Wonderland

Aspenpaw wist dondergoed dat Butterstar het liever niet wilde dat apprentices in hun eentje van Riverclan territorium dwaalden, maar hij was te nieuwsgierig geweest over hoe die vier grote eiken er nou precies uitzagen en hoe hoog de rots wel niet was. En daarbij, Aspenpaw had die dag al meegedaan met een patrouille en met Bitterball eropuit geweest, dus hij vond dat hij het had verdiend om eens te ontdekken. Dus met alle snelheid die de jonge kater in zich had, rende hij naar het mysterieuze gebied.
Aspenpaw kwam op de open plek uit en het was alles zoals hij verwacht was. Vier enorme eiken torende boven hem uit, hun bladeren zachtjes ritselend in de wind en de rots in het midden, waardoor iedereen de leiders zou kunnen zien. Aspenpaw draaide in het rond, zijn kop omhoog, starend naar een wonderlijke wereld die hij nog nooit eerder had gezien. Hij voelde zich net weer die kitten die voor het eerst uit de nursery was gekropen. Hij kon niet wachten dat hij ooit hier eens heen zou mogen komen met een gathering en dat de hele open plek gevuld was met katten van alle clans. Een vrolijke grijns kwam op zijn gezicht. De jonge kater was zo in zijn eigen wereldje verdiept, dat hij niet opmerkte dat een andere kat naderbij was gekomen.

- Eerste post Fernpaw

Met een snelle beweging schopte Fernpaw wat zand over het muisje heen. Die zou ze straks meenemen naar de Elders, dacht ze trots. Heavepaw had misschien toch nog wel gelijk toen ze had aangegeven dat Fernpaw het wel allemaal zou leren. De zwart-wit gevlekte poes had heel erg optimistisch geklonken toen ze dat aan Fernpaw had beloofd, maar nu begon Fernpaw haar kansen ook wel goed in te schatten. Ze vond het een aangenaam idee dat ze straks goed kon jagen en genoeg prooi voor de Clan zou vangen. Ze vond het echter ook belangrijk dat ze snel een mentor kreeg zodat ze vechtkunsten zouden leren. Ze zou echter geduldig wachten tot haar mentor vanzelf besliste wanneer ze er aan konden beginnen. Ze kende immers sommige geuren nog niet helemaal, hoewel ze er wel steeds een betere onderscheiding in begon te maken. Om dat nog eens aan zichzelf te bewijzen rende Fernpaw in de richting van Fourtrees. Het was een poosje rennen, maar uiteindelijk zag ze de vier grote eiken opdoemen in de verte. Fourtrees was echt prachtig als je het van veraf zag en nog mooier als je recht onder de vier eiken stond. De meningen waren echter verdeeld, want er waren ook veel katten die de Great Rock er interessanter uit vonden zien dan de open plek met de vier eiken. Toen Fernpaw naderde zag ze een Apprentice naar de vier eiken staren en grinnikte toen ze zich wel kon inbeelden wat er allemaal in het kopje van de kater maalde. ‘Mooi zijn ze, hè?’ vroeg ze rustig aan de kater terwijl ze dichter bij hem ging staan. Ze opende haar bekje en rook dat hij van RiverClan afkomstig was, de herkenbare visachtige geur om hem heen hangend alsof het zijn zijde echt nooit meer zou verlaten. Onder die geur had hij ook nog zijn eigen geur die vrij aangenaam rook.

In een soort trans kon de kater alleen maar omhoog kijken. Zulke bomen hadden ze niet in Riverclan, iedergeval niet zó groot. Het zonlicht dat door de bladeren die een interessant mozaïek op de rotsige bodem schetste was al even indrukwekkend, gepaard met het zachtjes meedeinen in de wind. Het was iets was Aspenpaw nog nooit eerder had gezien wat hem zo fascineerde.
‘Mooi zijn ze, hè?’ hoorde de jonge kater een stem zeggen. Aspenpaw knikte. ‘Ja,’ sprak hij afwezig, zijn blik niet afkerend van de eiken en zijn zintuigen nog verdoofd. Totdat de kater realiseerde dat de stem een bron moest hebben gehad en in een ruk wendde hij zijn blik van de bomen af en keek luttele seconden verdwaald in het rond, voordat zijn ogen een zwarte poes vonden. Geschokt verbreedden zijn ogen en begonnen zijn nekharen als reflectie omhoog te staan. Dom dom dom! Hij had weer eens niet opgelet. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij kon zich zó focussen op één ding, dat hij de rest van de wereld vergat. Gelukkig zag hij al snel dat de poes niet vijandig was opgesteld en ontspande hij weer. Maar straks was het wél een of andere Bloodclanner geweest die hem aan stukken had gereten. Aspenpaw had vandaag weer geluk gehad.
Kort stond de kater met een bek vol tanden naar de zwarte poes te staren, waarvan hij al snel had geroken dat ze uit Shadowclan kwam, totdat hij eindelijk weer met vier poten op de grond landde. ‘I-ik zag je even niet,’ sprak de zwart-witte kater beschaamd waarna hij naar de grond keek. ‘Je liet me schrikken,’ sprak hij nu met een hint van een lach in zijn stem. Oh hij was soms ook zo'n muisbrein. Aspenpaw zuchtte en zette een stap dichterbij de poes, waarschijnlijk ook een apprentice aan haar uiterlijk te zien. Ze leek nog erg jong, misschien zelf jonger als hij. ‘Ik ben Aspenpaw,’ stelde hij zichzelf dan maar meteen voor. Een vriendelijk glimlach sierde zijn gezicht. 

De kater gaf een afwezig antwoord aan haar en Fernpaw’s snorharen trilden geamuseerd terwijl ze hem als in trans zijnde naar de eiken zag kijken. Ja, ze waren inderdaad heel erg mooi, maar het was wel gevaarlijk voor de RiverClanner om zich zo erg af te laten leiden dat hij zich niet bewust was van zijn omgeving. Als ze een vijandelijke kat was geweest met kwade bedoelingen had ze hem namelijk behoorlijk veel pijn kunnen doen. Ze gaf een korte zwiep met haar staart toen de kater haar eindelijk in de gaten leek te hebben en in eerste instantie leek te schrikken alsof ze hem zou aanvallen. Fernpaw dwong zichzelf om rustig te blijven staan toen ze zijn vacht in de hoogte zag schieten. Dit was Fourtrees. Ze kon het zich niet permitteren om aan te gaan vallen op een plek dat zo heilig was voor StarClan en alle vier Clans omdat ze hier gezamenlijk een Gathering hielden elke maand. En dus bleef ze hem zo rustig mogelijk aankijken en hoopte dat ze zich niet hoefde te verdedigen tegen hem, maar dat leek niet het geval te zijn. ‘Dat was me wel duidelijk,’ zei ze en er klonk een geamuseerde ondertoon terwijl ze zichzelf ook weer ontspande. Ze merkte nu pas dat haar klauwen naar buiten waren gegaan en zich in de grond onder haar hadden geboord. Ze trok haar klauwen weer in, hopend dat de Apprentice het niet gezien had. Ze gaf een knikje naar hem en wuifde zijn woorden weg met haar staart. Het was niet haar schuld dat hij van haar geschrokken was. Ze had haar aanwezigheid duidelijk kenbaar gemaakt. Maar ze wilde er verder geen woorden aan vuil maken en luisterde naar hoe hij zich voorstelde. ‘Fernpaw,’ zei ze rustig tegen hem en ook zij had een vriendelijke glimlach om haar lippen. Bij Fourtrees had ze meer geluk om vriendelijke katten te ontmoeten dan bij de Boundaries, leek het wel. ‘Ik mag hopen dat je niet zo afgeleid raakt als nu als je naar je eerste Gathering mag gaan,’ sprak ze met een hint van amuse. ‘Ik denk niet dat de leaders dat gaan appreciëren.’ Met een hint van jaloezie bedacht ze zich dat hij misschien al wel naar zijn eerste Gathering gegaan was. ‘Maar ze zijn inderdaad mooi, ja,’ ging ze verder. ‘En ze vormen een mooi herkenningspunt als je verdwaald bent.’

