D R u n K ♥

♥

Dauntrose zou een van dezer dagen op patrouille gaan. Haar depri toestand was niemand ontgaan en zo ook Tallshadow en Innerstar niet. Dus om haar gedachten te verzetten moest ze op patrouille gaan. Misschien lukte dat wel. De rattenplaag weerhield haar om naar de Carrionplace te gaan, maar het liep daar zo vol ratten dat die soms wel eens konden ontsnappen. Ze was vandaag al gaan jagen en dus knabbelde ze op haar eigen prooi. Vers gevangen is altijd het best. De rat die was ontsnapt smaakte haar best goed. Ze at het graag. Normaal gezien lustte Shadowclanner dat graag, maar de modernere modellen gingen altijd voor muizen of vogels. Toen het laatste restje rat op was stond ze op. Met haar roze neusje in de lucht probeerde ze nog wat prooi te detecteren. Een beetje meer kon geen kwaad.

Open }

De geur van vers opengereten rat trok haar aandacht. Wie of wat was hier prooi aan het eten in Shadowclan territorium? Of was er een rogue aan het jagen op haar terrein? Toen ze dichterbij kwam herkende ze de geur als die van Dauntrose gemengd met een vers gedode rat. Ze vernauwde haar ogen en snelde haar pas tot ze dichtbij haar was. Ze liet zich nog niet merken, maar zag wel dat de poes een rat aan het eten was. "Tijdens de jacht wordt er niet gegeten. Vers gedode prooien worden naar het kamp gebracht en wanneer de elders, queens, kittens en senior warriors hebben gegeten, mogen de anderen eten," sprak Innerstar fel, waarna ze de struiken uit kwam en recht naar Dauntrose keek. "Dit had ik niet van je verwacht, Dauntrose, ik ben diep teleurgesteld dat jij de warrior code breekt, het gene wat de clans toch echt in stand houd," vervolgde Innerstar met een strakke, strenge blik op Dauntrose gericht.

♥

Door de webben van verdriet in haar kop had ze niet door dat ze dat eigenlijk niet moest doen. Dat werd haar wel meteen duidelijk gemaakt. Haar oren gleden in haar nek. Het ene moment was ze helder, het andere niet. Dit keer was ze duidelijk niet helder. "...queens, kittens en senior warriors hebben gegeten, mogen de anderen eten" Haar lip kroop naar omhoog. De Dauntrose van een moon geleden zou hebben ontkend dat ze dat ooit zou doen naar iemand, nu zelfs haar leider. Een raar gevoel in haar maag maakte het alleen maar erger. "...het gene wat de clans toch echt in stand houd." Haar oren waren niet meer zichtbaar. "Jij moet me niet zeggen wat goed is en wat slecht, dat kan ik zelf ook wel." Ze sprak niet echt duidelijk. Haar blauwe ogen verbraken het lijntje dat hen verbond. "Ik heb trouwens al de grootste fout van mijn leven begaan, dus dit kan er ook nog wel bij. Denk je niet?", snauwde ze. Haar ogen hadden dezelfde glazige schijn als bij de ceremonie. Dit ging veel verder dan verdriet.

De lip van Dauntrose kroop op, waarop Innerstar licht dominerend haar kop hief. Ze eiste respect af van haar clanleden, zoals elke leader deed. Dauntrose vertelde haar dat het niet aan Innerstar was om te zeggen wat goed of slecht was. "Oh? En wat vind je dan van wat je daarnet gedaan hebt?" Siste Innerstar. Bij de volgende woorden was Innerstar even verrast en vernauwde ze haar ogen. "En wat is die grootste fout van je leven dan, als ik vragen mag?" Nu wou Innerstar het weten ook. Ze wou weten hoe het ging met haar clangenoten, ze wou weten waar ze aan toe was met haar clangenoten. Dauntrose zag ze als één van de betere warriors, maar dit was niet wat ze verwachtte van één van haar betere warriors. Zeker niet van de vroegere partner van haar zoon, haar vroegere schoondochter.

♥

Ze luisterde naar de woorden van haar leider, hier en daar grauwend. Hier had ze geen zin in. Ze gaf dus ook lekker geen antwoord. "En wat is die grootste fout van je leven dan, als ik vragen mag?" Dauntrose snoof hard. Haar staart sloeg woedend om haar heen. En poef, daar was het dan. De glazigheid verdween uit haar ogen en kregen weer levendigheid. Het was alsof ze een mokerslag van Starclan zelf had gekregen. Gedesoriënteerd knipperde ze met haar ogen. Innerstar stond voor haar. Haar spieren waren strakgespannen. Verward liet ze die los. Wat? Dauntrose keek naar haar gevlekte poten. Haar klauwen waren uitgeklapt. Huh? Uit haar keel kwam een geschokt geluidje toen ze prooi proefde en kruimels zag? Wat had ze ineens? De regels verbreken was toch helemaal niets voor haar? Verward keek ze naar haar leider. "Uh... Dat was zo wel het enige was ze wist te vertellen. De webben in haar hoofd trilde een beetje. Ze was dan wel gebroken, maar geheugenverlies had ze niet. Daarom lieten haar hersenen zien wat ze net had gedaan. Oohnee. Ze beet op haar lip. "Sorry Innerstar, ik... ik weet niet wat ik ineens had." Ze schudde haar kopje. Dit was echt niets voor haar. "En wat is die grootste fout van je leven dan, als ik vragen mag?", herhaalde haar geheugen. Ze keek haar leider weer aan. Een traan kwam naar beneden. "Ik... ik..." Ze kreeg het niet over haar lippen. "Ik heb Ravenheart bedrogen." Ze fluisterde het zachtjes. Beschaamd als ze was keek ze weer naar beneden. Eerst Ravenheart bedriegen en nu dit.

