Forest of paws

Vrolijk hupste de jonge poes naar buiten. Haar moeder was niet ver achter haar, natuurlijk, en ook haar broertjes waren zeer dichtbij. Maar ze had geen zin om aandacht te geven aan haar broertjes, en haar moeder leek heel moe. Amberkit wou nieuwe dingen ontdekken, nieuwe katten leren kennen! De lichtbruine kitten keek om zich heen, haar kittenblauwe oogjes groot. Iedereen was toch zo groot! Ze kon alleen hun poten zien op oogniveau, en er waren zo veel verschillende kleuren. Hoe moest ze in hemelsnaam iemand vinden om mee te spreken? Misschien moest te gewoon iemand aanspreken. De jonge kitten wist nog niet zo veel woordjes, maar na even om zich heen te kijken trippelde ze naar een random kat toe. Hij was niet zo ver weg en leek vaag bekend, al wist ze niet goed waarvan. "Hajo!", piepte Amberkit vrolijk, opkijkend naar de grotere kat. Haar uitspraak was niet zo goed, maar de kat zou vast wel weten wat ze zei, toch?

Eerste post Puddlepaw

Hoe moest hij ooit warrior worden, als zijn gedachten alleen nog maar gefocust waren op zijn vader? Als alles waar hij aan dacht, het feit was dat zijn moeder loog? Nou, goed, dat zijn vader ook nog eens loog. Al die manen hadden ze gedacht dat hij dood was, en hij was gewoon een paar meter verderop? Niet eens, uit een andere clan? Stel hij was Bloodclan- goed, dan kon hij misschien begrijpen dat zijn moeder zich schaamde. En oke, hij was door hen zijn rang kwijt, maar dat was zijn eigen domme fout! Zijn oortjes schoten naar voren toen hij een jong gedag hoorde en glimlachte naar de kit. Zij kon er ook niks aan doen dat ze dezelfde ouders had. "Hey Amberkit."

De jonge kitten glimlachte naar de kater. Hij had een lichtrosse, fluffige vacht. Vrolijk trippelde Amberkit dichterbij, en met haar voorpootje voelde ze aan de vacht. Hij was zo pluizig! "Sacht!", piepte de lichtbruine tabby vrolijk, haar kopje in zijn lange vacht duwend. Hij rook bekend, een beetje naar haar moeder maar toch anders - vreemd. De jonge poes dacht er niet te vele bij na en kroop dichter in de vacht van de kater, tot er bijna niets meer zichtbaar was van haar kleine lichaampje. Ze was omgeven door zachte, pluizige vacht. Het voelde alsof ze in een wolk gevallen was!

Hij grinnikte om wat ze riep over zijn vacht. Eerst dacht hij dat ze gewoon vacht probeerde te roepen, tot ze haar kopje erin duwde. En, niet om op te scheppen, zijn vacht was wel zacht. Het zag er nu gek uit, omdat hij zoveel vacht had en de kit zo klein was, stak er nu een staartje uit zijn borst. Met een glimlachje keek hij ernaar. Hoe boos hij nu misschien op zijn ouders was, familie was en bleef belangrijk, dus ook de nieuwste leden.

De jonge kitten verveelde zich echter al snel in zijn lange vacht en draaide zich om, zodat haar kopje naar buiten stak. Amberkit keek nieuwsgierig om zich heen met haar kittenblauwe oogjes. Alles leek zo groot - ze vroeg zich af hoe het zou zijn om zelf groot te zijn. Een idee kwam opeens in haar op, en vrolijk piepend sprong de lichtbruine kitten uit de vacht van de apprentice. Ze trippelde om hem heen en sprong op zijn rug. Amberkit gebruikte haar kleine klauwtjes om zich vast te haken in zijn vacht en de reusachtige, fluffige berg te beklimmen, tot ze uiteindelijk op zijn hoofd terechtkwam en alles vanuit de hoogte kon zien. Wauw, alles leek zo veel kleiner vanaf hier!

De kitten had al iets anders bedacht toen ze uit zijn vacht was gekropen. Een klein beetje schrok hij wel toen ze op zijn rug sprong en vervolgens lachte hij toen ze op zijn hoofd was gekropen. Kort trekte hij met zijn oortje terwijl er nog een glimlach rond zijn lippen sierde. "Uitzicht, hmm?" Hij wist dat ze het hoogstwaarschijnlijk niet zou begrijpen, maar het was te proberen.

