For Bitter or Worse

Op een traag tempo liep Fernpaw naar de prooistapel. Ze had vannacht nauwelijks kunnen slapen omdat ze weer een nachtmerrie over haar vader had gehad. Haar vader die haar uitfoeterde voor wat ze was en haar vervolgens klappen gaf, al dan niet met uitgestoken klauwen. Het herinnerde haar weer aan het pijnlijke litteken dat nog maar pas genezen was op haar schouder. De meesten dachten dat ze een ruw gevecht had gehad met een andere Apprentice, maar Fernpaw en een paar andere katten die haar kenden wisten wel beter. Ze draaide haar hoofd naar het muisje dat op de grond lag en snel griste ze het weg voordat een andere Apprentice dat zou doen. Ze ging een beetje aan de zijkant van het kamp zitten, voor de Warrior’s Den en begon te eten. De sappige smaak van muis werd geproefd door haar smaakpapillen en tevreden sloot Fernpaw even haar ogen om langer van de smaak te genieten terwijl ze zo langzaam mogelijk kauwde. Ze slikte elk hapje zorgvuldig door zodat ze genoeg kon proeven en hopelijk minder snel honger zou krijgen. Tot nu toe was ze nog niet op patrol gevraagd, maar dat vond ze niet erg. Een rustig dagje vond ze ook wel eens leuk. Traag kwam de poes overeind en likte met haar tong de restjes van de muis weg. Ze pakte de botjes op, rende naar de uitgang van het kamp en begroef de botjes onder wat zand. Daarna begon ze door het ShadowClan territory te rennen en opende haar bekje om eventuele prooigeuren op te vangen. Ze rook de geur van een andere kat en Fernpaw draaide haar kopje. Ze zag een poes verderop staan en dacht haar te herkennen als Bitterpaw. Rustig liep Fernpaw naar voren en keek de poes vanop een afstand aan, twijfelend of ze iets tegen haar moest zeggen. ‘Hé,’ begon ze uiteindelijk maar. ‘Heb je zin om mee te gaan jagen?’

Nog voordat Fernpaw haar aangesproken had, had de zwarte poes de andere ShadowClanner ingespannen zien kijken naar een hoopje zand. Fernpaw had niet direct een idee gehad waarom het als kat zijnde interessant was om naar een hoopje zand te staren tenzij daar natuurlijk een goede prooi verborgen lag. Maar Bitterpaw had in stilte gekeken naar het zand, alsof er iets kostbaar verloren lag. Alsof ze dadelijk op elk moment emoties zou gaan tonen. Fernpaw groef in haar geheugen naar iets dat ze wist over de geschiedenis van de Apprentice, maar dat was vrij onmogelijk omdat ze de Apprentice’s Den nog maar pas was gaan joinen en omdat ze nog geen gesprekken had gehad met deze poes. Daar kwam dan ook nog eens bij dat ze de namen van de andere katten al amper kon onthouden, laat staan om ook nog eens zich te interesseren in elke geschiedenis van hun. Bovendien wist Bitterpaw haar verleden met haar gewelddadige vader waarschijnlijk ook niet. Ze hoefden niet alles van elkaar te weten. Fernpaw schudde haar kopje toen Bitterpaw haar een vraag stelde. ‘Nee, ik ben nog maar pas begonnen,’ gaf ze toe aan de grijze poes. De poes moest waarschijnlijk net één moon ouder zijn dan haar en zou dan ook wel beter zijn in jagen. Zou Bitterpaw al een mentor hebben? ‘Maar we kunnen misschien wat verder in het territory gaan om te kijken of daar wat is?’ Rustig wenkte ze met haar staart naar het gebied dat wat dieper het woud in ging en richtte haar oren daarna vragend naar de poes. Nogmaals opende ze haar bek zodat ze eventuele geuren op kon vangen en haar snorharen trilden toen ze het geluid van prooi hoorde. Haar oortje zakte opzij en gealarmeerd draaide ze haar kopje. Was daar een prooi?

