Private conversation. [&TALLSHADOW]

Fernpaw keek pas op toen Tallshadow begon te grinnikten. Grinnikte hij omdat hij het zielig vond dat een apprentice vriendschap kwam vragen bij een warrior? Vond hij het stiekem wel grappig dat ze dacht dat ze vrienden met hém kon worden terwijl ze haar leeftijdsgenoten niet eens over kon halen om bevriend met haar te worden? Maar nee, zo schatte ze Tallshadow helemaal niet in en zo was de tabby tom waarschijnlijk ook helemaal niet. Dit waren gewoon haar angstige gedachten die de overhand namen. De she-cat voelde warmte onder haar pels toen ze besefte dat Tallshadow ermee instemde om vrienden te worden. Cool! Dat zou een heel stuk beter zijn dan dat ze vrienden ging zoeken buiten haar Clan. Ze had echter het idee dat Tallshadow dat soort zaken niet zo serieus nam als Innerstar. ‘Ik ben wel een kluns,’ waarschuwde ze hem. ‘Maar ik probeer een goede vriend te zijn.’ Ze keek echter geïnteresseerd naar hem toen hij begon te praten over het feit dat hij als kitten zijnde bevriend was geraakt met een warrior. ‘Dat is cool,’ merkte ze op. Jammer dat haar kittentijd voornamelijk uit angst en ellende had bestaan. Zou Tallshadow kwaad zijn geworden op haar vader als hij het destijds had geweten? Waarschijnlijk wel. En Innerstar ook wel, vermoedde ze. Ze zwiepte met haar staart en keek de tom nieuwsgierig zijnde aan. ‘En wat vind jij van vriendschappen buiten de Clan?’ vroeg ze. ‘Heb je zelf al eens vrienden gehad buiten de Clan? En is het per se niet loyaal tegenover je Clan als je dat doet?’ Ze deed haar best om verdere vragen in te houden en in plaats daarvan te wachten tot de deputy ze kon beantwoorden.

Dit leek veel los te maken bij de poes, aangezien ze plots veel meer begon te praten dan voorheen. Tall luisterde geamuseerd en probeerde vooral alle vragen te onthouden zodat hij op volgorde kon reageren zometeen. Natuurlijk was dat wel een beetje tricky, want zin om tegen Inner in te gaan had hij niet. "Ik heb zelf wel vrienden buiten de clan gehad," Mauwde hij voorzichtig, achterwege latende dat hij ze nu nog steeds had. "Het is niet aan te raden, aangezien het een gevecht een stuk lastiger maakt, maar iemand erom verbannen zie ik mezelf niet zo snel doen," Zo goed? Om eerlijk te zijn voelde het een beetje als een test, Inner dacht er misschien wat scherper over, maar zo zaten ze redelijk op eén lijn toch?

Slechts een korte beweging met haar oren toonde aan dat Fernpaw verrast was over het feit dat Tallshadow vrienden buiten de Clan had gehad. En misschien nu nog wel steeds had. Of misschien had Innerstar hem erop gewezen en had de tabby tom er toen voor gekozen om geen vrienden meer buiten de Clan te hebben. Tallshadow leek een tom die vrij makkelijk vrienden kon maken en dus kon Fernpaw wel begrijpen dat katten buiten ShadowClan zich aangetrokken hadden gevoeld tot het idee om vrienden met hem te worden. Bij de volgende woorden spitste ze echter geïnteresseerd zijnde haar woorden. Dus het was niet aan te raden, maar in principe zou het wel mogen en zou ze er niet om verbannen worden? Het was niet dat ze nu vrienden had buiten de Clan; ze had zelfs nog niet echt vrienden binnen de Clan. Maar wie weet zou ze er ooit krijgen en was het dan wel een goede gedachte dat Tallshadow haar er niet per se om zou verbannen. Het was natuurlijk wel apart omdat de meeste ShadowClanners zo trots aangelegd waren dat ze sowieso geen banden wilden hebben met wie dan ook buiten hun Clanmates, maar ze nam aan dat er katten waren met een andere mening. ‘In principe staat ook niet in de warrior code dat het verraad is, wel dan?’ De she-cat fronste terwijl ze zich de warrior code probeerde te herinneren. Er zaten zo veel regels in de warrior code: die kon ze echt nooit allemaal onthouden. ‘Ik heb soms schrik dat ik op een dag een kat van een andere Clan ga ontmoeten en dat het daar dan beter mee klikt dan met mijn eigen Clanmates. Het voelt goed om te weten dat ik niet direct verbannen zou worden.’ Ze keek naar de grond. Ze had eigenlijk nu een soort van toegegeven dat ze een vriendschap met een andere Clan cat beter zag zitten dan één met haar Clanmate. ‘Hoewel jij een uitzondering bent,’ voegde ze er haastig aan toe. Ze waren immers vrienden, right?

