Eyes of the sky

De laatste periode was voor hem wat hobbelig geweest, al helemaal rondom het hele gedoe met zijn moeder en Sparrowfeather. Hij had het natuurlijk totaal niet aan zien komen en wist tevens ook niet goed hoe hij erop moest reageren. Voor nu propte hij het maar op, tot hij wist hoe hij het het beste kon verwerken. Als het al te verwerken was. Dus de rood-witte kater liep rond met een raar gevoel in zijn maag en twijfels in zijn kopje. Hij was ontzettend boos op zijn moeder, ze had gelogen over wie zijn vader was. Maar aan de andere kant hield hij natuurlijk van haar, wilde hij er voor haar zijn, ondanks het feit dat hij een hekel had aan het nieuwe nestje. Hij probeerde die gedachten weg te duwen en zijn ontbijt naar binnen te werken. De haas die zijn ochtendmaaltijd voor moest stellen, was nog amper aangevreten. Ineens hoorde hij zijn naam, in de vorm van een stem die een lach op zijn gezicht bracht. "Lizard!" riep hij vrolijk terug. Eindelijk, iemand die hij wél graag wilde zien. Al had hij totaal geen verstand van kruiden, hij was er dol op om er met Lizard op uit te trekken en ze te gaan zoeken. De kattin had zeker een passie voor haar vak en dat maakte het leuk om naar haar te luisteren. "Alles goed?" vroeg hij glimlachend. Op dit moment wilde hij graag alles over haar week horen, om maar niet aan zijn eigen te denken.

Eigenlijk zag hij Lizardpaw als zijn beste vriendin. Natuurlijk werd hij omringd door katten die hem dierbaar waren, maar met Lizard had hij toch een speciale band waar de rest niet bij in de buurt kwam. Ze waren immers samen opgegroeid en altijd al close geweest, ze hadden elkaars lief en leed gedeeld en Brindleleaf was eigenlijk een moeder voor hen beiden geweest. Het was ook niet nodig om te zeggen dat hij blij was om Lizard zo vrolijk te zien. Het ging uitstekend met haar en ze gaf aan dat het tijd was, waarop Quiet enthousiast met zijn oortjes trok. Ook voor Lizard was de tijd aangebroken om haar uiteindelijke naam aangewezen te krijgen. Binnenkort zouden ze niet meer Lizardpaw en Quietpaw zijn, ze zouden hun Warriornamen krijgen. De gedachte eraan vond hij alleen al gigantisch cool. Eigenlijk wilde hij haar wel vergezellen naar de Moonstone. Hij had deze zelf nog nooit gezien. "Wie gaan er met je mee?" vroeg de kater geïnteresseerd. Hij ging er maar niet vanuit dat Sparrowfeather mee ging, na alles wat er gebeurd was, en met de dreiging van de Bloodclan was het niet verstandig om in een hele kleine groep te reizen. Hoe dan ook, hij was heel blij voor Liz, hij gunde haar immers de wereld.

Blijkbaar was het enkel Frostfaith die met haar meeging. Quiet had wel vertrouwen in de Deputy van Windclan, maar hij kon het niet helpen om toch een beetje bezorgd te zijn. Hoe kon het ook anders, na wat er gebeurd was met Ravenbreeze? Hij was zelf al weken niet meer in de buurt geweest van het Thunderpath en stiekem wilde hij ook niet dat Lizardpaw zoiets zou doen. Dit was echter belangrijk, niet alleen voor haar, maar voor de hele Clan. Ze moest dit doen, en hij zou haar niet tegenhouden. Even keek hij haar in stilte aan. Ze leek iets te verbergen. Nieuwsgierig draaide hij met zijn oren, wilde zijn mond open doen en bedacht zich weer. Misschien was het wel iets dat hij niet mocht weten, of niet wilde weten. Als hij het echt moest weten, zou ze het wel vertellen, toch? Vervolgens vroeg de zwart-witte kattin hoe het met zijn trainingen ging. "Goed, ik word bij de volgende ceremonie Warrior!" miauwde de kater trots. Misschien iets later dan de rest, maar dat zou hem niet tegenhouden. Hij had nog genoeg maanden voor zich. Hij keek even geheimzinnig om zich heen, toch wel heel nieuwsgierig, want hé, dat was hij altijd al geweest. "Heb je al eens iets gehoord van... jeweetwel, Starclan?" fluisterde hij. Misschien had ze al allemaal coole dingen gehoord. Hij had geen idee hoe zoiets überhaupt gebeurde, Starclan die tegen je praatte. Maar daarvoor had hij Lizard om te ondervragen.  

Quiet knikte bij het horen van het advies van Lizard. Oefening baart nou eenmaal kunst, en hij had dit ook wel gemerkt. Gelukkig had hij een goede leraar gehad, dat hielp vaak ook behoorlijk. Lizard grinnikte, dat geluid dat hem zo bekend voorkwam, dat hem toch wel een tikkeltje nostalgisch maakte. Als kitten hadden ze altijd zulke stomme dingen gedaan, zoals inbreken in Sparrowfeather's Den. Alles leek ineens zo serieus te zijn. Het deed hem goed om af en toe nog over iets stoms te kunnen lachen. Quiet sprong zowat een meter de lucht in toen Lizard toegaf dat ze al het één en ander gehoord had vanuit Silverpelt. Zijn ogen werden twee keer zo groot, hij kon amper geloven dat zijn beste vriendin zo'n bijzondere gave had. Haar staart werd speels op zijn neus getikt, maar Quiet werd alleen maar nieuwsgieriger. "Wat heb je gehoord? Van wie? Ik vertel het aan niemand. Ik zweer het!" brabbelde de kater gehaast. Waarom kon hij niet met Starclan praten? Die hadden vast wat coole dingen te vertellen. Misschien wisten ze wel waar Foxkit uithing. Konden ze werkelijk alles zien? Ze hadden toch niet die keer gezien dat hij in het meer was gepleurd? De kater schudde zijn kop even om die gedachtegang te stoppen, nee, hij wilde nu graag weten wat er écht gezegd werd.