Aspenpaw lachte ongemakkelijk ok de woorden van de zwarte poes en keek daarna beschaamd naar de grond. 'Euuhm, tsja,' sprak de jonge kater ongemakkelijk. Hij had zichzelf weer mooi voor schut gezet. Goed gedaan, Aspenpaw. Gelukkig bleef ze er koel onder en wuifde ze het met haar staart weg. Toch elke keer als hij haar nu opnieuw zou zien, zou hij zich deze ontmoeting weer herinneren.
De zwarte poes stelde zich voor als Fernpaw en hij was blij om te zien dat ze vriendelijk bleef en hem niet van plan was verder belachelijk te maken. Aspenpaw was zelf ook helemaal niet van het pesten, hij moest niets van zulke katten hebben. En daarbij was Aspenpaw iemand die wegliep voor zo'n confrontatie. Hij ging geen energie verspillen voor iets wat het niet waard was.
Aspenpaws snorharen trilden bij Fernpaws volgende opmerking. Hij was nog nooit op een Gathering geweest, maar hij kon zich nu wel voorstellen hoe het eruit zou zien. Deze plek, vol met katten en de leiders op de rots. Dan kon hij katten van alle clans ontmoeten. 'Maar goed dat ik deze plek maar eerst zelf heb onderzocht, voordat ik op een Gathering met een open bek omhoog loop te staren,' grapte hij zelfspottend. Vervolgens sprak Fernpaw over de eiken, hoe mooi ze waren en een goed herkenningspunt waren. Zijn blik ging weer omhoog en keek naar de duizenden bladeren. 'Ik heb nog nooit zoiets gezien. We hebben niet zulke bomen in Riverclan,' verzuchtte de zwart-witte kater. Het was echt een bewonderenswaardig gezicht, een die hij niet snel zou vergeten. Daarna keek hij weer naar het gezicht van Fernpaw. 'Ik hoop dat ik nooit zo hopeloos zou verdwalen,' grinnikte hij vervolgens. Dan zou hij in een heel ander territorium moeten zijn om op Fourtrees te moeten steunen. Hij was inmiddels wel bekend in Riverclan territorium. Daarna keek hij de zwarte poes met een nieuwe nieuwgierigheid aan. 'En wat doe jij hier eigenlijk?' vrieg hij aan de Shadowclan apprentice. Hij had nog nooit een Shadowclan kat gezien. Dit was ook weer een hele nieuwe ervaring voor hem, wat hij nu pas scheen te realiseren.

- Post op de iPad dus sorry voor mogelijke spelfouten!

De kater leek haar vijandelijkheid in het begin in elk geval niet op te hebben gemerkt en daar was ze wel blij om, want Aspenpaw bleek een vriendelijke RiverClan tom te zijn. Ze kon wel wat vriendelijkheid gebruiken. In haar eigen Clan had ze gelukkig ook veel vriendelijke katten ontmoet, maar je had er natuurlijk altijd van die rotte appels tussen zitten zoals Nightthorn die haar belachelijk maakte om iets waar ze niks aan kon doen. Ook voor Aspenpaw probeerde ze het grote litteken op haar schouder zo goed mogelijk verborgen te houden door wat meer rechtop te gaan zitten zodat haar rug van hem weggedraaid was. Het litteken zou echter altijd zichtbaar blijven en zou haar altijd herinneren aan de vreselijke tijd die ze had doorgebracht met haar vader. Ze had Nightthorn niet verteld wat er écht was gebeurd, wetend dat de kater er toch niet op een goede manier op had gereageerd. Hij zou haar waarschijnlijk alleen maar meer gespot hebben. Maar toch… ooit hoopte ze eens een kat te vinden met wie ze een goed gesprek kon hebben en waar ze ooit eens bij kon uithuilen. Echter deed ze daar niet aan omdat ze vond dat ze altijd sterk moest blijven zodat niemand kon zien hoe erg ze echt leed onder haar gedachten en nachtmerries. Door haar gedachten had ze een deel van Aspenpaw’s woorden gemist en had ze dus niet in de gaten dat hij nog nooit naar een Gathering was gegaan. ‘Wij ook niet in ShadowClan, hoor,’ zei ze geruststellend tegen hem. Ze kon zich ook niet herinneren dat ze ergens zo’n grote eiken had gezien dan in Fourtrees. Toen ze de vraag van Aspenpaw hoorde dacht ze even na. Wat was ze ook alweer aan het doen voordat ze met hem ging praten? ‘Ik geloof dat ik voor de Elders aan het jagen was,’ zei ze nadenkend. ‘Mijn mentor is al een tijdje ziek waardoor hij me niet kon meenemen naar een training. Ik denk dat Innerstar binnenkort een andere mentor voor me zal uitkiezen.’ En bij dat vooruitzicht stak de poes even trots haar staart in de lucht. ‘En jij?’ vroeg ze vervolgens. ‘Wat doe jij hier?’ En ze kon het niet laten om toe te voegen: ‘Buiten onder de indruk zijn van grote eiken en schrikken van ShadowClanners.’ Haar ogen fonkelden plagend en ze wuifde met haar staart ten teken dat hij het niet al te bruut moest opvatten.

OOC: Geen probleem c:

Aspenpaw merkte wel op dat Fernpaw kort afgeleid was, maar desalniettemin ging hij gewoon vrolijk door met zijn verhaal. Hij was zelf net zo snel afgeleid. Zijn gedachten brachten hem altijd naar plekken ver van de plek waar hij eigenlijk was. En hij kon zich heel erg focussen op één punt, dat hij alles om hem heen vergat. Fernpaw had het met haar eigen ogen kunnen aanschouwen hoe hij verdwaald raakte in één ding. Maar misschien zou hij dat ooit in zijn voordeel kunnen gebruiken, hij wist alleen nog niet hoe.
Fernpaw sprak erover dat er ook niet zulke bomen waren in Shadowclan. Aspenpaw richtte zijn blik weer van het bladerdek naar de zwarte poes. Wat hadden ze dan wel in Shadowclan? Hij had verhalen gehoord over dennenbossen en moerassen, maar hoe kon hij weten hoe het eruit zag als hij het nog nooit had gezien? De vragen spookten altijd door zijn hoofd, zijn nieuwsgierigheid naar de andere gebieden was er altijd al geweest. Het fascineerde hem hoe katten in andere gebieden leefden en wat voor andere technieken ze misschien wel niet hadden. Hij had altijd wel geleerd dat Thunderclan sterk was en Shadowclan goed kon sluipen in de nacht en Windclan was natuurlijk erg snel. En Riverclan onderscheidde zich met hun vermogen om te kunnen zwemmen. Maar toch dacht hij dat het maar een fractie was van hun échte leven. Aspenpaw was altijd wel de onderzoeker geweest, leergierig naar meer dan wat het oog bereikte.
Aspenpaw merkte weer dat hij te ver weg was gedwaald, maar gelukkig wist hij nog Fernpaws woorden op te vangen over dat ze aan het jagen was geweest. Hij grijnsde en keek de zwarte apprentice aan. ‘Ook te ver afgedwaald, zie ik?’ sprak hij met een hint van humor in zijn stem. Nee, dit was niet echt een plek om te jagen. De jonge kater snorharen trilden van een lachje, waarna hij Fernpaws woorden over haar mentor hoorde. Hij knikte begrijpend. Ze leek blij te zijn met de gedachte een nieuwe mentor te krijgen. Hij wist dat sommige katten het moeilijk vonden om geduldig te zijn, maar Aspenpaw had nooit problemen daarmee gehad. ‘Ik ken het. Mijn oude mentor was ook niet meer in staat mij te trainen. Maar nu heb ik weer een hele toffe nieuwe mentor, dus het komt vast goed,’ sprak hij aanmoedigend. Aspenpaw genoot echt van zijn trainingen. Dat die ervoor zorgden dat hij zich verder kon ontwikkelen om ooit een goede warrior te worden, was het dubbel en dwars waard.
Fernpaw vroeg wat hij aan het doen was, om vervolgens plagend hem te herinneren wat zojuist was afgespeeld. Zijn mondhoeken trokken omhoog in een grijns, waarna hij zijn ogen rolde. ‘Ja ja, wrijf het er maar lekker in,’ sprak hij lachend. Hij schudde zijn kop en richtte zijn ogen weer op Fernpaw. ‘Maar om eerlijk te zijn was ik te benieuwd naar deze plek. Ik moest het zien,’ miauwde hij, gevolgd door een zucht van bewondering. Hij richtte zijn blik weer omhoog. ‘En het was het waard,’ voegde hij er aan toe. Om niet te lang te blijven hangen in dromenland, richtte hij zijn blik weer naar Fernpaw. ‘En nu heb ik een gesprek met één of andere Shadowclan apprentice,’ miauwde hij op plagende toon, maar de grijns op zijn gezicht zei al dat hij het niet slecht bedoelde. Nee, hij vond het wel interessant om eindelijk iemand van een andere clan te ontmoeten. En daarbij was Fernpaw erg vriendelijk. Ja, hij mocht haar wel.

