Chaos was the law of nature; Order was the dream of man

Hij moest met haar praten. Eigenlijk moest hij dat al een hele tijd. Hij ontliep haar sinds het voorval met Fairfaith, tenminste dat probeerde hij. Natuurlijk kwam hij haar tegen tijdens patrouilles of als ze de clan toesprak, maar hij was eigenlijk niet meer alleen met haar geweest. Daarom had hij ook gevraagd of ze met hem wilde praten. Het gesprek met Bitterball had hem aan het denken gezet. Hij twijfelde of ze naar hem zou luisteren, maar hij kon het in ieder geval proberen. En daarnaast moest hij nog het één en ander uitpraten. Hij was niet netjes geweest tijdens zijn verslaving en daar schaamde hij zich voor. Hij stapte Butterstar haar den binnen en keek rond opzoek naar zijn tante. “Butterstar?” Zei hij terwijl hij toch iets wat ongemakkelijk met zijn snorharen trok. Was dit echt wel zo’n goed idee wat hij eerst helemaal had uitgedacht. De confrontatie aangaan was nooit zo zijn ding geweest. Hij hield zich liever op de achtergrond.

[&Butterstar]

Ze had dit momentje van stilte gebruikt om even te kunnen ontspannen. Ze had veel plannen in haar hoofd maar die plannen kon ze niet direct allemaal uitvoeren dus moest ze zichzelf inhouden om niet van stapel te lopen. Daarom was ze deze momenten dankbaar om te kunnen ontspannen en even te genieten van haar namiddag. De stem van Creamyfrost liet haar opkijken en ze duwde haar slanke lichaam omhoog om haar neef aan te kijken. "Creamy waar kan ik je mee helpen?" De warmte in haar stem leek eindelijk zijn plaats terug gevonden te hebben en met een glimlach keek ze de kater aan. Ja ze voelde zich eindelijk weer wat beter.

Ja, hij had het helemaal uitgedacht. Maar nu hij hier zo voor zijn tante stond wist hij eigenlijk niet meer precies wat hij ook alweer allemaal wilde zeggen. Hij had andere woorden van haar kant verwacht, waardoor hij even moest denken voordat hij antwoord gaf. “Ik… ik ehm wil mijn excuses nog aanbieden.” Sprak hij half over zijn woorden struikelend. “Hoe gaat het met je?” Vervolgde hij terwijl hij zijn aandacht op zijn voorpoten richtte. Creamyfrost had een beetje twee kanten gekregen. Hij kon heel volwassen en wijs overkomen, maar op dat moment kon je precies zien hoe onzeker hij eigenlijk nog steeds was. Hij hield zich groot, maar bij zijn tante liet hij dat weer even varen.

Met een zuchtje keek ze hem even aan toen hij opnieuw zijn excuses leek aan te bieden. Het was vermoeiend maar ze snapte hem ook. Ze was exact hetzelfde als hem.. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen even terwijl ze zichzelf uitrekte en een lik over haar borst gaf. "Creamy. Je weet dat je geen excuses aan mij hoeft aan te bieden. Dat heb ik vaak genoeg gezegd nietwaar, wat gebeurd is is gebeurd. Ik ben al lang blij dat je weer gezond bent." Fluisterde ze warm en keek hem even half glimlachend aan. "Het gaat beter met mij." Mompelde ze zachtjes en keek hem glimlachend aan. Haar diep blauwe ogen recht naar hem starend.

Hij wist wel dat hij het al vaker had gezegd, maar hij deed het liever te veel dan helemaal niet. Hij wilde dat zijn tante wist dat het hem speet. Hij keek weer op en glimlachte terug toen ze aangaf dat het beter met haar ging. “Gelukkig.” Miauwde hij. “Tante?” Vervolgde hij toch met een lichte aarzeling in zijn stem. Hij wist niet of hij er over moest beginnen en hij had geen zin dat ze boos op hem zou worden. Maar hij had Bitterball beloofd dat hij het zou proberen en hij was een kat die zijn beloftes na kwam. “Moeten wij Sunningrocks niet nog beter in de gaten houden nu de twolegs bij de rivier zitten?” Hij keek Butterstar aan terwijl hij even met zijn oren trok.

