Meet your little brows and sister≈

Ze was verhuisd van de medicine cat’s den naar de nursery, met haar paar dagen oude kittens. Ze had haar staart om de drie kleintjes heen geslagen en had haar ogen dicht, maar ze sliep niet. Ze had gevraagd of iemand opzoek wilde naar haar andere kinderen. Die moesten hun jongere broertjes en zusje ontmoeten. Ze wilde ze aan hen laten zien voordat Sparrowfeather alles ging verpesten. Ze zag ze nu al niet meer zo vaak, maar ze dacht niet dat ze haar daarna ook nog maar een keer zouden aankijken en ze zou dat niet meer dan begrijpen. Haar oudste nestje werd groot en konden op hun eigen poten staan, ze waren haar niet meer nodig. De drie hoopjes vacht die nu warm tegen haar aanlagen waren dat nog wel, dat was ook de enige reden waarom ze er nog was. Ze had steeds de sterke drang om te vluchten, maar ze weigerde te worden zoals haar ouders. Zij zou haar dat haar eigen kinderen nooit aandoen, dan zou ze ook niet meer met zichzelf kunnen leven. Ze deed haar ogen open toen ze hoorde dat er iemand binnen kwam.

[Voor alle kids van Brindleleaf]

De kleine Leopardkit groeide echt als kool. In de paar dagen die hij nu oud was, was hij aardig wat gegroeid. De kitten was redelijk lang gebouwd, het was wel duidelijk dat het een echte WindClan kat zou worden later, nu al. Zijn vacht was erg pluizig en rood met wit gevlekt, net zoals wat van zijn oudere siblings zo'n gevlekte vacht hadden. Hij was een paar minuutjes geleden wakker geworden en zat vol met energie, dus kroop hij wat door het nest heen. De oogjes van het katertje waren nog gesloten, maar dat nam zijn nieuwsgierigheid naar deze rare wereld nog niet meteen weg. Hij botste zacht tegen één van zijn siblings aan en piepte een keer kort, deze lag in de weg en hij wilde op avontuur uitgaan! Uiteindelijk legde hij zijn kleine kopje neer op de rug van de ander en snorde zacht, want hij hield wel van ze hoor.

Het kleine poesje sliep rustig in haar nest, haar ademhaling rustig en gelijkmatig, maar wel tamelijk luid - ze snurkte zelfs een beetje! Even bewoog ze wat met haar achterpootje, maar voor de rest lag de kitten stil. Enkel haar flanken bewogen bij iedere snurkende ademhaling. Plotseling werd Amberit zich gewaar van beweging naast haar, en even erna botste er iemand tegen haar. Haar gesnurk haperde even alvorens ze wakker werd en haar ademhaling weer stiller werd. De lichtbruine tabby bewoog wat tegen haar broertje, die tegen haar gebotst was - nu legde hij zelfs zijn kopje op haar rug! Ze was toch geen kussen? Het jonge poesje schudde met haar lichaampje, om te proberen om haar lompe broer van zich af te gooien; al was ze niet bijzonder sterk, nog zo jong dat ze was.

Stone was groot geboren, maar groeien? Hmm dat was toch wel iets minder. Al kon hij zeker eten. Nadat het slijm uit zijn keel was verdwenen at hij zoveel. Je zou verwachten dat hij daarbij meer zou groeien, alleen die spurt zou waarschijnlijk uit het niets en in één snelle keer komen. Het was nog een aardige verrassing hoe groot hij zou worden. Nu had hij ook zijn blauwe oogjes van de geboorte nog, deze zouden later precies op die van zijn vader gaan lijken. Al had hij nog geen geur van een vader geroken. Eigenlijk had hij er niks van waargenomen. Mama had hij gevoeld en zij had alles wat hij nodig had! Warmte, liefde en heel belangrijk natuurlijk eten. De kitten had zijn nog blauwe oogjes ook nog niet kunnen laten zien. Zijn ogen zat dichtgeplakt en waren zeker niet van plan om open te gaan. Al zou dat nu wel elk moment kunnen gebeuren.
Zijn zusje en broertje kwamen naast hem in actie. Stonekit opende zijn bek en een rare piep kwam er uit protest uit. Het was een klein ding, maar toch kwam er een grotere zucht uit hem dan verwacht en omdat hij moe was probeerde hij zich nog verder in te graven in de vacht van mama. Meestal was hij ook heel druk, maar niet na etenstijd.

