Wonderland

Fernpaw wist dat het oneerlijk was tegenover haar Clan en wist ook dat het totaal niet mocht, maar ze vond het een leuk vooruitzicht bij het idee om Aspenpaw vaker te zien. Ze vond het ook een leuk idee om vaker af te spreken bij Fourtrees of een keer bij hun borders, hoewel dat natuurlijk eerder om problemen ging vragen omdat er zowat door heel de dag heen patrols door het woud liepen of anders wel groepjes katten die met elkaar gingen vechten of jagen. Of als een BloodClanner hun zag… Fernpaw was lang niet zo goed in vechten om hun beide te verdedigen en wist niet of Aspenpaw dat wel was. Maar het vooruitzicht dat ze deze kater vaker zou zien…? Ja, dat stond haar wel aan. Ze had geen idee of dat wilde zeggen dat ze daarom minder loyaal was naar haar Clan toe, maar als ze alleen simpele gesprekken hielden kon het toch geen kwaad? Had Tallshadow dan geen vriendschappen buiten de Clan? Hij was sowieso een Deputy dat niet bepaald een voorbeeld was, had ze van anderen gehoord. Anderen konden het misschien niet appreciëren, maar zij was niet vergeten hoe Tallshadow haar te woord had gestaan toen ze het over haar vader wilde hebben en dus vond ze hem echt ontzettend aardig en gunde zij hem zijn rang heel erg. En dat hij dan niet de perfecte Deputy was? Tja, dat kon niemand zijn. Bovendien was een te serieuze kater ook niet alles. Maar misschien was dat ook haar eigen probleem wel. Misschien was ze wat te serieus wat Clans betrof. Misschien moest ze wat losser worden en Aspenpaw inderdaad een kans geven om zichzelf vaker te laten zien aan haar. En dus had ze de laatste knoop van haar twijfels doorgehakt met een kort knikje: ja, ze wilde hem vaker ontmoeten. Heel graag zelfs. In elk geval waren ze nu nog altijd bezig met het konijn en Fernpaw voelde zich iets beter omdat Aspenpaw ook in een verdedigende houding was geschoten. Ze liet haar blik glijden naar het konijn dat naar voren sprong en vroeg zich, net als Aspenpaw af, of ze hier wel mochten jagen. ‘Ik zou denken van wel,’ fluisterde ze terug naar hem. Ze mochten hier niet véchten, maar gold dat ook per se voor jagen? En wat moest ze zeggen als ze het konijn ving? Het was waarschijnlijk afkomstig van WindClan en bovendien liepen er in ShadowClan zo goed als geen konijnen rond. Ze zouden haar vragen waar ze het vandaan had gehaald. Aan de andere kant was er een klein trots deeltje in haar dat aan Aspenpaw wilde bewijzen dat ze het konijn kon vangen. Ze merkte dat ze índruk op hem wilde maken. ‘Ik ga hem vangen,’ zei ze snel. ‘Alléén.’ Zo trots als ze was liet ze zich natuurlijk niet helpen door een RiverClanner en Fernpaw boog door haar poten. Langzaam liep ze op de muis af terwijl ze zich probeerde te herinneren wat de beste jachthouding was. Toen ze dichtbij genoeg was sprong ze naar voren en haalde uit met haar klauwen, maar het konijn had haar al gezien. Het piepte toen haar klauwen langs zijn vel schraapten en Fernpaw zag nog net helderrood bloed op zijn bruine pels verschijnen toen het verdween tussen de struiken. ‘In elk geval had ik hem geraakt,’ zei ze schouderophalend tegen de kater terwijl ze terugkwam. ‘Bovendien mogen we geen prooi met elkaar delen én zou mijn Clan nogal raar opkijken als ik terug zou komen met WindClan prooi.’ Ze glimlachte naar de kater. ‘Dus zoals je kunt zien ben jij niet de enige die niet echt op land kan jagen,’ zei ze plagerig tegen hem.

Snorrend beantwoorde Aspenpaw haar knikje. Eindelijk had hij het voor elkaar gekregen om Fernpaw te overtuigen dat het niet slecht was om elkaar vaker te zien. En dat wilde hij echt, hij had niets anders dan positieve herinneringen aan hun ontmoeting tot nu toe. Hij waardeerde haar humor (die op zijn eigen leek) en kon ook genieten van de discussies waar ze het over hadden. Ze was aardig, sociaal en ze leken een klik te hebben. Anders dan de klik die hij had met enkele clangenoten. Hij kon zich de avonturen al inbeelden die ze samen zouden kunnen beleven. Plekken samen ontdekken die ze nog nooit hadden gezien. Met zijn tweeën was altijd leuker dan alleen. Zijn blik ging naar de zwarte apprentice en ze leek in een licht te staan die hij nog nooit eerder had gezien, alsof haar simpele knikje een nieuwe wereld voor hem had geopend.
