Failure

Fijn. Nu waren Quiet en Polar ook warrior. Hij was blij voor ze, heel blij. Maar aan de andere kant dacht hij ook egoïstisch na. Nu was hij als enige over in de Apprentice den, met veel jongere katten. Het kon altijd erger, hij had altijd nog veel later warrior kunnen worden, toch? Hij was gigantisch verbeterd en er moesten alleen nog maar aan kleine dingetjes gesleuteld worden. Maar het zou nu niet lang meer moeten duren tot hij warrior werd. Hoopte hij. Zijn oortjes wiebelde kort toen hij Mousewish zag, al lagen ze vaak plat op zijn koppie. Moest hij po haar af stappen of? Waarom twijfelde hij over zijn eigen zusje?

Mouse lag opgekruld in het kamp, vlak naast het gat dat leidde naar de warrior den. Ze staarde het kamp in, deed verder niks. Het nieuws wat Lizardpath voor haar had gehad, had heel haar wereld op zijn kop gezet. Ze was zwanger, van Tigergaze nog ook. Niet van degene van wie ze het meeste hield, maar degene die haar leek te haten. Ze lag hier al een hele tijd. Katten begonnen haar vragend aan te kijken, en een enkele keer werd haar gevraagd of er iets mis was, maar ze wuifde dit enkel weg. Al meerdere queens waren op haar afgekomen, hadden haar gevraagd of ze hen binnenkort zou vergezellen in de nursery. Want haar rondingen waren goed te zien. Zoals Lizard had gezegd: binnen een week of twee zou het al zo ver zijn.
Puddlepaw kwam in haar blikveld, en ze keek richting haar broer. Een klein glimlachje kwam op haar gezicht. Familie was het enige vrolijke punt in haar leven nu, leek het zo, en ze wenkte hem kort met haar staart. Ja, ze was ontzettend bang dat hij zou merken wat er aan de hand was, maar ze wist ook dat ze nu gewoon iemand nodig had om tegen te praten. En waarom niet haar eigen broertje? Niemand, naast zij en Lizard, wist nog dat ze zwanger was. Ze had het gevoel alsof ze op knappen stond, en wist dat ze dit met iemand delen moest. Puddle leek nu de perfecte kat te zijn. Het aan Raptor vertellen durfde ze al helemaal niet, bang voor de teleurstelling die hij sowieso zou hebben in haar, die ze had in haarzelf. En haar moeder, bij StarClan, wat zou die wel niet denken? Mouse beet op haar lip, maar relaxte toen Puddle bij haar kwam. "Hey Puddle," begroette ze hem en opnieuw kwam dat kleine glimlachje op haar gezicht. Familie leek altijd al haar rots in de branding te zijn.

Toen ze gedag zei relaxde hij in een moment, niet echt zeker waarom hij uberhaupt gestrest was geweest. "Hey Mouse!" Riep hij, vrolijk als hij altijd was geweest voor hij haar een kopje gaf. Zijn zusje was dierbaar voor hem en ze leek niet al te vrolijk. Al wist hij dat hij er niks over ging vragen, dat vond hij zelf altijd het vervelendst: van alle kanten de vraag horen of het wel met je ging. "Hoe gaat het met mijn zusje, op zo'n dag als vandaag?" Sprak hij, gentlemen als hij ook was met een klein lachje. Dat kon je toch altijd nog wel vragen?