Fernpaw vond het vrij grappig dat Aspenpaw steeds zo af kon dwalen. Nu stond hij haar ook weer met een vrij onnozele blik aan te kijken alsof zijn gedachten zich eigenlijk ergens anders bevonden. Fernpaw vond het echter niet erg. Ze wist dat zijzelf ook goed was in het afdwalen als het om gedachten ging. Soms had ze een gesprek met iemand en op een ander moment was ze aan andere dingen aan het denken, haar hoofd helemaal niet meer bij het gesprek totdat de ander haar aandacht weer trok. Meestal viel het de anderen niet eens op omdat Fernpaw geen dromerige blik kreeg in haar groene ogen. Nee, als Fernpaw afdwaalde dan hadden andere katten dat niet door. Ze keek dan nog altijd vrij oplettend uit haar ogen omdat haar onderbewustzijn ook nog altijd alert was op eventueel gevaar. Ze reageerde alleen iets later dan zou moeten, wat natuurlijk vrij vervelend was als ze aangevallen zou kunnen worden. Aspenpaw leek er echter niet op gebrand te zijn om haar aan te vallen. Hij zou waarschijnlijk ook niet eens durven onder de ogen van hun voorouders. Zou er een vloek op je rusten als je hier iemand aan zou vallen? Ze had eigenlijk niet zo’n zin om het uit te zoeken. Ze had al genoeg verhalen gehoord over Gathering’s waarbij de wolken voor de maan schoven omdat katten naar elkaar aan het blazen waren. StarClan liet dan duidelijk merken dat ze kwaad waren en hun woede wilde ze niet op zich hebben. Ze was misschien niet heilig, maar ze geloofde er wél in dat StarClan haar vader had gestraft omdat hij zo’n gedrag had vertoond naar haar. Ze haalde haar schouders kort op op wat hij vroeg in verband met het afdwalen, maar haar schaapachtige glimlach gaf aan dat het wel het geval was. Toen hij over zijn mentor begon voelde ze een lichtelijke steek van jaloezie door zich heengaan. Als ze Aspenpaw zo gelukkig zag kon ze wel geloven dat het leven van een Apprentice véél beter was met een mentor aan zijn of haar zijde! ‘Ik zal binnenkort anders ook genoeg verhalen te vertellen hebben als ik er één heb, hoor,’ zei ze lichtelijk uitdagend omdat ze nu eenmaal een ShadowClanner was en ShadowClanners overal in wilden uitblinken. Toen schrok ze. Een volgende keer? Ze bedoelde op een Gathering zeker! Ze mochten elkaar hier niet blijven ontmoeten, dat was tegen de Warrior Code! Ze merkte echter dat communiceren met Aspenpaw voor haar niet echt een probleem was. Ze hield zich wel nog afstandelijk als het aankwam op gevoelens verwoorden, maar ze hadden eerder een los, vriendschappelijk gesprek. Ze wist niet eens of het mocht, maar ze kon niet bepaald zeggen dat ze het echt erg vond. Ze kon wel concluderen dat ze hem begon te mogen ook al was hij van een andere Clan. Ze merkte ook dat ze het jammer vond dat ze van twee verschillende Clans waren, anders hadden ze gewoon verder kunnen blijven praten en elkaar blijven ontmoeten zonder zich druk te maken over de Warrior Code en hun eigen Clanverschillen. ‘Een of andere ShadowClan Apprentice?’ Ze deed net alsof ze beledigd was. ‘Toevallig wel de toekomstige beste Warrior van ShadowClan!’ Ze stak haar kopje fier de lucht in, maar grinnikte toen. ‘Ik zal je wel begroeten als ik bovenop die steen sta en jij bewonderend naar me kijkt.’ Ze gaf een zwiep met haar staart naar de Great Rock. Ja, ooit hoopte ze daar wel op te staan.

Nu Aspenpaw op deze plek was, voelde hij zijn reislust tot nog verder gaan. Wat zou er te beleven zijn in Fernpaws territorium? Zou Shadowclan zulke andere gebruiken hebben als Riverclan? Natuurlijk zouden er grote verschillen zijn, Riverclan rekende nou eenmaal op de rivier als hun allergrootste voedselbron en had zich helemaal aangepast om te leven in het water. Shadowclan leek echter een grote waas te zijn voor Aspenpaw. Wat deden ze in die donkere dennenbossen? Slopen ze echt als tijgers uit de legendes?
Aspenpaws aandacht werd weer gericht op de zwarte apprentice toen ze begon dat ze binnenkort genoeg te vertellen. Aspenpaw snorharen trilden van een lachje. ‘Ik kijk naar ze uit,’ sprak hij geamuseerd. Hij wilde helemaal niet competitief zijn of haar slecht laten voelen met het feit dat hij wel een mentor had, zo zat de jonge kater niet in elkaar. Maar hij had haar uitdagende blik niet gemist, maar het maakte hem wel ergens lachen. Wat maakte het eigenlijk ook uit wie je mentor was, Warrior zou je uiteindelijk toch wel worden. Maar hij meende het wel dat hij uit zou kijken naar haar verhalen, hij was benieuwd hoe je getraind werd in Shadowclan. En dan nog, Fernpaw was geen verschrikkelijke persoonlijkheid, dus kletsen met haar was geen straf.
Het gesprek kreeg een andere wending toen Fernpaw deed alsof ze beledigd was. Aspenpaw grinnikte geamuseerd en trok een scheve grijns op zijn gezicht. ‘De beste, hmm? Eerst zien, dan geloven,’ sprak hij plagend tegen de zwarte poes. Alsnog kon hij wel lachen om haar trotse houding. Ooit had hij gehoord dat Shadowclanners de trotste waren van alle clans, altijd strevend om de beste te zijn. Aspenpaw had die behoefte nooit gevoeld. Hij wilde gewoon het beste wat hij zelf kon zijn, hij hoefde zichzelf niet te vergelijken met anderen. Laagdrempelig? Misschien. Mijn zijn ambities waren klein, zijn dromen toch groot. Fernpaw sprak haar ambities wel meteen uit. Hij lachte wel om hoe ze het bracht. ‘Met alle plezier zal ik met open mond naar je staren. Ik zit liever hier dan daar, Fernstar,’ sprak hij, wijzend met zijn staart naar de Great Rock. Aspenpaw wierp een geamuseerde blik naar Fernpaw. Hij had het ook al met Futeresong erover gehad dat hij nooit dacht leider te kunnen zijn en dat wilde hij ook helemaal niet. Hij hoefde niet over anderen te leiden, keuzes te maken die invloed hadden op heel de clan. Het zou hem geen plezier geven, geen voldoening en zelfs geen trots. Hij was bereid om zijn clan te dienen op alle andere manieren, maar leiden zou niet voor hem weggelegd zijn.