Maar nu eerst was er een prooi die gevangen moest worden. Fernpaw dacht dat ze hier mocht jagen, maar dat maakte zijn vraag niet volledig beantwoord. Pfft, nou ja, ze zouden er maar vanuit gaan dat het mocht, want Fernpaw stond al klaar om haar jacht te beginnen. En ze stond erop om het alleen te doen. Een grijns ontstond op Aspenpaws gezicht. Wilde ze hem laten zien hoe goed ze wel niet kon jagen? Wel, zijn beurt zou wel komen als ze eens naar de rivier zouden reizen. Aspenpaw betrapte zich erop dat hij nu al plannen aan het maken was, die misschien helemaal niet zouden gebeuren, die Fernpaw misschien niet eens wilde. De rivier was bovendien ook nog eens Riverclan territorium, ze zou dat nooit doen. Fernpaw hield zich teveel aan de Code.
Aspenpaw volgde haar bewegingen. Haar sluipen ging veel natuurlijker dan dat hij dat kon. Het zag er zo eenvoudig uit, maar zodra hij het probeerde leek hij op een tak op pootjes. Hij had er écht geen gevoel voor. Maar zijn ogen vielen ook op iets anders, een litteken die over haar schouder liep die hij nog niet eerder was opgevallen. Wat was er gebeurd? Had ze gevochten? Nieuwsgierigheid borrelde in hem omhoog, maar hij wist nu al dat hij het niet zou vragen. Dat zou... ongepast zijn. Hij duwde de gedachte weg en keek kort naar het konijn. Het dier had niets door. Hij voelde zelfs te spanning van de jacht, en hij keek enkel toe. Zou Fernpaw hem vangen? Dat moest toch bijna wel met zo'n vorm. Maar helaas kwam ze met lege klauwen terug. Ze sprak nog dat ze hem had geraakt. ‘Bijna vult geen buiken,’ sprak hij plagend naar haar. Hij kon het niet laten, maar ook hem was het nooit gelukt. De opmerking dat ze geen prooi mochten delen, negeerde hij. Fernpaw bleef ongelooflijk loyaal aan de Code, dat respecteerde hij. Ergens wist hij ook wel dat het juist was, maar ergens wilde hij dolgraag eens simpel prooi met haar delen en praten over niets. Zoals clangenoten deden, maar toch anders. Aspenpaw kantelde zijn kop en keek haar verbaast aan. ‘Nee joh, het was pech. Je sloop fantastisch,’ sprak hij vriendelijk. ‘Ik zal mijn fantastische sluipskills maar niet laten zien, want dan lach je me uit,’ sprak hij met een lach onder zijn stem. ‘Maar ik ben in het water een pro,’ sprak hij met een quasi-arrogante blik op zijn gezicht. Zijn mondhoeken krulden omhoog in een speelse grijns.

Haar litteken! Te laat drong het tot Fernpaw door dat haar lichaam zo naar hem gekeerd was dat hij haar litteken kon zien. Ze wilde dat ze in het vervolg wat beter nadacht over dit soort dingen, maar dat kon natuurlijk niet. Ze kon het niet verbergen voor anderen. Het was te opvallend en ze kon lastig achterwaarts gaan lopen zodat hij het niet zou zien. Ze had al die tijd zo gezeten dat hij het niet zou kunnen zien, maar natuurlijk viel zo’n litteken wel op als ze op vier poten liep of als ze, zoals daarnet, aan het jagen was. Het was niet dat ze niet per se wilde dat hij het niet zag, het was eerder dat ze vragen wilde voorkomen. De meesten waren namelijk wel zo nieuwsgierig dat ze haar die vraag stelde en meestal antwoordde ze dan gewoon dat ze verkeerd had gevochten met een Clangenoot, maar ze had die leugen algauw niet meer uitgesproken omdat ze één kat van ShadowClan dan in een slecht daglicht zette en natuurlijk wilden de katten binnen ShadowClan algauw weten wie dat dan had gedaan, want meestal vochten ze bij vechttrainingen niet met ontblote klauwen. De leugen dat ze een aanvaring had gehad met een BloodClan cat had gehad werkte dan meestal wel, maar bracht weer te veel medelijden op die Fernpaw niet wilde hebben omdat ze het gevoel had dat ze dat niet verdiende. Ze wilde echter ook niet toegeven dat het haar vader was omdat ze dan ze wist niet wat dachten over de Clan. Ze onderdrukte een zucht. Ze wilde dat haar vader een litteken had gemaakt op haar buik of zo, hoewel de kans wel groot was geweest dat zo’n litteken haar had doen sterven omdat haar kitten-buik niet bepaald beschermend was geweest en nu nog altijd niet eigenlijk. Ze draaide haar kop naar Aspenpaw toe toen deze begon te praten en merkte dat zijn stem haar makkelijk uit haar gedachten kon halen, alsof