De kleine kitten wierp geen acht op wat de kater onder haar zei en keek nog wat gebiologeerd om zich heen. Zou hij niet kunnen bewegen, vroeg ze zich af? Amberkit haakte wat vacht in elk van haar voorpootjes en probeerde om zover te krijgen dat hij op zou staan en vooruit zou lopen door eraan te trekken. Hij zou vast wel snappen wat ze bedoelde, toch? Vrolijk piepte de jonge kitten, elke keer dat hij niet reageerde iets harder trekkend dan ervoor.

OOC; dit begint op Ratatouille te lijken xD

Kort fronsde hij pijnlijk toen er aan zijn vacht getronken werd. Auw? Hij dacht dat dit gewoon een foutje was van de kitten, dus bleef hij gewoon zit- Auw! Nog een keer? Harder ook nog... Hij snapte kittens niet hoor. Een lampje ging branden, maar hoe wilde hij dit zo veilig mogelijk doen? Voorzichtig ging hij staan, denkend dat dit het enige was dat ze wilde.

Jee, de kater ging opstaan! Vrolijk piepte Amberkit, eventjes zijn lange vacht loslatend. daardoor verloor ze bijna haar evenwicht en was ze bijna weer helemaal naar beneden getuimeld, maar gelukkig kon de jonge poes zich nog net op tijd weer rechttrekken. Even wachtte de lichtbruine kitten, kijkend of de apprentice nu zou gaan bewegen. Blijkbaar niet - Amberkit besloot dan maar het heft in eigen poten te nemen. "Fo-Fojuid!', riep ze vrolijk, zijn vacht naar voren duwend in de hoop dat hij het zou doorhebben.

Hij fronsde toen hij een woord maakte van de paar letter die ze riep, en moest even nadenken voor hij besloot het niet te doen. Hij wilde haar niet verdrietig maken, maar haar pijn doen zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven.

De kleine tabby fronste en stampte met haar pootjes op zijn hoofd. Nee, dit was niet hoe het moest gaan! Hij moest vooruit lopen, zoals ze wou! "FOJUID!", riep Amberkit opnieuw, luider deze keer. In plaats van met haar pootjes aan zijn vacht te trekken gebruikte ze nu haar snuitje, zodat ze harder kon trekken. Waarom deed hij nou niets? Hij was niet vriendelijk, humpf!

Met een moeilijk gezicht deed hij zijn hoofd weer omlaag tot de grond, hopend dat Amberkit er zachtjes af zou glijden. "Ik kan die verantwoordelijkheid niet op me nemen." Zei hij tegen het kleintje wetend dat ze niet zou begrijpen wat hij zei, maar wel wat hij bedoelde. Hij had van Queens gehoord dat je gewoon tegen kits moest praten, zou zouden ze woorden oppikken en onthouden.

De kleine kitten verstond niet wat de kater zei maar weigerde om van zijn kopje te kruipen. nee, hij meost meedoen met haar spel, het maakte niet uit waarom hij dat niet wou! "Shtommejik!", zei ze boos, stampevoetend met haar pootjes op zijn kop. Omdat ze haar zin niet kreeg voelde ze ook traantjes van boosheid uit haar oogjes druppen. Sukkel! Nu had hij haar doen huilen, was het zo moeilijk om haar gewoon haar zin te geven?

Ahh dit was verschrikkelijk! Hoe gingen Queens in starclansnaam met kittens om? Want nu moest ze huilen, dat voelde hij op zijn kopje. Maar als ze viel moest ze ook huilen. Help? Iemand? Nee? Oké dan... Ehh... "Amberkit, zullen we tikkertje spelen?" Probeerde hij zo enthousiast als hij ook maar kon.

De apprentice dacht dat hij haar kon afleiden door iets anders voor te stellen, maar dan kon hij nog lang wachten. Amberkit kon heel koppig zijn, als ze dat wou, en ze wou dat vooral als ze haar zin niet kreeg. "NEE!", piepte ze boos, nog steeds stampevoetend op zijn kopje. Dat hij nog geen barstende koppijn had was ongeloofelijk.