Fernpaw opende haar bekje om eventuele prooigeuren op te vangen, maar ze ving niets op. Misschien was er toch geen prooi dan? Haar blik ging naar Bitterpaw die wel leek te weten waar ze heen moesten gaan. Net toen realiseerde ze zich dat ze nog geen minuut geleden had voorgesteld om dieper het gebied in te gaan. Ze was natuurlijk afgeleid geraakt omdat ze dacht dat ze prooi hoorde en was daardoor haar eigen voorstel vergeten, maar toch was ze blij dat ze niks hardop tegen Bitterpaw had gezegd. Dan zou ze zich nu wel erg beschaamd moeten voelen omdat ze zo verschrikkelijk vergeetachtig leek te zijn. Wat totaal niet het geval was, want dit was nog maar de eerste keer dat haar dit overkwam, maar goed. Tegenwoordig hadden ze al vrij snel een oordeel over je als er ook maar iets gebeurde. De kattin draaide haar kopje naar haar Clangenoot en volgde haar dieper het gebied in. Ze vond dat ShadowClan territory er echt fantastisch uitzag en was blij met de beschutting die ze hadden. Beter dan die stomme WindClanners. Die moesten het stellen met weinig of geen beschutting. Met een boze zwiep van haar staart dacht ze terug aan de WindClanner die ze de vorige keer tegen was gekomen bij de Boundaries toen ze een patrol moest doen. Goh, wat had ze een hekel aan hem! Pas nu merkte ze op dat Bitterpaw haar vragend aankeek en verward herhaalde ze de woorden in haar hoofd. Oh. Hoe het met haar training ging. Ze haalde een tikkeltje ongelukkig haar schouders op. ‘Mijn mentor is vooral veel ziek geweest,’ sprak ze. ‘Dus veel ben ik nog niet met hem buiten het kamp geweest, noch trainingen gevolgd. Ik denk dat als het zo doorgaat dat ik binnenkort een nieuwe mentor krijg van Innerstar.’ Best jammer als je het aan haar vroeg, want de kat die Innerstar als eerste had uitgekozen voor haar leek toch wel een goede potentiële mentor. ‘En met de jouwe?’ vroeg ze nieuwsgierig aan de kat.

Het was niet leuk om aan een andere Apprentice toe te geven dat je eigenlijk nog niet zo veel training had gehad. Het gaf het idee alsof je te ver achterop was geraakt en alsof andere Apprentice’s beter dan jou waren. Ook al deed Fernpaw mee aan patrols en probeerde ze zo veel mogelijk trainingen mee te volgen, toch was het beter als ze een mentor zou hebben die niet ziek was en die haar alle trainingen zou kunnen geven die ze nodig had om snel Warrior te worden. Ze wist dat ze nog op een vrij jonge leeftijd was, maar als ze een paar moons geen mentor zou hebben gehad dan had ze echt een probleem. Toch wist ze ook wel dat Innerstar haar niet al te lang zonder mentor rond zou laten lopen en dat ze waarschijnlijk een prima Warrior zou worden zodra de tijd rijp was. Toen Bitterpaw aangaf dat zij ook nog niet veel getraind had voelde Fernpaw een vaag gevoel van opluchting door zich heengaan, al was het vrij jammer voor de grijze kattin dat ze nog niet veel getraind had. Ze moesten ongeveer rond dezelfde leeftijd zijn en waarschijnlijk kon Bitterpaw haar frustratie en angst wel begrijpen, maar toch zei de zwarte kattin er verder niets over. Dadelijk zou Bitterpaw haar gaan uitlachen. Daar had ze geen zin in. ‘Ik probeer dat ook te doen. En ik probeer zo veel mogelijk patrols te volgen en mee te doen aan vechttrainingen,’ zei ze tegen de kattin. ‘Maar dan moet je natuurlijk wel uitgekozen worden en dat gebeurt niet zo heel vaak.’ Ze trok ongeduldig met haar oortjes en richtte daarna haar blik op het woud. ‘Maar goed,’ ging ze verder. ‘Eenmaal dat het tijd is om Warrior’s te worden denk ik wel dat we er klaar voor zullen zijn.’

Fernpaw vroeg zich af of het echt weer was of dat ze het zich inbeeldde, maar Bitterpaw leek een vrij onzekere houding te hebben. Alsof ze niet kon geloven dat ze ooit Warrior zou worden. Fernpaw kon zich geen enkele Apprentice herinneren die nooit een Warrior was geworden, maar ze kende dan ook vrij weinig van de geschiedenis van de Clan. Ze hield in haar achterhoofd dat het wel een goede vraag was om te stellen aan de Elders aangezien zij de meeste Warrior’s van nu hadden zien opgroeien en dus dan ook meer wisten over het hoe en wat. Natuurlijk kende Fernpaw de meeste Warrior’s wel bij naam omdat zij nu eenmaal een voorbeeld waren voor de Apprentice’s, maar ze had er met weinig echt persoonlijk gesproken. Ze kon zichzelf zelfs enkel Nightthorn indenken met welke Warrior ze had gesproken en dat was geen leuke ervaring geweest. Als het aan haar lag en ze waren allemaal zo dan zou ze het liefste nooit meer met een Warrior spreken en het enkel bij Apprentice’s houden. ‘Dan zou je zeker eens mee moeten doen,’ zei ze aanmoedigend tegen Bitterpaw. ‘Je leert er enorm veel uit en het zorgt er ook voor dat je wat minder hulpeloos overkomt als je dan eindelijk een mentor krijgt.’ Ze glimlachte naar de grijze kattin, maar luisterde aandachtig toen deze weer sprak. ‘Hé,’ murmelde ze en ze kwam wat dichter naar de poes gelopen, twijfelend of ze dit wel moest doen. Ze waren Clangenoten, maar ze kenden elkaar nog niet zo heel goed en wat als Bitterpaw kwaad of ongemakkelijk werd omdat ze het deed? Toch negeerde ze de waarschuwingen en twijfels in haar hoofd en drukte haar neus kort tegen de flank van de poes aan. ‘Je wordt echt wel op tijd Warrior, hoor. En als het één moon later is is het ook geen ramp.’ Ze glimlachte. ‘Maar om je vraag te beantwoorden… nee, ik ken er geen.’