De poes legde zijn woorden uit als een zegen om vrienden te maken, en hoewel dat niet de bedoeling was, was de kater blij om hoe rustig ze er plotseling door leek. Het vergrootte de kans om vrienden te maken dan ook aanzienlijk. "De warrior code is er om ons, en onze manier van leven, te beschermen," Antwoordde de kater, niet vermanend maar wel met een lichte waarschuwing erin want het was niet de bedoeling de code op een andere manier te gebruiken. "Vandaar dat als het beter klikt met een andere clankat dan met de katten hier, je wel bij jezelf te rade moet gaan of je nog tegen die kat kan vechten als die bijvoorbeeld een kat van jouw clan aanvalt, want de clan komt eerst," Dat moest ze wel goed begrijpen. Het kon niet zo zijn dat enige Shadowclanner in gevaar kwam door andermans vriendschappen. "En ik ben blij dat te horen," Grinnikte hij op haar laatste opmerking in antwoord.

Fernpaw gaf een bedachtzaam knikje toen ze de opmerking van de tom hoorde. Ze had de onderliggende waarschuwing echter wel begrepen en ze moest moeite doen om haar oren niet in haar nek te leggen. Dacht Tallshadow soms dat ze haar Clan ging verraden enkel omdat ze er achter was gekomen dat ze niet verbannen zou worden als ze vrienden zou worden met een andere Clan cat? Ze dacht niet dat ze ooit dingen kon doen die echt helemaal tegen de warrior code in zouden gaan. Ze kon zich niet herinneren dat ze absoluut geen vrienden mocht worden met een andere Clan cat, maar dat ze haar loyaliteit, zoals Tallshadow al aangaf, er niet onder mocht laten lijden zodra ze tegenover die kat zou staan. Dan zou ze een keuze moeten maken. Maar was er een manier om die kat te omzeilen? Meestal als een Clan met elkaar vocht, was het een kleine kans dat je juist tegenover de kat kwam te staan met wie je bevriend was. Ze onderdrukte een zucht. Er was zo veel om over na te denken. Soms vroeg ze zich af waarom ze niet allemaal gewoon in vrede konden leven samen. Waarom ze per se apart moesten leven en hun prooi niet gewoon konden delen. ‘Maar Tallshadow,’ mauwde ze. ‘Is het niet zo dat de warrior code soms doorbroken moet worden omdat het echt dringend is?’ Ze keek de tom peilend aan. ‘Ik heb verhalen gehoord van elders over katten die elkaar prooi brachten tijdens de leaf-bare omdat sommige Clans uit dreigden te sterven omdat er op hun gebied te weinig eten was.’ Ze bewoog met haar oortjes. ‘Zou het soms niet beter zijn als we allemaal samen leefden en ons niet meer druk hoefden te maken om leaf-bare? Het zou zeker helpen als we samen met de vier Clans sterk zouden staan tegenover de BloodClan.’ Dat laatste mompelde ze er zachtjes achteraan.

De ander leek het te begrijpen, maar nog steeds lastig te vinden. Was het ook, en Tall wist maar al te goed hoe lastig hij het zelf had gevonden toen hij haar leeftijd had. Vandaar dat haar volgende vraag hem ook niet verbaasde, erover nadenken was juist goed, zeker als ze dan meteen haar vraag kon stellen. Liever dat, dan dat de poes er zelf over nadacht en tot een foute conclusie kwam. Het ging over de warrior code, en of die overtreden moest worden. "Die verhalen zijn wel erg zeldzaam," Mauwde hij even bedachtzaam, "Maar je hebt gelijk, soms zijn problemen zo groot dat de warrior code even vergeten moet worden. Dat komt omdat de warrior code er is om te helpen, maar als die onze dood wordt helpt het niet veel," Hij glimlachte even. "De situatie die jij beschrijft, daar was het belangrijk alle clans in leven te houden omdat het gebied beleefd dient te worden door vier clans, niet meer niet minder, dus als een clan het niet redt zijn de andere de aangewezenen om die te helpen," Hopelijk begreep ze dat een beetje, "Met z'n allen samenleven is een mooie droom, maar als het dan fout gaat zijn de gevolgen groter dan dat ze nu zijn," Ruzie in een eigen clan ging nooit goed, als er dus een grote clan van alle clans zou zijn en daar zou ruzie in zijn, was niet te overzien wat er zou gebeuren. Dan waren ze uiteindelijk slechter af dan nu.