Aspenpaw’s stem klonk niet denigrerend, noch spottend toen hij zei dat hij naar ze uit zou kijken. Fernpaw vroeg zich af of hij de uitdagende ondertoon in haar stem had gemist of dat hij gewoon besloten had om het te negeren. Waren RiverClanners dan niet competitief aangelegd? Onzin! Elke Apprentice was op deze leeftijd competitief aangelegd! Maar Aspenpaw dus niet. Ergens zorgde het er wel voor dat Fernpaw zich een beetje beschaamd begon te voelen omdat ze hem nu een soort van had uitgedaagd enkel en alleen omdat hij al wel een mentor had en zij niet. Hij leek het niet bepaald als een vergelijking te willen zien dat hij al een mentor had en zij niet, noch haar ermee te willen pesten. Ze kende genoeg Apprentice’s in haar Clan die haar denigrerend aankeken als ze zei dat haar mentor te ziek was om haar te trainen en daarom probeerde Fernpaw dan ook wijselijk haar mond erover te houden als het over het onderwerp ‘mentor’ ging, maar Aspenpaw’s relaxte houding op het feit dat zij er nog geen had zorgde ervoor dat ze haar zorgen vergat over hoe er gereageerd zou worden. Aspenpaw liet haar inzien dat het hebben van een zieke of inactieve mentor niet meteen wilde zeggen dat je daarom je dromen niet waar kon maken. Ze kon het wel appreciëren aan hem dat hij er zo rustig onder bleef en dat hij verder niet op haar uitdagende toon inging, al vond ze het nog altijd een beetje vreemd omdat ze had verwacht dat hij al even uitdagend terug zou reageren, misschien wel met het feit reagerend dat hij al wel een mentor had en zij niet. ‘Ik meen het, hoor!’ miauwde ze terwijl ze lachte. ‘Ik zal echt de beste zijn!’ In elk geval beter dan die stomme kater van de patrol dacht ze grimmig. Ze kon zich nog goed die arrogante blik in zijn groene ogen herinneren terwijl hij haar uitschold voor vlooienbal en vuile rat. Ze negeerde de neiging om haar klauwen in de bosgrond te laten zakken. Dadelijk dacht Aspenpaw dat ze het op hem bedoelde en dan ging hij misschien weg. Dat wilde ze niet, merkte ze. ‘Zorg maar dat je geen vliegen vangt als je je mond echt zo ver open laat hangen,’ sprak ze plagend, maar ze kon er niks aan doen dat er een tinteling door haar heenging toen hij haar Fernstar noemde. Zo slecht klonk het nog niet eens. Een beetje vreemd, dat wel, maar zeker niet slecht. ‘Maar waarom zou jij geen Warrior willen worden? Aspenstar klinkt anders ook nog niet zo slecht, hoor,’ zei zwarte poes, daarmee indicerend dat ze Fernstar niet slecht vond klinken. ‘Alhoewel…’ Ze liet haar oortjes even twijfelend opzij zakken. ‘Als je daarmee de verantwoordelijkheden bedoelt die als leader zijnde komen kijken zou ik het ook niet willen worden. Voor mij is het uitzicht vanaf de Great Rock de enige reden.’ Ze lachte een beetje schaapachtig. Zou hij haar nu dom of raar vinden?

Aspenpaw vermaakte zich wel met de zwarte apprentice. Hij had eindelijk zijn aandacht volledig op het gesprek en dwaalde niet meer de hele tijd af naar andere plekken. Al wist hij nu al zeker dat hij vaker naar deze plek zou reizen en de eiken opnieuw zou bewonderen. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat het bijzondere eraf zou zijn. Of zou hij elke keer weer onder de indruk zijn? Hij hoopte het. Het gevoel wat hij zojuist had gehad was onbeschrijfelijk. Iets indrukwekkends voor de eerste keer zien, was één van de beste dingen in het leven. Zoals een kit voor het eerst buiten de nursery was en een apprentice de eerste stappen in het territorium zette. Kleine dingetjes, maar op het moment het mooiste ooit van de wereld.
En misschien was dit ook één van de mooie momenten in het leven. Een nieuw iemand ontmoeten, wat eigenlijk net zo'n avontuur was als een nieuw gebied verkennen. Helemaal als het iemand was van een andere clan was, waardoor niet alles tussen hen even vanzelfsprekend was. Zijn ogen stonden gericht op Fernpaw en onverschillig kropen zijn mondhoeken omhoog. Fernpaw was de eerste die hij had ontmoet uit een andere clan en het was zo minder vijandig dan hij had verwacht. Ze was vriendelijk en normaal zoals iedereen in Riverclan. Wat was dan anders aan haar? Waarom mocht hij haar niet vertrouwen? Aspenpaw schudde de gedachte weg. Hij was er zeker van dat Fernpaw niets slechts in de zin had.
Aspenpaw lachte hartelijk toen ze zij dat ze het meende. Dat ze de beste zou worden. Aspenpaw bewonderde haar zelfverzekerheid en haar vastberadenheid. ‘Oké, ik geloof je al,’ sprak de jonge kater lachend. ‘Met jouw koppigheid kom je er wel,’ sprak hij plagend, waarna hij zijn tong naar haar uitstak. Hopelijk realiseerde ze dat ze het niet al te serieus moest nemen. Heel hun gesprek bestond bijna uit elkaar plagende opmerkingen toe te werpen, maar allemaal uit goede wil. En daarna sprak ze over dat hij geen vliegen moest gaan vangen. Aspenpaw grinnikte, hij zag het nu helemaal voor zich dat hij als een debiel met open bek tientallen vliegen aan het verzamelen was. Meteen knapte die bubbel weer toen Fernpaw hem vroeg waarom hij geen leider wilde worden en de naam Aspenstar kwam over haar lippen. Het klonk al raar voor hem, hij kon zich gewoon niet voorstellen dat het ooit zover zou komen. Fernpaw zag het vast al helemaal voor zich dat ze bovenop de rots stond met haar nieuwe sprankelende leidersnaam. Hij luisterde naar haar en ze wilde het ook alleen maar voor het uitzicht. ‘Maar dat is precies waarom ik niet leider wil worden. Ik denk dat ik letterlijk neer zou vallen van de stress met al die verantwoordelijkheden en moeilijke keuzes dat invloed heeft op iedereen. Nee, mij niet gezien,’ miauwde hij terwijl hij met zijn hoofd schudde. Hij meende het, hoe meer hij erover nadacht wat Butterstar allemaal meemaakte. Zij was een perfecte leidster en wist hoe ze alles moest aanpakken. Hij daarentegen, wilde helemaal niet boven de rest staan, bepalen wat iemand wel en niet mocht doen. Maar toen Fernpaw impliceerde dat ze alleen het voor het uitzicht leider wilde worden kroop er weer een grijns op zijn gezicht. Natuurlijk. Wilde ze het voor de aanbidding? Of het feit dat het een erg letterlijk metafoor was dat ze boven de rest stond. ‘Ben je er wel eens op geweest?’ vroeg hij met zijn staart wijzend naar de rots, waar zijn blik heen volgde. Toen hij weer terug keek naar Fernpaw stond een uitdagende blik op Aspenpaws gezicht. Hij was nu ook wel benieuwd hoe het er dan vanaf daar uit zou zien.

