D e a d

Het as dat onder hem knarste, de wind die door zijn vacht vloog, de geur van vuur die in de lucht hing; iets eraan vond hij kalmerend. De katten die hier hun leven verloren waren, hij vond ze wel geluk hebben. Natuur had hun geholpen weg te komen van de vervelende wereld waar ze in leefden. Tevreden ging hij zitten. Wat hem veranderd had tot zo'n psychopaat was niemand behalve hijzelf. Tuurlijk, moorden vond hij nog niet nodig. Waarom zou je dat doen? Maar als natuur hun hielp, dan was dat toch geweldig?

Ze had enkel de drukte van het kamp willen ontvluchten, omdat dat zoals wel vaker weer te veel was geworden voor de gestreepte poes. Haar nieuwsgierigheid had echter weer zijn tol geëist, want nu liep ze in een gebied volledig verwoest Door iets groter en woester dan ze ooit had gezien. Onder haar kleine poten knarste as en tot haar schrik besefte de poes dat dit het oude gebied van Skyclan moest zijn, dat door de natuur aan stukken was gescheurd. Onder de indruk van alles sloop ze verder. Het was pas toen ze op een paar konijn sprongen afstand was van de crème kleurige kater, dat ze zich realiseerde niet allen te zijn. Abrupt bleef ze staan, met grote ogen kijkend naar de jonge kater. Het was een Bloodclanner, zonder twijfel. Nog nooit eerder was ze een kat van die clan tegen gekomen, en angst bekroop haar. "S-sorry" stamelde ze terwijl ze een stap achteruit deed.

-Satsui is een cutiepatootie

Verbaasd keek hij naar een kattin die in de buurt was. Zijn kopje hing scheef als een puppy, zij rook ráár. Niet zoals uhm, Shadowclan. Die hij ontmoet had. Was dit een andere clan? Waren die er dan? Waarom boot ze haar excuses aan? Had hij haar iets gedaan? "E-excuses aanvaard?" Probeerde hij zijn kop nog steeds scheef. Whaaaat?

De kater kantelde zijn kop en keek haar aan, waarbij hij helemaal niet op de bloedorstige kat leek die ze voor zich zag als ze aan een bloodclanner dacht. "E-excuses aanvaard?" Hij leek al even verward als zij dat was en even was ze stil, geen idee wat ze moest reageren op hem. "E-eh, w-wat doet een bloodclanner hier?" Sprak ze hakkelend en duidelijk wat angstig

De poes was stil, dus richtte hij zijn blik weer ergens anders op. Kort nadat hij dat deed sprak ze weer, maar hij negeerde deze vraag volledig. "Waarom ben je bang voor mij?" Vroeg hij met een frons. Hij was toch niet eng? "Dat is een goed teken." Hoorde hij aan de andere kant dan waar de Windclanner stond waardoor hij u daarheen draaide. "Helemaal niet." Piepte hij naar de, voor de poes, onzichtbare demoon.

Met een frons maakte ze oogcontact. Waarom ze bang voor hem was? Nou, hoe zou dat nu komen. "Omdat je, eh, bij de Bloodclan hoort?" Miauwde ze wat onzeker. "I-ik bedoel, jullie vermoorden katten, toch?" Twijfelachtig keek ze hem aan, hij leek helemaal niet op de blooddorstige katten waar ze in verhalen altijd over hoorde. Plots draaide de kater zich om en Routpaw schrok van de plots beweging, maar hij keek enkel in het niets. "Helemaal niet." Piepte de kater toen. Routpaw volgde zijn blik, maar zag enkel as en verdorde bomen. Met vragende, onbegrijpelijke groene ogen keek ze hem aan. Wat was er gaande?

Zij. gezicht vertrok nu helemaal. Hè? Oja, dat had hij wel gehoord... Ja. Diep graafde hij naar de woorden van Yu, maar besloot toch zijn eigen te zeggen. "Ik ben daar geboren hoor! Dat betekend niet dat ik een keus had of heb, maar ik heb nog nooit een leven ontnomen! Wat dacht zij wel niet! Hem zomaar beledigen, tssk.