‘En toch zijn ze verteld,’ mauwde ze koppig. Geloofde Tallshadow haar soms niet? Ze had eigenlijk gehoopt dat ze een vriend zou krijgen in haar vriendenkring die haar serieus zou nemen, maar misschien had ze ook wel te veel verwacht van de oudere deputy. Hij was immers zeker twintig moons ouder dan haar en dus mocht ze niet te veel verwachten van het feit dat hij haar geloofde als ze hem iets vertelde. Het tegendeel werd echter al een beetje bewezen toen hij begon te spreken over de warrior code en de moeite nam om het haar uit te leggen. Fernpaw ontspande weer een beetje. Gelukkig! Misschien moest ze in het vervolg iets minder snel conclusies trekken. Maar ja, in het direct vertrouwen van katten was ze nooit echt goed geweest, hoewel Tallshadow het tot nu toe wel echt met haar leek te menen en zelfs tijd nam om haar vragen te beantwoorden. Ze voelde zich nu wel een klein beetje schuldig dat ze voor een aantal seconden aan hem getwijfeld had, maar concentreerde zich op zijn verhaal in plaats van zich op haar schuldgevoel te richten. Ze gaf een langzaam knikje toen hij het haar uitlegde hoe het zat als de Clans in nood verkeerden en waarom het niet mogelijk was om allen samen in harmonie te leven. ‘Maar ik hoor vaak tijdens Gatherings dat er gespeculeerd wordt over het uitbreiden van territories,’ mauwde ze nadenkend tegen de tom. ‘Als iedereen dan toch zo’n “ieder voor zich” houding heeft, waarom wordt er dan zo gekeken naar het feit dat er echt drie Clans moeten leven? Je zou denken dat als er één uit zou sterven of weggedreven zou worden, de andere Clans weer meer territory voor zichzelf zouden hebben.’ Hoe koud kwam ze nu wel niet over? ‘Niet dat ik dat wil of zo, hoor,’ mauwde ze snel. ‘Ik zou me niet kunnen verstellen hoe het woud zou zijn zonder WindClan, ThunderClan of RiverClan. Hoewel ik de één liever zie vertrekken dan de ander.’ Ze haalde onschuldig haar schouders op. Hé, ze bleef een ShadowClanner in haar hart after all!

OOC: Mijn lettertype wilt niet meewerken *cries*

De ander leek eerst even sceptisch, maar veranderde al snel van houding. Zodra hij klaar was met praten had ze dan ook al haar tegenantwoord klaar, over dat er tijden gatherings vaak toch gespeculeerd werd over uitbreiding en of het dan niet toch een te egoistische houding was om alle clans te houden. Haar opmerking over meer territory en mogelijkheden voor andere clans deed hem even grinniken, alleen maar erger gemaakt door haar snelle 'niet dat ik dat wil' die erop volgde. Ook haar verdere uitleg over dat ze ze allemaal goed vond, alhoewel, de een toch minder dan de ander, was amuserend. Maar hij nam haar wel serieus, en knikte dan ook toen ze uitgepraat was. "Dat zou je denken," Mauwde hij beamend, "Maar wat vaak vergeten wordt is dat wij niet thuishoren in de andere territories," Hij wist niet zeker of ze wist hoe alles was, aangezien niet iedere apprentice zo rebels was als hij en dus elk territorium - en kamp - vanbinnen had gezien. "Wij Shadowclanners kunnen niets op de moor van Windclan, en ook niets met de rivieren van Riverclan, zelfs in Thunderclan met al hun bosjes voor lafhartig oorlogvoeren zouden wij niets mee kunnen, en andersom kan ook geen enkele clan iets met ons moerassig en pine trees gebied," In de loop der tijd waren katten evolved op zo'n manier dat het paste, maar dat betekende niet dat het anders paste. "Vandaar dat het toch geen nut heeft een clan weg te jagen, maar het heeft wel nut ze te behouden," Concludeerde hij zijn verhaal.

