Quietly wondering

Pantherpaw liep door het territorium van de Windclan. Hij was onderweg naar fourtrees, gezien hij wel geïnteresseerd was in hoe het eruit zag. Hij was namelijk nog niet naar een gathering geweest en met een rondleiding door het territorium was hij er hooguit langs gekomen en had hij niet zelf de kans gehad om de grote steen en de vier bomen van dichtbij te bekijken. Dat was dan ook de reden dat hij zich nu voor de steen bevond waar normaal gesproken de leiders zouden staan als er een gathering was. Ergens wilde hij bovenop de steen springen om te kijken hoe het was om over alles uit te kunnen kijken, maar aan de andere kant durfde hij ook niet goed.

[Swallowpaw]

Met een meeuw in haar bek was ze onderweg naar de Fourtrees, no way dat ze deze op de prooistapel ging leggen. Haar buik knorde en hij smaakte nu al ongelofelijk lekker, terwijl het enige wat ze had waren haar tanden in zijn nek van toen ze hem nog gedood had. Ze had uitgevogeld dat bij de fourtrees niemand er wat van zou zeggen, daar hadden ze het recht niet op. Dus plofte ze ook verveelt neer om het beestje rustig op te eten, waarna haar blik op een Windclan apprentice viel. Hmm...

Pantherpaw hoorde wat geluiden achter hem, waardoor hij zijn lichaam omdraaide om te zien wie er nu nog meer bij de fourtrees was aangekomen. Een zwarte poes was erbij gekomen en de geur vertelde hem dat ze een Thunderclanner was. Zijn blik viel echter al snel op de meeuw die de poes bij zich had en hij kon het niet helpen dat hij het raar vond dat ze het meegenomen had naar fourtrees. "Waarom neem je je prooi mee hier naartoe?" Besloot hij dan ook als eerste te vragen. De poes was nu juist verdacht bezig als ze haar prooi hier mee naartoe nam, wie weet waar ze het dan gevangen had.

De vraag die ze juist vermeide werd gesteld, wat haar kort geïrriteerd met haar linker oortje deed trekken. "Waarom maakt jou dat uit?" Snauwde ze terug en snoof met haar neus. Een Windclanner die eens op haar ging haar letten. Wie dacht hij wel niet dat hij was?

Leek erop dat zijn vraag de poes niet beviel. Dat nam niet weg dat hij het nog steeds raar vond dat ze haar prooi meenam hier naartoe. "Het is gewoon raar dat je het hier mee naartoe neemt, alsof je wat probeert te verbergen." Zei hij rustig. De kans was vrij groot dat ze wat aan het verbergen was, maar of dat voor haar eigen clan was of van een andere clan was hij niet zeker van. Ze kon de prooi namelijk nog steeds uit een andere clan zijn territorium hebben gehaald en dat was iets wat hij niet zou kunnen accepteren, vooral niet als het uit Windclan zou komen.

Kort trok haar lipje omhoog om haar tand te laten zien, niet dat ze die wilde laten zien, misschien ook wel, maar het was gewoon irritatie. Het liefste wilde ze haar nagels in zijn wang boren, dan zou hij wel anders praten. Stom, stom beest. "Het gaat je niks aan, goed?" Bromde ze vervolgens.

Hij liet zijn blik even van haar naar de prooi vallen en toen weer terug. "Ligt eraan, misschien gaat het me wel aan." Zei hij uiteindelijk. "Wie weet waar je die prooi vandaan hebt?" Hij had het in eerste instantie niet hardop willen zeggen, maar het leek er niet op dat hij er op een andere manier achter zou kunnen komen. Hij merkte echter wel dat de poes geïrriteerd was, maar dat negeerde hij voor nu.

Ohh nu had hij een snaartje geraakt. Ze was duidelijk geweest en hij had besloten dit te negeren. Dreigend stapte ze naar hem toe en klapte haar nagels uit, haar poot in de lucht houdend. "Luister, meneer de betweter, als je nu je grote smoel niet eens een keer houdt..." Vervelend. Vervelend vervelende Windclan.

Een duidelijk antwoord kreeg hij niet, alleen een dreigement als hij het tenminste zo moest zien. "Dat gaf geen antwoord op mijn vraag." Zei hij, proberend nog rustig over te komen, ook al begon hij wel ietwat te twijfelen. Hij wist niet wat de poes zou doen en ergens wilde hij er ook niet op wachten, maar een antwoord op zijn vraag was misschien toch ook weer wel wat hij wilde. Everstar zou het in ieder geval niet goedvinden als hij een kat van een andere clan had laten gaan met hun prooi, als dit tenminste van hun territorium afkwam.

Wat hij nu zei zorgde dat er iets gebeurde met haar, haar beeld werd kort zwart waarna haar ogen van neutraal naar donkerblauw gingen. Haar hoofd tolde en haar nagels sloegen uit, haar ademhaling was niet meer te controleren en haar oren draaiden om. "Volgens mij was ik vrij duidelijk." Haar stem was van neutraal naar zwaar en woedend gegaan, voor ze iets deed wat ze niet dacht dat ze zou doen. Met een harde zwaai haalde ze uit naar de Windclanner, en iets van adrenaline vulde haar bortskas.

