Covert

De kater zocht zoals gewoonlijk weer de grenzen op. Want zonder dat hij er echt een goede reden voor had waren dat de plekken die hij het fijnste vond om bij rond te hangen. Misschien om gewoon wat naar andere clankatten te kijken als ze langskwamen, of omdat hij flink wat connecties had in Thunderclan. Ach, Ace had toch nooit een reden nodig om iets te doen, hij maakte wel misbruik van zijn excuus dat hij planten nodig had. Werkte redelijk goed tot nu toe. Natuurlijk had dit ook de voordelen dat hij ook echt zijn werk ging doen en de voorraad zo redelijk vol bleef. En dat hij meteen Canary kon leren alleen te blijven in de den en de kleine probleempjes zoals doorns fixen. Dat vond hij al een goede verdeling. Zijn apprentice doorns, verkoudheden en elders. Hij katten die ineens een lichaamsdeel verloren of kittens kregen. Beiden ging hij de gevlekte kattin niet aan doen, voor ze jeugdtrauma’s kreeg. Ace keek pas op vanuit zijn gedachte toen hij bij Thunderpath stond, en daar al snel oogcontact maakte met een wel heel bekend rode kater. En Ace zou Ace niet zijn als hij zijn BFF zomaar weg zou laten lopen. “Hellhound? Wow, verkeerde afslag genomen of ben je hier voor de mooie omgeving?” Sprak hij duidelijk geamuseerd, het niet kunnen laten een opmerking te maken. Tja, hij ging niks geks doen zolang de kater bij Thunderclan bleef, en hij zag de ander niet zomaar een return maken naar Shadowclan.

En zoals altijd leek de ander totaal geen gevoel voor humor te hebben. Blij dat dat niet was veranderd. In ieder geval was de ander nu dramatisch aan het zuchten, wat normaal het ding van Tall was, maar reageerde hierna wel terug. Bij de woorden keek hij dus geamuseerd uit zijn ogen, wat duidelijk maakte dat hij er zeker bewust van was dat de ander geen behoefte aan hem had, maar het hem niet deerde. “En met jou wat minder zo te merken” Mompelde hij echter als reactie, nu de geur van bloed opmerkend. Nu was het geen verassing dat een Bloodclanner naar bloed rook, maar Hellhound zag er niet uit alsof hij net gevochten had. “Ben je gewond ofzo?” Vroeg hij dus rechtuit. Zou Ace zo’n goede buurman zijn om zijn vijand te helpen? Hell jeah, als de ander ja zou zeggen zou hij best met zijn dokterstas aan komen zetten en de ander snel wat opknappen. Al deed hij het meer uit principe en voor goed karma dan wat anders. Mr. Grumpyface ging echter verder dat hij zijn rust verstoorde, dit zorgde ervoor dat hij zijn schouders ophaalde. “Misschien leer je zo je lesje niet te dicht bij Shadowclan grenzen te komen?” Grinnikte hij half, wel de fun in de situatie zien.

Blijkbaar was het enkel een krasje, en op de manier hoe de ander het ook mededeelde voelde hij niet de behoefte zijn diensten op te brengen. Hij wou graag helpen, en tot zekere zinnen zelfs de vijand als die het nodig hadden, maar hij ging ook niet speciaal uit zijn weg voor zijn goede bedoelingen. Het was meer dat hij sinds zijn bezoek aan het kamp van Bloodclan iets had gerealiseerd, dit waren ook maar katten. Hij had daar de kits moeten controleren en die waren geen steek anders geweest van de Shadowclan kittens, ze hingen in zijn staart en speelde gewoon. Er waren katten die er geboren er werden en er groot kwamen, die geen leven anders kende dan dat. En dat zat hem gewoon dwars, vooral omdat hij er met niemand tegen praatte. Iedereen had al genoeg problemen aan hun hoofd dat ze hem er ook niet bij konden gebruiken, zijn vrienden kregen in ieder geval hun eerlijke bonus zwaar leven met hun mee. Bij de woorden van de ander haalde hij zijn schouders op. “Ik zei toch dichtbij, niet op? ‘Tis maar de straat oversteken en je bent er, misschien net iets te dichtbij. En ja, dat zou je zeker” Zei hij simpelweg naar de waarheid. Net toen de ander een vraag stelde kwam Tall opdagen, die duidelijk in zijn verantwoordelijke mood was. “Tall” En hoewel Ace normaal heel slecht was in onderliggende tonen op te merken, werd hij er bij Tall steeds beter in. Dus zuchtte hij even, fronste in zichzelf en schudde zijn kop. Alsof hij weer in de knoei zat met zijn gedachtegang. Hierna ging zijn groene blik weer omhoog naar die van de Deputy, wat nog steeds nieuw klonk, en liet zijn oor in een bijna onschuldige manier vallen. Hij had niks ergs gedaan, nog niet, en er was geen bewijs van. Even keek hij naar Hellhound, maar draaide zich hierna om om weg te lopen van zijn geliefde grens af. Ja Hellhound, hij had zeker veel geluk met zijn rang wat veiligheid betrof, maar hij had er ook niet bepaald een handleiding voor gekregen om ermee om te gaan.