Helaas moest Lizard hem teleurstellen. Hij beet licht geraakt op zijn lip. Hij begreep het wel, het was haar plicht. Ergens was hij allang blij dat Lizard haar eed niet wilde breken en zo nu al een betere Medicine Cat leek te zijn dan Sparrowfeather. De kater die onder vage omstandigheden van zijn hoog gestelde positie was ontheven. De wat en de waarom wist de Clan nog steeds niet, iets dat Quiet ergens wel zorgen baarde. Wat had Sparrowfeather gedaan? Hij knikte medelevend naar Lizard. Wat Starclan haar vertelde was voor haar, en voor haar alleen. Het was niet zozeer jaloezie wat hij voelde, meer een drang om dingen te weten. Nieuwsgierig, wat hij altijd al geweest was. Wat dat betrof, was het dus niets nieuws en hij liet het ook maar begaan. Hij klaarde weer op toen Liz hem vroeg of hij wat wilde eten. De kater knikte, smalend. "We hebben elkaar al even niet gesproken," miauwde hij vrolijk. Hij had wel degelijk zin om bij te kletsen. "Lijkt me een goed idee." Dat bracht hem weer op een ander idee: de kater had fluisteringen gehoord in het kamp, de kruidenstapel stond op een relatief laag pitje. "Misschien kunnen we later nog wat kruiden gaan zoeken, ik mag nog wel het één en ander leren wat dat betreft," miauwde de kater. Zijn kruidenkennis was niet bepaald super, en zo hoefde Liz ook nog eens niet alleen te gaan zoeken. Win-win, toch?

Het werd weer tijd om uit zijn schulp te kruipen. Hij had zich na de dood van Ravenbreeze merkbaar terug getrokken. Hij kwam minder buiten, praatte minder met anderen. Maar ondertussen had hij zich wel gerealiseerd dat het niet altijd zo kon blijven. Ja, het leven was een breekbaar iets. Iets dat binnen een seconde over kon zijn, dat had Ravenbreeze hem wel laten zien. Maar betekende dat niet juist dat hij er van moest genieten zo lang het kon? Ergens vond hij dat wel een fijne filosofie, dus had hij zich voorgenomen om meer tijd door te brengen met zijn vrienden en familie. Hij wilde Mouse en Puddle vaker zien, meer tijd doorbrengen met Raptor, Tiger en Lizard. Sharing Tongues doorbrengen met Lizard was dan ook een prachtig begin. De kater snorde hoorbaar bij het vooruitzicht. Hij was helemaal zat van de eenzaamheid die hij zichzelf opgedrongen had. Hij glimlachte breed toen Liz aangaf dat ze wel eens samen kruiden konden gaan zoeken. "Mooi zo," zei de kater glimlachend. Op dit moment had hij zeeën van tijd. Bij het horen van Liz' opmerking, gingen zijn ogen naar de prooistapel. Er was een redelijke hoeveelheid, maar qua variatie was het geen feest. Windclankatten werden niet voor niets hazenvreters genoemd. "Beter hazen dan kikkers. Of vis," zei hij, met hoorbare verachting in zijn stem. Hij herinnerde zich het smeren met de kikkers met Raptor nog wel. Wat een rotzooi. En die visvreters... Sinds de aanslag op Everstar had Quiet het niet meer zo op Riverclan.

Op dit soort momenten wilde hij dat hij gedachten zou kunnen lezen. Lizard leek dingen te weten die hij niet wist, dingen die hij heel graag wilden weten. Dingen die hem aangingen. En toch zou ze er niets over loslaten. Hij liet het niet zien, maar het frustreerde hem. Misschien wist ze meer over zijn vader, meer over de vader van zijn nieuwe broertjes en zusje. Het kon natuurlijk ook zijn dat hij te egocentrisch bezig was en er totaal naast zat. Er waren duizenden dingen waar Starclan haar over kon vertellen en voor hem zou het allemaal maar één groot mysterie zijn. Liz trok één van de konijnen van de prooistapel en Quietstep keek nog even bedenkelijk naar het aanbod. Het was geen bescheiden stapel; Greenleaf was redelijk goed voor hen geweest. Hij greens naar Lizard toen die aangaf dat de grote haas voor hem was. "Heeft Starclan dat je verteld?" grapte hij, alvorens hij de haas in zijn bek nam. Hij liep naar een willekeurige plek om daar te gaan zitten en eten. Eigenlijk had hij best wel honger, iets dat hij eerst nog niet echt door had gehad. Hij schuifelde even met zijn poten en keek vervolgens weer  naar Lizard. "Liz, als Starclan iets zou zeggen over mij... zou je het me dan vertellen?" vroeg hij. Hij wilde het gewoon zeker weten. Natuurlijk mocht het niet, maar zou ze een uitzondering maken voor een vriend?