het een soort van waarschuwing was dat ze nu heel erg goed moest opletten naar wat er gezegd werd. Ze vond zijn stem ook redelijk aangenaam om naar te luisteren, hij gaf haar een bepaald gevoel van kalmte die ze nog niet veel had mogen ervaren binnen haar Clan. ‘Alsof jij altijd je prooi perfect vangt, wijsneus,’ sprak ze en ze sloeg met haar staart plagerig in de richting van zijn neus. Daarna kwam ze naar voren en gaf hem een klein zetje met haar schouder. ‘Laat zien dan. Kan ik nog eens lachen,’ sprak ze en ze stak, net als hem, plagerig haar tong uit. Ze had het hem zo vaak zien doen en het zag er grappig uit, dus dan moest dat bij haar ook wel een zeer charmant zicht geven. ‘Ja ja, eerst zien dan geloven,’ hoonde ze en ze keek hem terug arrogant aan, maar grinnikte wel. Het was ironisch om te weten dat ze zich tegenover andere Clankatten afstandelijk gedroeg, maar die afstand tussen haar en Aspenpaw opeens niet meer zo zeer leek te bestaan. ‘Maar ik durf te wedden dat ik sterker ben dan jij.’ En zonder Aspenpaw een kans te geven om haar woorden in zich op te nemen sprong ze tegen de kater aan zodat ze tegen de grond vielen en begon daarna, met ingetrokken klauwen natuurlijk, zijn buik te bewerken. Zachtjes uiteraard, zodat het kietelde.

Aspenpaws snorharen trilden van amusement toen Fernpaw plagerig zijn staart naar zijn neus wierp. Fernpaw zou alle prooi voor zijn neus wegjagen op het land, want hij kon er echt niets van. Maar hij had veel tijd om te oefenen nu er niets te vissen viel. Bitterball focuste hun training op het jagen op het land, want daar was nu ook de meeste prooi te vinden, helaas. Aspenpaw merkte zelfs dat Riverclan eraan leidde. Deze tijd was normaal gesproken om wat aan te komen voor de winter, maar de twolegs strooiden roet in het eten en hij wist dat het een zwaardere winter zou worden als normaal gesproken. Maar hij wist dat ze het zouden overleven. Riverclan konden ze niet zomaar uitroeien.
Opeens beukte de poes tegen hem aan. ‘Oef,’ bromde de jonge kater toen ze hem kort uit balans had gebracht. Hij moest even gaan verzitten om niet om te vallen, maar sprong al snel weer overeind. Daar zou ze niet ongestraft vanaf komen en hij zette een paar uitdagende stappen naar haar toe, zijn lichaam meer naar de grond toe bewegend en een speelse grijns op zijn gezicht. Als ze wilde stoeien zou ze het krijgen ook. Ze sprak dat ze kon lachen om zijn sluiphouding om vervolgens haar tong naar hem uit te steken en hij lachte spontaan. Iets waar ze hem niet lang geleden nog om spotte, deed ze nu zelf. Hij moest toegeven, deze look stond goed aan haar. ‘Ik ga mezelf niet vrijwillig voor gek zetten. Zélfs niet voor jou,’ sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht. Aspenpaw wist dat hij soms wel erg lomp was en zichzelf gemakkelijk per ongeluk voor schut zette (wat Fernpaw al eerder had mogen meemaken) maar hij probeerde zijn gênante momenten zo klein mogelijk te houden. Daarna sprak ze dat ze hem eerst wilde zien en dan geloven. Een zelfverzekerde blik kwam op zijn gezicht. ‘Deal,’ miauwde hij sterk, pretlichtjes in zijn ogen.
De zwart-witte kater werd plotseling van zijn stuk gebracht toen Fernpaw zonder verdere waarschuwing dan een weddenschap dat ze sterker was, op de grond geduwd en voordat hij het wist lag hij plat om zijn rug op de grond met Fernpaws kietelende poten in zijn buik. Aspenpaw lachte en probeerde met zijn achterpoten de zwarte poes van hem af te duwen en tegelijkertijd zijn buik te beschermen met zijn voorpoten. ‘Stop, jij grote haarbal,’ kirde hij lachend en probeerde met al zijn kracht - en ingetrokken klauwen natuurlijk - de rollen om te draaien en in het voordeel te komen. Maar eerst moest hij Fernpaw van zich afkrijgen. Hij was groter, hoe moeilijk kon het zijn? Maar het leek een grotere taak dan hij inschatte. Misschien zou een klap op zachte klap naar haar kop haar even afleiden en meteen zwaaide hij één van zijn klauwen uit naar haar hoofd met de snelheid zoals een Riverclanner een vis uit het water plukte, om vervolgens al zijn kracht weer naar zijn achterpoten te brengen en Fernpaw van zich af probeerde te duwen.

