Treehugger

Gravelsmoke klom langzaam omhoog. Ze had het zachte gefluit van een grote mus gehoord, die op een lage tak bezig was. De poes had besloten dat het het proberen waard was, en dat het sowieso goed was om op deze manier ook eens haar klim kunsten bij te houden. Geruisloos slaat ze haar nagels steeds weer in de stam van de boom, tot ze bij de tak is. De mus was duidelijk groter dan dat hij slim was, want hij had de rossige kat nog niet opgemerkt toen ze op zijn hoogte was. Ze was altijd al een uitstekende jager geweest, zowel boven als onder de grond. Gravelsmoke spant haar spieren in, en springt op de mus af. Maar net voordat haar klauwen de mus konden grijpen, hoort ze geritsel vanuit de struiken. Wakker geschrokken uit haar concentratie kijkt ze richting het geluid.
In het moment van afleiding grijpt ze mis, en weet de mus haar te ontsnappen. De poes knalt tegen de tak aan en weet haar grip niet op tijd te herpakken, waardoor ze richting de grond valt. Snel draait ze zich om, zodat ze met haar poten als eerste de aarde raakt. Ze voelt de klap door haar lichaam gaan en slaakt een opgeluchte zucht. Starclan zij dank maar dat de tak laag was, wie weet hoe ze er anders aan toe was geweest. Dan bedenkt ze zich de reden waarom ze de mus niet had en  op deze manier weer naar beneden was gesprongen. Ze draait zich om naar de struiken, waar ze een kat ziet staan. Beschaamd staart ze de Thunderclanner aan. Kon het nog erger?

(Met Glowstick)

Hij was rustig zijn wandelingetje aan het maken toen hij vol uit zijn gedachten op schrok. Een klap van een kat was te horen en voor hem zag hij Gravelsmoke staan. "Gaat het?" Vroeg hij oprecht bezorgd om de kattin die hij al manen niet gesproken had.

"Gaat het?" vroeg de kater aan Gravelsmoke. Het was Glowstick. Gravel herkende hem door zijn vlammende vacht, en felblauwe ogen. Even staart de poes geschokt alleen maar naar Glowstick, zonder iets te zeggen, voor ze zich hersteld. "Uhm, j-ja. Het gaat wel. Het was een lage tak." spreekt ze terug.

Had hij iets fout gedaan, of was het nog de val? Was ze nog in shock daardoor, of door zijn uitstekende botten en onverzorgde vacht? "Mooi, je liet me schrikken." Vriendelijk glimlachte hij naar de poes, voor hij in haar groene ogen keek.

"Mooi, je liet me schrikken." antwoord de kater glimlachend. Gravelsmoke knikt. "S-sorry daarvoor, dat was niet mijn bedoeling." Plots merkt ze een aanlokkelijke geur op. Hmm. Ze snuift de geur diep in, kattenkruid. "W-weet je toevallig of er nog genoeg Kattenkruid op voorraad is? De poes wist hoe belangrijk kattenkruid was. Het verhielp onder andere dodelijke ziektes zoals Groenhoest, en was dus zeker geen onbelangrijk kruid.

Hij knikte. "Je hoeft geen sorry te zeggen, hoor." Waarom zou je je schuldig voelen als je nog iets goeds kon doen voor de clan? Als jij de puf nog had om een eekhoorrn achteraan te gaan? Hij had misschien zijn poten gebroken als hij die val had gehad. Door de sterke geur die plots op kwam duiken moest hij niezen en schudde hij wild met zijn kop. [b]"Ik weet het niet, maar hoe meer hoe beter toch? Al mocht zij dat mooi zelf gaan brengen, anders zou hij waarschijnlijk bij Mistpaw moeten blijven.

"Je hoeft geen sorry te zeggen, hoor." antwoord Glowstick. Ze keek de kater aan, maar besloot er niks op terug te zeggen. "Ik weet het niet, maar hoe meer hoe beter toch?" zei Glowstick daarna, als antwoord op haar vraag. Gravelsmoke knikt, hij had gelijk. Ze snuift nog een keer diep en loopt richting de geur van kattenkruid. "Help je een pootje mee? vroeg ze aan de kater die nu nog iets achter haar stond. Ze had het bosje kattenkruid al ontdekt, en vroeg zich af waarom de geur haar eerder ontgaan was. Waarschijnlijk kwam het door de geur van de mus waar ze eerst achterna zat, en vlak na haar val was ze iets te druk om echt de geur opgevangen te hebben. Het was namelijk een flinke bos kattenkruid en het rook behoorlijk. Gravelsmoke nam aan dat ze niet alles zelf kon meenemen. Nu hoefde ze vast niet alles mee te nemen, maar misschien wel meer als dat in haar bek past.

Helaas was het teveel voor Gravelsmoke om alleen mee te nemen. En hoe kon hij nou nee zeggen? Dat zat gewoon niet in hem. Hij zou maar moeten hopen dat Mist er niet was en dat hij het snel af kon geven. "Tuurlijk." Zei hij dan ook vriendelijk. Elk stukje dat hij bij elkaar schraapte koste moeite, alles putte zijn dunne lijfje uit. Zoveel als hij kon stopte hij in zijn bek en keek de poes aan met een vragende blik.