De glimlach op haar lippen begon langzaam te vervagen terwijl er een zorgelijke blik in haar ogen kwam bij de vraag van haar neefje. Sunningrocks.. Het liefste had ze de rotsen opgepakt en terug gesmeten naar Thunderclan en vergeten dat er doden om waren gevallen. Maar ze had het thunderclan territorium toch toe blijven eigenen uit respect voor Dawnstar's beslissingen. "Denk je dat thunderclan gaat proberen om hun rotsen terug te krijgen met de twolegs zo vlak bij?" Vragend keek ze de flame point kater aan een zachte blik in haar ogen. Het was een dood normale vraag die ze aan iedere warrior kon stellen. Maar Creamy's antwoord zou belangrijk zijn voor hoe ze in de komende paar dagen de patrol indeling zou moeten aanpakken.

Hij knikte bij de vraag van Butterstar. “De kans is aanwezig toch? Ze zijn Sunningrocks niet vergeten en ik denk dat ze het nog steeds beschouwen als hun gebied.” Vervolgde hij terwijl hij zijn tante aankeek. “Jij zou de rivier ook terug willen hebben als een andere Clan deze had geclaimd of niet?” Dat het nou de Twolegs waren maakte dat anders natuurlijk. De Twolegs waren rare wezens en moesten heel anders aangepakt worden dan een andere Clan. Ze hadden Sunningrocks nu al een hele tijd in hun bezit en als de ThunderClan helemaal hersteld was van de aanval van de BloodClan achtte hij de kans groot dat ze het terug zouden proberen te krijgen. Dat hadden zij immers ook gedaan als het andersom was geweest. Maar juist nu hadden ze de Sunningrocks nodig.

De woorden van Creamyfrost stelde haar niet al teveel gerust. Het tegenovergestelde juist. Haar vacht begon te kriebelen. Ze wou niet toegeven dat hij gelijk had. Haar gedachten hadden zich teveel moeten focussen op Windclan en de Twolegs dat ze eigenlijk de sunningrocks maar links had laten liggen. Maar hij had gelijk. Thunderclan was nu zeker weten sterker geworden en mogelijk nog meer territoriaal na hun gevecht met Bloodclan. Ze zouden hoe dan ook hun territorium terug willen.. "Je hebt gelijk.. Kan jij een patrol leiden om de geurmarkeringen te versterken. We moeten vaker patrols sturen langs de sunningrocks." Haar gezicht verduisterde iets. "Iedereen zla doodop zijn met dit er ook nog bij.."

Hij knikte meteen toen ze hem vroeg of hij een patrol wilde leiden. “Natuurlijk.” Hij zou meteen twee katten vragen met hem mee te gaan. Hij keek naar haar gezicht die wat verduisterde en hij beloofde zichzelf haar weer vaker op te zoeken. Hij moest zijn tante maar weer eens mee nemen, zodat ze niet hoefde te denken aan alle problemen, gewoon even lekker weg. “Ik zal meteen twee katten vragen om met me mee te gaan.” Toen deed hij een stap naar voren en wreef even zijn kop langs haar schouder. “Zullen we binnenkort samen jagen?” Vervolgde hij toch wat voorzichtig. Zou ze ja zeggen? Misschien zou het haar helpen wat te ontspannen en eigenlijk stiekem miste hij het.

Een glimlach vormde zich even op haar lippen toen hij meteen instemde met haar vraag. Het was goed om te horen dat hij nog altijd zo loyaal aan haar was ondanks haar fouten. Misschien was hij wel de enige die nog werkelijk om haar gaf. Misschien ook niet. Ze wist het niet maar soms kon het gewoon niet anders. "Samen jagen lijkt me fijn Creamy." Glimlachend keek ze hem aan en drukte zichzelf even tegen hem aan. "Wanneer jij wil Cream." Ze glimlachte de vermoeidheid iets te duidelijk voor haar zin zichtbaar en ze staarde weer omlaag haar schouders hangend verslagen.

“Hé,” miauwde hij bezorgd toen hij de vermoeidheid bij haar door zag schemeren. “Ik neem je morgen mee oké?” Hij legde eventjes zijn kop op haar rug. Eerder was hij diegene die zich ging verschuilen tussen haar poten, maar hij wilde dat ze wist dat ze nu ook bij hem kon komen. Ze hoefde niet alles alleen te dragen. “Je bent niet alleen tante.” Fluisterde hij zacht. Hij haalde zijn kop weer van haar rug en keek haar aan. Toen glimlachte hij voorzichtig naar haar. “Zie ik je morgen?” Hij moest een patrol organiseren, maar de volgende dag zou helemaal voor haar zijn.