{Rouwtopic} Fly away, my sweet, little angel...

Toen ze het kamp binnenkwam voelde ze het meteen. Verdriet. Verdriet? Ze was echt veel te afwezig laatste tijd en dat was slecht voor de clan. En misschien ook een beetje voor zichzelf. Snel schudde ze met haar hoofd om haar gedachtes leeg te halen. Maar het angstgevoel ging niet weg. Futuresong versnelde haar pas om bij de plek te komen toen Snowdrop begon te spreken. Haar ogen werden wijd en ze stapte even naar achter bij het zien van het levenloze lichaampje op de grond. W-wat? Hoe kon het dat zit dit niet eerder had geweten? Ze was een totale schande voor de clan. Kort slikte ze, een poging tot de brok weghalen. Wat had ze geprobeerd bij de rivier met zo'n jonge kit? Met een frons liep ze dan ook op Snowdrop af, haar neus aanrakend om te laten zien dat ze medeleven toonde. Achteraf, wist zij, niet precies op dezelfde manier, maar toch wel een beetje, hoe het verlies van je eigen bloed was. "Wij zullen dat zeker respecteren, Snowdrop." Sprak ze, luid en duidelijk zodat de rest het ook kon horen. "Butterkit was Riverclan, dat was het enige wat de kleine kitten heeft meegemaakt. Haar bloed was niet van dezelfde lijn maar ze was het wél! Haar herinneringen van de wereld in Starclan, zijn wij. Wij zullen met z'n allen rouwen om haar." Ze sloot kort haar ogen voor ze dit deed; namelijk haar neusje in het levenloze vachtje van het kleine beestje steken. "May starclan light your path." Sprak ze zacht voor ze weer een kopje aan Snowdrop gaf. "Hey, we zijn er voor je." Haar stem was warm en gemeend.

Oh StarClan. Dat Snowdrop terugkeerde van haar reis, waarmee ze de rivier zou oversteken met haar kittens, was gepland. Maar met een dode kitten in haar bek? Dat niet. Zijn oren gleden in zijn nek. Frogdung. Die kattin zorgde alleen maar voor problemen. Echter hield hij zijn bek wel dicht, gooide dit keer geen opmerkingen naar haar kop. Want hij was ook een vader, en hij wist hoe erg het was om kittens te verliezen.
Toen begon de kattin te praten. Het irriteerde hem hoe ze hen aansprak alsof ze een Clanmededeling deed. Ze was vast en zeker ervaren genoeg, maar jammer voor haar, dit was niet haar Clan. Futuresong reageerde op haar woorden, dat ze dit zouden respecteren. Hij snoof lichtjes, haast onhoorbaar, toen de deputy vervolgde dat Butterkit van RiverClan geweest was. Dat was niet waar. Dus toen iedereen naar voren liep om de dochter van de ThunderClanner een neusje te geven als eerbetoon, bleef hij zitten.

Fly away.

De Thunderclanpoes was teruggekeerd... Het nieuws had zich als een vuurtje door het kamp verspreid, van de Nursery naar de Elders. Het was niet eerlijk hoe kwaad er over de ex-deputy werd geroddeld... Hoe het leek alsof het allemaal haar schuld was geweest. Ze zouden moeten weten hoe het was om een kitten te verliezen... Voor sommigen een broertje of zusje, of zoals in Snowdrops geval, een dochter. Crumblepaw knipperde toen hij zag hoe er maar één kat aan de zijde van de grijswitte poes kwam staan. Futuresong. Haar woorden waren waar en de grijze, cyperse, witgevlekte kater krabbelde overeind om naast de Thunderclanner plaats te nemen. Zijn groene blik gleed troebel van medeleven over de kleine kitten. Een flamepoint... Zoals Butterstar. Ze zag er zo klein en breekbaar uit - ze was veel te jong om zich bij de Starclan gevoegd te hebben. Ook al had Crumblepaw het poesje niet gekend, boog hij zich - uit respect voor de familie van het kleintje - voorover om zijn neusje in de natte vacht van het jonkie te drukken en Futuresongs woorden te herhalen. "May Starclan light your path, little one," zei hij met een vlakke stem en knipperde eens naar Futuresong, en vervolgens naar Snowdrop, als teken van innige deelneming. Vervolgens ging hij naast haar zitten en hield hij zijn ogen, die donker waren van verdriet, op het levenloze lichaam van het kleine poesje gevestigd. Rust zacht, kleine kit, zond hij als een stille smeekbede naar de Starclan.