Fernpaw dacht niet aan het feit dat haar gedachten binnen sijpelde. Namelijk het feit dat de volgende keer dat ze zo op hem sprong wel eens niet voor te plagen kon zijn, maar daadwerkelijk voor het aanvallen zou zijn. Dat haar Clangenoten haar afwachtend aankeken terwijl ze de enige Apprentice in de RiverClan patrol genadeloos aanvloog en bewerkte met haar poten. Dat ze triomfantelijk zou juichen als ze hem iets te hard beet en hij dood bloedend onder haar zou liggen. Nee. Daar wilde ze niet aan denken. Ze wilde niet denken aan het feit wat er zou gebeuren als ze ruzie zouden krijgen tussen hun Clans, zij op patrol zouden gaan en de enige tegenstanders die ze hadden elkaar waren. Het kon wel eens gebeuren dat een fight patrol gestuurd werd dat bestond uit één Apprentice – meestal omdat één Warrior vond dat het de ervaring wel waard was, maar de rest absoluut niet wilde dat het uit meer Apprentice’s bestond – en dat de Apprentice’s elkaar moesten aanvliegen terwijl de Warrior’s nog enige keuze had van wie ze aan zouden vallen. Fernpaw wilde er niet aan denken dat Innerstar op een dag een ShadowClan fight patrol bij elkaar zou roepen om RiverClan aan te vallen, dat zij daarbij hoorde en dat Aspenpaw de enige Apprentice was die ze aan kon vliegen. Ze dacht niet dat ze dat kon, maar als ze dat zou toegeven tegenover haar Clangenoten werd dat als hoogverraad gezien. Haar serieuze, loyale houding tegenover Aspenpaw was ook al een beetje weggevaren door de manier waarop Aspenpaw haar behandelde, moest ze eerlijk toegeven. En ze moest ook eerlijk toegeven dat ze het niet onaangenaam vond om zo te speelvechten samen met hem. Ze grijnsde dan ook op een triomfantelijke manier toen ze plotseling boven Aspenpaw hing en zette haar poten stevig aan weerszijden van hem zodat hij niet direct kon ontsnappen. Haar ogen twinkelden vrolijk naar hem terwijl ze hem op deze manier op zijn plaats probeerde te houden. Ze voelde hem wel tegenwerken, maar haar manier van kietelen zorgde ervoor dat hij zo hard moest lachen dat hem de goede pogingen om te ontsnappen ontbrak. Ze schrok echter toen hij één van poten in de richting van haar kopje bracht en ze liet hem snel los om weg te duiken. Te laat had ze door dat het een valstrik en de kracht van zijn achterpoten zorgde ervoor dat ze niet veel later op de grond lag. Ze grijnsde naar hem en snorde. ‘Dat deed je goed,’ zei ze hijgend tegen hem. Ze rolde echter opzij en kwam weer overeind waarna ze lichtelijk door haar rug boog. Plagend en waggelend met haar kont kwam ze op hem af zodat ze er belachelijk uitzag en dook eerst naar links, maar ging daarna vrijwel meteen naar rechts en haalde plagerig uit met haar poot naar zijn kopje. Ze struikelde echter en kwam tegen hem aan terecht zodat haar kopje tegen zijn buik lag. Lachend keek ze hem vanaf die positie aan. ‘Dat had je niet gedacht hè dat ik zo sterk zou zijn? Ik zag je al wel denken. Jij dacht dat je me in één keer van je af zou krijgen. Viel dat even tegen.’