De vrolijkheid van haar broer was aanstekelijk en ze grinnikte om zijn uitbundige begroeting. Ze spinde kort toen hij haar een kopje gaf, en gaf hem een liefdevol stootje met haar schouder tegen de zijne aan. "Hoe gaat het met mijn zusje, op zo'n dag als vandaag?" vroeg Puddle toen aan haar en ze zuchtte lichtjes, waarbij ze haar neus ophaalde. "Blegh," wist ze uit te brengen. Het klonk niet zo negatief als ze zich eigenlijk voelde, meer alsof ze gewoon een bad day had, niet een bad moon. Maar ze kon het ook niet om nu blij te reageren dat het goed was. Liegen was sowieso niet haar sterkste punt, en ze hield er ook gewoon niet van. Al helemaal niet bij familie. "Met jou?" vroeg ze toen maar, toch bang om het onderwerp aan te snijden met hoe het ging met haar. Want ze was toch wel bang om alles te vertellen, praatte er misschien toch maar liever overheen... Al voelde dat ook niet fijn. Ze wist gewoon niet wat ze wilde en het was moeilijk. Ontzettend moeilijk.

Hij trok een pruillipje op haar antwoord, dat was nooit fijn om te horen ook al had hij het wel al gezien. "Hmm, mijn trainingen gaan beter, dus dat is fijn." Hij glimlachte zwakjes nog steeds met zijn hoofd bij het antwoord dat zij gegeven had. "Blegh hmm? Why is that?" Hij had het niet zo willen vragen, maar tegen hem kon ze het zeggen... Toch?

Ze probeerde een dappere glimlach op te zetten bij zijn pruillip, maar het mislukte. Haar lippen trilden lichtjes, alsof het ontzettend veel inspanning kost, wat ook wel waar was. Normaal wezen haar mondhoeken altijd omhoog, maar de laatste tijd leek de zwaartekracht hier harder aan te trekken. Puddle merkte op dat zijn trainingen beter gingen en ze knikte. "Dat is fijn!" miauwde ze en duwde kort opbeurend met haar schouder tegen de zijne aan. Alleen omdat ze zelf verdrietig was en in de put zat, betekende dat niet dat ze er niet meer voor anderen kon zijn.
Toen werd haar echter gevraagd waarom het niet goed met haar ging. Ze trok kort met haar neusje en ontweek de ander zijn blik. Nu was het de tijd om hem te vertellen wat er echt aan de hand was... Maar ze durfde het niet. Een warm gevoel van spanning kwam in haar buik, en ze opende haar bek om het te zeggen, maar er leek geen geluid uit te komen. Waarom was ze niet dapper genoeg? Zij was altijd dapper genoeg. Ze haatte het om zo zwak en huilerig te zijn de hele tijd. Dat was niet hoe ze was! Als kitten had ze altijd vooraan gestaan om iedereen op zijn plek te zetten, en iedereen luisterde naar haar ook. Als apprentice had ze altijd dingen goed gemaakt tussen iedereen en loste dingen op die niet goed zaten. Waarom lukte haar dat nu niet? Waar waren Mousekit en Mousepaw heen?
"I-ik.." begon ze toen en sloeg haar ogen neer naar de grond. "Ik ben zwanger," murmelde ze toen zachtjes en hoopte heel erg hard dat Puddle het niet verstaan had. Ze had spijt meteen toen de woorden haar bek verlieten, maar voelde ook een zeker gewicht van zich afzakken, al was het maar een heel klein gewicht. Wat zou hij wel niet van haar denken?

Het brak hem om zijn zusje zo te zien. Zo... Verdrietig. Ja, anders kon je het niet noemen. Waarom keek ze hem niet meer aan? Was er iets ergs gebeurd? Had ze... Iemands leven- Nahh, dat zou ze nooit doen. Toch? Hij wilde bijna zichzelf slaan voor het twijfelen aan zijn zusje. Zijn oortjes stonden gespitst om haar goed te kunnen horen en wat hij hoorde moest even inwerken. Kittens? Dat was alles? Kerngezonde kittens? "Mouse, dat is toch juist een mooi iets?" Ja, zij waren een schande. Dat betekende niet dat hun kittens dat ook zouden zijn. Hij glimlachte naar haar voor hij er over nadacht. "Ik word oom." Giechelde hij, hij had er nog net aan gedacht om het niet hard te roepen. "Oh... Is... Err.... Raptor?" Vroeg hij vervolgens. Hij had zo zijn twijfels over die kater.