Naarmate dat ze langer bezig was over dit onderwerp, begon ze toch echt serieus na te denken hoe het zou zijn als ze één van de territories over zouden nemen. Het zou voor meer prooi zorgen, maar aan de andere kant had elke Clan, zoals Tallshadow al aangaf, zijn eigen gebied waar zij ook alleen mee om konden gaan. Ze waren lang niet zo snel als WindClan en konden helemaal niet zwemmen zoals de katten van de RiverClan dat wel konden. Met ThunderClans territory zouden ze eventueel wat kunnen doen, maar zelfs dat was volgens Tallshadow niet echt hun ding. De manier waarop hij precies wist wat voor soort territory de Clans hadden, toonde aan dat hij of al veel ervaring had op dat vlak of dat hij vaak het camp uit was gegaan als apprentice zijnde. Hoewel het moeilijk was om hem op deze serieuze manier zo voor te stellen, was Fernpaw ook niet blind ~~nog niet lol~~ en wist ze heus wel dat er momenten waren dat de deputy niet bepaald serieus kon zijn. Ze had ook al veel negatieve dingen over hem gehoord, maar had dat altijd zo goed mogelijk genegeerd omdat ze eigenlijk pas wilde oordelen over een kat wanneer ze er daadwerkelijk mee gesproken had. Behalve de BloodClan. Die katten konden niet anders dan slecht zijn. Ze haalde haar schouders op. ‘Het is niet dat het niet aangeleerd kan worden of zo. Het heeft zijn tijd nodig, maar sommige katten kunnen dingen wel aanleren die ze eerst niet konden.’ Ze trok kort met haar oortje. ‘Het klopt toch dat sommige katten die in de ene Clan geboren zijn en dan omwille van omstandigheden in de andere Clan terechtkomen ook de vaardigheden van die Clan over kunnen nemen, ook al zijn ze er niet in geboren?’ Ze keek hem met een scheef kopje aan. ‘Waarom zouden katten die hun hele leven in één bepaalde territory hebben geleefd dat dan ook niet kunnen? Waar je geboren bent hoeft nog niet de plek te zijn waar dat je kwaliteiten liggen. Wie weet wat voor verborgen talenten we nog wel niet hebben allemaal.'

De kleine Bonaparte met haar overheersingsdrang nam zijn woorden nog niet echt voor lief. In plaats daarvan zag hij haar verder nadenken, en bereidde zich al voor op de volgende vragen die zouden komen, ongetwijfeld over het overnemen van een territorium, ze leek er een speciale interesse in te hebben die hem lichtelijk amuseerde. Haar vragen deden hem dan ook glimlachend knikken, ze was in ieder geval goed geïnformeerd, dat was al heel wat in vergelijking tot sommige van haar leeftijdsgenoten. "Dat klopt tot op zekere hoogte," Antwoordde hij haar, en sloeg zijn staart weer om zijn poten. "Die katten die naar de andere clans moesten, konden er wel jagen, maar niet net zoveel als de andere katten, en ook niet zo efficiënt als dat zij dat deden," Shadowclan had een tijd geleden een Windclanner opgenomen, die had in het begin alle prooi constant weggejaagd omdat hij niet zo zacht kon lopen op de bosgrond. Bovendien waren zijn pads constant bebloed geweest door de pijnlijke bosnaalden. "Een deel van een kat kan zich aanpassen, pawpads kunnen verharden, spieren kunnen getraind, maar de bouw van een riverclanner is zo dat hij nooit net zo snel zal zijn als een windclanner, en de aangeboren lompheid van een Thunderclanner zou ze in Shadowclan het niet makkelijk maken," Snapte ze dit?