Rustig wachtte ze af op wat Aspenpaw allemaal zou gaan zeggen. En terwijl ze wachtte kon ze het niet laten om na te denken over hun Clanverschillen. Het kon misschien wel zijn dat hun Clans een soort van vrienden waren van elkaar – Fernpaw had immers nog niks gehoord over een ruzie met RiverClan, wél eentje met WindClan – maar dat nam niet weg dat het wel eens goed kon zijn dat RiverClan om iets kleins ruzie kreeg met ShadowClan en dat ze dan in een gevecht tegenover elkaar moesten staan. Dan moesten ze elkaar aanvallen in plaats van dat ze elkaar plagende opmerkingen toewierpen en rustig met elkaar praatten alsof er eigenlijk helemaal geen Clanverschillen waren. Als Fernpaw heel eerlijk mocht zijn had ze het momenteel niet erg gevonden als Aspenpaw in haar Clan had gezeten zodat ze samen terug konden keren naar haar kamp en ze met elkaar konden samentongen terwijl ze nog meer verhalen aan elkaar vertelden en ervaringen deelden. Het was het soort vriendschap dat Fernpaw miste in haar eigen Clan. Ze kende van de Apprentice’s niemand echt goed genoeg om die toe te laten om met haar samen te tongen in het kamp. Ook al had ze Aspenpaw nog maar net ontmoet, ze zou hem wel toelaten als ze dat zouden doen. Hij was een aangename gesprekspartner en Fernpaw merkte geen enkel teken van vijandigheid op alsof ze tegen elkaar spraken alsof ze elkaar al meerdere keren hadden gezien. Het was de enige keer in haar leven dat ze zich afvroeg waarom er zo nodig Clanverschillen moesten zijn. Haar ruzie met de WindClan cat aan de border had haar echter ook laten beseffen dat ze maar beter geen contact meer kon hebben met Pantherpaw. Als haar leader of Deputy uit zouden vinden dat ze gesprekken had met een andere WindClan cat dan zouden ze niet zo blij met haar zijn en bovendien zou het dan achteraf lastiger worden om tegen hem te vechten. Maar was dat met Aspenpaw niet net hetzelfde, vroeg ze zich af? ‘Dadelijk blijft je tong uit je bek hangen,’ kon ze niet laten om plagerig terug te zeggen tegen hem, moeite doende om haar gedachten van zich af te schudden. Ze zou het wel zien, dacht ze rustig. Als ShadowClan ruzie zou krijgen met RiverClan zou ze hem gewoon afwimpelen bij de volgende ontmoeting. Bovendien zouden ze elkaar na deze ontmoeting waarschijnlijk niet eens meer zien, dus er was niks aan de hand. Ze gaf een knikje op zijn woorden. ‘Ik zou de stress ook niet met me mee willen dragen, hoor,’ sprak ze. ‘Ik vind het al lastig als ik Tallshadow allerlei patrols en vechttrainingen zie organiseren. Laat staan dat ik dat later moest doen en dan denken welke kat voor wat allemaal geschikt was.’ Nee, dat was ook niet aan haar besteed. ‘Nee,’ zei ze koeltjes op zijn vraag. ‘Dat laat ik voor de Clanleaders die hun rang verdiend hebben. Het is niet voor een Apprentice om daarop te gaan staan.’ Hoewel Pantherpaw daar wel anders over had gedacht, dacht ze vertwijfeld. Ze grijnsde toen ze zijn uitdagende blik zag. ‘Ik ben misschien competitief ingesteld, maar niet roekeloos,’ zei ze met een zwiepje van haar staart. ‘Ik weet heus wel dat StarClan mij niet heeft uitgekozen om op die rots te gaan staan.’ Ze keek weer over haar schouder naar de Great Rock. ‘Bovendien is het uitzicht van de eiken al genoeg voor mij.’ Ze knikte naar de vier bomen. ‘Hoewel je nog altijd van die Apprentice’s hebt die denken dat ze er wel op mogen klimmen,’ voegde ze er lichtelijk bitter aan toe, weer denkend aan Pantherpaw.

HAHA:

Zou het niet een droom zijn dat alle clans samen konden leven als één? Aspenpaw had verhalen gehoord over dat in Starclan geen verschillen meer waren. Geen grenzen om meer te verdedigen en meer dan genoeg prooi om met iedereen te delen. Eeuwig jagen in Starclan, werd dan ook meerdere keren gesproken. Was dat echt het vooruitzicht na de dood? Dat men op een plek kwam waar je voor eeuwig in rust en vrede kon leven? Zou het niet saai worden? Er waren in elk geval duizenden katten om te ontmoeten uit honderden verschillende generaties. Wat een verhalen zij wel niet konden vertellen hoe het vroeger was en de verhalen die hij zou kunnen vertellen als iedereen die hij ooit gekend zich tot de rangen in de sterren had toegetreden en nieuwe generaties begonnen met sterven. Wat een gelukzalig en wrang vooruitzicht. Maar Aspenpaw moest daar niet aan denken, hij moest denken aan waar hij nú was en wat er zou komen voordat hij aan sterven kon denken. Maar soms wenste hij wel dat er geen verschillen tussen clans waren. Misschien waren de clans ooit één groep en gesplitst in meerderen. Maar als er ooit één groep was geweest, kon er dan ook weer één groep komen? Dan hoefde hij zich nooit meer schuldig te voelen als hij tegen Fernpaw praatte.
Niet dat Aspenpaw nu dacht dat hij iets verkeerd deed. Hij had hier gewoon plezier, zoals ieder ander gesprek in Riverclan. Het enige was dat Fernpaw uit een andere clan kwam, maar nu had hij dat niet eens meer door. Was ze een vriend? Dat wist hij nog niet, misschien zouden ze elkaar hierna nooit meer zien. Dat zou hij jammer vinden, het was alsof er een zekere klik tussen hem was. Hij kon er zijn klauw niet op leggen, maar hun gesprek verliep soepeler dan hij ooit had verwacht bij zijn eerste ontmoeting van een andere kat. ‘Nee, ik heb mijn tong nodig!’ sprak hij quasi-wanhopig. ‘Anders kan ik nooit meer normaal praten of eten,’ grinnikte de jonge kater bij het vooruitzicht dat hij permanent zijn tong buiten zijn bek had hangen. De humor werd snel weer verstoord door een serieuzer onderwerp en hij knikte bij haar woorden. Zo dacht hij er precies hetzelfde over. ‘Jij wil het alleen voor de eer,’ sprak hij een beetje plagend. Hij glimlachte daarna vriendelijk, tonend dat hij het niet slecht bedoelde. ‘Misschien kom je er met hard werk wel. Als je het echt wil, is alles mogelijk,’ sprak hij doelend op haar verlangen boven op die rots te staan als leidster. Hij geloofde zeker dat alles mogelijk was met hard werk, dat was wat al die ervaren warriors tenminste altijd zeiden. Hij vertrouwde op hun wijsheid. Aspenpaw hoopte dat hij ook oud en wijs mocht worden, dat was misschien wel de grootste droom die hij had. Hij wilde zoveel mogelijk meemaken in zijn leven, van grote gevechten tot diepe vriendschappen. En hij wilde zoveel mogelijk van deze beperkte wereld zien. Misschien was er nog wel veel meer buiten de grenzen van de clans.
Aspenpaws bubbel om bovenop de rots te klimmen, knapte meteen weer door Fernpaws woorden. Ze had ook wel gelijk dat hij alleen bedoeld was voor degene die door Starclan werden uitgekozen om erop te klimmen. Zou Starclan boos op hem worden als hij het zou proberen? Misschien moest hij op veilig spelen en het toch maar niet doen, en hij knikte instemmend naar Fernpaw. Haar laatste opmerking liet wel een belletje in Aspenpaw rinkelen. ‘Hem je een apprentice erop gezien dan?’ vroeg hij benieuwd. Was hem iets slechts overkomen? Zijn blik ging weer naar de Great Rock, naar de vier eiken en weer naar Fernpaw. ‘Ergens lijkt me het ook wel tof om erop te klimmen, maar je hebt gelijk dat hij alleen voor leiders is bedoeld,’ sprak Aspenpaw kalm tegen Fernpaw. En bovendien wílde hij helemaal geen leider worden, dus hij had het ook helemaal niet nodig. Aspenpaw nam genoegen met die gedachten en probeerde het idee uit zijn kop te halen.