Een triomfantelijke kreet kwam van Aspenpaw toen hij met zijn achterpoten het lichaam van Fernpaw van hem af deed vliegen en de zwarte apprentice naast hem landde. Hij krabbelde snel overeind en snorde tevreden toen Fernpaw hem een compliment gaf. Hij was nooit de uitstekende vechter geweest, dus door met een beetje snel denken de sterkere apprentice toch van hem af te krijgen, was voor hem heel wat. Hij zwaaide speels en plagend zijn staart hoog door de lucht, één mondhoek uitdagend omhoog getrokken. Hij liet Fernpaw ook overeind komen en hun blikken kruisten weer toen de zwarte poes door haar rug boog en waggelend hem uitdaagde. Aspenpaw kon het niet laten om weer in lachen uit te barsten. Zijn schouders schokte en voelde daarna de zachte slag van haar poot tegen zijn kop, waarna de poes struikelde en tegen hem aanviel en meteen werd hij ook van zijn poten geblazen van het gewicht en de twee rolden over elkaar heen en kwamen uiteindelijk terecht in een positie waar hij weer op zijn rug lag en Fernpaw met haar kop tegen hem aan. Zijn ogen gleden naar de poes en ontmoette haar groene ogen. Hij zuchtte en een tevreden glimlach ontstond op zijn gezicht. Kon het maar elke dag zo’n feest zijn, realiseerde hij zich al snel. Geen verplichtingen, alleen maar simpele lol. Misschien was dat wat hij altijd al verlangde, een eenvoudig leven. Geen gevechten, geen patrouilles, alleen maar hij met een vriend tegen de wereld. Hij werd weer uit zijn droomwereld getrokken door Fernpaws woorden en landde zo weer in een echte droom. Hij lachte bij haar woorden. ‘Je hebt me weer veelst te goed door,’ grinnikte de zwart-witte kater. ‘Ik dacht dat ik als grote, sterke, RiverClan kater een miezerig ShadowClan poesje wel van me af zou kunnen slaan.’ Een plagende twinkeling schitterde in zijn ogen toen hij Fernpaw aankeek. ‘Ik zal je nooit meer onderschatten, dat heb ik nu wel geleerd,’ sprak hij met een warme glimlach op zijn gezicht. ‘Maar je moet wel voorzichtig zijn met arme, zwakke Aspenpaw,’ sprak hij toen weer grinnikend toen hij haar een plagende zwiep met zijn staart gaf, waarna hij zijn kop weer tegen de grond rustte en boven hem het betoverende bladerdek van Fourtrees weer zag. ‘Ik wou dat elke dag zo was als vandaag,’ verzuchtte hij toen stilletjes, en wierp vervolgens een voorzichtige blik naar Fernpaw, wetend dat zij graag loyaal wilde zijn aan haar clan en misschien helemaal niet in de planning had om hem ooit weer opnieuw te ontmoeten.

Fernpaw wist dat dit niet kon. Ze wist direct dat ze haar kopje moest verleggen en dat ze van hem af moest rollen, maar ze kon het niet. Ze had geen idee waarom ze het niet kon, maar ze kon het gewoon niet. Ze lag te fijn. En hoewel ze zich eerst had gestoord aan de visachtige geur die in vlagen van hem af was gekomen, kon ze zelfs dat onderdrukken. Het was de meest gehate geur onder de ShadowClan, ondanks dat ze voor nu een soort van vrede met RiverClan leken te hebben. Zelfs een ThunderClanner rook beter dan een RiverClanner, maar het was Aspenpaw’s eigen geur waar ze nu gewend aan probeerde te raken, niet aan de visachtige geur die over hem heen leek te hangen. Bovendien had ze het idee dat Aspenpaw haar scherpe ShadowClangeur misschien ook niet zo goed kon appreciëren, maar hopelijk kwam haar eigen geur dan wel harder door. Ze had geen idee hoe haar eigen geur rook, maar ze stonk in elk geval niet; als dat zo was hadden ze het heus wel opgemerkt. Daar waren de apprentices wel lief genoeg voor omdat hardop te doen als ze je al niet uitdaagden met iets anders. Zouden de apprentices in Aspenpaw’s Clan ook zo zijn? Ze schrok op toen Aspenpaw begon te praten waardoor er een schokje door hem ging en automatisch ook door haar. Ze fixeerde haar groene ogen op hem en luisterde naar wat hij te zeggen had. Ze rolde met haar ogen, maar er was wel een glimlachje om haar lippen verschenen. ‘Ik denk dat je iets te veel verkeerde zelfkennis hebt,’ zei ze al even plagend terug. Ze schrok van het feit dat het zo makkelijk ging om hem terug te plagen, maar vond het zeker niet onaangenaam. Ze grijnsde om Aspenpaw’s volgende woorden en rolde weer met haar ogen, maar keek hem iets serieuzer aan toen hij zijn woorden sprak. Ze voelde haar pels warm worden. ‘Weet je,’ sprak ze zachtjes, ‘ik heb met mijn Clanmates dit niet eens in de alle weken dat ik ze zie dan wat ik met jou heb in één dag. Ik weet dat het verboden wordt door de warrior code en door onze Clans, maar dat neemt niet weg dat ik me op mijn gemak bij je voel, Aspenpaw.’ Ze merkte dat ze haar woorden meende. Ze merkte ook dat ze onmogelijk echt afstand zou kunnen nemen van deze beginnende vriendschap. En wat was er überhaupt zo fout aan het feit dat ze datgene dat ze niet in ShadowClan kon vinden ergens anders ging zoeken? ‘Dat neemt niet weg dat het makkelijker geweest zou zijn als je ook in ShadowClan had gezeten, tho,’ mompelde ze en ze legde haar kopje iets comfortabeler tegen hem aan, nog steeds niet van plan zijnde om op te staan uit haar positie.