Fernpaw hoopte dat ze Tallshadow niet te zeer irriteerde met haar vragen, maar ze vond dit wel een onwijs interessant onderwerp om te bespreken. En omdat Tallshadow een deputy was en om die reden ook vast en zeker heel veel ervaring moest hebben, dacht ze wel dat hij haar goed kon informeren en haar vragen wel zou kunnen beantwoorden. Dat was tien keer leuker dan met leeftijdsgenoten praten die enkel speculaties hadden en hun feiten niet eens kenden waardoor ze in haar gezicht uitgelachen werd door een senior warrior als ze de zogenaamde “feiten” bij hun ging aanhalen. Niet dat ze dat heel erg veel deed, want ze was sowieso niet goed in contact leggen met anderen. Maar ze vond het wel fijn dat Tallshadow tijd voor haar maakte en het haar allemaal duidelijk uit wilde leggen. Ze kende genoeg katten die op dit ogenblik allang afgehaakt zouden zijn. Ze gaf een begrijpend knikje toen hij verder uitleg gaf. Natuurlijk konden bepaalde dingen wel getraind worden en aangeleerd worden, maar helemaal hetzelfde zou het nooit zijn. Daar kwamen zijn woorden eigenlijk op neer, toch? Haar vermoedens werden bevestigd toen hij duidelijke voorbeelden gaf van wat wel getraind kon worden en ook heel duidelijk aanhaalde wat dan weer zo was en niet veranderd kon worden. ‘Ik snap het,’ mauwde ze. Ze grinnikte. ‘ThunderClanners zijn inderdaad lomp. ShadowClanners zijn gewoon de beste.’ Ze stak fier haar kopje omhoog. ‘Hoewel ik toch denk dat een ThunderClanner zich makkelijker zou kunnen aanpassen in het ShadowClan territory dan een RiverClanner in een WindClan territory of omgekeerd. Het gebied van ThunderClan lijkt meer op de onze dan dat die van RiverClan op WindClan lijkt of andersom, toch?’ Ze trok met haar oortje. ‘Ik ga soms wel eens over mijn nek als ik die visachtige geur van RiverClan ruik, maar dat mag je niet tegen de leader zeggen.’ Ze keek hem met grote ogen aan alsof ze hem net een geheim had verteld dat nooit doorverteld mocht worden.

OOC: Deze langzaamaan afronden en nieuwe beginnen in Journey-board als je tijd hebt? (: (en zin)

Hij voelde zich toch een beetje trots toen hij de begrijpende reactie van de poes zag, en de tandwieltjes bijna hoorde draaien in haar hoofd. Het was maar al te leuk om de jeugd zo betrokken te zien zijn, en daar had hij dan ook wel flink wat tijd voor over. Uiteindelijk antwoordde ze dat ze het snapte, wat een glimlach teweegbracht, uitleg geslaagd! Fern kennende zou ze echter snel genoeg weer een nieuwe vraag hebben, dus niet te vroeg juichen. Eerst echter maakte ze nog even een opmerking over de lompheid van Thunderclanners die hem deed grinniken en knikken, "Dat is gewoon een feit," Mauwde hij, grappend maar tegelijkertijd ook een deeltje serieus. Het was immers wel zo dat hij ervan uitging dat Shadowclan de beste zou moeten zijn, of ze het altijd waren was de vraag, maar de mogelijkheid lag open. Evenals haar vraag, die ging over de territoria en het aanpassingsvermogen daartussen. Hierover dacht Tall even na, want hoewel ze een punt had... "Ergens klopt dat," Mauwde hij, "Maar ergens ook niet. Shadowclan is een gebied met relatief veel bomen en iets minder bosjes, daarom moeten we zo stil kunnen bewegen, want schuilen achter laaggroei is hier lastiger. Thunderclan heeft juist een heel dichtbegroeid bos met overal planten en bosjes, wat ook zo is in Riverclan al hebben zij er een rivier bij." Snapte ze dat? "Shadowclan is dus een soort combinatie van Thunderclan en Windclan territoria, Riverclan van Thunderclan plus water, en Windclan is Shadowclan min bomen en moeras," Dat was het plat gezegd een soort van. "Daarom is aanpassen altijd lastig," Dan moest je van vele markten thuis zijn.

OOC: Priems, maak jij?