Haar moeder was bevallen, en ze voelde zich er ontzettend blij over. Hoewel ze het nog steeds niet kon geloven dat twee van de kittens dood waren, hadden er ook drie overleeft. De blijdschap die ze had kon echter de stekende vraag niet onderdrukken. Wie was de vader? Ze wist dat zij geen vader meer had, hij zat in StarClan - althans, dat was wat mam haar altijd verteld had. Of ze het nog geloofde was een ander verhaal... Ze had half aangenomen dat Barksound haar vader was. In haar apprentice tijd was ze er zeker van geweest, maar nu niet meer helemaal. Het was lastig en het maakte haar verdrietig op sommige momenten, ook al probeerde ze dit zo veel mogelijk te onderdrukken.. Ze had op het moment al genoeg kopzorgen en het ze wilde de oude gevoelens van vaders niet terug naar boven halen.
De kattin zat onder een afgeschut deel van het kamp, aangezien het zachtjes miezerde en ze het niet zo had op water. Ze was immers een keertje bijna verdronken in een rivier. Ze snufte kort met haar neusje. Er leek weer een verkoudheid op te zetten. Ze zuchtte diep, ook dat nog... Haar leven ging op het moment niet echt lekker. Mouse sloot kort haar ogen, waarbij ze ging liggen en haar kop op haar poten legde. Als ze sliep ontsnapte ze kort van de nare gedachtes... Echter werd ze een aantal minuten later aangetikt en keek ze vragend op. Blijkbaar geen slaapje houden nu? Ze keek in het gezicht van een queen, en meteen veerde ze overeind. Ging alles goed met mama? Hoewel ze nog niet was gaan kijken bij de kits - ze was bang om te gaan, waarom wist ze niet precies, maar ze durfde gewoon niet zo goed - was ze zeker bezorgt om haar moeder. Maar er leek niets aan de hand te zijn, en de queen miauwde enkel dat haar moeder graag wilde dat ze kwam kijken bij de kittens. Mouse knikte en trippelde richting de overdekte nursery door nu harder vallende regen. Ze had eigenlijk gewacht tot ze uitgenodigd zou worden, was anders bang dat ze misschien ongewenst was of zoiets... Ze glimlachte toen ze naar binnen stapte en het geluid van piepjes en zachte pootstapjes haar oren bereikten. Er hing hier zo'n leuke sfeer! Ze kon niet wachten tot ze zelf eens moeder zou worden, al kon dat nog wel een tijdje duren.
Haar blauwe ogen gleden rond, op zoek naar het nest van haar moeder. Ze giechelde zachtjes toen ze zag dat deze op dezelfde plek was als waar zij was opgegroeid. Ze trippelde naar Brindle toe en begroette deze als eerste door haar een kopje te geven. "Oh mam," verzuchtte ze met een blije glimlach toen ze de kleine kittens zag. Eventjes alle zorgen weg. Ééntje van de drie piepte en ze liet een zachte 'awww' horen, de glimlach nog iets groter wordend. "Hoe gaat het mam? Met jou? En de kittens? Hoe heten ze?" ze realiseerde zich eigenlijk nu pas wat dit betekende. Ze had twee broertjes en een zusje! En ze waren zo lief!

Het was nog maar een paar dagen geleden dat haar moeder vijf kleine kittens op aarde had gezet. Helaas waren er twee van die vijf gestorven. Polarpaw had er echter nog maar net van gehoord en holde de nursery in. "Mama!" piepte ze verrast, starend naar de drie kleine pluizebolletjes naast haar moeder. Ugh, ze mocht hen nu al niet. Wanneer Polar klaar was met staren merkte ze haar zus, Mousewish, op. "Hoe gaat het mam? Met jou? En de kittens? Hoe heten ze?" vroeg die op haar eigen irritante toon. Polar deed haar best om niet met haar ogen te rollen, ze wilde de sfeer niet verpesten, al kon haar zus nog zo irritant zijn. Polar vroeg zich af wie de vader was. Het was gewoon onmogelijk dat de kittens geen vader zouden hebben. En hadden die kleine mormels dezelfde vader als haar? Of van een andere kater? Polar bekeek de kits eens goed. Als ze er eentje al echt niet mocht, dan was het die rosse wel. die was gewoon de mannelijke weerspiegeling van Mousewish. Ieuw.