Aspenpaw grinnikte toen ze sprak over dat hij weinig zelfkennis had. Misschien wel, helemaal op dat vlak, maar hij wist wel dat hij het nu naar zijn zin had. Helemaal hoe ze tegen elkaar lagen, alsof ze elkaar al manen kenden, hun geuren langzaam mengend. Ze lagen hier op StarClans heilige grond, de plek van de vier eiken die de vier clans representeerden. Maar even schoof hij al StarClans regels opzij, over grenzen, over andere clans en over vriendschappen. Wie was StarClan, of zijn leider, om te oordelen wie hij wel en niet aardig mocht vinden. Wat maakte het uit dat Fernpaw in een andere clan zat. Ze hadden elkaar gevonden, was dat dan niet het lot geweest? Een glimlach sierde zijn lippen toen hij weer in Fernpaws groene ogen keek toen ze weer begon te spreken. Een moment van intenst geluk leek door zijn aderen te gaan hoe ze over hem sprak. ‘Ik voel hetzelfde. Er zijn goede katten in mijn clan, maar met niemand klikt het zo goed als met jou.’ Aspenpaw meende wat hij zei. In RiverClan zaten goede katten, en hij was altijd vriendelijk. Maar hij had het gevoel dat niemand hem echt kende, niemand hem begreep. Hij had geen familie meer en hij voelde zich met niemand echt close. Misschien was hij wel een beetje eenzaam en was dat het wat hem aanwakkerde om te ontdekken, de grenzen over te gaan, te zoeken naar meer. Maar hij was niet ongelukkig en elke ontmoeting maakte hem weer een ervaring rijker. Hij had gewoon erg veel geluk gehad dat hij Fernpaw had ontmoet. Toch mauwde ze weer dat het handiger was geweest als hij in ShadowClan had gezeten. Hij grinnikte. Daar ging ze weer, ze wilde de code niet breken, niets fout doen. Maar dit was toch onschuldig, dat wat zij hadden? ‘En jij in RiverClan,’ sprak Aspenpaw vervolgens met een lach toen ze haar kop weer verlegde. Hij kon niet ontkennen dat hij het contact dat ze hier samen hadden niet prettig vond. ‘Ik zou je kunnen leren zwemmen,’ sprak hij plagend. Wetend dat alle katten buiten RiverClan een hekel eraan hadden om hun poten nat te maken. Zijn houding veranderde opeens even toen hij zich iets realiseerde. Hij trok voor het eerst in hun gesprek een serieuzere kop. Hij wilde haar iets vragen, want de opmerking over de verschillende clans had wel weer onzekerheid in hem gewekt. ‘Beloof je me dat dit niet de laatste keer zal zijn dat we elkaar zien? Ik wil je niet missen,’ sprak hij serieus, zijn ogen de hare zoekend. Deze ontmoeting, vriendschap die ze misschien hadden gevormd, mocht niet verwateren. Ze moest niet alleen in ShadowClan blijven na vandaag. En hij wilde zo graag die vriend. Hij wilde haar écht leren kennen en hij zou zich graag open stellen voor haar, zijn leven met haar delen. Als hij dat niet in RiverClan kon, dan kon het misschien op deze manier.

Het was eigenlijk een onbekend gevoel dat Aspenpaw voor de zwarte poes begon te koesteren. Was dit echte vriendschap, of was het meer? Wilde hij meer dan dit, of was dit genoeg? De vragen begonnen in zijn kop te spoken zodra hij naar Fernpaw keek. Hij wilde gewoon zo graag dat ze hem aardig vond, dat ze hem leerde kennen om wie hij was. Hij vond haar aardig en hij zou zo graag verhalen aan haar willen vertellen, samen dingen ontdekken en op avontuur gaan. Misschien konden ze een keertje bij elkaar in het territorium kunnen spieken. Nee, dat zou Fernpaw nooit toelaten. No way dat ze een RiverClanner in haar geliefde ShadowClan vrijwillig zou laten rondlopen. Een glimlach ontstond op zijn gezicht bij de gedachte. Ja, ze was hem er eentje.