Fernpaw kon het niet laten om even te grinniken toen Tallshadow haar woorden bevestigde. Ze had ook niets anders verwacht. Ze had bijvoorbeeld niet verwacht dat hij haar streng zou toespreken omdat ze slecht sprak over een andere Clan, want ze wist dat de rivaliteit tussen ThunderClan en ShadowClan altijd wel zou blijven. Dat wilde zeggen dat velen van hun ThunderClan maar een lompe Clan vonden. En Tallshadow was daar echt geen uitzondering op, bleek nu. Waar Tallshadow ook geen uitzondering in was, was de arrogantie die een ShadowClanner zich sowieso al betaamde. Het was haar altijd aangeleerd dat ze een arrogante houding moest hebben tijdens de Gatherings tegenover de andere Clans. Ze mocht geen zwakte tonen en geen geheimen rondvertellen die ShadowClan in een slecht daglicht kon stellen. Haar vorige mentor, de mentor voor Emberspark, had haar dit aangeleerd. En Fernpaw had die les serieus genomen. Fernpaw’s gedachten gingen weer naar hun gesprek toen Tallshadow uitlegde op welk vlak ze geen gelijk had. ‘Dat is waarschijnlijk dan ook de reden waarom die Clans juist zo aan elkaar grenzen, niet dan?’ Ergens vond ze dat ook weer onlogisch klinken. Want als RiverClan eigenlijk ThunderClan was met een beetje water was het voor ThunderClan niet moeilijk om hun in een ambitieuze bui over te nemen. Ze konden er immers makkelijker bij. ‘Maar je zegt dat RiverClan eigenlijk ThunderClan is plus dat water dat ze dan hebben. Dus dat maakt het voor ThunderClan niet echt moeilijk om zich aan te passen als ze dat stukje territory over zouden nemen.’ Ze begon plotseling te lachen. ‘Sorry, ik val je echt weer veel te hard lastig met mijn theorieën die nergens op slaan. Je hebt vast wel wat beters te doen dan dit.’ En een beetje beschaamd zijnde gaf ze een lik over haar borst om zich toch nog een houding te kunnen geven.

OOC: Sure (:

De poes luisterde aandachtig naar zijn woorden, wat wel leuk was voor de verandering - naar geluisterd worden. Waarna ze met een waar klinkende opmerking kwam. Ja, de gebieden grensden aan elkaar en leken dus ook op elkaar. Het was alleen net andersom dan hoe zij het nu zei. "Nou, de gebieden lijken op elkaar doordat ze aan elkaar grenzen," Verbeterde hij haar dus voorzichtig, maar ervan overtuigd zijnde dat ze dit ook wel wist en ergens ook bedoelde. Het maakte in ieder geval niet dat ze geen vragen meer durfde te stellen, want de volgende was er al weer. Het was voor Thunderclan makkelijk Riverclan over te nemen, en Tall glimlachte weer. Strijdgrage kat deze apprentice. "Gedeeltelijk, maar ze winnen er niets mee," Antwoordde de kater. "Riverclans gebied is niet rijk aan landprooi, maar wel aan vis, vissen kunnen de Thunderclanners niet, daarom zou het gebied voornamelijk erg veel extra land om te verdedigen zijn wat niet handig is als je clan daar niet op gebouwd is," Thunderclan zou te klein zijn om al dat land te verdedigen, en er relatief weinig voor terugkrijgen. "Bovendien is heel Riverclans gebied drassig, en sommige delen alleen te bereiken als je zwemt," Wat het weer lastig maakte.
De poes leek inmiddels door te hebben dat ze veel vragen stelde, en reflecteerde een beetje beschaamd op haar houding, waardoor Tall meteen verbaasd zijn hoofd schudde. "Ben je mal! Wat is er belangrijker dan met een van mijn vrienden clantactieken bespreken?" antwoordde hij, en glimlachte bemoedigend naar de poes. Dit was juist goed voor zijn scherpte, en voor haar ontwikkeling.

“Oh ja, zo bedoelde ik het ook!” zei Fernpaw haastig, hoewel ze niet zeker wist of dit ook het geval was. Maar zoals Tallshadow het zei, klonk het ook veel logischer en dus vond Fernpaw het beter als ze ermee zou instemmen. Ze was er nu al wel vrij zeker van dat het Tallshadow niets zou uitmaken als ze een andere mening had, maar soms was toegeven beter dan de hele tijd haar eigen gedachten aanhalen. Bovendien had de tabby gewoon gelijk, dus Fernpaw zag het niet zitten om een tegenargument te bedenken. Waarom haar energie daar insteken als ze wist dat hij toch gelijk had? Dat was voor de tabby tom immers ook niet leuk, hoewel ze niet dacht dat hij er wat mee in zou zitten als ze weer een tegenargument zou gebruiken. Ze gaf een bedenkelijk knikje toen hij zijn uitleg gaf over hoe ThunderClan er niets mee zou winnen als ze RiverClan over zouden proberen te nemen, tenzij ThunderClanners opeens heel goed konden zwemmen. Ze onderdrukte een snuivend geluid. En egels konden vliegen! No way dat ThunderClan ooit zou bestaan uit katten die konden zwemmen. Dan zouden ze echt al heel veel moeten oefenen en dat zag Fernpaw gewoon niet gebeuren, dus RiverClan was eigenlijk nog best veilig. Ze lachte een beetje verlegen zijnde toen de tom haar benoemde als een vriend, maar het was duidelijk te merken dat ze de opmerking leuk vond. En plotseling liep ze wat naar voren en drukte ze snorrend haar kopje even tegen Tallshadow’s borst aan. “Het is lief dat je me beschouwt als een vriend, Tallshadow,” murmelde ze. “Al zouden anderen misschien van mening zijn dat ik beter Clanmates van mijn eigen leeftijd kan zoeken als vrienden.” Ze keek hem met een licht teleurgestelde blik aan. “Vind jij het niet raar om vrienden te zijn met me? Ik ben een stuk jonger dan je.” Ze had inmiddels al weer wat afstand genomen en deed moeite om een geeuw te onderdrukken toen ze zag dat het al laat begon te worden. Hm. Misschien zouden ze samen een prooi kunnen delen? Maar nee, hij had andere vrienden waar hij bij kon gaan zitten. Het zou stom zijn om hem daarvoor uit te nodigen, right? Bovendien wilde ze echt niet wanhopig overkomen of zo. Als ze dat in de tussentijd al niet gedaan had...

