Medicine

Oké, haar eerste keer buiten de Nursery was niet helemaal volgens plan gegaan, dus hier kwam poging twee! Met enthousiaste stappen werkte de kitten zichzelf opnieuw door de ingang van het hol en knipperde enkele keren bij het zien van het felle licht. De vorige keer dat ze zich  naar buiten waagde, werd ze overvallen door een intense hoestbui die haar uiteindelijk in de Medicine Cat's Den deed belanden. Met een beetje hulp van Bitterpaw kwam ze er echter weer bovenop, en de mate waarin Thornfang voor haar zorgde had ook zeker geholpen. Ze keek even om zich heen, eigenlijk niet wetend wat ze nu moest doen. Het begon nu toch wel lang te duren voor ze Apprentice werd. Misschien was iemand gek genoeg om haar mee naar buiten te nemen.

OPEN!

Half geschrokken en half enthousiast trok ze met haar oortjes toen er opeens een zwarte kitten op haar af kwam springen. De kitten groette haar met een piepende 'hallo' en Feverkit gooide meteen een brede glimlach op haar gezicht. "Hoi!" kermde ze luid. Wat haar het meest opviel waren de twee felblauwe ogen die haar aanstaarden, en even leek de grijze kitten betoverd door die kleurrijke blik. Al snel herstelde ze zich echter weer. De kitten voor haar herkende ze als Serpentkit, al kende ze de poes niet beter dan dat. "Wil je met me spelen?" miauwde Fever toen. Ze had nooit echt buiten gespeeld. Alleen met Amberhunt, maar dat ging toentertijd nogal mis. Nu wilde ze eens iets leuks doen!

De lichtgrijze kitten stond haast te springen. Eindelijk iemand die iets leuks wilde doen! Haar moeder wilde nooit echt spelen, en haar vader had het vaak druk. Daarbij werd het een beetje saai om altijd met haar zusjes te moeten spelen. Voornamelijk met Wolfkit, want die wilde altijd de baas zijn. Niet dat Feverkit dat heel erg vond, maar soms was het toch een beetje over-the-top. Dat hun moeder vervolgens nog zei dat Wolfkit later clanleider zou worden, was al helemaal bijzonder. Maar goed, zij was hun moeder, dus zij zou het vast ook wel weten! Toen de zwarte kitten aan haar vroeg wát ze wilde spelen, keek Feverkit haar even bedenkelijk aan. "Met mijn zusjes speel ik altijd Clans," liet ze de andere kitten weten. "Maar dat vind ik niet meer zo leuk." Het ging toch altijd hetzelfde: Wolfkit was de leider, Ferretkit de Deputy en zijzelf de Medicine Cat. "Verder weet ik eigenlijk geen spelletjes," miauwde de kitten beteuterd. "Weet jij iets?" Ze vroeg zich af wie al die spelletjes eigenlijk bedacht.

Haar ogen begonnen te glinsteren bij het idee van een spelletje dat eens niet Clans was. Ze trappelde op haar korte pootjes en droeg een vrolijke grijns op haar gezicht. Ze begon Serpentkit nu al te mogen! Misschien wel meer dan haar eigen zusjes. Er viel even een korte stilte waarin de zwarte kitten nadacht, en vervolgens kwam ze met een idee aanzetten. "We kunnen... wel testjes doen? Wedstrijdjes. Wie is de sterkste? En wie is de snelste? Lijkt dat je leuk?" stelde de jongere kattin toen voor. Feverkit keek haar aan alsof ze zojuist iets adembenemends had ontdekt. "Ja! Leuk!" gierde de grijze kattin toen. Ze vond het ontzettend leuk om wedstrijdjes te doen. Ondanks het feit dat ze zelden iets won, was ze behoorlijk competitief ingesteld. Haar constante benauwdheid zat haar nogal in de weg, maar het deerde haar eigenlijk weinig. "Zullen we eerst doen wie het snelste het kamp rond kan gaan?" miauwde ze opgewekt. Ze vond het heerlijk om zo snel te rennen als ze kon, al was dat niet echt snel.

De grijze poes zette zich alvast schrap en Serpentkit ging ook klaar staan. Haar hartje begon sneller te bonken door de spanning en het enthousiasme. Ze wilde zo graag winnen, maar daarbij was ze al lang blij dat ze iemand gevonden had die met haar wilde spelen. De zwarte kitten keek haar uitdagend aan en begon af te tellen. Met een wijde grijns op haar gezicht richtte Feverkit haar blik naar voren. Voordat Serpentkit aan de laatste tel begon, noemde ze nog dat ze rechtsom zouden gaan en Feverkit knikte. Toen kwam de lang verwachte 'één', en Feverkit zette de snelste pas in die haar kleine pootjes maar aankonden. Op Serpentkit had ze bijna geen zicht meer, en ze raakte halverwege het kamp toen ze voelde dat haar longen het wederom op begonnen te geven. Vastberaden werkte ze zichzelf - op een langzamer tempo - naar de eindstreep, waar ze in een hoestbui belandde. Het duurte een volle minuut, maar uiteindelijk hervond ze haar adem weer. "Dat was leuk!" piepte ze, haar stem nog rauw van het hoesten. Een kleine astma-aanval zou haar niet tegenhouden.