Ze trok haar kittens weer tegen haar aan toen ze wat begonnen te bewegen. Ze snorde zachtjes dat ze bij haar moesten blijven. Het waren bewegelijke kittens en ze had haar poten vol aan ze. Ze hield ze ook heel scherp in de gaten, want ze was doodsbenauwd er nog eentje kwijt te raken. Ze was bang voor StarClan, maar ook bang voor katten met kwade bedoelingen. Katten die nu een wrok tegen haar koesterden of dat anders wel gingen doen nadat Sparrowfeather de Clan had toegesproken. Ondertussen was Mousewish binnen gekomen en ze glimlachte warm naar haar dochter. Ze was dun omdat de zwangerschap veel van haar lijf had gevraagd, ook door de dode kitten in haar buik die ook Everkit het leven had gekost. Haar goudgele ogen waren wat kleur verloren en stonden somberder. Ze rouwde nog steeds. “Hallo lieverds.” Miauwde ze toen ze ook Polarpaw binnen zag komen. Haar andere twee dochters, haar zonen waren er nog niet. Toen Mousewish vroeg hoe het ging keek ze haar aan. “Het gaat goed met de kittens.” Ze ging niet in op hoe het met haar ging, maar dat zei eigenlijk al genoeg. Haar bloedeigen kinderen kenden haar natuurlijk het allerbeste en wisten dat als ze ergens niet op in ging dat vaak betekende dat ze die emoties niet uit wilde spreken, omdat dat haar alleen nog maar meer pijn zou doen maar wat ook haar dochters pijn zou doen. Haar nieuwe nestje zou het nog niet begrijpen, maar Mousewish en Polarpaw waren oud genoeg om het wel te beseffen. “Dit is Leopardkit.” Ze duwde haar neusje in de vacht van het rood-witte katertje. De kitten die op Mousewish en Quietpaw leek. “Dit is Amberkit.” Ze gaf een tedere lik over het kopje van het enige poesje in de nest. “En dat is Stonekit.” De klank in haar stem was ietsje veranderd ook al probeerde ze dat niet te doen. Het was de kitten die op Sparrowfeather, maar ook op Polarpaw leek. Toch trok ze ook hem dichter naar haar toe. Toen keek ze weer op naar haar dochters. “Heb ik al verteld hoe trots ik op jullie ben?” Haar ogen leken vochtig te worden terwijl ze snel haar blik weer op haar jongste kittens richtte om te proberen het te verbergen.

De jonge kitten voelde hoe haar moeder haar dichter bij zich trok en snorde tevreden, haar kopje helemaal verstopt in haar warme vacht. Mama was zo warm, zo zacht, zo huiselijk. Ze zou dit gevoel voor geen goud willen missen. Amberkit duwde zich nog een beetje dichter in mama's buik, haar twee broertjes een beetje aan de kant duwend met haar voorpootjes zodat ze zelf zoveel mogelijk ruimte had. Daarna piepte ze eens tevreden, totaal geen aandacht bestedend aan de twee nieuwkomers in de den.

Ze merkte wel dat haar moeder oversloeg hoe het met haar ging, en een bezorgde uitdrukking gleed over haar gezicht heen. Kort drukte ze troostend haar neusje in haar moeders nek, maar hierna werd haar aandacht toch echt getrokken door de kleine pluizebolletjes bij haar moeder. Ze glimlachte groot.
Haar ogen bleven steken op een kitten die heel erg op haar leek. Ze snuffelde lichtjes aan hem, haar oortjes recht vooruit stekend. "Hoe heet hij?" vroeg ze en keek met warme ogen naar haar mams. Deze stelde hem voor als Leopardkit, en ze knikte. Een andere werd voorgesteld als Amberkit, die leek vooral op mama zelf. En de volgende werd voorgesteld als Stonekit. De verandering van de toon merkte Mouse niet, te gericht op de kleine kittens. Ééntje van de drie - Amberkit, toch? - piepte zachtjes en een zachte "aww," verliet Mouse haar bek. "Wat zijn ze lief," miauwde ze en gaf een zacht kopje aan Leopardkit.
Toen miauwde Brindle dat ze trots op hen was, en Mousewish keek lichtjes verrast op. "Trots?" herhaalde ze een beetje verbaasd. Hoe kon mama nou trots op haar zijn? Haar leven was de laatste moon juist heel erg slecht gegaan... Met Tiger en zo. Ze had hem juist pijn gedaan, dat was niets om trots op te zijn. Haar blik gleed naar Polarpaw en ze knipperde een aantal keer, waarbij een gemene gedachte in haar opkwam. Die was waarschijnlijk ook trots op haarzelf, zelfs die had zich beter gedragen dan haar... Nee, de poes kon met bijna alles en iedereen opschieten, maar haar eigen zusje viel hier niet onder.