De poes riep meteen dat ze dat inderdaad zo bedoeld had, waarbij Tall zichzelf een mentaal schouderklopje gaf voor zijn inschattingsvermogen. Daarna luisterde ze goed over zijn uitleg over de gebieden en de clans, over hoe vooral Riverclan en Thunderclan van elkaar verschilden. Bij haar gesnuif moest hij even grinniken, altijd mooi om te zien hoe Shadowclan Shadowclan bleef. Bij het plotse gebaar van affectie toen hij hun relatie als vriendschap benoemde was de kater even verbaasd, hij kwam niet uit zo'n knuffelige familie en zijn manier van affectie tonen was over het algemeen heel hard tegen iemand aanrennen. Dit kon dus ook. "Lief?" Mauwde hij verbaasd, "Een en al strategie, je bent zo slim, op een dag stoot je me nog van de troon," Grinnikte hij speels, zodat ze wist dat hij het humoraal bedoelde. De volgende opmerking deed hem ook weer verbaasd opkijken, ditmaal oprecht. "Natuurlijk is dat niet raar," Suste hij de anders overdenkingen, "Wij zijn vrienden omdat jij mij aardig vindt en ik jou, daar heeft leeftijd niets mee te maken," En dat was dat. Maar nog steeds zag ze er niet helemaal zeker uit. "Heb je er problemen van ondervonden dan?" Vroeg hij ietwat bezorgd toen hij haar onzekere blik zat.

Hoewel Fernpaw het normaal gezien lastig had met affectie tonen, merkte ze dat dat steeds beter en beter ging. Het was niet alsof ze elke dag affectie toonde naar haar Clanmates, maar ze was in elk geval niet meer terughoudend voor een knuffel en zeker niet bij een kat die haar zo goed behandelde zoals Tallshadow dat deed. Ze vond het lastig om sommige onderwerpen met hem te bespreken, maar ze merkte dat hij overal wel goed op reageerde en dat ze echt lange gesprekken konden houden zonder dat hij zich direct aan haar ergerde. Ze had het eens een keertje geprobeerd bij een oudere tom die bij haar in de apprentices’ den verbleef en binnen een moon warrior zou worden, maar die had haar afgesnauwd en gezegd dat ze als kitten zijnde niet mocht spreken alsof ze al een warrior was. Fernpaw, die op dat moment nog maar net uit de nursery verhuisd was naar de apprentices’ den, was direct dichtgeklapt en had er niks meer over durven zeggen, bang zijnde de tom weer tegen de borst te stoten. Ze werd warm van de opmerking van Tallshadow en was blij dat hij haar tenminste een aanwinst voor de Clan vond en geen constante last die hij met zich mee moest dragen. “Eh…” Ze keek een beetje verlegen zijnde naar de grond. “Je weet hoe sommige apprentices zijn,” zei ze vervolgens ongemakkelijk zijnde. “Sommigen hebben echt totaal geen hersenen en dagen je echt uit om de stomste reden. Maar ik word er soms wel mee getreiterd, ja,” gaf ze schoorvoetend toe. “Niet dat dat erg is! Ik denk dat dat vroeger toen jij apprentice was ook niet veel anders was. Sommige ShadowClanners moeten gewoon iets hebben om over te zeuren.” Ze wilde niet dat ze dadelijk ruzie zouden krijgen met de apprentices omdat Tallshadow er iets van was gaan zeggen.