De plotselinge omslag ontging Innerstar niet, vandaar dat ze licht bezorgd, heel licht bezorgd, naar Dauntrose keek. Haar adem leek te stokken en Innerstar kreeg een verwarde blik toegeworpen. Het begon met een 'uh'. Vervolgens beet Dauntrose even op haar lip en bood ze haar excuses aan, waarbij ze vertelde dat ze niet wist wat ze daar ineens had. Innerstar vernauwde haar ogen. En toen kreeg ze antwoord op haar vraag. Het begon met wat gestamel, vervolgens vertelde Dauntrose dat ze Ravenheart had bedrogen. "Bedrogen?" Herhaalde Innerstar met ongeloof in haar stem. "Dauntrose..." ze vernauwde haar ogen. Als ze gewoon verder was gegaan, een andere kater had ontmoet, dan was er niks aan de hand. "Verder gaan met je leven ís niet verkeerd," reageerde Innerstar. "Maar dit," ze wees met haar staart naar de prooi. "Daarentegen wel," ging ze verder. "Ik laat je hier ook niet ongestraft mee weg komen," vervolgde ze.

♥

Dauntrose luisterde naar de woorden van haar leider. Ze liet bedroefd haar hoofd hangen. Als ze het maar wist. Als ze wist wat ze had gedaan, had ze heel anders gereageerd. "Maar dit." Dauntrose keek op en volgde de staart van haar leider. Die wees naar de prooi. Ze zuchtte. De volgende woorden lieten haar rillen, maar ze snapte het wel. De warrior code breken was het ergste wat je kon doen. Hoe erg je de code brak maakte niets uit, alleen maar dat je hem brak. "Dat begrijp ik."

De manier waarop Dauntrose nu reageerde, zorgde er voor dat Innerstar iets milder zou zijn met haar straf. Ook omdat ze begreep waarom Dauntrose was zoals ze nu was. Ook Starclan zou het begrijpen. Innerstar was dan hard en streng, ze was niet onbegripvol of evil. "Morgen zal je de hele dag niet mogen eten om er aan herinnerd te worden waarom wij eerst voor de clan jagen en dan pas zelf wat van de prooistapel pakken.. Om te voorkomen dat deze prooi gaat rotten, mag je deze daarentegen wel op maken, daarna zal er geen hap meer door je keel heen gaan tot morgen zodra de maan hoog in de lucht staat," miauwde ze. Innerstar stond op. "Zodra je deze op hebt, zie ik je graag terug komen in het kamp met twee vers gevangen prooien," vervolgde ze.

♥

Ze knikte, het klonk als een goede straf. Misschien een beetje mild. Dat gaf Dauntrose een enorm schuldgevoel. "Zodra je deze op hebt, zie ik je graag terug komen in het kamp met twee vers gevangen prooien." Ze keek op. Haar blauwe ogen stonden verdrietig. "Ja Innerstar." Ze had helemaal geen honger meer, toch nam ze een hap van de rat. Alarmbelletjes rinkelende in haar kop. Ze schudde die uit haar kop. Het was best gênant om te eten waar haar leider erbij stond. Toch at ze alles tot de laatste kruimel op. Haar buik verkrampte, maar ze hield alles binnen. Ze keek nog even naar Innerstar en draaide zich toen om. "Goede dag nog Inner." Waarna ze in de struiken verdween

Poor Dauntrose, nu heeft ze die rat twee dagen in haar systeem c':~

Het verdriet ontging Innerstar niet, maar ze kon de poes nu gewoon even geen schouder geven om op te huilen. Ze zou haar morgen later de dag nog wel opzoeken om met haar te praten. Maar nu mocht ze wel even voelen dat ze fout gezeten had. Dan nog, was de straf mild voor Innerstars doen. Normaal zou ze twee volle dagen geven en zou ze de prooi mee nemen en geven aan een Queen of een elder om verder op te peuzelen. Dauntrose gaf een gehoorzaam antwoord waarop Innerstar enkel knikte. Ze keek toe naar hoe Dauntrose de prooi verder opat en zag dat ze het niet langer meer gewillig deed. Innerstar zette haar gevoel uit om geen meelijden te hebben met de poes terwijl ze daar stond. De warrior code was het ergste wat een clankat doen kon. Vervolgens kruiste hun blikken, waarna Dauntrose zich omdraaide. "Een goede jacht, Dauntrose," reageerde Innerstar kalm, waarna ook zij vertrok.

OOC: Topic uit.