Dancing devils

Snakerocks was een interessante plek. Tenminste, dat vond Gravelsmoke altijd. Het was een plek waar altijd leven te vinden was, maar als je niet oppaste vond je daar ook de dood. Wie weet zou het makkelijker zijn geweest hier nooit te komen, maar het aantal prooi dat hier leefde maakte dat eigenlijk onmogelijk. Gelukkig dat de meeste Warriors wel wisten hoe ze moesten oppassen voor de gevaarlijke slangen die hier rondzwerfden, maar Gravelsmoke moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als een kit stiekem het kamp uit was gevlucht en hier terecht kwam... Of een onervaren apprentice die dacht hier te kunnen jagen. Maar goed dat zij dan ook geen apprentice of kit was. Zij liep hier nu, ondanks dat ze de gevaren wist, zonder angst heen. De gedachtes aan alle prooi die ze hier nu in Newleaf kon vinden maakte deze interessante plek nog aantrekkelijker. Ze opende haar bek om alle geuren op te nemen, maar naast de lucht van prooi rook ze ook een andere kat. De geur was raar, het was geen pure Thunderclan geur maar iets in haar zei dat het geen vijand was. Nieuwsgierig liep ze dichterbij, en zo zag ze in het bosje een grijsgevlekte poes zitten. Rustig kwam ze dichterbij. Met Snowdrop had ze al eens eerder gepraat, en ze vond haar aardig. Dat zorgde ervoor dat ze minder bang was dan normaal om te praten met deze kat. En doordat de poes geen al te gelukkige uitstraling had, vond Gravelsmoke dat ze niet zomaar weg kon lopen. Daarbij had ze de poes een hele lange tijd niet meer gezien omdat ze met haar kittens in een andere clan bleek te zitten. Ja, daarvan was die vreemde geur natuurlijk. Rond de poes hing nog steeds een lichte geur van het Riverclankamp. "Hey Snowdrop" sprak ze rustig tegen de poes, terwijl ze naast haar ging zitten.

"Gravelsmoke" klonk de stem van Snowdrop, waarna ze een glimlach liet zien. "Fijne... dag niet?" De rossige poes knikte even, haar blik van medelijden verbergende. Niemand had wat aan haar medelijden. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze na een moment van stilte. Het was een domme vraag. Ze kende weinig katten die hierop eerlijk antwoordde, maar proberen kon altijd. Wie weet vond kon ze de poes wat opbeuren met de gedachte dat iemand zich interesseerde in hoe ze zich voelde. Het leek haar lastig, terugkeren van een clan waar je je kittens ter wereld hebt gebracht, ondanks dat ze hier het grootste deel van haar leven had doorgebracht. En ze had gehoord dat een van haar kittens het niet had gehaald. Het leek haar enorm zwaar voor de poes, en als ze deze op een of andere manier kon opvrolijken of helpen zou ze dat graag doen. Alleen wist Gravelsmoke niet hoe. Ze had nooit geweten hoe ze zulke dingen zou moeten aanpakken, hoe graag ze het ook zou willen. Misschien zou die ervaring wel komen als ze ouder was. Tot die tijd kon ze alleen haar best doen, dus deed ze haar best.

"Zo goed als anders" antwoordde de gevlekte poes op haar vraag. Gravelsmoke knikte. Dat was mooi. Het was in ieder geval niet slechter als anders. "En... Met jou?" Een kleine stilte volgde. Hoe ging het eigenlijk met Gravelsmoke? Tsja. Ze was nog steeds onzeker en het maakte haar gek. Soms dacht ze zelfs dat ze beter gewoon dood kon gaan, dat toch niemand haar zou missen. Dat Starclan haar niet eens binnen zou laten omdat ze waren vergeten dat zij ook een Warrior was. Ergens wist ze dat het niet zo was, maar toch voelde het zo. En het feit dat het allemaal door haar eigen terughoudende gedrag naar vreemde katten, haar eigen clanmaten, was.. Maar vergeleken met klachten van andere katten, was dat helemaal niks. Ze had geen liefdesverdriet, geen familie in andere clans of zelfs buiten de clans, zelfs van de inval van Bloodclan had ze relatief weinig geleden. Elk kat had wel zijn of haar problemen, en Gravelsmoke kwam daar niet onderuit. "Niet slecht" antwoordde ze uiteindelijk. Dat was de beste omschrijving ervoor. Ze kon niet zeggen dat het goed ging, maar het kon vele malen erger. "Hoe gaat het met jouw kittens?" vroeg ze daarna. Ze wist dat het met 1 kitten al slecht afgelopen was, en ze hoopte dat het met de anderen veel beter ging.

"Het gaat goed met hun. Mistgaze zal ze binnenkort even checken, je kan namelijk nooit voorzichtig genoeg zijn eh," antwoordde de Gevlekte poes haar. Gravelsmoke knikte. Dat is waar. Het zou zonde zijn als een onopgemerkte ziekte of wond ze zou doden. "Dat is dan goed nieuws" zei de poes toen opgewekt. Tsja, ze kon beter vrolijk doen. Anders zou dit gesprek ook zo'n dooie boel worden toch? Ze wist niet of het geheel goed ging met Snowdrop, en wat vrolijkheid kon nooit kwaad toch? Tsja, als ze nou eens vaker opgewekt deed.. Maar Gravelsmoke had nu eenmaal een angst voor bijna elke kat die vroeger zelfs een vriend was geweest. Onzekerheid was niet fijn, dat was zeker. Ze vocht ertegen, maar zodra ze een onbekende kat tegenkwam wilde ze alleen maar wegrennen. Het was gelukkig zo dat als ze een kat nu eenmaal weer sprak, ze uren kon doorpraten. Oh starclan, weer zon negatief iets. Wie houdt nu weer van katten die niet ophouden met praten... Alsnog leek Gravelsmoke dat beter dan zo'n ongemakkelijk doodlopend gesprek.