Fernpaw gaf een korte zwaai met haar staart om het bedankje weg te wuiven. Het was niet echt heel erg goed advies aangezien Bitterpaw er op een gegeven moment zelf wel achter zou zijn gekomen, maar ze stelde het wel op prijs dat de poes haar bedankte. Je had natuurlijk ook nog altijd van die Apprentice’s die arrogant reageerden alsof ze alles al wisten. Fernpaw had meer dan één keer op patrol moeten gaan met zo’n kater en ze vond hem echt aardig irritant worden. Het was de dag dat ze Winddancer beter had leren kennen dat ze de kater voor de eerste keer had ontmoet op patrol en dat was een ontmoeting die ze zo snel wilde vergeten. Hij had haar waarschijnlijk allang belachelijk gemaakt bij de meeste Apprentice’s, maar Bitterpaw’s reacties toonden aan dat de grijze kattin daar oprecht nog niks van wist. Fernpaw schrok van de reactie die Bitterpaw gaf toen ze haar neus kort tegen de flank duwde van de poes en snel deed ze een paar stappen achteruit terwijl ze een ontzette, vooral beschaamde reactie probeerde te onderdrukken. Ze voelde een krop in haar keel komen en vroeg zich af waarom zo’n reactie haar nu weer zo erg van haar stuk bracht. Ze wist dat ze er op gebrand was om vrienden te maken in de Clan en dat ze zich, door wat er met haar vader was gebeurd, erg alleen voelde soms, maar was dat een reden om alles direct zo erg op te vatten? ‘Sorry,’ murmelde de poes. ‘Ik wilde je alleen maar comfort geven. Ik wist niet dat het zo erg op je zenuwen zou werken als iemand te dicht in de buurt kwam.’ De poes boog haar kop nogmaals verontschuldigend. ‘Ik had het niet zo bedoeld.’ Een tikkeltje ongelukkig keek ze naar haar poten, maar ze deed haar uiterste best om haar teleurstelling zo goed mogelijk te verbergen, ook al keek ze Bitterpaw niet meer aan en had ze nu ruim afstand van de poes genomen.

De warmte onder haar vacht was na een paar seconden nog steeds niet verdwenen en het ongelukkige gevoel ook niet. Ze begreep gewoon niet van zichzelf hoe ze deze fout had kunnen maken. Ze vond het zelf al niet prettig als iemand te intiem deed met haar, als iemand te dichtbij kwam of haar zelfs aanraakte omdat het haar liet denken aan haar vader, dus waarom zou ze verwachten dat een ander dat wel fijn vond? Ze had het echter zonder nadenken gedaan zoals ze meestal deed. Zo probeerde ze iemand anders meestal te troosten en tot dusver had ze er geen opmerkingen over gekregen. Het liet haar zich wel afvragen waarom deze poes dat opeens zo bot zei. Had ze soms iets naars meegemaakt? Was ze soms ook door haar vader mishandeld? Of was ze door één of ander iets bang om intimiteit te begaan? Had een kater haar soms mishandeld? Fernpaw probeerde de opties die in haar hoofd opkwamen zo goed mogelijk te negeren en concludeerde gewoon dat de poes het niet leuk moest vinden om aangeraakt te worden om welke reden dan ook. ‘Nee hoor,’ zei Fernpaw zo rustig mogelijk alsof ze er al overheen was, maar in werkelijkheid klopte haar hart erg snel en had ze schrik om weer iets verkeerds te doen bij Bitterpaw. Ze wilde graag vrienden hebben, maar ze wist niet ze er wel capabel genoeg voor was. ‘Laten we maar gaan jagen zoals we eerst gingen doen,’ sprak ze met een zwiep van haar staart en snel liep ze de grijze poes voor waarbij ze minstens een meter afstand tussen hun hield. ‘Wil je samen jagen of wil je opsplitsen en dan later afspreken zodat we het prooi bij elkaar kunnen brengen?’ Zo leerde je natuurlijk vrij weinig van elkaar, maar op dit moment wist Fernpaw gewoon niet meer wat de poes wilde.