Aspenpaws ogen lichten op toen ze het over het zwemmen had en hij lachte om haar. Waarom was iedereen buiten RiverClan zo'n droogpoot. Zo erg was het niet om te zwemmen. Nee, het was zelfs leuk! Ze zouden nooit die wereld onder water zien zoals zij die zagen. De vissen en de kleur van het zonlicht als het door het water werd gebroken. Het was waanzinnig, maar Fernpaw dacht alleen maar aan haar pels. ‘Zo erg is het nou ook weer niet,’ wierp Aspenpaw ertegenin. ‘Wij doen het bijna iedere dag en we zijn ook nog niet dood,’ grapte hij met een brede grijns op zijn gezicht, waarna hij speels een poot tegen de poes duwde. ‘Pas maar op of ik duw je eens in de rivier als je niet oplet,’ sprak hij op een gespeelde onheilspellende toon. Natuurlijk zou hij dat niet doen. Hoewel... het zou wel grappig zijn. Maar hij wilde Fernpaw niet een trauma laten oplopen. Misschien moesten ze beginnen bij een onschuldig beekje.
Aspenpaw was even van zijn stuk gebracht toen de poes sprak dat dit niet de laatste keer zou zijn. Hij snorde vervolgens tevreden. ‘Ik had niet verwacht dat dat zo makkelijk uit jouw mond zou komen,’ grinnikte hij vrolijk, maar een veelbetekenende glimlach lag rond zijn lippen. Oh, hij zou elke dag hierheen komen om haar te kunnen zien. Fernpaw begon meteen een heel betoog te houden dat ze alleen bij Fourtrees konden afspreken en dat het alleen 's nachts kon, want stel ze zouden betrapt worden. Hmm, dat maakte toch niet veel uit? Ze zagen elkaar nu toch ook. Maar hij knikte enthousiast instemmend. Wat zij wilde, hij zou wel volgen. En 's nachts hadden ze dan wel alle tijd samen en geen pottenkijkers. Misschien had het wel zo zijn voordelen. Alleen jammer dat ze niet elke nacht kon afspreken. Maar dat zou ook te slopend zijn. ‘Ik vind het helemaal prima,’ snorde Aspenpaw tegen de zwarte poes. ‘Zo lang ik jou maar kan zien,’ voegde hij eraan toe. Opnieuw sierde een glimlach zijn lippen, voordat hij weer naar het bladerdek boven hem keek. ‘Dus wanneer spreken we af?’ vroeg hij aan Fernpaw. Hij zou haar wel weer laten beslissen, daar was ze toch het beste in. Hij paste zich wel op haar aan. Volgende keer dat ze hier zouden zijn, zou de sterrenhemel boven hen staan. Het was wel jammer dat ze niet kruisende grenzen hadden, dat zou het wel makkelijker maken. Maar ja, dit werkte ook wel.

Aspenpaw lachte om haar toen ze het over RiverClan had. Oké, misschien had ze een punt. Ze waren opgegroeid bij de rivier, met het zwemmen. Water verdedigde hun kamp en zou dat altijd blijven doen. Het hoorde bij hen, net zoals ShadowClan haar specialiteiten had. Maar Fernpaw kon toch anders zijn? En hij kon anders zijn. Het moest wel, waarom zouden ze anders zo goed klikken? Alsof het zo had moeten zijn dat ze elkaar vandaag ontmoetten. Maar toch was het vreemd. En ergens in zijn achterhoofd bleef een belletje rinkelen. Ze is van een andere clan. Eigenlijk mag dit niet. Maar wat was er nou verkeerd aan een vriendschap. Zo lang ze zich maar aan de code hielden, losweg. Als een soort richtlijn van een goed leven. Kom op nou, iedereen had vast wel eens de code gebroken. Niemand was perfect. En aan één verkeerde keuze, zou niemand je kwalijk nemen. Hij was nog jong, hij moest nog leren. Wat een heerlijk excuus was dat eigenlijk. En daarna keek hij weer met vrolijke ogen naar Fernpaw, de gedachten weer wegschuivend. Die waren nu niet nodig en zouden het moment verpesten.
