(Open) Wait

Het eerste licht van de dag brak de den in en wekte hem door in zijn ogen te schijnen. Kreunend kneep de jonge kater zijn ogen samen en kreunde klaaglijk toen hij op zijn andere zij rolde om het daglicht uit de weg te gaan. Het was eenvoudig te stellen dat Aspenpaw geen vroege vogel was. Toch wist hij al snel dat hij niet snel weer in slaap zou vallen door het geroezemoes en de beweging in de den. Het hele kamp zou spoedig waken en een nieuwe dag stond hen op te wachten. Aspenpaw veegde zijn voorpoten over zijn gezicht. Kon de dag niet wat langer wachten?
Aspenpaw moest echter toegeven dat het tijd was om de nieuwe dag tegemoet te gaan. Klagend onder zijn adem hees hij zichzelf overeind en schudde de restjes mos en veren uit zijn vacht. De zwart-witte kater volgde toen in een trage tred de rest van zijn clangenoten uit de den. Hij kneep zijn ogen samen toen hij het felle daglicht in stapte, waarna hij enkele seconden gedesoriënteerd om zich heen keek. Vervolgens strekte hij zichzelf gapend in het waterige zonlicht, om vervolgens weer op zijn achterste te ploffen om zichzelf een snelle wasbeurt geven. Heerlijk, die ochtendrituelen. Eén van zijn mondhoeken krulde omhoog.

- Open!

Nog slaapdronken en opgaand in het ritmische likken van zijn flanken, had hij helemaal de crèmekleurige kater had opgemerkt, totdat hij letterlijk zijn naam sprak. ‘Hmm?’ kwam er dan ook gedesoriënteerd uit Aspenpaws bek, voordat hij opkeek en Creamyfrost in zijn lichtblauwe ogen aankeek. Meteen klaarwakker veerde hij overeind en trok een glimlach op zijn gezicht. De jonge kater schudde even zijn kop ophelderend. ‘Ik ben geloof ik nog niet helemaal wakker, Creamyfrost,’ sprak Aspenpaw op een verontschuldigende toon. Misschien kon je Aspenpaw beter bestempelen als een nachtuil, want ochtenden waren écht niet zijn ding. Hij begreep ook niet de kat die ochtendpatrouilles had verzonnen.
Aspenpaw keek de crèmekleurige kater weer aan en trok een mondhoek omhoog. ‘Ik weet echt niet hoe jullie warriors dat dag in dag uit uithouden,’ grapte de zwart-witte kater. Aspenpaw kreeg van de gedachte spontaan zin om zich om te keren en terug te gaan naar zijn nest en zijn ogen voor nog een paar minuten dicht te doen.

Aspenpaw kreeg een grijns op zijn gezicht toen Creamyfrost moest lachen. Waarschijnlijk was hij ook wel de verschijning hier. Toch legde Creamyfrost nog uit waarom ze elke dag uit hun nest kwamen en hij knikte begrijpend. ‘Dat is inderdaad ook zo,’ mauwde hij instemmend. Hij wist nog hoe er altijd voor hem werd gezorgd als kitten. Dat er altijd prooi voor hem, zijn moeder en nestmaatjes was en een schoon nest. Nu was het zijn beurt om voor de kittens en moederpoezen te zorgen, zoals dat ook voor hem was gedaan. Alleen één uurtje later kon toch geen kwaad?
De crèmekleurige kater vroeg hoe het met hem ging. Aspenpaw richtte zijn kop weer naar hem toe. ‘Oh, prima hoor. Alles gaat zijn gangetje,’ sprak de zwart-witte kater luchtig. Het was ook waar. Zijn training verliep zoals hij dacht zoals het op dit moment hoorde en hij had niets om over te klagen, de problemen die Riverclan zelf had buiten beschouwing nemend. Hij zou wel kijken waar het schip zou stranden. ‘En met jou?’ Twee nieuwsgierige ogen keken op naar de oudere kater.

Aspenpaw luisterde naar Creamyfrost en knikte instemmend. Hij had zelf nooit de grote familie gehad. Zijn ouders en nestgenootjes waren niet meer. Toch had het Aspenpaw niet bitter of eenzaam gemaakt. Misschien was het omdat de jonge kater niet beter wist, dat hij niet lang genoeg zich aan hen had kunnen hechten. Creamyfrost had daarentegen wel andere verantwoordelijkheden. Misschien zou hij ooit later wel een grote familie hebben. Maar dat was allemaal later. Nu was Aspenpaws wereld nog klein. ‘Heel de clan is dan familie, neem ik aan?’ Zijn ogen keken omhoog naar de crèmekleurige kater. Hij had niet meer die familie als Creamyfrost, stond hij dan op voor het grote geheel?
Creamyfrost sprak over dat hij niet te klagen had. Hij glimlachte. Klagen was sowieso al een vreemd ding om te doen. Aspenpaw klaagde of zeurde nooit. Men kon zich zo druk maken om kleine dingetjes. ‘Het kan altijd slechter,’ reageerde de jonge kater dan ook op zijn woorden. Klagen was zo nutteloos als wachten tot de prooi in de bek kwam springen.

- Sorry, beetje meh, hoop dat je er wat mee kunt! D:

Aspenpaw keerde zijn blik weer kort naar de grond en overdacht Creamyfrosts woorden. Ja, de clan was als familie en moest voor gezorgd worden. Het stond ook immers in de Warrior Code. De jonge kater keek weer op naar de kater en knikte zelfverzekerd. Nu zou hij elke keer als hij wakker zou worden aan Creamyfrost zijn woorden kunnen denken en hopelijk zou dat hem een extra zetje om overeind te komen.
Aspenpaw snorde tevreden toen Creamyfrost zijn woorden herhaalde. Misschien had hij ook nog eens een slimme opmerking gemaakt deze ochtend. De crèmekleurige kater beaamde dat het weer tijd was om aan de slag te gaan. Aspenpaw knikte en sprong ook overeind. ‘Ja, ik zal Bitterball niet laten wachten,’ sprak Aspenpaw, nadat hij een snelle blik door het kamp had geworden. Creamyfrost sprak over dat ze elkaar bij zonlaag weer zouden zien. Aspenpaw knikte, het was een welkome vooruitzicht dat de dag weer ontspannen en gezellig afgesloten zou worden. ‘Zie ik je later wel weer, Creamyfrost.’ Met die woorden glimlachte hij naar de warrior en snelde Aspenpaw zich naar de uitgang van het kamp, klaar om zijn training te beginnen.

- Aspenpaw topic uit c: