Brighter day

Soms was het gewoon wat teveel, vooral op dagen zoals deze. Het was verstikkend heet in het kamp, gezien er eigenlijk geen bomen waren op de zon tegen te houden, zoals in de kampen van andere clans. En de kleine beetjes schaduw die er dan waren in hun kamp, waren druk bezet door rustende katten. Het was sharing tongues nu, de drukste tijd van de dag. En die drukte samen met de hitte bezorgde de poes enorme hoofdpijn. Daarom was er even tussenuit geglipt, genietend van de rust en de koele bries die haar vacht streelde. Om dan toch nog iets nuttigs te doen, droegen haar poten haar langs de grens met het onbekende territorium. Hier had ze heen kans om een patrouille van een andere clan tegen te komen, en uit de verhalen die ze had gehoord waren rogues meestal ondervoed en verwilderd, die hadden hier niets te zoeken, toch?
Niet dus. Toen de poes haar bekje opende om de geuren beter te identificeren, rook ze duidelijk een kat. Hij rook naar verre gebieden en onverteerde verhalen, waardoor haar nieuwsgierigheid het toch won van haar gezonde verstand. Voorzichtig sloop ze dichterbij, haar uiterste best aan het doen om niet opgemerkt te worden. Uiteindelijk kwam er een witte kater in zicht, waarschijnlijk meer dan een half jaar ouder dan haar. Hij zag er helemaal niet uit zoals zs had verwacht, met zijn mooie, heldere ogen en spierwitte vacht. "Kom tevoorschijn! Ik weet wel dat je daar bent!" Ze kromp ineen terwijl ze te laat besefte dat de wind was gedraaid, waardoor ze duidelijk te ruiken was. De poes haalde diep adem en probeerde zo zelf verzekerd mogelijk op hem af te stappen, maar de kleine poes zag er alles behalve intimiderend uit. "V-volgensmij hoort een rogue niet zo dicht bij, eh, Windkant territorium te zijn.." sprak ze hakkelend en helemaal niet zo heldhaftig als ze had gehoopt.

-telefoonpostje!

Van jongs af aan was haar gekeerd uit de buurt te blijven van rogues, dat ze onbetrouwbaar en woest waren. Maar geen van deze kenmerken kon ze terug zijn in de sneeuwwitte kater. Afgezien van zijn kille blik misschien, maar zelfs die leek te verzachtte toen hij haar opmerkte. n. "Euh, j-ja, dat klopt" sprak hij al hakkelend nadat zijn oren plots beschaamd in zijn nek waren gevallen. Routpaw herkende zijn eigen onzekerheid in de witte rogue en zonder er echt bij stil te staan vervloog haar vijandige houding. "Ik kan het ook niet echt uitleggen, om eerlijk te zijn. Ik ben gewoon op reis.." De kater keek naar beneden en Routpaw had geen idee meer wat ze moest doen. Ze wilde hem geruststellen, uitnodigen om even uit te rusten hier maar dat zou tegen alle regels in gaan, toch zag ze zoveel van zichzelf terug in hem dat ze het niet over haar hart kon verkrijgen hem weg te sturen. "Je moet weten dat ik niks zou doen om de Clans boos te maken. Dat zou zo niet leuk zijn" Zijn blauwe ogen keken haar even aan en Routpaw wist een vaag maar gemeend glimlachje op haar gelaat te toveren.  "E-eh, het is goed, maak je geen zorgen, ik geloof je." Hakkelde ze in een onhandige poging hem gerust te stellen. Ze snoof de lucht wat ongerust op,  maar kon geen andere rogues nog windvangers ruiken, tot haar opluchting. "Ehm, eigenlijk mag het niet, maar, eh, er is nu toch niemand. En je hebt waarschijnlijk lang gereisd, dus als je wilt mag je, eh, wel hier even uitrusten? Alleen als je dat wilt natuurlijk." Kwam de vloedgolf van woorden alweer uit haar mond. Ze besefte te laat dat ze weer aan het ratelen was en keek beschaamd naar de grond. "S-sorry"

-nogmaals een telefoonpostje ^^"