Meer geluiden klonken. Nu kon hij al helemaal niet meer slapen! Dan maar niet. Kort probeerde hij zijn eigen lijf in te schatten om te kijken hoe hij weg zou kruipen en welke dingen hij moest gebruiken om eruit te komen. Uiteindelijk had hij het geduld niet en hij duwde zich gewoon met beide voorpootjes weg van mama. Daarbij schuurde hij over het nest wat kort even brandde en hij liet geschrokken zijn poten naar zijn kop gaan en wreef in zijn nog-dichtzittende-oogjes. Daarna rekte hij zich uit en liet zijn nieuwe nageltjes daarbij even kort zien. Iemand met een hoge stem liet een geluid horen en hij probeerde het na te doen. Het enige wat uit zijn mond kwam was een piep op dezelfde toon en aangezien het een 'aww' was geweest was het ook niet hard geweest. Zijn grote zus vervolgde haar gesprek echter en hij lag op zijn buikje mee te luisteren. "Trots?", hoorde hij en net zo'n geluidje kwam zijn mond uit. Naja alleen de toon en het vragende einde was te horen en heel lang was hij er niet mee bezig, want zijn aandacht was alweer naar het kruipen. Met zijn nagels trok hij zich naar de rand van het nest tot hij ineens het nest niet meer onder zijn kop voelde. Hij viel niet, maar hij voelde het mos niet meer onder zijn hoofd. Was hij aan het einde van de wereld? Voor de andere katten zag je alleen een klein grijs/bruin bolletje die over de rand van het nest hing met zijn kop, maar voor hem voelde het alsof hij het einde van de wereld had gevonden. Verward stak hij zijn pootje naar voren en er was geen nest te voelen voor hem. Huh? Was de wereld zo klein dan?

Ze glimlachte toen Mouse zei dat ze lief waren. Ze tilde haar kop weer op en keek haar aan. “Ze zijn inderdaad schattig. Net zoals jullie waren, maar jullie zijn sterke mooie kattinnen geworden.” Ze keek haar beide dochters warm aan. Voordat ze Stonekit snel bij de rand van het nest wegplukte toen hij dreigde er overheen te hellen. Opeens was ze doodmoe, dat had ze wel vaker. De moeizame zwangerschap en haar mentale gesteldheid putte haar uit. Het bloedverlies was wel weer goedgemaakt, maar er helemaal bovenop was ze nog niet. Ze sloeg haar staart nog wat strakker om de kittens heen en legde vervolgens haar kop op haar voorpoten. Toen Mousewish verbaasd het woordje trots herhaalde. “Ja, ik ben vreselijk trots. Trots op jullie allemaal.” Ze praatte een beetje met dubbele tong door de vermoeidheid die haar opeens overspoelde. Ze wilde het gezegd hebben, zodat ze het wisten voordat ze haar niet meer aan zouden willen kijken. Misschien wel nooit meer. Er druppelde wat tranen in haar vacht terwijl haar ogen met een beverige zucht dichtvielen. Toen werd haar ademhaling regelmatig en gleed er een vredige glimlach over haar gezicht, eentje die alleen nog maar zichtbaar was als ze sliep.

[Brindle slaapt dus zij is topic uit al is ze er nog wel XD. De kits mogen nu twee weken worden. Met dit topic: [Clan] Until dawn zijn ze twee weken]

Onderwerp: Re: Meet your little brows and sister≈