Zijn gezicht vertrok en ze wist dat ze iets verkeerd had gezegd. "Ik ben daar geboren hoor! Dat betekend niet dat ik een keus had of heb, maar ik heb nog nooit een leven ontnomen!" Routpaw dook ietwat in een bij zijn boze woorden. "S-sorry!" Piepte ze haastig. "Alleen dat, eh, d-dat is wat ze ons altijd vertellen." Voegde ze er haastig aan toe.

Zijn stomme moeder ook. Hij haatte haar! Met heel zijn kleine hartje. Hij was er al helemaal overheen toen ze weer begon te praten. "Waarom?" Vroeg hij verbaasd. "Omdat het zo hoort." Kreeg hij als antwoord maar niet van degene waarvan hij het verwachtte. Weer draaide hij erheen, dit keer stond hij op en hief hij zijn hoofd hoog in de lucht om hem beter te kunnen zien. "Houd je er dan even een keer buiten! Ik moest van jullie socialiseren hoor!" Gromde hij met een boze frons. "Niet met een clankat." Hoorde hij boos terug. Eh? Satsui ging weer zitten kijkend naar de kat. "Wat is een clankat?" Waarom was dit allemaal nooit aan hem verteld? Hij was toch ook een clankat? Bloodclan. Toch?

"Waarom?" Ze zag haar eigen verwarring weerspiegeld in het zijne. "Eh" Ze wist even niet de woorden te vinden. "O-omdat je van de Bloodclan bent?" Sprak ze met nadruk op blood. Plots stond de kater weer op en keek naar iets wat voor haar groene ogen niet zichtbaar was. "Houd je er dan even een keer buiten! Ik moest van jullie socialiseren hoor!" Gromde de kater kwaad, maar niet tegen haar. Totaal niet begrijpend bleef ze hem aankijken. Whaa..?
De kater ging plots weer zitten en keek haar aan alsof er niets vreemds aan de hand was. "Wat is een clankat?" Ze keek van de plaats tegen wie hij net aan het praten was. 'T-tegen wie praatte je net?" Vroeg ze met een stem vol onbegrip. Was hij gek?

Het volgende wat ze zei zette hem aan het denken. Hmm, grappig. "Oh! Bloodclan klinkt eigenlijk wel eng, nu je het zegt." Hij lachtte kort hardop. "Ik vind ze allemaal eigenlijk ook wel eng hoor." Knikte hij, doodsbang was hij voor de meeste. Een verkeerd woord en je werd al geslagen, dat was toch belachelijk? Vervolgens vroeg ze tegen wie hij praatte. Hmpf. Waarom moest die vraag altijd komen? "Kan jij ze ook al niet zien?" Piepte hij met een fronsje. Wanneer ging hij iemand vinden die ze wel zag?

De kater gaf toe dat het eigenlijk wel eng klonk en vertelde dat hij eigenlijk ook wel bang was voor de meesten. Routpaw voelde zich nogal ongemakkelijk in zijn gezelschap, het hoorde niet, een clan kat met een bloodclanner. Maar hij leek niet echt slecht, enkel misschien niet helemaal goed bij het hoofd. Toch leek deze crème kleurige kater iets goeds in zich te hebben, al zou dat ook haar optimistische naïviteit kunnen zijn. "Kan jij ze ook al niet zien?"Klonk zijn stem hoog en met een frons op zijn gelaat. Dus hij zag geesten? Of iniedergeval dingen die zij niet zag. "E-eh, nee, sorry." Gaf ze toe. "Eh, waarom ga je niet weg bij de Bloodclan a-als je het daar niet leuk vindt?"Probeerde ze het onderwerp te veranderen.

Hij trok even een pruillipje, tuurlijk niet. Hij was een freak. Misschien moest hij dat gewoon accepteren. Misschien was het tijd daarvoor. De volgende vraag liet zijn oortjes platvallen. "Ik kan niks anders... Mevrouw... Eh? " Haar naam had ze nog niet gemeld. "Bloodclan is mijn thuis. Ik heb niks, niemand." Daarom moest hij daar blijven. Hij kon echt niet in zijn eentje overleven. Hij had iemand nodig.

