New look, but still the same

Sommige dingen verwacht je gewoon niet. Sneeuw in mei. Verkleurde bladeren in de zomer. Een deftig uitziende kat in een verwilderd grasveld.
Toch was dat laatste nu werkelijkheid. Een witte, Perzische kat strompelde door het lange gras en mompelde af en toe wat scheldwoorden die je niet bij zijn uiterlijk verwachtte.
Hoe ben ik ook alweer hier terecht gekomen? Vroeg hij zich af. Oh ja, hij wist het weer.
Hij had het bloed van zijn dode baasje geroken en uit verwarring was hij uit het keukenraam gesprongen en zo het bos in gerend. Zwerfkatten hadden hem raar aangekeken: wat deed zo'n oude poesiepoes hier? Hij had vlug zijn verhaal uitgelegd en terwijl hij op een beetje medelijden had gehoopt, hadden al die smerige zwerfkatten hem uitgelachen. Hij was oud en gewend aan een luxe leven, meer dan twee dagen zou hij het niet uit kunnen houden.
Hij hield het al een week uit. Eén week! Eigenlijk zou hij die zwerfkatten op moeten zoeken en ze in hun gezicht uitlachen. Maar dan hadden zij hem op hun beurt wéér uitgelachen, want hij zag er niet uit. Zijn vacht was meer grijs dan wit en zat vol klitten. Zijn ooit zo statige lichaam was nu vermagerd, maar dat kon je alleen zien als je echt dicht bij hem stond. Hij snakte naar voedsel. Hij had nu al één week op restjes van karkassen geleefd. Hij had ook wel geprobeerd om een vogel of een muis te vangen, maar zijn oude botten waren niet zo soepel als een paar jaar geleden, toen hij nog elke muis de stuipen op het lijf joeg.
Hij spitste zijn oren toen hij een andere kat aan hoorde komen.
'Wie ben je en wat doe je hier?' snauwde hij, met dezelfde arrogante uitdrukking op zijn gezicht die hij had toen hij nog een comfortabel leven leidde.

Redeye likte haar lippen af. Eindelijk had ze weer in tijden een goede maaltijd gegeten. Misschien was haar humeur daarom zo goed. In de verte hoorde de inktzwarte poes een licht gescheld. Ze trok even met haar oren en deed een stap in de richting van het geluid. Terwijl ze dichterbij kwam kwam er een onbekende geur haar neusgaten binnenrijven. 'Poesiepoes!' Schoot door Redeye's hoofd. Ze trok haar bovenlip op. Wat deed die hier nou. De volgende walm van geur maakte haar niet minder ongerust. Opnieuw was het poesiepoes maar met de heerlijke geur van het bos er doorheen. 'Idiote Poesiepoesen om weg te lopen.' Dacht Redeye spottend. Ze sloeg haar nagels rustig uit en liep verder de kant op van de geur en het geluid. "Wie ben je en wat doe je hier?" Hoorde Redeye een kater snauwen. Dat was vast die weggelopen poesiepoes. "De vraag kan beter zijn, Wat doe IK hier. Nietwaar Poesiepoes, aangezien ik hier toch echt leef." Redeye lachte spottend en trok haar bovenlip op en liet haar bebloede tanden zien. Ze had nog niet de tijd en moeite genomen om de restjes tussen haar tanden uit te porren. Ze zwiepte heen en weer bij het zien van de kater. Hij was oud dat zeker weten. Zijn vacht zag er dof en vaal uit. Deze kat zag eruit alsof hij bijna dood ging. Een steek van medelijden overkwam Redeye en ze wou bijna wegrennen om wat te vangen voor hem. Maar eerst wou ze weten waarom hij hier was.

Sherlock draaide zich om en keek recht in de ogen van de poes, die hem niet zo vriendelijk aankeken. Hij probeerde niet te letten op haar bebloede tanden, maar dat was moeilijk, want hij wist dat ze hem elk moment kon doden. 'Ik wás een poesiepoes,' verbeterde hij haar. 'En ik ben hier uit noodzaak. Mijn baas is dood dus ja, als ik niet weg was gerend, dan zou ik mijn dood gevonden hebben in mijn oude woonhuis.' Hij deed het altijd expres, die deftige woorden ertussendoor. Soms verwarden ze degene waarmee hij sprak, soms keek zijn gesprekspartner hem raar aan en soms rende de andere kat weg van de 'oude dwaze kater'. Sherlock wist zeker dat zijn woorden déze poes niet zouden verwarren, maar toch... 'Ik ben Sherlock, trouwens, aangenaam,' zei hij in een poging om het ijs te breken. Zijn ogen gleden over haar slanke, zwarte lichaam. Zij was veel jonger dan hem, waarschijnlijk nog maar net volwassen. Ze was niet zo mager als een zwerfkat, maar juist gespierd. Ook was ze niet zo mollig als een poesiepoes. Ze was waarschijnlijk een eenling, net zoals hij, sinds één week.