Fernpaw vroeg of over twee dagen goed was om af te spreken. Hij knikte instemmend, met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Dat was eerlijk gezegd nog eerder dan hij had verwacht. ‘Prima,’ stemde hij er nog mee in. Waarna hij lachte bij haar volgende opmerking. Zijn amberen ogen zochten haar groene ogen weer op. ‘Ik weet zeker dat ik jou nooit meer vergeet,’ snorde hij vriendelijk. Zijn ogen lichtten op toen hij weer naar haar keek. Nee, evenmin als hun eerste ontmoeting. Hij zou dit nooit meer vergeten. Maar hij keek oprecht helemaal verbaast naar de poes toen ze voorstelde om prooi uit te wisselen. ‘Dit is serieus de code overtreden,’ kwam er eerst meteen uit zijn bek rollen. Hij wilde niet haar idee afkeuren, nee het zou hem echt leuk lijken. En het was zo vreemd om dit uit haar bek te horen, zij die eerst zo afwachtend was geweest om de hele ontmoeting. Ze ging nu los. Elkaar nog een keer ontmoeten, prooi uitwisselen... Maar prooi die gevangen werd, was eerst voor de elders en queens en kits. Niet om weg te geven aan een andere clan. Maar, wie zou erachter komen? Ze zouden 's nachts afspreken. Zijn mondhoeken krulden vervolgens omhoog. ‘Oké, doen we,’ zei hij, terwijl een ondeugende blik op zijn gezicht begon te sprankelen. ‘Wie zal erachter komen? En hoewel de smaak van kikker me... bijzonder lijkt,’ sprak hij, onwillekeurig zijn neus bijna ophalend in verachting bij de gedachte op één op de poten te kauwen van die rare beesten, wilde hij best een poging wagen. ‘Ik ben bereid het te proberen,’ zei hij toen, met een grijns op zijn gezicht. ‘Vis is echt fantastisch. Ik zal een hele mooie voor je vangen,’ beloofde hij haar. Hij keek nu al uit naar hun volgende ontmoeting, terwijl deze nog niet eens helemaal voorbij was. Aspenpaw keek weer naar het bladerdek en nestelde voorzichtig zich dichter tegen Fernpaw aan. Oh, hij hoopte zo erg dat deze vriendschap goed zo lopen.

OOC: Maak je niet druk, als je maar reageert ben ik blij! <3

]Fernpaw sprak met logica dat er nu nog wat prooi gemist kon worden. Hij knikte instemmend, het was dus afgesproken. Volgende keer dat ze hier kwamen zouden ze samen prooi delen, alsof ze na een dag jagen en patrouilleren tongen zouden delen, zoals in de clan. Als ze nou samen in één clan zaten, konden ze het elke dag doen, zonder stiekem te doen, achter iedereens rug om te gaan. Zonder prooi weg te nemen van kits en elders. Maar, wat deerde één vis nou op een kattenleven? StarClan zou hem daar toch niet voor kwalijk nemen. Aspenpaw glimlachte en staarde naar het bladerdek. Hij merkte dat het langzaamaan begon te schemeren. Hoe lang zaten ze hier al te praten? Het voelde nog maar zo kort, maar ook gelijkertijd heel lang. Alsof ze elkaar al manen kenden, alsof ze samen waren opgegroeid. De realiteit was echter heel anders...
Aspenpaw lachte toen ze sprak over kikkers. ‘Ja, ik heb ze wel in de rivier zien springen. Nooit bij me opgekomen om ze daadwerkelijk naar binnen te werken. Maar eens is een eerste keer,’ sprak hij lachend, waarna hij weer Fernpaw aankeek. Zuchtend keek hij weer omhoog, toen ze sprak over dat ze graag had gewild dat ze bij elkaar in de clan zaten, de zonsondergang samen bekijken. ‘Ja, ik zou er ook alles voor geven,’ murmelde de jonge kater. Dromen kon altijd, toch? Maar Aspenpaw bleef realistisch en zijn blik kruiste weer met de hare. ‘Maar we moeten het hiermee doen,’ sprak hij kalm. ‘Ik ik ben bereid om me hiervoor in te zetten.’ Ergens ging een vlaag van onzekerheid door zijn ogen. Hij wist bijna zeker dat Fernpaw hem nu niet in de steek zou laten, maar straks krabbelde ze toch weer terug. Hij knipperde de blik snel weg en knikte toen ze zeiden dat ze maar weer terug naar huis moesten gaan. Hij naar RiverClan, zij naar ShadowClan. Hij baalde ervan dat de dagen niet langer konden duren, maar ze moesten nu niet van stapel lopen. Straks betrapte iemand hun wel, dan zaten ze écht in de puree. ‘Je hebt gelijk.’ Met tegenzin krabbelde hij overeind en wachtte totdat Fernpaw ook overeind was gekomen. ‘Ik zie je snel,’ sprak hij met een brede glimlach op zijn gezicht, voordat hij vluchtig zijn neus tegen de hare drukte. Enkele luttele momenten keek Aspenpaw zijn nieuwe vriendin aan, waarna hij omkeerde en de helling op rende en over de horizon verdween, terug naar RiverClan.

- Aspenpaw topic uit! Heb er maar even een einde aan gebreid. En nog duizend maal sorry voor mijn late reactie <3