"Tuurlijk." Gravelsmoke knikte dankbaar en begon zelf ook de kruiden te verzamelen, maar haar ogen bleven gericht op Glowstick. Ze had geleerd andere katten niet op hun uiterlijk te beoordelen, maar eerlijk was eerlijk: goed zag hij er niet echt uit. Echter besloot de poes er geen commentaar om te geven, wie was zij om hem te dwingen zometeen bij Mistpaw te blijven? "Ik denk dat dit wel genoeg is" concludeert ze, al is een deel van haar woorden moeilijk verstaanbaar doordat haar bekje vol zat.

Hijgend en puffend had hij zoveel mogelijk in zijn bek gezameld toen Gravelsmoke wat concludeerde, het was verstaanbaar hoe gek het ook zou klinken voor een ander. Knikkend begon hij zijn weg te maken naar de Medicine den hopend met heel zijn hart dat de medicine cat ook kruiden aan het verzamelen was...

Gravelsmoke trippelde met Glowstick naar de Medicine Den, en snuift even diep. Ze rook de kruiden en een oude geur, maar de medicine cat zelf niet. "Misschien kunnen we beter de kruiden in het hol leggen, dan ziet ze de kruiden vanzelf." Ze had weinig zin de hele tijd te wachten en om nu de Medicine Cat te storen in wat ze ook aan het doen was, vond ze ook weinig zin hebben.

Danku Starclan. "Ja, dat kunnen we beter doen." Sprak hij ter opluchting terwijl hij de kruiden al in het hol gelegd had. Mooi, dan had hij daar ook geen last meer van. Gezeur aan zijn hoofd was echt het minste wat hij nu wilde.

"Ja, dat kunnen we beter doen." antwoordde Glowstick, terwijl hij de kruiden naar binnen schoof. Gravelsmoke volgde eerst stil zijn voorbeeld, maar zijn opgeluchte toon was haar zeker niet ontgaan. "Wel... Jij klinkt gelukkig met het feit dat er niemand is.. Bang voor de Medicine Cat." Dat laatste sprak ze gniffelend uit. Ze dacht niet dat Glowstick bang zou zijn voor de Medicine Cat zoals kleine kittens, het was dan ook als grapje bedoeld, maar die opluchting in zijn stem maakte haar wel erg nieuwschierig.

Hij keek haar als een klein kind aan toen ze begon over bang zijn. "Ik ben er niet bang voor." Piepte hij vervolgens. "Oké, ja, misschien... Een beetje." Maar zo ging het niet. "Dat betekent niet dat dat de reden is dat ik niet wil gaan." En dat was de waarheid. Hij ging niet omdat hij simpelweg niet belangrijk genoeg was. Punt uit.

"Ik ben er niet bang voor." piepte de kater. "Oké, ja, misschien... Een beetje." Gravelsmoke keek verbaasd op. Ze bedoelde het als grap, maar het leek erop dat Glowstick er nog echt angst voor had ook. "Dat betekent niet dat dat de reden is dat ik niet wil gaan." zei Glowstick daarna. "Nee,  natuurlijk niet." zei Gravelsmoke, met een licht wantrouwen in haar stem. Hij was bang voor de Medicine Cat, maar dat was niet de reden dat hij er niet wilde zijn? Wat dan?

Hij zuchtte en fronste maar besloot er verder niet op in te gaan. "Sure, sure, dat is het." Zei hij dan ook maar, al klonk het niet geloofwaardig. Hij hoopte gewoon dat ze er niet verder op in zou gaan, om nou te vertellen aan een kattin waar hij niet heel close mee was dat hij suïcidaal en depressief was stond niet bepaald in zijn planning.

"Sure, sure, dat is het." Gravelsmoke geloofde de kater niet, maar wie was zij om hem te dwingen de waarheid te vertellen als hij dat duidelijk niet wilde? Hij wilde niet langs bij de Medicine Cat. Welke reden daar ook achter zat, het leek haar niet gevaarlijk voor de rest van de clan. Verder had ze al het gevoel dat niet iedereen van de clan haar even leuk vond. Dat zou vast wel aan haarzelf liggen, en ze had weinig zin om katten te irriteren met haar nieuwsgierigheid. Ze kon niks anders dan zwijgen.

Wat ze deed was zwijgen en daar was hij dankbaar voor. Eindelijk, danku starclan, iemand die niet erop in bleef gaan. Eindelijk, iemand die wist van ophouden. "Hey." Begon hij om te proberen na een lange tijd weer een normáál gesprek te voeren. "Iemand in je leven?" Hij keek haar speels aan, alsof ze zijn beste vriend was die voor het eerst een kattin ontmoet had. Al was het nu zelf een kattin... Whatever.

Het was een tijdje stil, tot Glowstick eindelijk weer begon te praten. "Hey. Iemand in je leven?" De kater keek Gravelsmoke speels aan, en nog ietsjes in haar gedachte verzonken antwoordde ze droogjes: "Oh ja hoor. Heel veel iemanden, alleen geen waar ik verliefd op ben." Tsja, je kon een opmerking ook te letterlijk nemen. Dat deed Gravelsmoke soms graag. Droge humor noemde ze dat, blijkbaar. En in feite sprak ze de waarheid. Er waren veel katten in haar leven, maar bij geen had ze echt het verliefde gevoel gehad. Althans, dat dacht zij. Tuurlijk was ze soms aangetrokken geweest tot wat knappe, jonge, gespierde katers. Maar ze was niet verliefd, dacht ze. Anders had ze het wel geweten.