OOC: Omg dat maakt alles zoveel mooier xD

Fernpaw probeerde zich in te beelden hoe het zou zijn als Aspenpaw’s tong voor altijd uit zijn bek zou blijven hangen. Ze beeldde hem in hoe hij er net had uitgezien toen zijn tong uit zijn bek hing en beeldde dan in dat hij er voor altijd zo mee zou rondlopen. Ze deed haar best om niet te lachen, want het zag er wel vrij hilarisch uit. Als dat echt zou gebeuren zou niemand hem nog serieus nemen. Dan zou hij tijdens een aanval puur winnen omdat de tegenstander te hard moest lachen om hem aan te vallen. Fernpaw was dan ook nog nooit een kat in de ShadowClan tegengekomen die zo vaak zijn of haar tong had uitgestoken naar haar als Aspenpaw had gedaan, maar dan opnieuw… de meeste contacten die ze had gehad binnen haar Clan waren ook niet zo verlopen zoals bij Aspenpaw. Aspenpaw had iets waardoor ze zich wel op haar gemak voelde bij hem, meer dan eigenlijk volgens hun Clanverschillen zou mogen. Ze hadden een soort klik, een soort klik dat Fernpaw niet gauw had met anderen buiten de Clan. Het was niet dat ze haar diepste emoties aan hem ging tonen of haar geheimen aan hem ging vertellen – dat deed ze immers zelfs niet aan ShadowClanners – maar het was ook meestal niets voor haar om vanaf het begin al zo plagend te doen. Meestal hield ze haar afstand wel. Bij Aspenpaw had ze het gevoel alsof dat niet direct nodig was en ze kon haar klauw er niet op leggen waarom dat niet nodig was. Ze had enkel geantwoord met een kort glimlachje toen Aspenpaw had geconcludeerd – plagend! – dat ze het enkel voor de eer wilde. Misschien was dat ook wel zo. Misschien wilde ze ook wel dat katten verder keken dan dat litteken op haar schouder. De poes schaamde zich nog altijd heel erg omwille van de reden dat ze het litteken had gekregen en dat het zo zichtbaar was op haar huid dat je er nauwelijks langs kon kijken. Het gesprek ging echter snel weer verder over de Great Rock en of je er nu wel op mocht klimmen of niet. Fernpaw had het, toen Pantherpaw er op was geklommen, expres niet gedaan omdat ze respect had voor Innerstar. Wie weet stond ze dan juist wel op Innerstar’s plaats en dat wilde ze niet. Ze had respect voor haar leader. Innerstar had hard gewerkt om daar te mogen staan. Ze gaf een knikje op de vraag van Aspenpaw. ‘Pantherpaw van de WindClan,’ sprak ze en hoewel ze geen problemen had gehad met Pantherpaw, had ze een paar dagen later een andere kater van de WindClan ontmoet die haar had uitgescholden. Ze was te weten gekomen dat RiverClan en ShadowClan een soort van vrienden waren en dat ze beiden een hekel hadden aan WindClan. Als ze ooit samen een team zouden vormen zouden ze WindClan goed te pakken kunnen nemen, nam ze aan. Ze was dan ook wel lichtelijk opgelucht dat Aspenpaw van RiverClan was. Zo zou ze – voorlopig – nog niet tegen hem moeten vechten. ‘Hij was nog wel oké,’ ging ze verder. ‘Maar ik kwam daarna een WindClanner tegen die me begon uit te schelden en begon te zeggen dat we een deel van zijn territory hadden ingenomen. Ik kwam te weten dat ShadowClan in een soort van ruzie is met de WindClan.’ Ze trok kort met haar oortjes. ‘Dus eigenlijk mag ik de volgende keer als ik Pantherpaw zie ook niet meer vriendelijk tegen hem doen als ik loyaal wil blijven aan de ShadowClan.’ Ze zuchtte even. ‘Gelukkig heeft ShadowClan geen ruzie met de RiverClan. Of toch niet waar ik van weet.’ Ze keek weer op en richtte haar ogen naar die van hem, een glimlachje spelend om haar lippen.

Ergens leek het wel alsof hij Fernpaw al maanden kenden, ze gingen met elkaar om zoals vrienden dat misschien deden. Aspenpaw was iemand die overal waar hij ging wel vriendelijk en rustig was, wat zorgde dat hij overal wel een praatje kon maken en niemand ooit erg een hekel aan hem kreeg. Overal waar hij ging maakte hij wel vrienden, de jonge kater had een snelle tong en een sociale instelling. Maar niet eens in zijn eigen clan had hij iemand gevonden waarmee het zo makkelijk klikte als met Fernpaw. Waren ze vrienden? Nee, dat kon niet, het was nog maar kort geleden dat hij haar nog nooit gezien had, niet van haar bestaan had af geweten. Toch was de nieuwsgierigheid naar haar groot. Hij hoopte dat hij hierna haar vaker kon zien.
Fernpaw sprak over een Windclan apprentice die ze op de rots had zien klimmen, om vervolgens haar zorgen uit te spreken tussen de ruzie die Windclan met Shadowclan had. Aspenpaw wist dat Riverclan ook niet meer vrienden was met Windclan, maar de geschiedenis erachter wist hij ook niet precies. Dat waren niet dingen waar hij zich ooit eerder druk over had hoeven maken. Aspenpaw had nog nooit een gevecht meegemaakt, hij wist dat het onvermijdelijk zou zijn, maar het liefst wilde hij dat iedereen met elkaar kon opschieten. Misschien zouden die gedachten veranderen, naarmate hij zou opgroeien. ‘Je hoeft een individu niet te oordelen op de acties van heel de clan. Als die.. Patherpaw oké was, waarom zou het je loyaliteit schaden als je...’ Aspenpaw merkte dat hij in de knoop raakte met zijn eigen woorden, want hij wist niet meer precies hoe hij zijn gedachten onder woorden moest brengen. Het was allemaal zo oneerlijk! ‘Ik vind het gewoon zo stom dat als je vrienden hebt in andere clans, je gelijk minder loyaal zou zijn,’ liet Aspenpaw zijn frustraties aan Fernpaw kennen. Natuurlijk hield Aspenpaw van Riverclan, hij zou waarschijnlijk nergens anders meer willen leven. Hij zou niet kunnen overleven zonder de vis uit de rivier en het water in zijn vacht. ‘Ik zie nieuwe katten ontmoeten eerder als een verrijking van mijn kennis,’ sprak de zwart-witte kater met een grijns om zijn lippen.
Vervolgens beantwoordde Aspenpaw Fernpaws vriendelijke glimlach. Riverclan en Shadowclan hadden inderdaad geen ruzie. ‘Volgens mij zijn ze zelfs een soort bondgenoten,’ sprak Aspenpaw met een glimlach op zijn gezicht. Waar doelde Fernpaw eigenlijk op? Dat ze hem we mocht zien zonder consequenties? Hij had wel gemerkt dat de zwarte poes loyaal wilde blijven aan haar eigen clan, en daar had ze ook groot gelijk in. Maar soms had hij het gevoel dat iedereen de loyaliteit iets te serieus nam. ‘Je bent echt niet minder loyaal als je mij, Patherpaw of wie dan ook ontmoet, Fernpaw. Iedereen kan zien dat je om je clan geeft,’ sprak Aspenpaw haar vervolgens toe. Nee, hij was het gewoon niet mee eens met haar opmerking dat ze niet vriendelijk mocht zijn tegen Patherpaw, alleen maar omdat hij van Windclan kwam. Je wilde zelf toch ook niet zo behandeld worden? Aspenpaw keek de zwarte poes weer aan. ‘Dit klinkt misschien suf, maar ik wou dat iedereen gewoon met elkaar kon opschieten.’ Hij wist wel dat die droom onmogelijk was, dat het nooit zou gebeuren. Maar toch, altijd was er die kleine vlaag van hoop in de jonge kater. En nu die zo naar Fernpaw keek voelde die droom weer iets dichterbij.

