Treehugger

Hij grinnikte kort op haar letterlijkheid. "Ach, dat komt nog. En dat weet je dan meteen." Hij glimlachte, als verliefd als hij ooit voor het eerst was. Denken aan zijn parnet. Zíjn Snowblossom. Zijn trots. En wat was hij toch blij met haar.

"Ach, dat komt nog. En dat weet je dan meteen." Gravelsmoke knikt even. "En hoe zit het bij jou? Jij had al kittens, niet?" Goh, soms leek het wel alsof Gravelsmoke de enige was die geen liefde had gehad, en er geen behoefte aan had. Alhoewel, een vriend die meer dan een vriend is, waar ze kittens mee kan delen en die ze altijd kan vertrouwen.. Het klonk idealistisch.

Nogmaals liet de poes hem glimlachen. Alleen dit keer bij de gedachten aan zijn kits. "Ja zeker, een prachtig nestje. En intussen zijn het al apprentices. Geloof me, de tijd gaat snel." Soms wilde hij terugspoelen. Zij hadden een verschrikkelijke kittentijd gehad allemaal door die verdomde Bloodclanners.

"Ja zeker, een prachtig nestje. En intussen zijn het al apprentices. Geloof me, de tijd gaat snel." sprak Glowstick glimlachend. Gravelsmoke knikte even. Dat geloofde ze best. "Elke seconde, elke minuut, samen met de gene die je het meest liefhebt, is een geschenk. Helaas is het vaak te vanzelfsprekend voor vele om er echt bij stil te staan.." Want als de gene die je liefhebt eenmaal wegzijn, dan merk je pas hoe erg je de dierbare mist. Iets wat Gravelsmoke maar al te goed kende.

Nadat ze uitgesproken was voelde hij een steek in zijn hoofd waardoor hij moeilijk keek. Gosh, misschien moest hij echt- nee... Het ging goed met hem. Deze pijn was tevens meer fysiek dan mentaal, want wat zij gezegd had was meer dan waar. "I-inderdaad, helaas." Zijn stem brak maar hij weigerde hier te gaan huilen. Te veel tranen, te veel zwakte. Hij kon dat niet meer laten zien, echt niet. Maar het gemis leek erger te worden in plaats van over te gaan, dat was niet hoe het hoorde, wel?

"I-inderdaad, helaas." zei de kater. Was het zo emotioneel wat ze had gezegd? Het leek niet beter te gaan met de kater. Eerder slechter. Was dit het? Wilde hij niet naar de Medicine Cat omdat hij wist dat er iets met hem was? Het hoefde niet persé lichamelijk te zijn. Ze had ook gehoord van kruiden die zouden helpen met depressieve katten. Niet dat ze dacht dat hij zwaar depressief was, of er lichamelijk iets mis was. Ze wist het niet, maar er ging iets fout. "Gaat het wel?" vroeg ze lichtelijk bezorgd aan de kater. "Is er iets wat ik voor je kan doen?" Misschien dat haar hulp aanbieden het beste was wat ze kon doen.

Die vraag. Die verdomde vraag!! Was er iemand die die vraag niet kon stellen? Was er iemand die gewoon zich met zijn eigen zaken kon bemoeien? Oké, dat was misschien hypocriet, hij was de meest bezorgde kat van allemaal. "Nee, het gaat." Bromde hij, zijn humeur licht aangetast. Zij kon er niks aan doen dat ze bezorgd was, maar het lag niet zo goed bij hem.

"Nee, het gaat." Gravelsmoke kromp even ineen bij de toon waarop deze worden werden uitgesproken. Had ze iets verkeerds gezegd? Ze had toch alleen hulp aangeboden? Of lag het gewoon aan haar? Was het gewoon het feit dat Gravelsmoke iets tegen de kater zei? Ze wist niet waarom de kater er zo op reageerde en het maakte haar treurig. Ze wilde aardig worden gevonden, en ze wilde andere katten niet kwetsen of irriteren. En toch leek het alsof dat het enige was waar ze goed in was. Een verlegen "Sorry", wat meer klonk als het gepiep van een muis dan de woorden van een kat, was uiteindelijk het enige wat ze er uit kon krijgen.

Oh nee. Nee, nee, nee! Hij wilde haar niet van streek maken. Hij wilde niemand van streek maken. Hij was een goede kat. Dat kon hij niet aan. Moest dat nou, Starclan? Hij wilde zijn verdiet bij zichzelf houden. "H-het is oké! Het spijt mij." Hij fronste even en gaf haar een zacht kopje in haar nek. "I- Ja, uhm. Maak je maar gewoon geen zorgen om mij, oké?" Probeerde hij dan maar.

"H-het is oké! Het spijt mij." zei de kater, terwijl hij een kopje gaf. "I- Ja, uhm. Maak je maar gewoon geen zorgen om mij, oké?" Eerlijk snapte Gravelsmoke er niks meer van. Eerst leek de kater niet zeer blij te zijn met haar woorden, en nu bood hij meteen zijn excuses aan. Misschien had hij gewoon veel achter de rug.. en had hij de laatste tijd iets teveel katten gehad die hem persé wilde helpen, of reageerde hij wat humeurig omdat hij veel aan zijn hoofd had. Hij zag er in ieder geval wel zo uit. "Als jij het zegt.." antwoordde ze uiteindelijk, iets onzeker en nog wat verbaasd.

De situatie was totaal ongemakkelijk geworden waardoor hij niet bepaald wist wat hij nog moest zeggen. "Erm, ik ehh..." Oké, raar... Starclan help hem. "Ik ga er weer eens vandoor... Denk ik." Meer had hij niet te vertellen aan de poes en tot nu toe was het alleen maar zwijgen.

"Erm, ik ehh... Ik ga er weer eens vandoor... Denk ik." Ja.. Misschien was dat nog niet eens het slechtste idee, want Gravelsmoke had het idee alsof ze dit hele gesprek had verpest. Ze was niet de meest spontane, en vanaf het moment dat zij zo nodig haar hulp had aan moeten bieden... was het niet veel beter geworden.  Dus knikte Gravelsmoke maar. "Ja... ik moet denk ik nog verder met de jacht.. Er moet toch en vervanging komen voor die mus." zei ze, terwijl ze probeerde te glimlachen. Oh gosh.. Awkward silence.. Niet echt haar favoriete dingen, moest ze toegeven. Al was ze wel heel goed in dit soort momenten te creëren. Stilletjes keek ze een beetje naar haar poten om langzaam in beweging te komen, om weg te gaan.. Wie weet kon ze zo in de bomen die mus weer vinden, en met een beetje geluk zou ze die mus dit keer wel vangen.

Om één of andere reden voelde hij zich schuldig dat hij haar gezelschap al had beëindigd maar wat moest hij doen? Hij was een wardeloze kat! Dus keek hij kort toe hoe ze wegliep voor hij zelf ook om draaide. Niet veel verder ging hij weer zitten en keek naar de grond. Gravelsmoke leek niet zo blij met hem... En hij voelde zich schuldig, ook al was het niemands schuld.