Haar borstkas voelde aan alsof deze in vuur en vlam stond, maar het was een gevoel dat niet lang aanhield. Na enkele keren rustig adem te halen, leek alles weer gewoon goed te gaan. Traantjes prikten een beetje in haar ogen, maar na enkele keren enthousiast knipperen waren ook die weg. Ze werd al helemaal weer vrolijk toen Serpentkit haar complimenteerde op haar snelheid. De gigantische grijns was niet van haar gezicht te vegen. "Jij bent ook snel!" miauwde de lichtgrijze kattin toen vrolijk. Het was duidelijk dat ze aan elkaar gewaagd waren, wat het voor Feverkit zelf alleen nog maar leuker maakte. Toch leek de zwarte kattin enigszins bezorgd en vroeg of het wel ging, waarop Feverkit vastberaden knikte. "Ja! Ik moet soms hoesten als ik druk doe, maar het is zo weer weg!" legde de poes uit. Heel vervelend vond ze het niet, ze wist namelijk toch niet beter. "Wat is de volgende test?" miauwde ze toen. Vechten? Uithoudingsvermogen? Klimmen?  

De glimlach kon niet meer van haar gelaat gehaald worden, en dat zou ze ook niet willen. Ze had een nieuwe vriendin gemaakt! Serpentkit was ontzettend leuk om mee te spelen. Natuurlijk waren Wolfkit, Ferretkit en Beekit dat ook, maar toch. Beekit was jonger en begreep minder. Wolfkit wilde altijd de baas zijn en Ferretkit leek graag naar Wolfkit te luisteren. Serpentkit wilde leuke spelletjes doen en probeerde niet de hele tijd de baas te zijn, dat was leuk. Het volgende wat de zwarte kitten suggereerde was om te kijken wie het eerste op de Medicine Cat's Den kon klimmen, en Feverkit knikte instemmend. "Oké! Ja!" riep ze uit, waarop ze vrolijk naar de Den van Acefray hobbelde. Ze bekeek de Den even van top tot teen en wist nog niet helemaal hoe ze dit ging doen, maar het zou vast wel goed komen. "Ben je er klaar voor?" vroeg Feverkit aan haar nieuwe vriendin met een uitdagende grijns op haar gezicht. Deze keer wilde ze graag winnen!

Het idee dat ze ooit straf zouden kunnen krijgen, was niet eens echt bij haar opgekomen. Ze vond het gewoon zo leuk om een keer iets actiefs te kunnen doen met één van haar vrienden, dat ze er helemaal niet over nadacht of dit überhaupt wel mocht. De zwarte kitten gaf aan dat ze klaar was en Feverkit nam als antwoord een startpositie aan. "Eén, twee, drie!" telde de grijze kitten af, waarop ze zich met een klein loopje afzette en met haar nageltjes in de Medicine Cat's Den haakte. Ze zakte een klein eindje naar beneden, de zwaartekracht was iets sterker dan ze verwacht had. Toch klom ze uiteindelijk een stukje naar boven, al was het wel behoorlijk zwaar. Na heel wat zwoegen kwam ze uiteindelijk boven, waar ze even naar beneden keek. Er verscheen een frons op haar gelaat. "Hoe komen we nou weer naar beneden?" luidde haar vraag. Daar had ze niet helemaal over nagedacht.

Even kort na haar uitspraak realiseerde ze zich dat ze zowaar gewonnen had. Vrolijk sprong ze wat op en neer. Vanaf nu zou de vrolijke grijns niet meer van haar gezicht te vegen zijn. De zwarte poes vond blijkbaar dat hun tocht naar beneden een zorg voor later was en gaf commentaar op het uitzicht. Nu nam Feverkit zelf ook even de tijd om over het kamp te kijken. Alles zag er zo anders uit van boven! De grote katten leken een stukje kleiner en het zag er leuk uit. "Vanaf hier kunnen we anderen bespioneren!" merkte Feverkit op. Misschien waren er wel katten die stiekem iets raars deden, of iets stouts, en dan zouden ze dat vanaf hier kunnen zien! Haar ogen zochten naar een leuk doelwit. Wat als ze haar vader op iets betrapte!

Het was zo leuk hierboven! Het kamp zag er compleet anders uit, net als de katten die erin rondliepen. Ze voelde zich heel groot en sterk en cool. Serpentkit reageerde enthousiast op haar woorden, maar stelde toen de vraag wie ze dan wel zouden moeten bespioneren. Daarop keek Feverkit even licht fronsend over het kamp heen. Welke kat zou dingen te verbergen hebben? Of wie zou stiekem rare dingen doen, waar ze hem daarna over uit konden lachen? Haar ogen vielen op een Queen die zoekend het kamp rondkeek en even dook Fever ineen. Serpentkit gaf aan dat niemand hun hier zou kunnen zien. Feverkit wenkte naar de Queen die ze beneden zag. "Denk je dat ze op zoek is naar ons?" miauwde de kitten zachtjes. Ze vond het hier net zo leuk en wilde nog niet naar beneden. Daarbij, ze wilde eigenlijk ook geen straf. Sinclaw was nooit zo aardig, vooral niet wanneer je iets stouts had gedaan.