Fernpaw moest toegeven dat Aspenpaw wel een punt had dat ze Pantherpaw niet mocht beschuldigen of hem anders moest gaan behandelen omdat hun Clans toevallig in een gevecht waren, maar dat was nog niet zo simpel. Er werd van haar door haar Clan verwacht dat ze een WindClanner precies op dezelfde manier zou behandelen zoals iedereen dat deed. Als haar Clan ergens mee in ruzie was dan was ze er automatisch mee in betrokken of ze dat nu wilde of niet. Er werd van je verwacht dat je op zou komen voor je Clan en dat je je niet ging inlaten met vriendschappen. Dat mocht sowieso al niet, maar dan was het echt wel ten strengste verboden. Het was oneerlijk zoals Aspenpaw al aangaf, maar dat was nu eenmaal hoe het Clanleven in elkaar zat. Maar dat wilde ook zeggen dat als RiverClan en ShadowClan het niet langer meer goed met elkaar konden vinden dat zij ook niet meer aardig mocht doen tegen Aspenpaw. En ze wist niet direct waarom, maar die gedachte stak haar enorm. Ze kon het wenden of keren hoe ze het wilde, maar ze vond Aspenpaw toch wel enorm aardig. Hij gedroeg zich anders dan haar Clangenoten en bij hem had ze het gevoel dat ze direct vanaf het begin geapprecieerd was. ‘Zo makkelijk is het niet, Aspenpaw,’ sprak ze met een zwiep van haar staart, maar ze keek hem aan met een blik vol sympathie terwijl ze verderging. ‘Als je Clan in ruzie is met een andere Clan verwacht je leader van je dat jijzelf ook automatisch in ruzie bent met die andere Clan, ook met die individu. Ik weet dat het niet eerlijk is, maar zo is het Clanleven nu eenmaal.’ Nee, wat zij wilde – en wat Aspenpaw waarschijnlijk ook wel wilde aan zijn woorden te horen – zou nooit gebeuren. De Clans zouden nooit vrienden met elkaar kunnen worden en hun borders op kunnen heffen zodat ze al het prooi samen konden delen. Dat was gewoon niet hoe de Warrior Code ontstaan was en hoe je volgens de Warrior Code moest leven. Dat was niet hoe StarClan het wilde hebben. Ze kon het niet laten om zachtjes te snorren toen Aspenpaw aangaf dat RiverClan en ShadowClan inderdaad bondgenoten waren, maar vond het misschien nog wel leuker om te horen dat iedereen kon zien dat ze om haar Clan gaf. Ze vond het een leuk compliment om van hem te horen. Mocht het een Clangenoot zijn geweest had ze hem waarschijnlijk ook zeker een kopje gegeven of even haar staart langs zijn schouder laten glijden, maar ze herinnerde zich de enorme kloof tussen hun in en deed het daarom maar niet. Hoewel ze moest toegeven dat ze het bijna wel gedaan had. In plaats daarvan knipperde ze dankbaar met haar ogen. ‘Ik begrijp wat je bedoelt, Aspenpaw,’ murmelde ze. ‘Maar dat gaat niet gebeuren. Er zal altijd een kloof tussen ons allen instaan. De enige keren dat we elkaar eigenlijk mogen ontmoeten is tijdens de Gatherings en zelfs dan wordt er verwacht dat we een bepaalde afstand houden.’ Ze slikte even. ‘En als RiverClan en ShadowClan ruzie krijgen dan wordt er van ons verwacht dat we tegen elkaar zullen vechten.’ De poes kneedde de grond onder haar pootjes een tikkeltje ongemakkelijk. ‘Het voelt al slecht om hier met je te praten, maar ergens ook wel goed.’

Waarom kon Fernpaw het niet met hem eens zijn? Waarom was zij ook zo gehypnotiseerd bijna door regels, illusies van extreme loyaliteit. Aspenpaw was niet de kat om iemand te oordelen op daden van de groep waarin hij leefde. Iedereen was stuk voor stuk anders, uniek in zijn eigen manier. Ja, misschien waren sommige katten zodanig in strijd met jouw levensstijl, dat iets niet geaccepteerd kon worden. Maar hij geloofde er niet in dat er door en door slechte katten bestonden. Niemand zou opzettelijk "slecht" zijn, toch? Iedereen deed wat hij vond dat de beste keus was, alleen dachten sommige katten merkwaardig. Fernpaw kon in zijn ogen dan ook onmogelijk slecht zijn, ze hadden enkel een meningsverschil. Maar dat maakte Fernpaw niet minder vriendelijk. En hij zou er zeker geen gevecht over beginnen, zoals schijnbaar sommige clanleiders wel deden.
Aspenpaw richtte zijn ogen op de zwarte poes voor hem. ‘Ik kan zo gewoon niet denken. Ik zou nooit iemand veroordelen op de clan waar hij vandaan komt, of zou ik hem anders behandelen, ookal hebben onze clans strijd. Zo zit ik niet in elkaar,’ sprak hij met een warme ondertoon in zijn stem. Misschien was dit dom voor hem, naïef waarschijnlijk, maar hij wist dat hij zo was. Hij was ook een kater die iedereen op zijn woord geloofde. Niets was een leugen tot het tegendeel bewezen was. ‘Ik denk dat ik één van de weinigen ben,’ sprak de jonge kater met een flauw glimlachje. Misschien als hij later ouder werd, meer ervaren, dat zijn hoopvolle gedachten zouden verdwijnen en dat ook hij bitterder zou worden. Misschien zat Aspenpaw in een roze wolk, dromend over dingen die nooit zouden zijn, maar hij hield voet bij stuk. Hopelijk accepteerde Fernpaw zijn mening zoals hij de hare accepteerde.
Fernpaw sprak over dat ze elkaar eigenlijk hoorden te zien onder gatherings. Aspenpaws glimlach verdween kort van zijn gezicht. Waarom zou ze dat zeggen? Ze hadden het nu toch ook goed. Ze deden niemand kwaad, geen clan noch elkaar, dus waarom zou dit niet mogen. Zij was notabene de poes die het gesprek was begonnen. Ze had ook kunnen weglopen toen ze hem had gezien, als ze het zo nodig vond dat ze elkaar alleen maar mochten aankijken op een gathering. ‘Natuurlijk zijn de clans gescheiden, maar elkaar ontmoeten op de grenzen kan toch geen kwaad?’ beaamde de Riverclanner. Was hij nou te laks om dit te denken? Stond hij teveel open voor andere clans? Misschien wel, hij was alleen maar nieuwsgierig naar wat buiten zijn grenzen bevond en dacht niet na over mogelijke risico's. Maar Aspenpaw schrok nog meer over haar volgende woorden. Hij zou nooit met haar willen vechten. Hij had nu kunnen zien hoe vriendelijk en oprecht de poes was en dat er weinig kwaad in haar school. Ze leek echter zich wel strikt aan de regels te houden, misschien was zij wel in staat hem aan te vallen. Maar hij niet meer, dat punt was hij al voorbij. ‘Ik zou jou nooit als een vijand kunnen zien,’ sprak Aspenpaw met een warme stem. Waarom zou hij? Waarom zou hij überhaupt willen vechten. Er bleven toch altijd katten achter in het kamp, mocht het kamp worden aangevallen om die te beschermen? Misschien was Aspenpaw daar meer geschikt voor dan op het slagveld te verschijnen. Maar Fernpaws volgende opmerking deed hem spinnen. Er was dus toch wel een beetje Fernpaw in zich die durfde tegen de regels in te gaan. Hij glimlachte. ‘Er is ook niets mis mee,’ sprak Aspenpaw, zijn mondhoeken omhoog getrokken in een weer vrolijke grijns. ‘Maar ik weet dat jij daar anders over denkt,’ voegde hij er snel aan toe. Aspenpaw was de avonturier van het stel, waar Fernpaw wat serieuzer over nadacht. Misschien kon hij het beter zo samenvatten. Maar hij mocht haar wel, ze durfde tegen hem in te gaan. Misschien konden ze wel vrienden worden?

