praatte tegen niemand, en wanneer ze dit wel móést doen, was ze kortaf. Niet bepaald een mentaliteit die veel affectie aantrok, maar dat was dan ook weer niet waar ze behoefte aan had. Toch was het niet verkeerd om je zo af en toe gewenst te voelen. Ergens speet het haar dat ze eerder zo uitgevallen was naar Fernpaw, ze had het zeker niet slecht bedoeld. Bitterpaw glimlachte nogmaals naar de poes, dankbaar voor haar woorden. Vervolgens werden er twee verschillende prooien opgemerkt: een muis en een eekhoorn. Bitter volgde de blik van Fernpaw, die duidelijk wees op de locatie van de prooien. Op de boom liep de eekhoorn, die duidelijk aaste op één van de boomzaden die op de grond was gevallen. Zodra hij op de grond was, was het een goede prooi voor Bitterpaw. "Ik neem de eekhoorn wel," beantwoordde Bitterpaw Fernpaw's vraag. "Laten we gaan," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze op het roodbruine dier afliep.  

Ze hield zich wederom laag, maakte zachte stappen zoals Thornfang haar had geleerd. Het succes van net had haar wel een boost gegeven wat haar zelfvertrouwen betrof, dus ze had een redelijk goed gevoel over het resultaat van deze poging. Ze keek in stilte toe hoe de eekhoorn voorzichtig van de boom af sprong om zo naar de boomzaden te komen die hij had laten vallen. Waarschijnlijk was hij van plan om de boel te gaan begraven; Leafbare kwam eraan en hij had waarschijnlijk een lange winterslaap voor de boeg. Nou ja, nu niet meer. Nu zou hij fungeren als een maaltijd van één van de katten van Shadowclan. Bitterpaw kwam zachtjes dichterbij, het beestje was nog steeds onwetend aan het graven. Ze kwam nog dichterbij totdat ze zeker wist dat ze met één sprong bovenop het dier zou liggen. Het beest leek nog steeds niks door te hebben, dus zette Bitterpaw af en zette haar klauwen in het diertje. Het leefde nog, probeerde weg te komen, maar met één snelle beet verliet het leven zijn lichaam. Ze kwam op Fernpaw af, die haar prooi ook al had gevangen. "Goed werk," miauwde ze door haar prooi door. Ze vormden samen een goed team.

Het kwam als een natuurlijk iets; ze voelde zich ontzettend trots. Zowel op zichzelf als op Fernpaw. Het leek erop dat ze een uitstekend team vormden, iets dat bij Bitterpaw ook niet vaak het geval was. Ze was meer een eenzame wolf die haar eigen ding deed, dat ze toch nog redelijk kon functioneren in een duo, was iets nieuws voor haar. Iets waar ze wel blij mee was, ze zat namelijk nou eenmaal in een Clan. Een groep katten die samen moesten werken om hun doelen te bereiken. Ze had zich weerhouden van enige vorm van sociale interactie sinds het overlijden van Nightpaw. Ze had het gevoel gehad dat het veiliger was om affectie te vermijden, want zoiets wilde ze niet weer meemaken. Maar het had haar zo ontzettend geïsoleerd gemaakt en ergens had ze er nu spijt van. De grijze kattin greens naar Fernpaw toen ze zei dat ze misschien nog een andere kat nodig zouden hebben om hun prooi terug te brengen. Bitterpaw begreep de hint van het open kuiltje en liet de eekhoorn erin vallen. Vervolgens kwam de zwarte kattin met twee suggesties. "Vechttechnieken oefenen klinkt als een goed idee," miauwde ze. Ze kon echt helemaal niks wat vechten betrof, maar daarom was er juist kans om te verbeteren.  

Ze keek met lichte trots naar beneden terwijl het kuiltje met hun prooi dicht werd gemaakt. Er zouden vast wat Warriors verbaasd opkijken wanneer twee jonge Apprentices het kamp binnen liepen met zoveel gevangen freshkill. Of misschien boeide het ze helemaal niet, dat zou ook nog kunnen. Katten waren vaak genoeg met zichzelf bezig, zoveel dat ze de rest niet echt opmerkten. Toch kon Bitterpaw het niet echt helpen om blij te zijn met Fernpaw en haar's prestatie. Ze kreeg echter kriebels in haar buik toen ze zich realiseerde dat ze moest gaan vechten. Ze kende eigenlijk geen enkele techniek, dus een interessant gevecht zou het zeker worden. Fernpaw wenkte haar en samen liepen ze naar een open plek in het gebied, ideaal om te oefenen. De gitzwarte kattin stelde voor om gewoon een oefengevecht te houden en elkaar vervolgens te corrigeren. Bitterpaw knikte. "Klinkt goed," miauwde ze. Ze keek even om zich heen, wist dat ze nu een gevechtshouding aan moest nemen, maar had eigenlijk geen idee hoe dat moest. "Ik moet zeggen, uhm, ik heb dit nooit eerder gedaan." Ze keek naar de grond, lichtelijk vernederd door haar onervarenheid. Toch wilde ze wel graag leren.  