Bij de opmerking van de ander haalde hij zijn schouders simpelweg op. Zag hij eruit als iemand die ook voor Thunderclan dingen regelde? Om eerlijk te zijn vond hij niet leuk dat er een Bloodclanner Mist tegen zou kunnen komen, helemaal niet wat er met haar en haar moeder was gebeurd. Maar hij besloot het maar zo min mogelijk te late merken. "De natuur is er prachtig rond deze tijd van het jaar" Uitte hij vrolijk maar doeltreffend, toegeven duurde deze opmerking redelijk lang om te maken maar nu was hij er klaar voor. Maar nu hadden ze ook Tall erbij staan. En hoewel deze nu een hoge rang had, was dat niet de rede waarom hij zo reageerde. Het was gewoon omdat hij standaard wel naar zijn vriend luisterde, wetend dat die de situatie vaker beter zag als hijzelf. Echter had Hellyboy andere plannen. Deze begon zich ineens voor te stellen en al. Ace voegde even iets toe, meer uit natuurlijke reactie dan echt een toevoeging uit het gesprek "Hij was een van m'n bodyguards, wel slecht gevoel voor humeur, niks persoonlijks" Zeer nuttige informatie natuurlijk. De ander verhoogde zijn wenkbrauwen, maar waar hij soms luid en duidelijk wist wat de ander wou, kwamen diens hintjes soms niet over. Net zoals nu, met een vragende en niet begrijpende blik keek hij terug. Wablief? Waarom de wenkbrauw actie?

Echt, wat waren die katten toch met hun ogen aan het rollen hier. Probeerde ze er spieren mee te kweken ofzo? Ace had genoeg ervaring met oogbewegingen, hij leefde immers met een puberende apprentice en de kater die naast hem stond. Als er een subtiel ding was wat hij snapte was het dat wel. De tabby bevestigde dat het sneu was, waardoor hij knikte en het nog bevestigde "Heel erg tragisch" Hellhound zei hierna dat Tall wel wat meer mocht praten, maar niet zoveel als hijzelf. En bedankt. Pff, hij werd ook nooit gewaardeerd, zelfs niet als hij hier super sociaal en vriendelijk bezig was. De schande tuttut. Maar mr deputy ging in op de namenkwestie en keek hem vragend aan, hij haalde zijn schouders op. "Sharppaw was het eerst, dus hij heeft wel een upgrade gehad" Merkte de grijze kater droogjes op, alsof hij er echt op in ging. Ondertussen gooide zijn pic met grote woorden die hij halverwege al was vergeten, maar als het te lang was zou het niet belangrijk moeten zijn. Iets met de hoeveelheid namen al gebruikt waren in dit gesprek. Hierna kwam Tall ermee dat hij nog kruiden te zoeken had. Deze hint wel krijgend spitste hij zijn oren. "Jij zegt het" Als het aan hem was hij gewoon gezegd; hey dude, ik ben deze Bloodclanner beu, laten we teruggaan? Maar de kunst van simpele zinnen was niet voor iedereen bedoeld.

Blijkbaar hadden Hellhound en Tall een echte klik samen, in ieder geval voelde Ace de vonken al over schieten. Ze leken beiden lekker bezig te zijn met een gesprek die hij niet helemaal leek te volgen. Ach, was misschien ook te veel gevraagd voor de grijze kater. Hij was in ieder geval blij dat het in zijn ogen allemaal goed verliep. Maar Ace moest trouw blijven aan zijn partner in crime, waardoor het tijd was om afscheid te nemen van zijn BFF over de grenzen. Hij grijnsde dus schuin bij de woorden van de rode kat. "In ieder geval een beter afscheid dan de vorige keer? Doe zwartlokje en Yu maar de groetjes als je ze tegenkomt" Er stond een jongensachtige blik in zijn groene ogen. Met Yu had hij het best goed kunnen vinden, ze was leergierig geweest en echt niet de ergste. Zwartlokje had hij minder gemogen, maar hij was geweldig geweest om te klieren en dwars te zitten. Daarbij had hij zijn tong nog, wat hem de betere eind van de deal gaf. Zijn blik ging even door naar Tall, het was wel jammer dat hij niet had mogen meegenieten, hij had het vast ook leuk gevonden.