Pokémon Branch takes over the world )

Branchpaw werd gewekt door een heerlijke zoete geur. Ook door zijn rommelende maag. Vacht kriebelde in zijn neus. Hij moest moeite doen om niet te niezen. De vacht bleef kriebelen dus opende hij met tegenzin zijn ogen. "Waaah!" Hij schoot recht en struikelde bijna in zijn haast om weg te komen. Daar bleef hij staan. Zijn buik ontplofte. "S-sorry, ik verschoot." Op een of andere manier was hij onder Redpaw beland en had die op hem gelegen. Hij vond haar leuk, ja. Misschien iets meer dan leuk. Maar ze kende elkaar nog maar 2 dagen en dit... "Woeehw, sorry echt sorry."

Redpaw was een lichte slaper en schrok dus meteen wakker toen Branchpaw recht schoot. Wat? Wat was er aan de hand, waarom leek Branchpaw zo geschrokken? Misschien zag ze er vreselijk uit, haar vacht recht overeind staand op haar lichaam door om te rollen in haar slaap, of zo. Misschien had hij gisteren catnip gegeten en was hij zo high geweest dat hij zich niks meer herinnerde - dat verklaarde dan ook meteen waarom hij zo vriendelijk geweest was. De rosse apprentice schudde haar kopje. "N-nee, h-het sp-spijt m-mij..", mompelde ze. Het was dom geweest van haar om te denken dat een kater als Branchpaw echt zo vriendelijk zou zijn tegen een poes zoals haar. De jonge apprentice wendde haar kopje van hem af zodat hij niet zou zien dat ze de tranen terug moest duwen. Ze wou dat ze uit de holle boom kon gaan, maar hij stond voor de ingang dus dat was geen optie.

Branchpaw stond voor de ingang. Hij voelde druppels op zijn vacht neerkomen. Nee hé! "N-nee, h-het sp-spijt m-mij.." Niet begrijpend keek hij haar aan. Wat kon zij er nu aan doen dat de woelende Branch onder haar was gaan liggen? Toen zag hij iets wat zijn hart in duizend stukjes brak. Ook al probeerde ze het te verstoppen, hij zag het. Hij zette een stapje naar voren. Waarom was ze nu ineens zo verdrietig? Hij drukte zijn bruine neusje in haar nek. Dat was het enige van gezicht-achtig dat hij nu te zien kreeg. "Wat is er?" Hij overdacht de situatie. Het zat ingebakken in hem, situaties en gevoelens inschatten. Redpaw was heel erg verlegen. Ze geloofde niet echt in haar zelf en ook niet in anderen. Misschien... Hij haalde zijn neusje uit haar vacht en keek naar haar trillende voetjes. Misschien dacht ze dat hij het allemaal was vergeten, dat hij het allemaal niet meende. Die gedachte maakte hem verdrietig. Dat zou hem ook tranen in de ogen geven. "Sorry Red. Ik verschoot omdat... nu ja ik ben een wriemelaar. Nee! Niet zo een wriemelaar, ik lig nooit stil zo en... En ik werd wakken-WAKKER onder jou." Hij dacht zijn woorden na. In paniek breide hij er nog iets aan. "Niet dat dat erg is! Maar ik had het niet verwacht enzo." Great.

Goedzo redpaw, je hebt het weer gedaan, je hebt er weer voor gezorgd dat branchpaw zich slecht voelt over zichzelf. Waarom kon ze niet gewoon normaal reageren, zoals haar siblings zouden reageren in een situatie zoals deze? Maar nee, ze moest weer overreageren, bang worden en onzeker, en alles riskeren omdat ze zich niet over haarzelf kon zetten. De rosse poes zette een stapje achteruit toen de kater zijn snuit in haar nek duwde, haar achterste tegen de wand van de holle boom. Niet omdat ze hem wou wegduwen, maar omdat ze zich ergens ook verstikt voelde - het was niet natuurlijk, hij kwam te dichtbij. Ze voelde zich niet zeker, ze wist niet of ze het aankon om hem elke keer dat ze zich onzeker voelde verdrietig te zien. Redpaw slikte even en raapte zichzelf bijeen, waarna ze de grijze kater aankeek. "I-ik.. M-mag ik n-naar b-buiten?", vroeg ze zachtjes, niet echt antwoordend - ze wou gewoon weg uit deze kleine, smalle, warme ruimte, en ze wou naar haar familie, en ze wou gewoon even alleen zijn nu. Het was te snel en hij kwam veel te dichtbij, ze kon het niet aan - ze was nog niet klaar om iemand binnen te laten en haar echte ik te tonen, zeker niet iemand die ze maar zo kort kende.

Hij keek nu naar zijn eigen poten. De stilte was verpletterend. "I-ik.. M-mag ik n-naar b-buiten?" De grijze kater keek op. Ze ontweek zijn blik. "Natuurlijk." Hij deed een stap opzij, bedacht zich en floepte zelf door het hol. "Doe de groetjes aan Hazelpaw." Zoals hij zijn pijn verborg voor zijn ouders en broer, zo deed hij dat met de pijn die hij nu voelde ook.

Sneller had hij nog nooit gerend. Met de eekhoorn en de duif in zijn mond was hij al diep het territorium in gelopen. Hij had niet echt een doel. Zijn maag deed zo veel pijn dat hij onder het lopen liep te kreunen. Toch at hij niet van de prooien. Die waren voor de clan. Bij een boom liet hij de prooien vallen. Rond hem heen rook hij vele geuren van dag-prooidieren. Tijd om wat meer bij die twee te voegen.

Topic uit~

Nu had ze het waarschijnlijk helemaal verpest. Redpaw keek de grijze kater na toen hij uit de den liep en zuchtte lichtjes. Waarom kon ze ook nooit iets goeds doen? Alles wat ze deed mislukte steeds, zeker als het op het vlak van vriendschappen en relaties ging - waarschijnlijk zou haar familie ook niet bij haar blijven ware het niet voor het feit dat ze, wel, familie waren. Langzaam stapte de kleine rosse poes uit de holle boom en maakte ze haar weg richting het camp, zich voorbereidend op de bezorgdheid van -vooral, waarschijnlijk- haar vader.

-Topic done ^^