Wie ben jij? (Open)

Ze had zich vreemd gevoeld naar haar laatste training. Nou ja, training... Het was voornamelijk een lang gesprek geweest met haar mentor. Over wat ze wilde, over zijn verleden. Het verleden dat nogal een duistere kant had, iets wat O niet had geweten maar eigenlijk wel ver en breed aan had moeten zien komen. En toch was ze door gaan vragen. Toch was ze gaan spitten in het verleden van de kater. Herinneringen opgravend die zij niet wilde weten en hij wilde vergeten. Soms deed je dingen gewoonweg om te kijken hoe slecht ze je konden laten voelen. Vandaar dat ze een pauze nodig had gehad. Weg van Hellhound, weg van het kamp, weg van de Elite en alle ellende die om die groep heen hing. Soms zocht ze een weg naar een beekje. Ze had een hekel aan water maar wilde zichzelf ontdoen van die vreselijke geur. Ze wilde iemand anders zijn. Een rogue, een Clankat, een kittypet. Als het maar niet dit was. Waarom was ze zo anders, zo zwak? Waarom had haar moeder haar een wereld in geforceerd die haar niet eens wilde hebben? Ze had haar poten door het water bij de Steppingstones gehaald. Haar lange vacht was op dit moment doorweekt, maar het deerde haar eigenlijk niet. Zolang haar identiteit maar tijdelijk weg was gespoeld. Soms wilde ze het gewoon opgeven, zich mee laten voeren met de stroom omdat de natuur het enige was dat ze vertrouwde. Het water zou haar kunnen dragen en waarheen maakte haar niet uit, als het maar weg was van hier. Ondanks dat het zomer was, was de wereld voor haar ineens bijzonder donker. De kleuren leken doffer, de geuren waren afwezig en alles leek somber en vertraagd. Ze merkte op niet alleen te zijn, maar moest nog bedenken of dit een goed of slecht iets was. Een Clankat. De poes draaide bij, ogen op zoek naar een vreemdeling. En die vond ze. Een sneeuwwitte kattin met twee ogen die van andere werelden afkomstig leken. Bijzonder, apart, prachtig. O glimlachte naar haar. "Hallo," groette de poes de vreemdeling in haar hese stem. Het onbekende was welkom vandaag.  

Het water droop nog steeds vanaf haar lange haren op de grond, waar het donkere plekken in het zand achterliet. Een spoor van kleine druppeltjes dat haar positie weggaf. Niet dat ze op dit moment zo moeilijk te missen was: een langharige, zeiknatte kattin. Er viel even een stilte, de vreemdeling leek toch wel verrast door haar plotselinge groet en ze werd voor enkele seconden gewoon rechtstreeks aangestaard. Vervolgens leek de witte kattin zich te herstellen en schonk O een warme, oprechte glimlach. De poes met de dichromatische ogen groette haar toen terug en O knikte nogmaals naar haar. Vervolgens werd haar gevraagd waar ze vandaan kwam, een lastige vraag. Ging ze deze vreemdeling de waarheid vertellen? De kans was groot dat ze daarna niks meer met O te maken wilde hebben, maar O was ook niet iemand die erom ging liegen. Toch wilde ze niet dat dit gesprek zo voorbarig gestaakt zou worden. Voor O haar mond open kon trekken, begon de poes voor haar weer te praten. Over hoe mooi ze was. O trok verrast met haar oortjes, had ze dat nou echt gezegd? "Dankje!" miauwde de zwart-witte poes vrolijk. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ze ooit een oprecht compliment had ontvangen, dus haar humeur was ineens tien keer beter. "Ik, uhm... Ik hoor bij de Elite," miauwde ze toen, waarop ze haar oren weer droevig liet zakken. Ze staarde naar de grond, bang voor de afwijzing die hierop ongetwijfeld zou komen.  

Het leek alsof de hemel openbrak en ineens bakken vol zonnestralen op hen wierp, of ze werd zich er nu pas bewust van. Alles werd ineens stukken lichter. De geuren om haar heen werden zoeter en alles zag er gewoonweg beter uit. Alsof ze ineens met een hele andere bril naar de wereld keek. De glimlach op haar gezicht leek even permanent te zijn. Toen gooide ze er echter uit wie ze was en waar ze vandaan kwam, waarop de poes voor haar verbaasd reageerde. De blik van de sneeuwwitte kattin bleef echter rustig. O hield vol verwachting haar adem in, doodsbang voor wat er ging komen. Wat de poes zei was behoorlijk verrassend. O had het gevoel dat haar onderkaak naar de grond zakte en keek verbouwereerd naar haar gesprekspartner. Ze had respect voor de Elite? Voor hun kracht? O slikte even, niet bepaald wetend wat ze aanmoest met dit antwoord. De poes leek onaangedaan door het hele verhaal en vroeg gewoon haar naam. "Uh, ik heet O. Wat is jouw naam?" vroeg de poes toen. Een Clankat die de Elite respecteerde? Die had ze nog niet eerder gehoord. Ze besloot om er gewoon naar te vragen. Als je iets niet wist, dan kon je het leren door vragen te stellen, toch? "Waarom respecteer je de Bloodclan?" vroeg O toen. Haar onbegrip werd duidelijk uit haar toon. Vooral omdat ze zelf geen greintje respect had voor de Elite.