Oh nee, ze had hem zich slecht laten voelen. Dat was wel het laatste wat haar bedoeling was. "Ik kan niks anders... Mevrouw... Eh? " Ze keek hem verbaasd aan. Had hij haar nu zonjuist mevrouw genoemd? Zij, een mevrouw? . "Bloodclan is mijn thuis. Ik heb niks, niemand." Medelijden borrelde in haar op en ze glimlachte wat nerveus naar hem waarna ze een stap naar voren durfde te doen. "R-routpaw. En, eh, je hoeft me echt geen mevrouw te noemen." Ze lachte wat nerveus. Hij leek een oprecht goede kat, maar kon dat wel als je een Bloodclanner was? Of was dit enkel opzet? Hoe dan ook besloot ze hem een kans te geven, al was ze nog steeds erg op haar hoede. "Eh, wat is jouw naam?" Deed ze een nogal zwakke poging een goed gesprek te starten.

Hij glimlachte naar haar toen ze zei dat het niet nodig was om haar mevrouw te noemen. Hij probeerde gewoon vriendelijk te zijn,maar als ze dat niet wilde of nodig vond zou hij hier maar niet mee verder gaan. "Ik ben Satsui." Glimlachte hij. Om een of andere reden mocht hij haar wel.

Een glimlach sierde zijn snuit en Routpaw glimlachte wat nerveus terug. Alles in haar zij dat ze hem de rug toe moest keren en terug naar huis moest gaan, omdat hij per slot van rekening een Bloodclanmer was. Maar hoewel de kater misschien dingen zag die er niet waren, hij leek alles behalve op een Bloodclanner voor haar. "Ik ben Satsui." Sprak hij met de glimlach nog steeds op zijn gelaat. "Aangenaam, ik, eh, ben Routpaw."Ze was even stil, totdat ze eindelijk de moed vond om de woorden die op haar tong lagen te zeggen. "D-doe je katten pijn, Satsui?"

Routpaw, Routpaw. Dat ging hij onthouden! De volgende vraag vatte hij weer als een belediging op waardoor zijn hart iets naar beneden zakte. "Waarom zou je dat vragen?" Piepte hij met een frons. Deze kattin was echt raar bezig. Was dit waarom hij niet met "clankatten" mocht praten van zijn vrienden? Wat dat ook mocht wezen.

Opnieuw had ze verkeerde woorden gekozen. Wanneer zou ze het eindelijk eens leren? Eerst nadenken, dan spreken. Het leek er maar niet in te komen. "Waarom zou je dat vragen?"Klonk zijn stem hoog met een frons op zijn gelaat. Routpaw was een hele tijd stil, hem twijfelend aan kijkend. "S-Satsui... Iedereen, iedere clankat zegt dat Bloodclanners... Slecht zijn. En dan e-echt slecht, als in, ze vermoorden katten, ontvoeren onze kittens, ze hebben zelfs Thunderclan overgenomen en daar katten vermoord!"Sprak ze angstig, maar niet beschuldigend. "I-ik weet gewoon niet of jij... O-ook zo'n iemand bent of niet."

Verbaasd keek ze hem aan en hoewel zij misschien de verhaaltjes niet had bedacht, kwam dit aardig persoonlijk aan. "Wat is dat voor belachelijk iets?" Riep hij beledigd uit. Clankatten waren inderdaad apart. "Als ik dat had willen doen, had ik dat toch allang gedaan?" Concludeerde hij vervolgens.

"Wat is dat voor belachelijk iets?" Deze kat maakte haar volledig in de war. Ze had nog nooit eerder een Bloodclanner ontmoet en haalde haar kennis enkel uit verhalen. Had hij dan echt gelijk? Of was ze toevallig een uitzondering tegen gekomen. "Als ik dat had willen doen, had ik dat toch allang gedaan?" Ze wiebelde ongemakkelijk met haar oren, wetend dat hij gelijk had. Tenzij hij een spelletje met haar speelde, maar Routpaw kon niet inzien hoe. "S-sorry.. Ik, eh, ik bedoelde het niet zo."Ze besloot haar hoofd te negeren en te luisteren naar haar hart door hem een kans te geven. Ze gunde hem een vage glimlach. "D-dus Satsui, wat, eh, brengt jou hier?"