Er leek wat te veranderen in de poes bij zijn laatste woorden. Hij was dan ook wat meer op zijn hoede, want wie weet wat de kat kon doen. Echter toen de uithaal van de poes kwam was hij toch nog lichtelijk verrast. Daarom kon hij niet op tijd achteruit gaan om te voorkomen dat de nagels over zijn neus gleden. Hij voelde bloed opwellen en het begon langzaam naar beneden te sijpelen. "Waar was dat goed voor?" Vroeg hij nog, terwijl hij meer een vechthouding aannam. Als ze wilde vechten, dan zou hij in ieder geval proberen om de poes niet over hem heen te laten lopen.

Het bloed dat via haar klauwen naar haar poot liep en deze klef maakte voelde beter dan ze ooit gedacht zou kunnen hebben, iets wat ervoor zorgde dat ze nog gekker werd. Nog meer adrenaline: nog meer donkere kleur in haar ogen. En haar poten bleven maar in het wild slingeren: naar de kater toe, in de hoop hem enkele keren te raken.

Het leek erop dat de poes niet naar hem luisterde en toen ze dan ook als een wilde haar poten begon te slaan had hij even geen idee wat te doen. De bewegingen van de poes waren vrij onvoorspelbaar en het enige dat hij dan ook kon doen was proberen een paar passen achteruit te doen. Hij zag namelijk niet echt een manier hoe hij zou kunnen aanvallen als de poes maar in het wildeweg bleef slaan. Al snel voelde hij aan dat het niet zou lukken om haar te stoppen als hij niet iets zou doen, maar achteruit blijven gaan was geen optie. Hij zette zich dan ook af en ging in de richting van de poes. Zodra hij dichterbij kwam probeerde hij haar een duw te geven, zodat ze hopelijk uit balans zou gaan en misschien ook uit de trans waar ze in was. Echter zorgde dit er bij hem wel voor dat haar klauwen een aantal keren zijn vacht raakte. Hij voelde al een wond op zijn schouder komen en ook een paar aan de flank die het dichtste bij haar was. Hopelijk was het een verstandige beslissing geweest om zo dicht bij de poes te komen.

Door haar emotionele onstabiliteit viel ze in één keer om na de kleine aanraking van de kater, maar zo snel als ze lag wist ze ook weer op te staan. Haar tanden ontblootte zowat zichzelf voor ze deze in zijn nek probeerde te boren.

Het lukte hem om de poes omver te krijgen en hij wachtte dan ook om te kijken of het gelukt was om haar uit de trans te schudden waar ze in leek te zitten. Dit bleek echter niet het geval toen hij ontblootte tanden in de richting van zijn nekvel zag gaan. Hij wist dat het slecht kon zijn als ze hem daar te pakken zou krijgen, dus in plaats van dat ze zijn nek te pakken zou krijgen draaide hij zijn schouder ervoor. Pijn was iets dat het zeker deed, maar hij beet er doorheen en haalde deze keer met zijn eigen klauwen naar de poes uit in de hoop iets te raken.

Bloed stroomde al gauw tussen haar tandvlees en dat deed haar grinniken, maar toen ze een behoorlijke klap terug kreeg schudde ze met haar hoofd. "W-wat? Waar was dát goed voo-" Ze fronst even verbaasd en haalde haar tong over haar tanden, misschien wist ze wel wat hier aan de hand was geweest. Haar blik gleed naar de schouder van de kater en ze kon het niet laten om kort zachtjes te grinniken.

Zijn klauwen maakten contact met de poes en al snel liet ze zijn schouder los. Bloed stroomde langs zijn poot naar beneden en de wonden die de tanden van de poes hadden gemaakt deden pijn, maar toch beet hij er doorheen. Even leek de poes verbaasd te zijn over wat hij had gedaan, maar het was uit zelfverdediging geweest, dus zij had geen enkele reden om hem te vragen waar dat goed voor was. Hij was bijna bereid om haar deze keer aan te vliegen, maar zacht grinniken stopte hem en deed hem met een schuine kop naar de poes kijken. Wat was er toch met haar aan de hand?

De kater stopte met terugvechten en Swallow keek hem aan alsof ze medelijden met hem had. "Aww, durven we niet meer?" Ze trok een soort pruillipje naar de kater en grinnikte hierna weer. "Het is goed, ik moet toch weer terug naar mijn favoriete territorium." Vervolgde ze sarcastisch voor ze een zwiep met haar staart maakte en zich omkeerde, sloom lopend hopend dat de kat nog iets te zeggen had.

Zijn schouder deed pijn, dat was iets dat hij niet kon ontkennen, maar dat nam niet weg dat hij de poes wel in de gaten bleef houden, zijn aandacht was voor nu bij haar nodig en niet bij de wond op zijn schouder. Wat hij echter niet verwachtte was dat de poes zich gewoon omdraaide om terug te gaan naar haar territorium. Ging de poes nu echt weglopen zonder ook maar iets van een verontschuldiging tegenover hem? "Je gaat je niet eens verontschuldigen?" Het was er eigenlijk al uit voor hij er erg in had. "Jij was tenslotte degen die plotseling aanviel." Het was misschien niet het slimste om nu nog tegen haar in te gaan, maar hij wilde op zijn minst een verklaring voor de aanval van de poes.

In een ruk stond ze stil toen ze inderdaad de stem van de irritante kater hoorde, en lachte misschien ietwat hysterisch. "Sorry, wilde je misschien nog meer?" Vroeg ze met knipperende oogjes en een lieve stem. Vervolgens ontblootte ze weer haar tanden, misschien was het leuker als ze het zich wel kon herinneren?