De poes leek een beetje verlegen te worden van zijn opmerking, waardoor hij even vertederd moest grinniken. Diep vanbinnen was hij nog steeds een pussy die als hij kon romcoms zou kijken op de bank met Ace en Bridget Jones als spirit animal zou hebben. Helaas voor hem kon dat allemaal niet, had hij een clan te leiden en hadden ze überhaupt geen televisie, maar het idee was mooi. Het idee van Fern die werd geklierd omdat ze vrienden was met de leider was echter wat minder mooi. Vandaar dat hij zijn ogen wat vernauwde, en bij de 'niet dat dat erg is' meteen het omgekeerde dacht. Dit was juist uiterst kwalijk! "Hoe gaat dat dan precies in zijn werk?" Bleef het bij woorden? Of werd ze misschien de apprentice den uitgeklierd? Hij wilde iets specifieks zodat hij die apprentices aan kon pakken op zijn eigen manier. "Wie doen dit?" Dat zou ze hem vast niet willen vertellen, maar misschien had hij geluk.

Er waren zo van die momenten dat Fernpaw wilde dat ze haar mond dicht kon snoeren en dit was er één van. Ze werd al gepest omdat ze toenadering zocht tot de leader en nu zou Tallshadow hun ook nog eens gaan aanspreken op hun gedrag. Ze moest nog minstens vier moons in de apprentices’ den zien te overleven en ze kon het zich niet veroorloven dat zij of Tallshadow harder getreiterd werden dan nu al het geval was. Want ondanks dat de apprentices met hun grote bek het niet durfden te zeggen tegen Tallshadow, waren ze vaak over hem aan het reclameren. Dat hij nooit de Clan had mogen leiden, dat hij het niet goed deed, dat hij nooit serieus genomen zou worden en bla bla bla. De she-cat voelde angst door haar lichaam gaan bij het idee dat ze hun pijlen allemaal op haar zouden richten. Zou het niet beter zijn als ze nu gewoon zou zwijgen? “Ze zeggen dat ik alleen maar met jou omga omdat ik voor de rest geen vrienden kan maken,” mompelde ze. “Sommigen beweren dat ik verliefd op je ben en dat ik daarom toenadering bij je zoek. En ze zeggen dat jij de enige kat bent die me echt aardig vindt.” Hoewel ze aan zichzelf had beloofd dat ze niet te veel ging zeggen, kwamen de opmerkingen van de pesterijen er één voor één uit en leek er geen stoppen aan te zijn. “Ze pesten me ook vaak met mijn litteken en zeggen dat ik het wel verdiend zal hebben. Dat ik nooit een goede warrior zal worden omdat ik mezelf niet eens kan verdedigen. Dat ik aandacht zoek omdat ik mijn litteken juist van hun probeer te verbergen of omdat ik er niks over wil vertellen. Dat ik geen echte ShadowClanner ben omdat ik soms mijn tranen nauwelijks kan verbijten als ze over het litteken beginnen.” Ze schudde haar kopje. “Het heeft geen zin om te zeggen wie dat het zijn, want ze zijn steeds in een groepje en ik heb het gevoel dat de meesten maar gewoon mee doen omdat ze anders zelf getreiterd worden. Ik weet ook nooit wie dat de leider van zo’n groepje is en ik wil geen valse namen geven.”

Oke, misschien toch zijn plan overdenken? De poes leek officieel een beetje bang te zijn voor de gevolgen van als hij met katten zou gaan praten. Tall deed graag dingen in overleg, en als overleg met haar er nu al toe resulteerde dat ze niet graag überhaupt dit gesprek voortzette was dat een teken dat het plan no go was. Toch bleef ze hem extra info geven, over waarom ze haar pestten, en hoe. Bij elke opmerking voelde Tall de woede groeien, en schudde hij in ongeloof zijn kop. Uiteindelijk, toen de poes het eind naderde en meldde dat het niet uitmaakte wie het was en dat ze het ook eigenlijk niet wist - wat hij betwijfelde maar hij liet het maar gaan - schoof hij wat naar voren en legde zijn staart om haar rug. "Dat spijt me enorm voor je," Begon hij, een beetje voorzichtig want hij had dit zelf nooit meegemaakt en kende de situatie dus minder goed dan hij zou willen. "Je weet dat ze geen gelijk hebben toch?" Want dat was in ieder geval een belangrijk punt.

Onderwerp: Re: Private conversation. [&TALLSHADOW]