Yu gotta fight

for yur right
to paaaarty

Het was een plek waar de kater niet zo vaak zijn poten nog neerzette. Taken weerhielden Tall ervan, maar ook de herinneringen die deze plek met zich meedroeg waren zwaar voor hem. Herinneringen van hem, maar ook die van andere katten, die hier hun huis, familie, en vrienden verloren hadden en weggejaagd werden door de macht der natuur. Was het de wil geweest van Starclan, of puur toeval? Een veel besproken vraag, maar niemand durfde hem tegenwoordig nog hardop te stellen. Veel skyclanners waren goed geïntegreerd, en zeker met Silverfang aan het hoofd van Thunderclan, nu dus Silverstar geworden, was er geen twijfel meer over mogelijk of de katten te vertrouwen waren. Dan nog. Firestar had in de ander geloofd, voor wat? Old time's sake? Misschien wel, en wat zou daar dan mis mee zijn?
Het waren vragen waar Tall constant mee speelde, in het geheim. Altijd aardig tegen iedereen, maar vanbinnen had hij zijn twijfels, was de wereld wel zo goed als hij hoopte, en als dat niet het geval was, had hopen dan nog zin?

Yu first

Oke. Hopen had geen zin meer. Dat werd wel duidelijk zodra de kater beweging en gevloek hoorde wat leek te ontstaan in een aswolk een paar meter verderop. Zijn eerster reactie was met de ogen rollen, zijn tweede een grinnik, en uiteindelijk kwam hij dichter naar de aswolk toe. Voorzichtig natuurlijk, want hey misschien was het wel een creepy bosgeest die de stem van een kat had aangenomen. Niet heel plausibel, maar alle mogelijkheden moeste into consideratie genomen worden. Vandaar dat hij begon met een droge, "Hulp nodig?" Want bosgeest of niet, als er hulp nodig was kon hij van dienst zijn. Waarschijnlijk.

Oke, hij had hier te maken met een bloodclanner die te trots was om toe te geven dat wat water wel erg fijn zou zijn. Tall bleef dus maar rustig staan, want waarom jezelf uitputten vanwege de vijand? Daar zat geen logica in, en bovendien had de kater niet het idee dat de ander hem zou bedanken zelfs als ze stiekem wel dankbaar was. Haar herkennen deed de kater niet, wel zag hij dat ze een stuk jonger was dan hij, en dus erg jong om zomaar in haar eentje rond te struinen. Nog iets stoms van Bloodclan, de toekomst van hun clan onbeschermd rond laten rennen. Natuurlijk viel er niets goeds te verwachten van die clan, maar dan nog zou hij denken dat ze beter na konden denken dan dit. Al moest ze nu hetzelfde over hem denken aangezien hij niet antwoordde en haar slechts droogjes aanstaarde. "Oke," Antwoordde hij dus onverschillig, een schouderophaal om het effect te verdramatiseren.

De ander leek zich aan hem te ergeren, nu al, en dat was toch op zich een knap gegeven. Het deerde de kater niet echt, aangezien hij toch echt niet kon malen om alle mogelijke gedachten over hem nu hij deputy was. Ja natuurlijk, stiekem trok de kater zich alles enorm aan, maar het laten zien probeerde hij nu te voorkomen want dat bracht hem niet verder. In plaats daarvan besloot hij dus een countervraag te stellen op de ander. "Ik kan hetzelfde aan jou vragen," Meldde hij rustig, "Dus, wat doe jij hier?" Zijn ogen twinkelden ondeugend.

De poes leek haar keuzes af te wegen, welke keuzes boeide hem niet zoveel maar het was leuk om te zien hoe ze uiteindelijk haar keuze maakte. Langzaam aan kroop er wat onderdanigheid in haar houding, niet jegens hem, maar eerder dat ze zich schaamde om wat ze ging zeggen. Toen de kater echter de woorden hoorde zag hij niet in waarom ze dat zou doen, dit was toch een hele logische reden om op pad te zijn? "Het is daar inderdaad mooi," Beaamde hij dus, toen de Bloodclanner stil was. "Ik ben hier om de drukte van het leven te ontlopen en na te denken," Zij was eerlijk geweest, dus hij op zijn beurt was dat ook.

Haar verbazing was te zien in haar gezicht, wat een kleine glimlach op zijn gezicht toverde. Het was oprecht schattig om te zien hoe deze bloodclanner niet verwacht had dat hij haar gelijk zou geven. Maar serieus, wie vond Starlake nou geen mooie plek? Voor Tall had het gemixte herinneringen, aangezien hij en Little daar mooie, maar ook hartverscheurende tijden hadden meegemaakt, maar was dat niet juist de schoonheid? De reflectie van het leven in het water? "Over mijn acties en positie in de clan," Mauwde hij rustig naar de ander, toen die hem een vraag stelde. Hij antwoordde naar waarheid, want geen hond kwam hier om na te denken over welke kleur een babykamer moest. Iedereen wist dat dat geel moest zijn.

... Oke... Die reactie.. Was best onverwacht. Maar hey! Onverwacht was soms goed toch? Misschien wel. Op dit punt in ieder geval, want waar hij nu stomverbaasd met open mond naar de hakkelende poes stond te kijken ging zijn brein aan het werk met de informatie die hij gekregen had. Hij? Serieus? Was hij dat niet ook juist aan het proberen te bereiken? Dus het was hem gelukt? Misschien. Maar dan moest hij nu even opletten met wat ze nog meer zou gaan zeggen. Helaas voor hem was het niet per se opbouwend of hielp het hem op enige manier, ze bedoelde het vast goed, maar hier had hij dus officieel niets aan. Niet dat dat uitmaakte, want hij kon er wel over nadenken, en misschien had hij er dan wel wat aan. "Oke," Mauwde hij dus rustig, en nog steeds een beetje verbaasd, toen ze uiteindelijk melde dat hij het los moest laten. Om eerlijk te zijn was hij ook te verbaasd om er verder op in te gaan. Om érgens op in te gaan.