Fernpaw deed haar uiterste best om zich over haar eigen blunder heen te zetten. Zo erg was het toch niet geweest? Ze had iets gedaan wat de poes niet wilde en de poes had dat gezegd tegen haar. Dat het er nu niet zo vriendelijk uitgekomen was daar kon de poes misschien zelfs helemaal niks aan doen. Zoals Fernpaw al eerder tegen zichzelf herhaald had was er misschien iets vreselijks gebeurd waardoor dat de poes door een reflex op die manier reageerde en er verder weinig aan kon doen. In elk geval kon ze beter stoppen om er over na te denken en zich gewoon concentreren op de jacht. Ze zou immers geen prooi vangen als ze met haar gedachten zo bleef malen over wat er gebeurd was, wat ze anders had kunnen doen en wat hoe het kwam dat de poes zich zo voelde. ‘Klinkt goed,’ zei ze op de woorden van de grijze kattin en deze keer kon ze weer een beetje glimlachen. Ze draaide haar kopje en opende haar bek om de geuren op te vangen. Ze rook voornamelijk de geur van Bitterpaw en de ShadowClan, maar ze rook ook muis. Vers. Ze spitste haar oren en hield haar buikje laag tegen de grond zodat ze onder een struik door kon kijken. Ze zag een muis zitten die op een zaadje aan het knabbelen was en het leek er op dat hij meer zaadjes aan het zoeken was. Hij kwam langzaamaan uit zijn schuilplaats en Fernpaw zwiepte met haar staart naar Bitterpaw ten teken dat ze stil moest zijn. Ze concentreerde zich op de muis, liet haar buik niet al te laag tegen de grond schuren en bewoog langzaam voort. Fernpaw wist niet of het Bitterpaw was, zijzelf of iets anders, maar een takje knapte en de muis keek op. Zijn oogjes werden groot toen hij haar zag, maar Fernpaw sprong naar voren en kon nog net de muis doden voordat het kon ontsnappen. ‘Dat ging nog maar net goed,’ mompelde ze en ze draaide zich om naar Bitterpaw om haar vangst te laten zien.

Toen ze in Bitterpaw’s ogen keek zag ze dat de poes wel onder de indruk was van wat ze gedaan had en lichtelijk verlegen keek Fernpaw naar de prooi die ze had gevangen. Ze had nooit de bedoeling gehad om opschepperig over te komen of zo of om Bitterpaw eens te laten zien hoe je een prooi ving, want ze durfde te wedden dat Bitterpaw dat beter kon dan haar. De poes was immers ouder dan haar en haar ervaring zou Fernpaw ook wel wat dingen bij kunnen leren. Ze had het immers enkel over vechttrainingen gehad die minder goed gingen. Ze accepteerde het respectvol knikje van Bitterpaw door even te glimlachen en de prooi op de grond te gooien. Ze groef een klein kuiltje met haar scherpe nagels en met haar neus duwde ze de muis in het kuiltje. Met haar poot gaf ze een paar stevige tikken tegen het zand zodat het weer op zijn plaats viel waarna ze het een beetje dicht stampte met haar pootje en haar aandacht naar Bitterpaw richtte. Ze wilde de neus van de poes even aanraken met de hare, maar herinnerde zich de opmerking over dat ze het op prijs stelde dat ze niet meer aangeraakt werd door Fernpaw en Fernpaw zag af van het idee. Ze draaide zich om en opende haar bek zodat ze de geuren op kon vangen. ‘Er is nog genoeg prooi in dit gedeelte,’ sprak ze vervolgens. Ze was inmiddels zo gewend geraakt aan de rattengeur dat ze het niet echt meer rook en dat ze andere prooigeuren kon onderscheiden. Of misschien was haar reukzin gewoon zo goed dat ze dat kon. ‘Het is nu jou beurt om een prooi te vangen,’ sprak ze lichtelijk plagend. ‘Je kunt niet verwachten dat ik al het werk doe, hè.’ Hopelijk nam ze de spanning een beetje weg van eerder en snel maakte ze plaats voor de poes zodat deze zich op de prooi kon concentreren.