Lights

Ik hield mijn kop lichtjes schuin. Waarom was ik ook alweer hier? Ik wist alleen nog maar dat mijn poten me hiernaar toe geleid hadden, zonder dat ik er zelf over nagedacht had. Ik dacht niet graag voor mezelf na, dat deden anderen voor mij. De anderen in mijn kop. Ik was nooit alleen, altijd vergezeld door stemmen. Dat was fijn. Die stemmen wisten wat het beste was voor mij. Mijn groene ogen gleden over de twee stukken land naast mij heen. Ze werden gescheiden door het pad waar ik overheen liep, al liep ik wel naast de zijkant hoor. Dat hadden de personen in mijn kop mij verteld. Want de grote dingen die langs mij heen raasde, daar wilde je niet onder komen. Monsters, galmde er door mijn kop heen, verschillende keren opnieuw en door elkaar heen. Het was soms een beetje chaos in mijn kop. Nu viel het wel mee. Ik trok me niet al teveel aan van de dingen naast mij, want ze waren toch niet echt gevaarlijk, zolang ik er maar afstand van nam, zoals ik nu netjes deed. Ik glimlachte in mezelf, en praatte af en toe mee met de de stemmen die altijd wel aan leken te zijn. Toen echter, na een tijdje lopen, kwam ik een andere kat tegen. Meteen bleef ik staan, al deed ik dit niet uit mezelf. Het leek wel alsof er een rem op mijn lichaam was gezet. Ik wist dat dit kwam door degenen in mijn kop, want zij konden mijn lichaam ook besturen. Dat was maar goed ook, anders was ik vast heel roekeloos, en dat is nooit goed! Ik rook aan de lucht, maar deed ook dit niet zelf. Maar dat was goed, want dan kon ik weten van welke Clan de andere kat was, en dan wist ik of ik in gevaar was of niet. Soms vroeg ik me af waar ik zou zijn zonder degene die mij hielpen. Waarschijnlijk was ik er dan nu al niet meer! Ik was zo ontzettend blij met hen. Of praatten zij mij dat alleen maar aan?
Maar daar dacht ze nu niet aan. Ze dacht nu aan de geur van BloodClan, die duidelijk in de lucht aanwezig was. Hij kon niet van mij afkomen, want ik was nu pas twee dagen terug, en mijn vacht rook dus nog naar rogue. Naar de kater die mij meegenomen had. De kater die ik vermoord had. De kittens die in mijn buik zaten. Nee, die niet! Die deden er nu niet toe. Ik giechelde zachtjes. Niet afdwalen, aandacht erbij! Ik hoorde gefluister in mijn kop, die overlegden wat ik moest doen. Ik bleef rustig staan, en wachtte totdat zij klaar waren met overleggen. Het gepraat werd harder, maar ik neuriede vrolijk. Dat was normaal, dat gebeurde altijd, en ik kon beter iets doen om de tijd te verdrijven. De monsters raasden nog steeds langs mij, maar ik had er geen moeite mee. Hun harde gegrom werd nu toch overstemd door de stemmen, die door elkaar heen schreeuwden en gehoord wilden worden. Ook dit was normaal voor mij. Ik had er nooit last van. Sommigen wilden dat ik op de ander afging, anderen wilden weer dat ik me omdraaide en wegliep... En dan waren er ook nog stemmen die me vroegen om mezelf voor één van die hard rennende dingen te gooien, en stemmen die me vroegen om de ander haar strot door te bijten. Vrolijk neuriede ik verder, niet aangetast door het geruzie. Het was gewoon even wachten tot ze klaar waren!
En ja hoor, niet al teveel later - hoogstens een minuut of drie - voelde ik mijn poten bewegen. Ik deed het niet zelf, maar dat was oké, ik hoorde het plan wel. Ik ging gewoon een praatje met de ander maken, werd mij verteld, en als alles goed ging was dat leuk. Als de ander iets fout zou doen beet ik haar strot door. Ik knikte. "Oké, is goed!" reageerde ik op de stem die mij verteld had wat te doen. Toen ik bij de ander aankwam, miauwde ik een "Hey," ter begroeting. Mijn stem was lief en vriendelijk, precies zoals mij gezegd werd hoe ik het moest doen. Ik vertrouwde volledig op hen. Ze waren goed voor mij, wisten me altijd te redden. Hoe kon ik anders al zo lang leven?

