Furballs 2.0 [Brindleleaf]

Barksound lag voor de warriorsden en had zijn blik gericht op de nursery, waar Brindleleaf net uit stapte. Op dit moment leek hij een dejavu te hebben. Hij had hier eerder gelegen toen Brindleleaf met haar eerste nest kittens de den verliet. Deze keer was ze echter alleen. Toch voelde Barksound zich nog steeds hetzelfde. Ondanks dat hij kwaad was en zijn karakter liet blijken dat hij haat had naar de poes en haar huidige partner, voelde hij zich nog net hetzelfde. Barksound had zijn kop op zijn poten gelegd en hield de queen in het oog. Het duurde niet lang voor haar kittens achter haar aanliepen. Toen dat gebeurde draaide hij zijn kopje van hen weg. De laatste keer dat hij haar op een moment als deze had aangesproken werd hij door één van haar kittens bestempeld als vader. Tot op de dag van vandaag was dat nog steeds.

Omdat hij zijn kopje weggedraaid had, had hij niet door dat Brindleleaf zijn kant uit was gekomen. Hij was dan ook even verrast bij het horen van haar stem, al liet hij dat niet aan haar merken. Het duurde even voordat hij uiteindelijk zijn kop optilde en haar aankeek. Bark. Zo had ze hem aangesproken. Hij trok met zijn oren en liet zijn blik kort naar haar kittens gaan die wat verder aan het spelen waren. "Brindle," begroette hij haar wederzijds, niet wetend wat hij anders zou moeten zeggen. Hij was het namelijk gewoon om de laatste tijd door haar afgesnauwd te worden. Vervolgens liet hij zijn ogen weer naar de poes gaan.

Bark bleef gewoon liggen waar hij lag en keek op naar de poes. “Het verbaasd me dat je wat terug zegt.” Even trok de kater met zijn oortje. "Het verbaasd me dat jij een gesprek begint." mauwde de kater terug. Hij was inderdaad verbijsterd. Als ze eerder een gesprek met hem begon, was het eerder een beschuldiging. Dit, dit leek eerder een normaal gesprek te worden. Barksound trok zichzelf recht en rekte zich uit, waarna hij gewoon ging zitten. Zijn blik ging naar de den van de elders. "Waar is Sparrowfeather?" vroeg hij half mompelend aan haar. Niet dat hij precies wilde weten waar die kater uithing, maar eerder hoe het met hem en haar zat na de openbaring. Barksound was op dit moment alleen niet echt rechtstreeks.

Wat ze vervolgens zei was geen echte verassing voor hem. “Er zijn niet veel katten die nog met me willen praten.” Hij had het wel gezien, hoe andere katten haar én Sparrowfeather vermeden alsof ze vervloekt waren door Starclan. "Eén kat zit daar alvast niets mee in." mompelde hij en liet zijn blik even naar de open plek gaan. Hij liet zijn blik terug naar haar gaan toen ze verder sprak. Oogcontact vermeed hij bewust. “Zie ik eruit alsof mij dat ook maar iets uitmaakt?” Hij haalde zijn schouders op bij haar antwoord. "Ik was benieuwd," mauwde hij. "Hij is, was namelijk je partner." Even beet hij op zijn lip. Voor hoe lang dat zo was, wist hij niet. Hij probeerde daar gewoon niet aan te denken, wetend dat hij in het verleden misleid was door haar, voor hém.

In de tijd die volgde op het moment dat hij haar en Sparrowfeather samen had gezien, was hij vaker het kamp uit gegaan, in een poging om haar te vergeten, maar zijn pogingen waren op niets uitgedraaid. “Barksound.” Zijn ogen gingen terug naar Brindleleaf toen ze zijn naam zei. “Ik was jong en veel te impulsief. Bronzemask heeft me daar vaak voor gewaarschuwd maar ik luisterde niet naar haar, dat had ik wel moeten doen.” Hij hield zijn blik op haar gericht en fronste zachtjes bij haar woorden. Was ze zich nu aan het excuseren? Ze deed althans een poging, zo vatte hij het toch op. “Hij is nooit mijn partner geweest.” Barksound zette zich iets rechter bij die laatste zin. Hij wilde haar maar al te graag vertrouwen op haar woord, maar hij wist het niet goed. Moest hij het onzekere voor het zekere nemen? "Ik geloof je," zei hij uiteindelijk toch, haar vertrouwend op haar woord. Hij ademde even diep in en trok zichzelf recht. "Ik ging eigenlijk jagen met Moleclaw vandaag." zei hij uiteindelijk. Hij had zich vaak ingebeeld om een gesprek te hebben als deze, met Brindleleaf, maar nu hij hier zat wist hij niet goed hoe hij verder moest gaan.

Ze bedankte hem om zijn woorden, waarna hij hij kort knikte en recht was gaan staan om mee te delen dat hij nog met Moleclaw zou gaan jagen. “Ik houdt je niet tegen.” Barksound was recht gaan staan en richtte zijn blik nu op Brindleleaf. Even haalde hij zijn mondhoek op in een kleine glimlach. Hij moest toegeven dat hij zich een stuk beter voelde bij dit korte gesprek met Brindleleaf. Het was niet lang geweest, maar had wel zijn nut bewezen. "Als je wil, kan ik jouw en de queens straks enkele prooien brengen?" stelde hij voor met een knikje. Hij wilde niet vertrekken voordat hij toch nog iets gezegd had en hiermee kon hij haar straks nog, met een klein excuus, even opzoeken. Dan kon hij ook ineens die Furballs van haar opzoeken.