Fernpaw was ergens wel verbaasd over het feit dat Aspenpaw zo reageerde, maar ergens had ze er ook wel respect voor dat hij er zo over dacht en zichzelf toestond om er zo over te denken. Fernpaw was iemand die vanaf begin af aan al te veel had meegemaakt om zo laks te zijn en zo naïef. Als de Elders het haar wel niet duidelijk maakten met hun akelige verhalen over wat er gebeurde met katten die zich te veel inlieten in een vriendschap met een andere Clankat dan die van hun eigen dan was het haar vader wel die haar al vanaf het begin af aan had geleerd dat ze niet alles en iedereen mocht vertrouwen. Hij had haar als kitten opzettelijk mee buiten het kamp genomen zodat ze iemand van een andere Clan had kunnen ontmoeten. Er had een vieze geur om de kater gehangen en toen hij haar zag reageerde hij woest op haar zodat Fernpaw, toen Fernkit zijnde, bang tegen haar vader was aangekropen. Deze had haar echter een duw gegeven en had haar aan het einde van de dag geleerd dat als ze te vriendschappelijk was tegenover een Clankat dat zoiets haar te wachten stond, dat een Clankat zo op haar zou reageren. Fernpaw had zich altijd afgevraagd waarom dat weer met zo’n voorbeeld aangegeven moest worden, maar besefte zich dat haar vader geen normale voorbeelden had kunnen geven omdat hij niet goed in zijn kop was. Ze hoorde de woorden van Aspenpaw aan en gaf een knikje op het feit dat hij waarschijnlijk één van de weinigen was die zo dacht. Ja, dat dacht zij ook wel, want zo dacht zij in elk geval al niet. Zo kon ze ook gewoon niet denken. Ze zou ShadowClan er niet bepaald een plezier mee doen als ze een WindClanner vriendelijk zou behandelen enkel en alleen omdat ze hem of haar niet aansprakelijk wilde stellen voor wat zijn of haar Clanleden gedaan hadden. Ze haalde haar schouders kort op op zijn vraag, maar keek hem niet aan. Ze wist niet of het fout was om hem hier te ontmoeten of op de border. Ze wist het gewoon niet. Bij de border hadden ze echter wel meer kans dat hun Clangenoten hun konden ontdekken, maar bij Fourtrees hadden ze ook wel kans dat andere Clankatten hun zouden zien. Vijandelijke Clankatten misschien. Fernpaw draaide haar kopje lichtelijk toen ze geritsel in de struik hoorde, maar haar aandacht werd weer getrokken door Aspenpaw. Plotseling voelde ze een warm gevoel door haar heengaan dat van haar schouders naar het puntje van haar staart ging toen Aspenpaw aangaf dat hij haar nooit als vijand zou kunnen zien. ‘Ik denk ik jou ook niet,’ gaf ze toe. En ze merkte dat ze dat wel oprecht meende. Ze zuchtte. ‘Zo lang we niet te vriendschappelijk doen zal er wel niks mis mee zijn,’ probeerde ze zowel hem als zichzelf te overtuigen. Ze draaide haar kopje toen ze het geritsel plotseling weer hoorde en zonder dat ze het merkte was ze dichter bij Aspenpaw gaan staan. Haar klauwen gingen naar buiten en haar bovenlip trok zich omhoog terwijl ze door haar rug boog en haar groene ogen op de struiken richtte. Spanning ging door haar heen toen er plotseling iets uit de struiken kwam springen en Fernpaw ontspande zich weer toen ze zag dat het een konijn was. ‘Oh,’ sprak ze zo rustig mogelijk. ‘Die zag ik aankomen.’ Snel gaf ze een lik over haar borst en keek naar de prooi. En plotseling, ze wist niet waar het vandaan kwam, had ze de drang om dit konijn te vangen en met Aspenpaw te delen. ‘Het kan van WindClan territory afkomstig zijn,’ sprak ze zichzelf mompelend tegen.

Ondanks dat Fernpaw en hij niet compleet hetzelfde dachten, maakte dat haar niet minder vriendelijk. Hun plezierige gesprek van enkele minuten geleden stond hem nog het goed bij. Haar humor en haar vlotte babbel vond hij veel gezelliger dan dit serieuze onderwerp. Maar misschien verbeterde dit hun "relatie" - of kon je het al vriendschap noemen? - alleen maar. Zo leerden ze elkaar echt kennen en bleef het niet alleen maar vlak zoals je met meeste kennissen had. Vanuit zijn achterhoofd dacht Aspenpaw er wel over na dat ze de poes als meer dan een kennis wilde leren kennen. Hij keek er nu al naar uit om haar vaker te kunnen zien.
Aspenpaw glimlachte oprecht toen Fernpaw sprak over dat ze hem ook niet als een vijand kon zien. Eindelijk iets waar ze het weer over eens konden zijn. Hij kon het zich niet voorstellen dat hij Fernpaw ooit opzettelijk pijn zou kunnen doen. Want daar kwam vechten uiteindelijk op neer; tegenstanders verslaan, en zo veel mogelijk zodat hun clan victorieus zou zijn. Hij huiverde al bij de gedachte aan oorlog tussen de clans. Een die hij graag probeerde te vermijden. Vervolgens vervolgde Fernpaw haar verhaal weer. Hij knikte instemmend. Op gatherings zou hij zijn afstand nemen als Fernpaw zich daar prettiger bij voelde. ‘En zolang niemand ons ziet,’ voegde hij eraan toe. Als niemand van hun vriendschap wist, dan kon niemand hun ook iets veroordelen.
Plotseling werd hij afgeleid door Fernpaws vijandige houding en zijn ogen flitste in het rond. Mousedung, had hij weer eens niet opgemerkt? Plotseling merkte hij geritsel op in de bosjes en zijn blik flitste van de bosjes naar Fernpaw, waarna hij ook zijn nagels ontblootte en zijn nekharen overeind kwamen. Totdat plotseling een konijn tevoorschijn kwam. Aspenpaw grinnikte zachtjes toen Fernpaw een beetje beschaamd een lik over haar borst gaf. Dat konijn durfde wel, had hij de katten nog niet gezien? Later realiseerde hij dat de wind in hun rug stond en het konijn hen waarschijnlijk nog niet geroken had. Aspenpaw bleek stofstijf staan, zijn blik ging naar Fernpaw. Zou ze erop gaan jagen? Hij was verschrikkelijk op land te jagen, hij zou het waarschijnlijk kwijtraken. Fernpaw sprak over dat het misschien van Windclan kwam. ‘Maar dit is niemandsland,’ fluisterde hij naar Fernpaw. Hij wilde hun plek niet verraden tegenover het konijn. ‘Mag je wel bij Fourtrees jagen?’ vroeg hij zichzelf af. Hij had hier nooit regels over geleerd, misschien wist Fernpaw er meer van. De jonge beet twijfelend op zijn lip. Er borrelde wel een jachtinstinct bij hem omhoog. Zo'n makkelijke prooi konden ze toch onmogelijk laten gaan? ‘Als je hem wil vangen sta je er alleen voor, ik kan niet jagen op land,’ fluisterde hij maar naar de poes. Hij wilde zich niet uitsloven om uiteindelijk het tot een anticlimax te laten komen en het konijn kwijtraken. ‘Maar ik kan helpen hem de pas af te snijden als het moet,’ voegde hij er uiteindelijk aan toe. Hij was natuurlijk niet zo snel als een Windclanner, bij lange na niet. Hij was veel robuuster gebouwd dan een Windclanner. Daarbij had hij nog nooit op konijnen gejaagd, die kwamen nauwelijks voor in Riverclan. Afwachtend keek hij naar de zwarte apprentice. Hij zou haar de knoop laten doorhakken, als ze er niet op wilde jagen, prima. Hij zou helpen zover hij kon. Maar wat zouden ze dan met het konijn doen. Hier delen of zou Fernpaw het meenemen naar Shadowclan? Ze was hier origineel gekomen om voor de elders te jagen. Hij grinnikte bij de gedachte. Dat was anders uitgepakt.