Ik werd begroet met een grote glimlach terug, wat fijn was. Dat gaf me een veilig gevoel. De stemmen leken zich op de achtergrond te verplaatsen - op momenten als deze lieten ze mij wel een beetje mijn gang gaan, alleen als het slecht dreigde te gaan hielpen ze mij. De andere kattin lag op de grond, dus zakte ik ook door mijn poten heen en ging ik naast haar liggen. Er was een lange, uitgerekte schaduw precies waar wij lagen, die werd geprojecteerd door de late avondzon, die voor een groot deel al verdwenen leek te zijn. "Wie ben jij?" werd mij gevraagd, en ik keek naar de ander. "Acid," stelde ik me voor. Meteen leek het geroezemoes dat zich voor een korte tijd stilgehouden had weer op te laaien, met nu meer dan twintig namen die door elkaar heen gefluisterd, gezegd, geroepen en uiteindelijk geschreeuwd werden. Ik kneep kort mijn ogen samen, en gromde lichtjes, in de hoop ze doen laten stoppen. Dit werkte, en ik richtte me terug op de andere BloodClanner. "Wie ben jij?" herhaalde ik haar vraag. Dat was netjes, was mij geleerd. Als iemand jou iets vraagt, geef je antwoord, en vraag je hetzelfde terug. Behalve als het een vraag is die niet voor small talk is. Dan geef je antwoord en vraag je vervolgens iets anders, omdat de vraag die dan aan jou gesteld is, waarschijnlijk nergens op slaat als je hem aan de ander stelt - bijvoorbeeld: "Waarom zijn jouw ogen groen?" of "Waar lach je om?" of "Waarom praat je in jezelf?". Dit zijn allemaal vragen die alleen op mij sloegen, maar waarschijnlijk niet bij de ander.

Ik hield nooit zo van vragen over mezelf, omdat ik niet goed wist wie ik nou eigenlijk was. Ik was Acid, maar ik was ook Dexter, en ik was ook de anderen in mijn kop. Dus dat was een moeilijke vraag. Maar ik kon het simpel houden door alleen Acid te zeggen. Dat beantwoordde ik dus ook toen de ander vroeg wie ik was. Acid. Dat de verschillende stemmen in mijn kop begonnen te protesteren was logisch, want ik was ook hun en zij waren ook mij. Maar het was moeilijk om heel veel persona's op te noemen waar je de naam niet eens van wist. Ik gromde, wat hen deed doen stoppen, en dat was fijn. Geen van de niet-small talk vragen werden me gesteld, ook niet toen ik in mezelf gromde. Dit was ook fijn. Ik herhaalde de vraag van de ander en die stelde zichzelf voor als O. Ik hield mijn kop lichtjes schuin. Dat was een simpele naam, goed te onthouden. Handig wel. "Hallo," ik giechelde lichtjes. "HallO," herhaalde ik, nu de nadruk leggend op O, van haar naam. Een grijnsje stond op mijn gezicht. Ik voelde mijn grijns toen veranderen in een onderzoekende blik. Dit was Dexter. Ik bood weerstand: ik wilde nu met O praten. Ik had haar net pas ontmoet, dan kon Dexter het niet overnemen. Ik wilde dit zelf doen. Maar net toen ik dacht dacht, voelde ik hoe ik teruggedrongen werd, en - zoals ik het noemde, als hij de controle overnam - opgesloten in mijn kamertje.
Hij snuffelde licht aan de ander. Ze was nog jong, en leek geen kwaad in de zin te hebben. Echter was het niet goed om iemand zomaar binnen te laten. Acid dacht daar anders over, maar dat was niet hoe het werkte. De laatste keer dat ze iemand binnen gelaten had, was ze met hem weggegaan uit de BloodClan en had dit geresulteerd in een zwanger lichaam waar ze nu mee zaten. Hij wilde geen kittens, dat was veel werk en zou niet goed voor hen zijn. De kittens zouden dood geboren moeten worden, anders zorgde hij wel voor hun dood. Een schop ging door hun lichaam, wat hij onderhand wel gewend was. Het lichaam was hoogzwanger, en de kits konden op ieder moment geboren worden. Dexter keek opnieuw naar O. O, het klonk als een soort schuilnaam. Was ze gevaarlijk? "Ik hoop dat je Acid geen pijn gaat doen," miauwde hij tegen haar en trok zijn wenkbrauw licht op.