Blacksoul zag botjes van een afgekloven beest liggen en rook de ommiskenbare geur van Redeye. Ze volgde de geur en zag Redeye met een dikke perzische kat praten.'' de vraag kan beter zijn, wat doe IK hier. Nietwaar poesiepoes, aangezien ik hier toch echt leef.'' Hoorde Blacksoul Redeye spottend zeggen. Blacksoul kwam naar Redeye toe.''Zijn je vrienden dan zo stom, dat je met een poesiepoes vrienden wordt?'' Zei ze plagerig.''Ik kan het echt niet uithouden met die stank.'' Ze haalde spottend haar neus op. Haar bloedrode halsband met een hondentand schitterde in het felle zonlicht. Ze had het warm.Logisch ze was inktzwart. Ze bekeek de kat eens goed. Hij was dik, of was zijn vacht nou zo dik? Ze keek spottend recht in zijn blauwe ogen.''Ga terug naar de huisbaas poesiepoes! Jij hoort hier niet!'' Zei ze spottend. Ze kwam drijgend op hem af. Ze keek naar Redeye om te kijken of zij met haar meging. Ze zag in de ogen van Redeye medelijden. Blacksoul was ontzet.''Redeye! Dit is een poesiepoes!'' Ze keek van Redeye naar de doffe oude kater en weer terug. Ze schudde haar hoofd en ging weer zitten naast haar beste vriendin.''Lafaard..'' Fluisterde ze in Redeye's oor. de kater vertelde dat hij geen poesiepoes meer was en dat hij sherlock heette. Ze zag dat hij zijn best deed, maar haar ogen bleven kil en strak op hem staan.

Voor de kater kon antwoorden hoorde ze de overbekende hartklopping van haar vriendin Blacksoul. ''Zijn je vrienden dan zo stom, dat je met een poesiepoes vrienden wordt? Ik kan het echt niet uithouden met die stank.'' Sprak ze licht spottend. Redeye liet een geamuseerd gesnor horen en keek daarna van Blacksoul naar de kater. Opnieuw vloeide medelijden over haar ogen. ''Ga terug naar de huisbaas poesiepoes! Jij hoort hier niet!'' Sprak Blacksoul spottend die daarna naar haar keek. Zo gouw als Redeye kon probeerde ze de medelijden weg te knipperen, maar Blacksoul zag het toch. ''Redeye! Dit is een poesiepoes!'' Riep ze opzet waarna ze nog een keer van de kater naar naar Redeye keek. Blacksoul liep naar Redeye en kwam naast haar zitten. ''Lafaard..'' Fluisterde de inzwarte poes in haar oor. Redeye trok even met haar oor maar hief daarna haar poot. Ze keek even snel naar de poot om te zien of haar nagels in zaten. De poot had niet echt veel gevoel meer, ze kon het nooit zeker genoeg weten. Zodra ze wist dat haar nagels in zaten ramde ze met haar poot speels Blacksoul's schouder. Redeye stond op en keek even met een uitdagende twinkeling in haar ogen naar Blacksoul daarna richtte ze zich op de kater die verder sprak alsof er niets gebeurd was. . "Ik wás een poesiepoes. En ik ben hier uit noodzaak. Mijn baas is dood dus ja, als ik niet weg was gerend, dan zou ik mijn dood gevonden hebben in mijn oude woonhuis. Ik ben Sherlock, trouwens, aangenaam." Sprak hij. Redeye trok even met haar oren, was zijn baas vermoord? Ze schudde ontzet haar hoofd en keek hem aan. "Wel Sherlock. Mijn naam is Redeye, en deze gek hier naast me is Blacksoul. En ik vrees dat ze nu dus lichtelijk gelijk heeft." Ze wierp een blik op de zwarte poes en gaf een zwiep met haar staart. "Het is hier veelste gevaarlijk voor poesiepoesen, en zeker eentje van jouw leeftijd." Redeye keek kritisch maar wachtte op een woord van een van de twee katten.

Sherlock keek rustig van de ene naar de andere poes, en glimlachte geamuseerd. 'Aangenaam, Redeye, Blacksoul. Jullie namen passen goed bij jullie, weten jullie dat?' Hij glimlachte opnieuw, ondanks dat hij bijna stierf van de honger. "Het is hier veelste gevaarlijk voor poesiepoesen, en zeker eentje van jouw leeftijd." Die woorden klonken in zijn hoofd, en hij wachtte even voordat hij met een geschikt antwoord kwam. 'Weet ik,' fluisterde hij. 'Maar waar moet ik dán heen? Moet ik sterven op de eikenhouten vloer van de oude villa? Moet ik mezelf verdrinken? Dat wil ik niet. Ik wil nog niet sterven. Ja, ik weet dat ik oud ben, maar ik ben nog niet zó oud dat ik helemaal afgeschreven ben.' Hij keek opnieuw van Redeye naar Blacksoul, maar nu met een soort schittering in zijn ogen. 'Geef me een kans, alsjeblieft. Leer me hoe ik moet overleven.' Hij zei het bijna smekend. Zijn oren stonden naar achteren en zijn blik was onderdanig naar beneden gericht. 'Ook al zijn jullie niet zo vriendelijk tegen me, ik mag jullie nu al,' grinnikte hij. 'Toe, heb medelijden met deze oude dwaas.' Hij snoof de lucht van het gras op en bedacht zich opeens dat deze grashalmen veel beter roken dan die van het altijd perfect gemaaide gazon in zijn oude tuin.

Onderwerp: Re: New look, but still the same