Fernpaw leek een vechthouding aan te nemen, dus probeerde Bitterpaw deze zo natuurgetrouw mogelijk te kopiëren. Zo zou ze misschien toch nog wat op kunnen pikken van haar mede-Apprentice. Ze schuifelde wat nerveus op haar poten, maar uiteindelijk wist ze Fernpaw redelijk zelfverzekerd aan te kijken, wachtend op het startsein van hun sparsessie. Fernpaw leek het geen probleem te vinden dat ze niet wist wat ze moest doen, en ergens was ze daar blij om. Ze was überhaupt al blij dat ze de middag met Fernpaw had besteed. Hoewel ze eerst een beetje kortaf had gedaan tegen de zwarte kattin, leek alles nu goed te gaan. Misschien kon ze zelfs wel zeggen dat ze een vriendin had gemaakt. Die gedachte leek haar bijzonder blij te maken. Fernpaw noemde de training die ze hadden gehad van Innerstar, waarop Bitterpaw bedenkelijk knikte. Het was een rare training geweest: Volepaw had in eerste instantie helemaal niet terug willen vechten, en toen het eindelijk zover was, werd hun sessie ruw onderbroken door een blikseminslag. Niet bepaald de meest leerzame ervaring, maar wel een unieke. Toen ze er klaar voor was, zette ze zich af en vloog op Fernpaw af - nagels ingeklapt.

Haar gedachten waren een beetje blijven hangen bij Volepaw: de kattin had zeker een indruk op Bitterpaw gemaakt, al wist de grijze poes nog niet zeker of dit een goede of slechte was. De poes had niet tegen haar willen vechten, althans, zodra Innerstar het commando had gegeven, wist Volepaw al niet meer wat ze moest doen. Het was alsof ze alles meteen vergat, iets dat niet bepaald handig was, wilde je ooit Warrior worden. Bitterpaw had het allemaal maar raar toch intrigerend gevonden. Wat was er mis met Volepaw? Ze probeerde de gedachten weg te duwen, vanmiddag ging om haar. Ze moest dingen leren, wilde ze een goed krijger worden, en dit was het perfecte moment om wat kennis op te doen van haar leeftijdgenote. Dus kwam de poes op Fernpaw afgelopen, wilde op haar afspringen, maar de zwarte poes was haar te snel af. Bitterpaw draaide zich snel om, wetend dat de andere Apprentice daar zojuist was geland. Hierdoor gleed de poot van Fernpaw over haar borstkas, in plaats van over haar achterpoot. Bitterpaw fronste even, dat was een fout die ze in het echt niet had moeten maken. Bitterpaw haalde uit naar het gezicht van Fernpaw, al deed ze dit absoluut niet hard. Vervolgens sprong ze achteruit om opnieuw afstand tussen haar en haar tegenstander te creëren. Vechten was behoorlijk lastig.

In het kleine frame van tijd dat ze had, probeerde ze de acties van net in haar kop te printen. De volgende keer dat zoiets gebeurde, zou ze in staat moeten zijn de aanval te ontwijken. Dit soort fouten kon ze zich in een echt gevecht niet veroorloven. Het verbaasde haar hoe ongelooflijk snel het gevecht ging. Hoe gauw iemand op je af kwam, uithaalde en weer weg was. Hoe snel je moest reageren om een aanval te laten raken of om er juist één te ontwijken. Het was een hele opgave, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Vandaar dat ze ook zo enorm blij was dat ze Fernpaw deze keer wél had weten te raken. De zwarte kattin complimenteerde haar zelfs, en Bitterpaw zette een kleine glimlach op haar gezicht. Fernpaw besprak vervolgens nog een techniek met haar, en stelde voor deze eens in de praktijk te brengen. "Prima," miauwde Bitterpaw, terwijl ze zich schrap zette om naar Fernpaw toe te rennen. De grijze kat zette een vlotte pas in, en ze zag Fernpaw al wegspringen. Meteen draaide ze zich 180 graden met haar lichaam, waarna ze haar poot uitstak zoals Fernpaw haar verteld had. En zoals ze had gezegd, raakte Bitter's voorpoot de hare. Bitterpaw maakte meteen een vrolijke sprong, iets dat niet heel typerend was voor haar. "Het is gelukt!" miauwde ze vrolijk. Haar eerste succesvolle vechttechniek.